Lady Linn - Elk nummer en elke ep heeft een eigen verhaal

Op 8 april brengt Lady Linn de nieuwe ep 'I'm Fine' uit, het eerste deel van een nieuwe trilogie, een reeks van drie ep’s, die elk een eigen verhaal vertellen. De rode draden zijn daarbij de diepe affiniteit met jazz, soul en elektronische dance en daarnaast zijn alle songs vanuit persoonlijke ervaring geschreven. Lady Linn is een songwriter die vanuit emotie werkt, en dat voel je: de tederheid binnen het gezinsleven, de melancholie, het genieten van het alleen zijn in de natuur. En ‘I’m fine’ is ook nog een ep van samenwerkingen met mensen die ze diep in het hart draagt en waarvoor ze een grote muzikale bewondering heeft.

'I'm fine' heet de ep. Is het een titel die volledig de lading dekt?

Lady Linn: Dat denk ik wel. De keuze om losse ep's te maken was er één omdat ik zelf nogal eclectisch ben van aard. Als je drie ep's kan maken, kan je die op relatief korte tijd uitbrengen en verschillende stijlen erin verwerken. Ik ben blij dat ik hiervoor koos. Ik kon kort op de bal spelen in plaats van lang te moeten wachten. Die verschillende kanten van Lady Linn uitpuren zonder compromissen te sluiten. Een andere vibe op elke ep.

Je hebt een grote affiniteit met soul, dance en jazz. Vanwaar de link met die genres?

Ik zou het zo niet zo in hokjes steken. Elke insteek is verschillend. Het werkt nogal organisch. Ik heb altijd al die veelzijdigheid gehad. Maar muziek is uniek voor mij. Op geen enkele van de ep's is één bepaald genre uitgesproken aanwezig. Noem het gewoon popmuziek, allemaal in een eigen productie. Elk nummer met een eigen verhaal, net als elke ep.

Je hebt een paar mooie samenwerkingen gerealiseerd. Hoe heb je Gregory Frateur ontdekt?

Net voor de lockdown ben ik met Gregory en Stijn Meuris op tournee geweest onder de noemer 'Murder Ballads'. Daar heb ik veel met Gregory live gezongen en het klikte erg goed. ik wou altijd al met hem samenwerken en deze ep kwam op een ideaal moment. Ik heb ook met Gustaph gewerkt. Heerlijk om enkele nummers met hem te maken. Ik wil hier graag ook producer Frederik Segers bedanken voor zijn schitterende werk.

Ook met Filip Vandebril heb je gewerkt. Hoe was het om met je levensgezel samen muziek te maken?

We werken altijd samen, omdat hij mijn vaste bassist is. Hij is er al heel lang bij. Bij deze ep heeft hij een aantal zaken toegevoegd aan de opnames. De productie is vooral vertrokken vanuit mezelf met een synthesizer en een paar beats van thuis. Daarna werd alles opgepimpt. De basis was de 'do-it-yourself-at-home’. Ik wou dat ook gewoon. De focus kon ik daarbij op de stem leggen en de productie ietwat leeg houden. Af en toe had ik nood aan een stevige baslijn en daarvoor kon ik bij Philip terecht.

De teksten zijn heel persoonlijk. Zijn ze dan ook autobiografisch?

Absoluut. In de tekst van I'm Fine stelde ik me in de plaats van iemand in een rusthuis, waar hij/zij getroost wordt. Als je zegt dat je ok bent, ben je dan ook echt ok of wil je dan anderen beschermen? Call gaat over mijn vriendschap met Stef en Paris lag al een tijdje in mijn schuif. Dat hoor je ook wel. Het klinkt enigszins anders, maar is zeker een deel van het geheel. 

Ademt de plaat ook nostalgie uit?

Ik ben een vat vol gevoelens, hoor ik wel eens. De nummers zijn geschreven in één van de lockdowns en zijn heel intiem. De songs zijn sereen en ademen bij momenten een verlangen naar vroeger uit. Bij Call is dat eerder omgekeerd. Een vrolijk, positief lied, dat ook de nieuwe single geworden is.

Was het anders werken tijdens de covid-periode?

Zeker. Ik ben altijd vertrokken vanuit mijn Roland-synthesizer. Af en toe vertrok ik vanuit één lijn in combinatie met mijn stem. Vaak was dat genoeg om de sfeer uit de song naar voren te brengen. Helemaal op mijn eentje, in mijn cocon. De rest van de demo's heb ik ook zo gemaakt en pas daarna kwamen de beats erbij. Pas helemaal op het eind volgde de uiteindelijke afwerking. Het was een heel andere manier van werken, zeker omdat mijn kindjes ook thuis waren. Ik moest vooral 's avonds aan de slag. 

Hoe moeilijk is het om op een bepaalde dag de plaat los te laten en te zeggen: 'Dit wordt het'?

Voor mij gaat dat vanzelf. Ik heb heel gericht aan de ep's kunnen werken, de tweede is al helemaal opgenomen tijdens de eerste lockdown. We hebben dat live gedaan met de hele band. Eens het afgewerkt was, kon ik al beginnen aan de volgende plaat. Ik had altijd wel iets te doen. Werken doe ik liefst op korte tijd, zeker als de plaat moet afgewerkt worden. Aan de demo's ben ik iets langer bezig, maar in de studio mag het wel snel gaan (lacht).

Hoe blij ben je met je drie plaatjes?

Heel erg content! Ik hoop dat ze door zoveel mogelijk mensen gehoord worden en dat ik veel mag optreden. Het maakt me vrolijk dat de liedjes ook te horen zijn op de radio. Ook het buitenland blijft een doel. Alles wat nu al op me afkomt, is al tof. De liedjes worden gedraaid op de radio en ik kan leuke video's maken. Zo lang ik er kan van blijven leven, is het prima. En het blijft fijn om nieuwe muziek te kunnen maken met de mensen die me omringen. Zo lang ik dat kan doen, ben ik een blije meid.

Foto: Roen Lommelen