Luc De Vos - Voor mij geen pensioensparen

Luc De Vos is een spraakwaterval. Wanneer we bij hem thuis binnenkomen is er zelfs geen vraag nodig voor hij van wal steekt en ons een overzicht geeft van zijn hele carrière. Enkel wanneer de kinderen in de belendende kamer te veel lawaai maken onderbreekt hij zijn monoloog om hen aan te sporen stiller te zijn. Papa is bezig met een interview en dat vergt concentratie.

Zou hij aan ADHD lijden? Nu Gorki even op non-actief staat maakt hij van de gelegenheid gebruik om een ep-tje op de wereld los te laten en er mee op tournee te trekken langs Vlaamse theaters. Stilzitten is duidelijk niet aan hem besteed.

Je gaat nu op je eentje op tournee?
Luc De Vos: We zijn met Gorki ondertussen drie jaar lang op tournee en een rustpauze was nodig. De nieuwe cd is pas gepland voor april. Al tien jaar zitten we geen moment stil. Wij zijn echt the hardest working band in show business. Maar ondertussen ga ik dus een solotourneetje doen langs culturele centra en kleine zaaltjes met de ep die ik opgenomen heb.

Er werd je gevraagd om twee gedichten van Elsschot op muziek te zetten. Was dat de aanleiding?
Ik ging sowieso die ep maken, maar toen kwam de uitnodiging van de Elsschotgenootschap om dat te doen. Toen ik de gedichten kreeg had ik bij twee van de drie direct het gevoel dat ze me lagen. Het zijn sonnetten. Daar zit dus sowieso al een bepaalde ritmiek in. Op vijf minuten waren die klaar. Met het derde had ik wat meer moeite en dat heb ik dus zo gelaten.

Soms zeg ik dat ik niet in inspiratie geloof, maar voor melodieën heb ik dat eigenlijk wel. Ik wacht tot het komt en dat komt soms op de raarste momenten. Dikwijls als ik naar de televisie zit te kijken, dan komt het plots en dan neem ik één van de vele gitaren die hier rondslingeren vast. Voor proza daarentegen zet ik mij een uur aan mijn bureau en is het een kwestie van werken.

Kende je Elsschot als schrijver?
Hij heeft 'Kaas' geschreven, een hilarisch boek dat waarschijnlijk iedereen wel gelezen heeft. Pure 'Fawlty Towers' is dat eigenlijk. Zijn gedichten zijn naar mijn mening ook heel humoristisch, ook al klinken ze soms wrang en ernstig. Zijn leefwereld sluit wel aan bij de mijne.

Ook in Nederland zijn concerten gepland. Het loopt daar goed.
Goed is overdreven, we kunnen daar af en toe eens optreden, maar het zijn altijd de overtuigde fans die we bereiken. Daarbuiten geraken we moeilijk. Niet dat dat me stoort. Ik ga op mijn achtenveertigste echt geen verwoede pogingen meer doen om mensen te overtuigen van mijn specificiteit.

Ooit probeerde je nochtans met Automatic Buffalo in het Engels een internationaler publiek te bereiken?
Dat was gewoon iets dat we tien jaar geleden wilden doen. Ik was toen gewoon toe aan iets anders en ik dacht: "Waarom niet eens in het Engels?" Dat was met Axl Peleman en zijn Ashbury Faithbende en ik vond het zelf een geslaagd project. De Engelse teksten kwamen ook veel vlotter dan het Nederlands. We waren blij met de cd maar om door te breken in pakweg Amerika heb je een machine achter je nodig en die was er natuurlijk niet. Het was gewoon een prachtig tussendoortje. Ik speel het soms nog eens, het valt na al die tijd nog best mee.

En meegaan in de golf van dialectpop, heb je dat ooit overwogen?
Nooit aan gedacht. Geen idee waarom. Ik denk dat ik het Nederlands al beperkt genoeg vind om het nog te gaan vernauwen naar een bepaalde streek of dialect. Niet dat ik daar echt over nagedacht heb, maar voor mij blijft het logisch om in het Algemeen Nederlands te schrijven.

Jim Kerr van The Simple Minds zingt met een prachtig Zuid-Engels accent maar als je die hoort babbelen dan spreekt hij met een plat Schots accent (imiteert): "Yes, I was born in Glasgow and lived there with my parents". Hij zingt toch ook in het Algemeen Beschaafd Engels.

Wat vind je van groepen die in het Engels zingen zonder de taal echt machtig te zijn?
De eis om te zingen in je moedertaal vind ik onnozel. De vrouw van Henk Westbroek (van Het Goede Doel, nvdr) is een Engelse en zij vond dat de groepen van hier die in het Engels zingen precies allemaal een ander accent hebben. Engels is de lingua franca geworden. Toneelgezelschappen die in Spanje gaan spelen vertalen hun teksten toch ook in het Engels. Dat is logisch.

