Love Like Birds - Ik leef liever in het heden

Love Like Birds is het geesteskind van de vijfentwintigjarige Gentse Elke De Mey. Sinds 2010 treedt ze (zeer) regelmatig op. Haar muziek klinkt lieflijk, intimistisch en sfeervol. Alsof ze de liedjes van dichtbij zachtjes in je oor fluistert. Het leverde steevast mooie concerten op. We spraken Elke De Mey in de knusse muziekclub N9 over onder andere singer-songwriters, haar muzikale roots, de rol van muziek in haar leven en waarom ze niet graag alleen optreedt. 

Hoe ben je op de naam Love Like Birds gekomen?
Elke De Mey: Oorspronkelijk komt die van een tekening. Ik heb ooit een tekening gemaakt en dat had ik daaronder geschreven, een beetje als titel eigenlijk. Ik heb die onthouden en toen ik jaren later muziek begon te maken en ik een passende naam zocht, kwam Love Like Birds terug naar boven en werd het de titel van mijn muziekproject.

Hoe zou je je muziek zelf omschrijven? 
De woorden, die nu de ronde doen, zijn wel passend: slaapkamerfolk, droompop of fluisterpop.

De vergelijking met andere, vrouwelijke singer-songwriters wordt vaak gemaakt. Cat Power en Laura Marling zijn we onder andere tegengekomen. Hoor je dat zelf terug in je muziek?
Ik heb daar heel veel naar geluisterd en ik zal daar ergens ook wel door gevormd zijn. Het zijn ook sterke vrouwen. Als je opkijkt naar iemand of je voelt je geïnspireerd door mensen, zal er wellicht wel een zaadje van hen in jezelf geplant worden.

Zijn er ook vergelijkingen, die je zelf helemaal niet hoort?
Ik heb ergens gelezen dat mijn muziek lijkt op die van Amatorski. Nu  vind ik Amatorski echt super, maar die vergelijking begrijp ik niet. Misschien dat de stem van Inne en de muziek die ze helemaal in het begin maakten, zoals Come Home, wel wat parallellen vertoont. Het enige verband dat ik echt zie is dat het ook een meisje is dat zingt en dat het vrij zachte muziek is.

Hoe begin je aan een nieuwe song?
Ik heb niet echt een vast stramien. Soms start ik met een zin, soms met akkoorden en soms met een tekst die ik maanden of jaren eerder heb opgeschreven. Het komt dus zoals het komt.

Waar haal je je inspiratie?
Die komt vooral uit mijn eigen leven. Soms is dat frustratie of  verlangen. Het gaat vaak over liefde en daarbij horen grote en kleine frustraties en verlangens. Dat geeft voor mij voldoende stof om over te schrijven.

Het kan uit een gevoel komen, maar ook uit iets dat effectief is gebeurd. Verschillende nummers kunnen dan ook anders geïnterpreteerd worden.

Wat zijn je eerste muzikale herinneringen?
Toen ik een jaar of drie, vier was, palmde ik de woonkamer in en er mocht niemand komen kijken. We hadden een kerst-cd en ik danste de hele living rond met een rood lint waarmee ik spiralen in de lucht maakte. Dat had ik namelijk gezien op de televisie. Uren danste ik rond, maar iedereen moest uit de woonkamer blijven. De meubelen dienden voor mijn opvoering wel allemaal aan de kant gezet te worden. Ik had dus toch even mijn mama nodig, maar daarna werd die gewoon buiten gestuurd.

Hoe is je muzikaal traject daarna verlopen?
Van kerst-cd’s ging het naar Samson en Kinderen Voor Kinderen. Dan volgden 5ive en The Backstreet Boys en nog fouter: Get Ready. Toen ik een jaar of vijftien was, volgde 'De Afrekening'. Ik nam die op op cassetjes. Dat was de periode van Limp Bizkit en Linkin Park.

Daarna, ook via 'De Afrekening', kwam ik in contact met betere muziek. Een vriendin leerde me bijna elke dag een nieuwe band kennen. Ze nam haar discman mee naar school en in de speeltijd liet ze Sigur Ros horen, Mùm of Mogwai. Dat zijn er drie, die ik me echt nog herinner. Zij leidde me dan verder doorheen het betere werk.

Wel grappig dat je 5ive aanhaalt, want Gertjan van Douglas Firs wou in het vijfde leerjaar niet meedoen met zijn klas aan een dansje van die groep. Hij speelde dan maar alleen een nummer van Eric Clapton.
Ik had zeker meegedaan met 5ive! Dus Gerjan was toen al cool. Hij heeft natuurlijk een oudere broer en ik ben thuis de oudste. Mijn mama was fan van die muziek van Backstreet Boys en dergelijke. Mijn papa luisterde naar jazz, maar dat was toen waarschijnlijk nog te moeilijk.

Wanneer wist je: "Muziek is wat ik wil doen" ?
Dat is er langzaamaan ingeslopen. Ik was ’s nachts altijd op mijn eentje met muziek bezig op de badkamer, in mijn kamer als er niemand thuis was of ergens anders waar niemand mij kon horen. Het is dus echt begonnen als iets dat alleen maar voor mezelf was. Je hebt dan niet onmiddellijk het gevoel dat je daar de wereld mee gaat veroveren. Het was gewoon een manier om me ergens in te verliezen. Sommige mensen beginnen te tekenen of te schilderen. Bij mij was dat liedjes coveren en mijn stem wat testen.

