Jungle - We hebben vooral niet te veel nagedacht

Met twee rake songs en bijhorende videoclips zag het Britse duo dat achter Jungle schuilt hun project als een vuurtje doorheen cyberland lopen. Dat was zowat een jaar geleden. Op het einde van dat jaar, wanneer nog niemand weet wie er achter het project zit, krijgt de band nog meer aandacht. met een nominatie voor BBC’s Sound Of 2014. Iedereen vraagt zich af wie die geweldige, soulvolle popmuziek maakt.

Het blijken simpelweg de immer sympathieke Tom en Josh. Twee vrienden. De ene ietwat “Johnny” gekleed met bomberjacket en de andere heeft wat weg van de bullebak die je het leven zuur maakte op school. In het dagelijkse leven knutselen ze samen aan muziek en lopen ze toevallig enkele toffe mensen tegen het lijf, die geweldig kunnen dansen. Ze blijken de ideale hoofdrolspelers voor de videoclips van Platoon, The Heat en Busy Earnin’. Wie de heerlijke clips ziet en de verslavende melodieën verorbert schudt waarschijnlijk vol ongeloof het hoofd wanneer er twee jonge, blanke twintigers voor hem staan.

Tom: "Veel mensen zijn blijkbaar verrast dat we niet zwart zijn." (lacht)
Josh: "We hebben het nooit zo bedoeld, maar blijkbaar hebben onze videoclips mensen op het verkeerde been gezet. In Platoon zie je een klein, zwart, zesjarig meisje ongelooflijk dansen op onze song. Uit die clip halen we een foto, die ook meteen het artwork van de single wordt.

Daarna vragen we vier (zwarte, nvdr) vrienden om in onze clip van The Heat te dansen. Maar één van hen breekt enkele dagen ervoor zijn enkel en dus houden we het bij twee dansers. Ook uit die clip nemen we een foto en gebruiken hem als artwork. Dus wat is er gebeurd? Omdat ondertussen wel duidelijk was dat Jungle een duo was, dacht iedereen meteen ook dat zij de muzikanten moesten zijn. In mei beseften we pas dat dit zo’n wijdverspreid idee was."

Hoewel J en T, zoals ze liefst worden aangesproken, geen buzz hebben willen creëren, zijn ze zich wel bewust van de voordelen die ze eruit hebben kunnen halen. De vergelijking met Gorillaz gaat goed op. Voor de mensheid wist dat Damon Albarn de touwtjes in handen had van de cartoonband, kon hij zich wel in alle vrijheid uitleven.

Tom: "We willen ons niet per se blijven verstoppen. Uiteraard gaan mensen onze gezichten zien bij concerten en zullen er foto’s genomen worden. Maar wat we wel willen behouden is de puurheid van het project. Jungle draait niet om mij of Josh. Het gaat hem om de muziek en wat die kan losweken bij het publiek.

Als de focus te veel op ons ligt, zoals bij negentig procent van de groepen de zanger het uithangbord is, dan gaan we ego’s kweken en dan is het voorbij. Ego’s verstoren je creativiteit. Dan kunnen we evengoed boekhouders worden. We zijn ook geen zen buddhisten, maar we willen de vrijheid in ons hoofd behouden om muziek te kunnen maken."

Josh: "Er wordt ook vaak gevraagd waarom we beiden zingen op het album. Daar gaat het hem nu net om. Er is niet één figuur. Iedereen in de band - tot de manager toe - is belangrijk. The Beatles hadden dat trouwens ook. Lennon en McCartney moesten nog maar naar elkaar kijken om te weten wat ze wilden zeggen."

Tom: "En hun ego’s hebben de band uiteindelijk ook om zeep geholpen. Uiteindelijk ging het enkel nog om vier individuen die in een groep zaten."

Behalve groepsdemocratie hoog in het vaandel dragen is Jungle ook sterk in expressie. Ondanks de poppy en elektronische onderlaag in hun muziek ontwaar je er ook veel soulelementen. Motown is nooit echt veraf. Al is soulmuziek voor hen niet alleen zwarte muziek.

Tom: "In alle muziek zit soul. Ze wordt door mensen gemaakt en die steken er toch hun ziel in, niet? Van folkmuziek tot hiphop en popmuziek. Overal vind je soul in. Mensen willen via muziek toch een connectie maken met diegene die er naar luistert?" 

