LoneLady - Een debuutalbum is het begin van de ambitie waarin je gelooft

Julie Campbell kocht - zoals zoveel beginnende muzikanten die de droom koesteren om hun eigen ding te doen - ooit een viersporenrecordertje, sloot zichzelf op in haar kamer ergens langs een motorway richting Manchester en kwam jaren later weer naar buiten met wat nu LoneLady heet. Ze knutselt muziek die een mengeling is van fragiliteit, uitgepuurde melodieën en hier en daar een streepje energieke pop. Warp nam LoneLady onder de vleugels en nu komt ze met haar debuut 'Nerve Up' naar buiten.

Blijkbaar ben jij nogal wild van debuutalbums. Vanwaar die voorliefde?

Julie Campbell: Het is de eerste keer dat je als band in de studio zit, de eerste keer in je leven dat je muziek op album zet, kortom: het begin van de ambitie waarin je gelooft. Die dingen trekken me aan. In zo'n debuutalbum hoor je vaak nog een heleboel naïviteit, dat is iets wat in latere albums sowieso verloren gaat. Maar al die aspecten worden natuurlijk gewoon vervangen door andere kwaliteiten.

Veel debuutalbums hebben vaak een nonchalante ruwheid.

Campbell: Precies! En daarom vind ik ze zo boeiend en charmant.

Noem eens een paar opmerkelijke debuutalbums?

Campbell: Het is grappig, maar mijn geheugen laat het steeds afweten als iemand me naar specifieke referenties vraagt.(lacht) 'Movement', het debuut van New Order staat zeker bovenaan mijn lijstje. Dat is een plaat vol onzekerheden en ik word als het ware naar de muziek toe gezogen wanneer ik die plaat beluister. Maar eigenlijk geldt dat voor de meeste debuutalbums. Als ik zo'n album beluister, word ik meteen gecharmeerd door kleine foutjes en het gevoel van jeugdigheid die in deze platen schuilgaan. Op zo'n album leer je een band kennen.

Hoe voelde het dan om aan je eigen debuut 'Nerve Up' te beginnen?

Campbell: Ik had op voorhand al enkele duidelijke ideeën. Zo wist ik al lang dat ik niet in een ordinaire studio wou opnemen, dus ben ik op zoek gegaan naar een gebouw dat een bepaald karakter uitstraalde. Daarvoor ben ik echt gaan zoeken in de buitenwijken van Manchester. Manchester heeft een heel specifieke sfeer die misschien niet meer bestaat, maar er hangt nog 'iets' dat je aan het verleden doet denken. En het was net die sfeer waar ik middenin wou zitten.

Het klinkt niet bepaald eenvoudig om iets in die richting te vinden?

Campbell: Ik heb het uiteindelijk toch gevonden. We hebben het hele album in een oude molen opgenomen. Het gebouw bevindt zich naast een kanaal in Manchester en de ruimte waar we opnamen was aan het einde van een lange gang. Leeg, vervallen, een ruïne eigenlijk. Ik wist meteen dat dit de goede omgeving voor mijn muziek was. (lacht)

Ben je nu niet bang om aan dat tweede album te beginnen?

Campbell: Eigenlijk niet, ik wil er heel graag aan beginnen. Ik heb nu dingen geleerd die ik maar al te graag wil uitproberen. Het hele proces van opname, knutselen met verschillende sounds en het producen vond ik trouwens het leukste aan het maken van 'Nerve Up'. Het enge van 'de eerste keer' is nu ook helemaal weg.

Manchester speelt blijkbaar een speciale rol in je muziek?

Campbell: Om eerlijk te zijn heb ik er zelf nooit zo over gedacht. Maar nu mijn album uitkomt, zijn mensen blijkbaar op zoek naar een context. Dat is misschien logisch, ik weet het. 'Nerve Up' is mijn eerste album, niemand weet iets over mij, en dan kom je al snel uit bij Manchester.

Maar het klopt wel dat de stad een rol speelt in mijn teksten en in mijn muziek. Ik woon er al heel mijn leven, ik ben er opgegroeid. Toch is het pas sinds de laatste jaren dat ik de stad op een heel andere manier ben gaan bekijken. Ik apprecieer de stad nu echt. Manchester is zoals zoveel steden een doodgewone stad, maar als je goed zoekt, vindt je hier en daar nog wel enkele verborgen schatten die het altijd wel interessant of verrassend maken.

Je hebt er dus nooit aan gedacht om naar pakweg Londen te verhuizen en daar je album op te nemen?

Campbell: Daar zag ik het nut niet van in. Ik hou ervan om Londen te bezoeken, maar ik zou het haten om er te wonen. Moest 'Nerve Up' niet in Manchester opgenomen zijn dan zouden er ook een heleboel minder laagjes in zitten. Die sluipen er ongemerkt in tijdens het schrijven en componeren. Moest ik van omgeving veranderd zijn, had dat zeker een effect op het eindresultaat gehad.

Zijn er nog andere invloeden die belangrijk zijn voor je muziek?