Dat is geëvolueerd en op een dag heb ik het aangedurfd om een liedje op Myspace te zetten zonder hoge aspiraties. Maar dat bleek uiteindelijk mee te vallen en toen ging de bal aan het rollen. Ik leerde mensen kennen, mocht eens in een huiskamer spelen. Ik ging vaker optreden

Ttoen leerde ik Jinte (Deprez - Balthazar, nvdr) en Gertjan (Van Hellemont - Douglas Firs, The Bony King of Nowhere, nvdr), kennen die me hebben geholpen met effectief en degelijk nummers opnemen, te producen, te mixen en te masteren. En plots had ik dus een cd. Geluk en een beetje durf waren dus best wel belangrijke factoren.

Love Like Birds is duidelijk een soloproject. Heb je een vaste begeleidingsband?
Het wisselt af. Ik vraag gewoon of vrienden willen meespelen. Benne (Van Dousselaere), de contrabassist, kan meestal, dus hij staat het vaakst mee op het podium. Jinte verzorgt de percussie en hij speelt ook de vioolstukken. Gertjan doet dat soms ook als hij vrij is. Of ik vraag het aan andere mensen.

Het is wel leuk om zo nu en dan eens te kunnen wisselen. Misschien neem ik er ooit wel een celliste, een strijkkwartet of een drummer bij, We zien wel.

Speel je liefst solo of liefst met band? 
Ik speel echt niet graag solo. Ik heb dan de neiging om onzeker te worden. Het is gewoon leuker met vrienden. Dat is mijn uitgangspunt.

Sommige mensen noemen mij negatief (lacht). Maar het kan gewoon allemaal zo snel wisselen. Ik geniet ten volle van elke minuut, maar ik leef liever in het heden. Noem me maar realistisch.

Wanneer mogen we die volgende ep verwachten?
We gaan die binnenkort opnemen en dan zal hij met alle afwerking erbij vermoedelijk voor in de herfst zijn.

Over genieten gesproken: je won vorig jaar 'Vi.be On Air' op Studio Brussel met Heavy Hearts. Heeft dat veel invloed gehad op Love Like Birds?
Dat heeft zeker voor een duwtje gezorgd. Eigenlijk heeft vooral mijn deelname een en ander in een stroomversnelling gestoken. Die week kwamen we namelijk op Studio Brussel en tegelijktertijd waren we vi.be-band op Radio 1 met een andere nummer (Manic, nvdr). We werden toen plots op de radio gedraaid en je bereikt plots alle Vlaamse provincies. Die overwinning viel trouwens helemaal uit de lucht. Het was een wondermooie bevestiging van een toen al heel erg leuk jaar.

Je ep werd geproducet door Gertjan Van Hellemont en Jinte Deprez. Wat heb je van hen geleerd? 
(Kordaat) Niet zagen en gewoon doen en je ziet wel waar je uitkomt. Je mag knippen in een nummer. Aanvankelijk zag ik mijn liedjes als mijn baby’s waar je af moest blijven. Maar is het niet goed, dan gooi je het nadien weg en doe je iets nieuws.

Jinte is je vriend en speelt bij Balthazar. Behoort  een gezamenlijk muziekproject tot de mogelijkheden?
Misschien ooit, maar nu is het goed zo. We hebben elk onze eigen dingen. Hij kan me nu wel helpen, maar het blijft wel mijn ding. En Ik kan anderzijds ook mijn mening geven over nummers die hij voor Balthazar schrijft, maar dat blijft dan ook wel van hem.

Ik zie ons niet meteen een duo vormen. Ik denk dat we verschillende impulsen nodig hebben. Misschien later. Als we oud en versleten zijn (schiet in de lach). Ik zie het al voor mij: met grijze haren in een schommelstoel met een gitaar.

Eind vorig jaar heb je getourd met Dark Dark Dark. Hoe was die ervaring?
Fantastisch! De lat ligt zeer hoog voor de volgende tournees. Omdat we slechts met zijn tweeën waren, konden we in een busje samen met de andere band en werden ze ook echt een stukje familie. We zagen elkaar dag in dag uit op alle momenten.

Het was ook heel erg leuk om gedurende drie weken bijna elke avond te kunnen spelen, om ganse dagen met enkel muziek bezig te zijn. Je kan je muziek onmiddellijk aanpassen en opbouwen om zo nog meer te kunnen verfijnen. En tenslotte was het ook zeer leuk om gewoon onderweg te zijn. Je ziet steden in verschillende landen, spreekt verschillende talen. 

Je bent afkomstig uit Gent. Is er binnen die muziekscene concurrentie of kan je van een vriendengroep spreken?
Het laatste. Iedereen kent elkaar en probeert elkaar te helpen waar mogelijk. Gertjan kon bijvoorbeeld tijdens de opnames onmiddellijk een aantal mensen bellen en vragen om mee te spelen. Ook instrumenten worden uitgeleend en tips omtrent opnames of geluidseffecten worden uitgewisseld. Er hangt een hele leuke, vriendelijke sfeer. Ik voel helemaal geen concurrentie.

Wat is het hoogtepunt uit je Love Like Birds-carrière tot nog toe?
Dat is een moeilijke. Voor een uitverkochte zaal van vijfhonderd mensen in Parijs spelen in het voorprogramma van Dark Dark Dark en de zaal stil krijgen. Dat was een topper.

Wij hopen dat er nog veel zullen volgen.