Keith Caputo - Leven na Life of Agony

Keith Caputo bewijst met elke solo-release dat hij meer is dan de charismatische frontman van Life of Agony. Na de jaarlijkse LOA doortocht op de zomerfestivals (vorig jaar op Graspop, afgelopen zomer op Dour festival) heeft de zanger een vierde solo-album klaar, 'A Fondness for Hometown Scars'. Het is 9/11 en donkere stormwolken pakken zich samen boven CC Deurne als we er arriveren. Hopelijk is Keith in een goeie bui ondanks de datum (de man is New Yorker in hart en nieren) en het bizarre Belgische weer. 

Dit is al je vierde solorelease naast LOA. Hoe gaat het schrijfproces voor je soloprojecten precies in zijn werk?
Ik breng meestal flarden en fragmenten aan om met de band het 'patchwork' te doen. Ik ben absoluut geen dictator.

Gisteren heb ik op gitaar nog een song geschreven, louter instrumentaal. Ik hou ervan om met mijn muzikanten samen te zitten weet je, op die manier leer je zoveel en haal je het beste uit je songs. Je brengt een stukje mee, de gitarist speelt er een rifje onder, de drums vallen in, en voor je het weet, BAM, heb je magie, man!

Ik merkte op de nummers Crawling (a fondness for hometown scars) en In This Life (wake up and smell the dead bodies) een zeker Beatles-sound in je arrangementen?
Klopt, je hoort wel meer Beatles-invloeden op deze plaat. We gebruikten her en der een Mellotron, de harmonieën zijn zeker gebaseerd op Beatles songs! (zingt) "Let me take you down, 'cause I'm going to Strawberry fields" You can't beat 'em!

Absoluut, er gaat niks boven die klassiekers. Wat is volgens jou het verschil tussen 'A Fondness Of Hometown Scars' en de vorige soloplaten? Hier en daar lijkt er een vleugje 'hoop' de kop op te steken?
Ik ben echt zo zwaarmoedig niet meer als enkele jaren geleden. Ik neem ook hoe langer hoe meer mijn verantwoordelijkheden op.

In het nummer Got Monsters verwijs je ook weer naar je 'Perfect Little Monsters'-cd uit 2003. Is er een verschil tussen de monsters van nu en die van toen?
Het blijven dezelfde zaken waar ik me over opwind of in laat gaan hoor. Maar ik ben ondertussen alweer een pak ouder en wijzer geworden, een meer volwassen persoon. Ik gaf vroeger nergens om, deed een berg drugs, en liet mezelf soms compleet gaan. Nu niet meer, ik hou mezelf een pak beter in de hand, ik drink nog wel, maar voor de rest ben ik ok met mezelf.

Er staat een mooie bijdrage van Flea op de cd. Hoe gaat zoiets in z'n werk, bellen jullie mekaar gewoon op?
Ik wou voor het nummer Bleed for something beautiful een Chet Baker-achtige trompetsolo, en Michael - dat is zijn echte naam trouwens - kan die sound perfect nabootsen. Het is niet zo eenvoudig om die mensen gewoon te bellen, maar onze drummer kent de jongens van de Peppers goed en via hem hebben we Flea gecontacteerd.

Keek je er naar uit weer op tournee te gaan? Hoeveel paar sokken moest je inpakken voor deze tour?
(lacht) We hebben in mei ineen deel van Europa getourd, daarna in de USA. Tussen de USA en Europa zat ongeveer een week om te rusten. Ik neem voor ongeveer twee weken sokken en ondergoed mee hoor (lacht). Alles past in twee kleine koffers die ik zo onder mijn arm kan nemen.

Je werkt met Europese en Amerikaanse muzikanten voor deze tour en cd. Toch ging je in de USA opnemen, is dat het "home sweet home" gevoel ?
Nee hoor, onze producer Martyn Lenoble heeft een studio in LA, zodoende was het gemakkelijk om daar op te nemen. Zo konden we tussendoor de stad in, relaxen op het strand, weet je, even de zon opzoeken. Het klimaat en de mensen zijn er gewoonweg warmer. Ik heb in Amsterdam nog nooit iemand een dame met een kinderwagen de tram op weten helpen. Dat zou in LA ondenkbaar zijn.

Heb je tussen de optredens door zelf nog zin om naar muziek te luisteren? Is er een band die je aandacht trok de laatste tijd?
De laatste cd van Beck Hanssen is echt geweldig. Ik luister nog steeds naar dezelfde muziek als vroeger, de Beatles, Led Zeppelin, you name it. Voor hetzelfde geld draai ik een hele maand niks anders dan 'Sgt. Peppers' of Led Zep. Ik blijf wel veel naar trippy muziek luisteren. Een band die je zeker eens moet beluisteren is trouwens de Fireman, dat is een electronicaproject van Paul McCartney en Youth, de bassist van Killing Joke.

Hoe bereid je je zo meteen voor om op het podium te gaan? In welke mate doe je andere dingen dan wanneer je met LOA op festivals speelt?
Dat is compleet anders hoor! Ik probeer om even aan yoga te doen. Ik warm m'n stembanden op met enkele toonladders, ik zing een paar klassieke stukken zoals het "Ave Maria". Maar het is compleet anders om voor zo'n intieme zaal te spelen dan wanneer je op een festival voor 60.000 man staat te spelen. Dan verlies ik mezelf gewoon, en is het alsof ik geen lichaam meer heb maar compleet deel uitmaak van die massa mensen voor me.

Is er één tour of optreden dat je speciaal is bijgebleven na al die jaren?
Every time man, ik blijf er telkens de best mogelijke tour van maken. Elke avond blijft speciaal.

Bedankt voor je tijd Keith, en have a great gig!