En op de Gentse Feesten zong je een avond je teksten in het Frans?
Dat was meer een "lolleke". Dirk van Derek & The Dirt had wat liedjes in het Frans vertaald: "Chère petite piranha, déchire-moi". Dat was best amusant.

Volg je nog veel muziek?
Ik probeer dat te doen. Daarnet nog naar Tame Impala zitten luisteren, de nieuwe hype van het moment. Dat vond ik wel goed. Maar ik kan niet alles meer volgen. In mijn tijd was het gemakkelijker: er kwam niet zoveel uit en iedereen had ongeveer twintig, dertig platen en we kenden die allemaal van buiten. Nu is er een zondvloed aan informatie die niet meer te verhapstukken is. Maar wat eruit springt, daar hou ik wel van, en ik weet ook altijd direct wat mijn stijl is.

Op Lowlands zag ik The XX bijvoorbeeld, en dat is niet mijn ding. Ik vond het gewoon één grote gimmick, een berekende stijloefening. Voor Bloc Party bijvoorbeeld heb ik duizend keer meer respect. Kele stond op diezelfde dag op Lowlands en die was zich echt aan het amuseren. Ik ben niet zo een minimalist, geef mij maar Queen en The Who en opera in plaats van lo-fi.

It's only rock'n'roll?
Natuurlijk. Er moet humor in zitten. Een ander voorbeeld is Sonic Youth, alhoewel ik daar soms wel de humor van inzie. Maar het is altijd zo dat je pas ernstig genomen wordt als je ernstige muziek speelt. Dan ben je plots "kunstenaar". Ik hou veel meer van artiesten die een beetje valse, foute of zelfs commerciële muziek spelen. Of mensen die foute dingen doen in hun carrière. Dat randje maakt het duizendmaal interessanter.

Ooit zag ik je als toeschouwer op Ten Days Off. Ga je daar nog naartoe?
Da's moeilijker. Onlangs deed ik nog een poging om op Feest In Het Park naar The Subs te gaan kijken, maar in zo'n bomvolle tent volle bak boem boem tuut tuut is niet meer aan mij besteed. Het is een beetje als conceptuele kunst: ik denk net iets te snel: "Dat kan ik ook". Met een platendraaier en protools kom je al een heel eind weg.

Als ik eens mag "stoefen": op Dranouter hebben wij ook de tent op zijn kop gezet met traditionele rock. Dat is me meer een uitdaging. Al zullen die mannen van Goose allicht zeggen: "Vos, lul, gij kunt dat in geen honderd jaar" (lacht). Soulwax Night Versions vind ik wél machtig, dus ik neem voor een deel al mijn woorden terug. Maar in het algemeen: electronica is gemakkelijker.

Dit weekend zat je op tv over geloof te babbelen. Je blijft een veelgevraagde gast.
Soms vragen ze mij eens om wat te filosoferen op tv en daar ga ik altijd graag op in zonder daarom de pretentie te hebben dat ik de waarheid verkondig. Ik weet ook niet waarom ze mij daarvoor vragen, al zal het wel wat te maken hebben met de boeken die ik heb geschreven.

Zie je op tv komen als een manier om in de aandacht te blijven?
Nee gij. Ik denk al heel mijn leven na over geloof en liefde en de toekomst, enzovoort. Als ze mij dat vragen voor tv wil ik daar zeker een boompje over opzetten. Of om over mijn muziek te babbelen, daar ben ik altijd toe bereid. Van de rest van het mediacircus word ik vooral moe. Ooit vroegen ze mij om David Bowie te interviewen. Dat moeten ze mij bijvoorbeeld niet meer vragen. Dus ik zeg meer en meer: "Nee". Van me uitsloven voor een camera om wat lollige commentaartjes te verzinnen word ik echt fysiek moe.

Vrees je de concurrentie van jongere groepjes die met een groot deel van de aandacht gaan lopen?
Hoe meer goede groepen er zijn, hoe liever ik het heb. De muziek is veel verbeterd in België de laatste jaren. Velen komen ook uit Gent en ken ik persoonlijk. Ken je Drums Are For Parades? Machtig! Vunzige hardrock. Een dikke proficiat. Doe maar, ik vind dat geen concurrentie.

Er is tegenwoordig plaats voor iedereen?
Ja. Vorige zaterdag zag ik nog Big Bill in Het Depot in Leuven. Hij is het protoype van hoe het er vroeger aan toe ging. Hoe goed het ook was, je wist dat dat nooit iets ging worden want er werd geen aandacht aan besteed. Hij speelt op zijn zestigste nog altijd in kleine cafeetjes.

Geen pensioensparen dus voor jou?
Ik hoop bezig te blijven zolang mijn fysiek het me toelaat. Het komt gemakkelijker met de jaren. Na al die tijd heb ik een zekere ambacht gecreëerd en er zijn ideeën genoeg. Ik zou veel meer cd's uitbrengen als het aan mij ligt maar het moet een beetje overzichtelijk blijven.

Voor een overzicht van alle soloconcerten surf je naar hier.