Lanterns On The Lake - Analyseren tot de dood er op volgt

“Neo-post-abstracte popmuziek, misschien”, antwoordt Paul Gregory op de vraag hoe hij de muziek van zijn band zou labelen. De band in kwestie is Lanterns On The lake en Gregory speelt er gitaar bij.

Wij ontmoeten Paul in de serres van de Brusselse Kruidtuin, waar hij samen met Hazel Wilde (zang, gitaar, piano), Oliver Ketteringham (drums), Sarah Kemp (viool) en Andrew Scrogham (bas), het eerste optreden van hun tournee zal geven. Het is trouwens niet de eerste keer dat Lanterns On The lake de Botanique aandoet. Ze stonden er al eens in 2011 en sindsdien vonden er enkele aanzienlijke veranderingen plaats.

Een wisseling in de bezetting, de tijd heeft niet stil gestaan voor Lanterns on the Lake.
Paul Gregory: Inderdaad, toen we hier vorige keer optraden waren de gebroeders Sykes er nog bij. Adam speelde gitaar en zong, terwijl Brendan bas speelde. We besloten om geen twee nieuwe bandleden te zoeken en vooral om Adam niet als zanger te vervangen. Dat is not done. Nu neemt Hazel alle zang op zich. Nieuw lid Andy (Andrew) speelt bas.

Brengt het nieuwe album, ‘Until the Colours Run’, een verandering in jullie sound mee?
Niet opmerkelijk. We hebben met Another Tale From Another English Town onze eerste, echte protestsong geschreven. Natuurlijk is er muzikaal ook wel wat aangepast. Omdat we nu een man minder tellen, is dit onze kleinste band ooit. We zijn gedownsized. Liedjes uit het vorig album werden in het nieuw gestoken. Dat kon niet anders, de groep was te ingrijpend veranderd. Voor deze tour moesten we trouwens een heleboel instrumenten thuis laten. We kunnen niet alles meenemen naar Amerika.

Deze tournee brengt jullie voor de eerste keer over de Atlantische Oceaan. Kriebels in de buik?
Van alles, dat voor ons de laatste jaren veranderd is, doet dat me het minst. Ik ga zeker niet beginnen denken dat we het nu gemaakt hebben. Dat zal ik waarschijnlijk nooit denken. We hebben, op Sarah voor viool na, niemand die muziekonderricht gevolgd heeft. We moeten geleidelijk aan groeien maar zullen door ons timbre geen supergroep worden. We werken daarvoor ook te traag. We analyseren de dingen dood. Opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw. Reïncarnatie dus eigenlijk.

Jullie beide albums kwamen uit in de herfst. De nieuwe plaat ziet er uit als verkleurde en gevallen bladeren. Moeten fans hier iets achter zoeken? Is wat jullie brengen herfstmuziek?
Zoiets insinueren was in feite nooit de bedoeling. ‘Gracious Tide, Take Me Home’ en ‘Until The Colours Run’ werden nooit gereleased wanneer dat gepland was. Die eerste namen we wel op in de winter. Die kan dus wat koud klinken. De tweede moest eigenlijk in de zomer of lente uitkomen, maar we waren wat te laat. Uiteindelijk is een releasedatum iets organisch.Dus je hebt misschien wel een punt. Herfstmuziek... nog nooit in die termen over onze muziek gedacht.

Een laatste, persoonlijke derivatie van jullie muziek: ben je een sentimentalist
Kort antwoord: yeah!