Campbell: Zowat alles! Ik snap zelf niet goed wat mensen soms bedoelen met een typisch Manchesteralbum. Ik heb tijdens de opnames bijna niet naar Britse muziek geluisterd. Het is vooral de uitdaging om creatief en inventief te zijn die je moet aandurven, alleen jij en de muziek. Ik heb soms echt het gevoel dat ik een arbeider ben, want het neemt veel tijd in beslag om te schrijven en het is helemaal niet zo magisch als velen denken. Ik zit geen uren langs het kanaal te wachten op een muze die mij iets zal komen influisteren (lacht).

Hoe zit het vandaag eigenlijk met de muziekscene in Manchester? Want we kennen allemaal het broeierige Madchester van Factory Records, Joy Division en de hele historie rond de Haciendaclub.

Campell: Wel, er is nog steeds een bloeiende muziekscene waar een hele hoop verschillende muziekstijlen door elkaar lopen. Nu je erover begint, ik zou die scene trouwens zelf opnieuw eens moeten ontdekken, want daar was tijdens de opnames gewoon geen tijd voor.

Je tekende bij Warp, een label waardoor bands vaak in het oog springen en dat haast garant staat voor succes. Legt dat geen extra druk op je schouders?

Campbell: Voor velen lijkt dat misschien zo, maar dat gevoel heb ik helemaal niet. Ik wil ook pas met iets naar buiten komen als ik voel dat het juiste moment daar is en dat respecteren ze bij Warp. LoneLady is ontstaan in 2005 en sindsdien ben ik stilaan dingen in eigen beheer gaan uitbrengen. Het is een groeiproces en ik voelde me nu pas helemaal klaar voor de release van 'Nerve Up'.

Warp is een veelzijdig label, ze houden niet vast aan een bepaalde muziekstijl. Ze bieden onderdak aan zowel Hudson Mohawke als Grizzly Bear. Die veelzijdigheid is ook te horen in jouw muziek. 'Nerve Up' is een heel eclectisch album. Dan eens klinkt alles fragiel om drie minuten later te ontploffen in een energiek gitaarriffje.

Campbell: Dat komt deels doordat het album een grote tijdspanne overheerst. 'Nerve Up' is een mix van songs die al enkele jaren oud zijn en nieuw werk. Ik kan dus maar hopen dat er een soort ontwikkeling te horen is in mijn songs.

Wat is de richting die je met je muziek uit wil?

Campbell: De oude songs klinken voller, er zit meer gitaar in en ze zijn warmer. Terwijl de nieuwe songs een soort leegheid hebben en daardoor misschien iets meer energie in zich meedragen. Die richting wil ik uit. Ik wil muziek maken die puur klinkt, maar waar ook meer texturen en instrumenten in te horen zijn. Ik wil vooral de driedimensionaliteit in mijn muziek behouden want ik zou het erg vinden moesten mijn songs maar over één kwaliteit beschikken.

Zodat ze steeds blijven verrassen?

Campbell: Dat mag ik hopen.

Welke sfeer tracht je met je muziek uit te lokken?

Campbell: Dat is een grappige vraag, want ik heb daar eigenlijk geen grip op. Dat komt omdat ik dag in dag uit bezig ben met dingen te schrijven die ik vooral zelf graag wil horen. Op het einde kan ik alleen maar hopen dat andere mensen ook geboeid raken door wat ik gecreëerd heb.

Heb je het album helemaal in je eentje opgenomen?

Campbell: Het schrijven doe ik zo goed als alleen, maar ik heb ook een drummer waarmee ik al een paar jaar samenspeel. Hij nam de drumpartijen van 'Nerve Up' voor zijn rekening, maar de rest heb ik wel zelf opgenomen.

Mis je soms geen band rond je?

Campbell: Geen idee eigenlijk, ik heb er ook nooit naar gezocht. Ik begon muziek te maken nadat ik een viersporenrecordertje kocht. Met dat machientje nam ik indertijd alles op wat ik zong en speelde. Ik kon er verschillende lagen mee opnemen en zo ontstond het proces waar ik nu nog steeds schatplichtig aan ben. Maar als we live spelen, nemen we er wel een derde man bij. Optreden is ook nog iets waar we in moeten groeien, dat heeft tijd nodig. Het is een heel andere omgeving maar het maakt me wel nieuwsgierig. Opnemen is trouwens een eenzaam proces dus het zal sowieso eens leuk zijn om met verschillende groepsleden op tour te zijn.

Wat zijn je verwachtingen voor de toekomst?

Campbell: Ik heb niet zoveel verwachtingen, ik wil vooral muziek blijven maken op mijn manier. Het leven in Manchester geeft me daar ook de mentale ruimte voor.

Je neemt alles zoals het komt?

Campbell: Inderdaad, ik heb niet het verlangen om een hele carrière uit te stippelen. Ik wil gewoon doen waar ik zin in heb en tot nu toe is me dat steeds gelukt.

Houden zo!

LoneLady speelt 30 maart 2010 ten dans in de Botanique.