Low - Steunen op tradities maakt je lui

Alan Sparhawk is net terug van een uurtje joggen door de sneeuw als we hem opbellen in zijn huis in Minnesota, dichtbij de Canadese grens. Sinds de dvd ‘You May Need A Murderer’ kunnen we ons daar iets bij voorstellen: de creatieve loner die tegen depressies vecht en onder het sporten ideeën opdoet die dan in teksten of gitaarriffs belanden. We blikken met hem vooruit, naar volgende week, wanneer zijn groep Low in het Koninklijk Circus komt spelen in het kader van Autumn Falls.

Dit is de tweede keer dat jullie met hetzelfde materiaal op tournee gaan. Is er iets veranderd sinds de laatste keer?
Alan Sparhawk: We werken aan nieuwe songs maar het is niet zeker of we die ook zullen spelen. Verder is de keyboardspeler er niet bij en zijn we met drie in plaats van vier. Kleine veranderingen dus.

Heb je het gevoel dat er steeds meer mensen naar jullie optredens komen of is het telkens hetzelfde stel devote fans?
Er zijn zeker fans die ons al heel dikwijls gezien hebben, maar af en toe komen er wel eens nieuwe mensen zeggen dat ze ons net ontdekt hebben. Het feit dat Robert Plant twee van onze songs (Silver Rider en Monkey, nvdr) heeft gecoverd heeft er voor gezorgd dat wat mensen die anders eerder naar mainstream luisteren ons ontdekt hebben.

Ben je tevreden over hoe 'C’mon' ontvangen is?
Er waren goede reviews, dat is zeker, maar er zijn altijd wel bands die nieuwer en opwindender zijn en daardoor met meer aandacht gaan lopen. Het verschil is dat zij na twee jaar verdwenen zijn en wij er dan nog steeds zijn.

Na een plaat of vier, vijf stop je met verwachtingen te hebben. Ergens diep vanbinnen hoop ik telkens wel dat we meer mensen zullen bereiken en voor meer volk zullen kunnen spelen maar de carrière van Low is er een van stapsgewijze groei in plaats van grote sprongen en mettertijd ben ik dat zelfs gaan appreciëren.

Wordt jullie tiende album een best of?
Hoe zou je dat aanpakken? Ik heb niet het gevoel dat we nummers hebben die specifiek hits waren. We hebben een box-set uit, ‘A Lifetime Of Temporary Relief’, voor mij was dat al genoeg terugkijken.

Waarover gaat de tekstlijn "Wish you were Al Green" in Witches?
Al Green is een naam die altijd opduikt in onze groep als een voorbeeld van een man die geëvolueerd is van een slecht mens naar een goede, doordat hij de fouten die hij in het begin van zijn leven maakte probeerde te corrigeren als dominee. Het was Colin Greenwood van Radiohead die ooit eens zei dat we zongen als Al Green. Ik had geen idee waarover hij het had, maar de zinsnede is altijd blijven hangen.

En eigenlijk heb ik het ook een beetje gestolen van Dr. Octagon die een nummer heeft dat Al Green heet en waarin hij rapt (rapt als Dr. Octagon) “All you motherfuckers that act like Al Green, all you motherfuckers are weak”. Die lijn is bijna beter dan Dr. Dre’s “Is it Dre, is it Dre?”, als je het mij vraagt.

We hadden echt geen hiphop-invloeden in jullie werk vermoed.
Toen we jonger waren waren we echt vastberaden punkrockers. We waren en zijn grote fans van de DIY-tegencultuur, maar gaandeweg merk je toch dat je met één voet in die traditie staat waar je piano’s en orgels en soms akoestische gitaar gaat gebruiken.

Vroeger zou ik gezegd hebben dat ik vooral wou vernieuwen en zou ik je verteld hebben dat al mijn favoriete muziek is ontsproten uit de zoektocht naar iets nieuws. Nu ik ouder ben? durf ik gerust toegeven dat we even goed beïnvloed zijn door die folktradities. Alleen wil ik niet te veel steunen op die traditie want dat maakt je lui.

Recent deed je ook een dansperformance met Morgan Thorson. Hoe is dat meegevallen?
Dat was heel intens, en veel omslachtiger dan je gewoon bent als muzikant. Wij schrijven songs, nemen ze op en touren wat, maar bij dans komt zoveel meer kijken. Het publiek dat je bereikt voor de moeite die het kost is zo beperkt. Dans zit in een vergelijkbare situatie als muziek voor de technologie bestond om muziek op te nemen en op grote schaal reproduceren. Dat is een bizar idee.

Het ging over één van jouw favoriete thema’s: religie.
Toch niet. Het heette wel 'Heaven', maar de choreografe wou bestuderen hoe we op aarde devotie organizeren en hoe we allemaal naar iets hogers zoeken. Heel esoterisch allemaal. Ik kan enkel veronderstellen waar het werk over gaat.

Een laatste vraag: In ‘Drums And Guns’ experimenteerde je met electronica, maar daar blijft niks meer van over. Ben je daarvan teruggekomen?
We zullen dat vast nog opnieuw doen. Het was een heel geslaagd uiterste voor ons, maar de songs die we voor 'C’mon' hebben geschreven vroegen meer om een stille aanpak.

We kijken er naar uit.

Low speelt op 24 november samen met Bill Callahan en Pinback in het Koninklijk Circus in het kader van Autumn Falls. Er zijn nog enkele tickets beschikbaar.