"Voor ons is dat belangrijk. Wij zijn opgegroeid met al die sociale media, maar je kan mensen op die manier niet in de ogen kijken hé. Op het podium kan ik met het publiek een band smeden. Ik zing hen toe en ik maak oogcontact. En dat zijn er telkens meer dan mijn vrienden op Facebook. Ik ben bang dat de generaties na ons dat helemaal gaan verleren omdat ze nog meer met die sociale media zullen werken."

Inspiratie vinden ze zeker niet enkel alleen in soulmuziek, maar ook in het alledaagse leven in Londen. Ze leven in een buurt waar de Zuid-Amerikaanse buur luid reggaetonmuziek door de straat knalt en een Iers gezin dagelijks al ruziënd de meubelen door het huis gooit. Al kan de aanzet voor een song ook simpeler zijn.

Josh: "We vertrekken vanuit een beeld als we aan onze muziek werken. Bij The Heat hadden we bijvoorbeeld een zonnig strand voor onze ogen: surfende mensen, cocktails, met open ramen rond cruisen in de auto,.. . Dat was onze setting. We gaan daar helemaal in op en maken er een soundtrack bij. Elk nummer op het album heeft zo’n film. En er is ook nog de emotionele kant. Die zit hem in de tekst. Daar leggen we veel van onszelf in."

Op deze manier proberen Josh en Tom muziek te creëren die enkel zij konden gemaakt hebben. Authenticiteit is voor hen heel belangrijk. Zoals vele jongeren hadden ze een gitaar en wilden ze graag even cool zijn als The Strokes. Maar dat probeerden ze na een tijdje te overstijgen door zelf dingen toe te voegen.

Tom: "Of je nu met muziek, fotografie, schilderkunst of film bezig bent, het is belangrijk dat je je eigen emoties erin verwerkt en zo je eigen verhaal en je eigen gevoelens probeert over te brengen. En tegelijkertijd moet je ook het publiek de ruimte laten om zelf dingen in te vullen."

Josh: "In de videoclip van The Heat gingen we echt geen strand laten zien. Dat zou te voorspelbaar geweest zijn. Dan wordt het te cliché en te cheesy. De achtergrond van die clip was zelfs het tegenovergestelde. Maar de kijker kan er op die manier wel zijn eigen verbeelding bij gebruiken. Het laatste shot in het appartement, voor ons was dat een appartement aan zee. Maar dat laten we niet zien."

Tom: "In de teksten doen we net hetzelfde. In Platoon is de enige echte zin "I’ll Knock You Down / Brother Please". Dat is het gevoel dat we wilden overbrengen. Dat kan een miljoen verschillende betekenissen hebben. Drops gaat over een vriend van ons met een drugsverslaving. Maar het gaat ook over liefde en verlies. Maar ik moet je dat niet uitleggen. Je kan er je eigen betekenis aan geven."

"Een jaar geleden schreef ik Julia, maar als we uit elkaar gaan dan zal die song weer een andere betekenis krijgen. Dat is het mooie. Daarom duwen we de luisteraar niet graag letterlijk interpreteerbare teksten door de strot."

Wat ook opvalt aan hun videoclips is dat dans er centraal in staat. En dat in tijden dat dj-sets gestreamd worden, maar dat het publiek op de achtergrond amper lijkt te bewegen. Of dat duizenden mensen naar een podium staan te gapen, wachtend tot de platenruiter zijn beat laat vallen. Maar net zoals de legendarische Soul Train Line-clips uit de jaren zeventig zet Jungle terug in op dans.

Tom: "Voor ons is dat iets natuurlijks. Als ik een goeie groove hoor, dan wil ik bewegen. Dat zit toch in elk mens? Voor ons was het eigenlijk heel boeiend om te zien hoe die dansers onze muziek gingen benaderen. Ze kregen alle vrijheid van ons. Daarom dat we ook met die simpele achtergronden werkten. Zo ligt de focus op hen."

"In videoclips wordt er zoveel geknipt en geplakt tot dat er eens soort Matrix-achtige film ontstaat die niets meer met de realiteit te maken heeft. Onze clips zijn zo goed als in één take opgenomen waardoor ze heel spontaan en echt zijn."

Josh: "Bij een zesjarig meisje moet je ook niet met een shotlist afkomen. Je kan haar niet uitleggen dat je met verschillende camerastandpunten werkt. Zij wil gewoon dansen."

Tom: "En dat geldt ook voor ons album. Je hoeft niet in een high-techstudio te zitten om een plaat te maken. Wij zaten gewoon in onze slaapkamer op te nemen met een simpele microfoon."

Heel de productie van het album en alles daarrond kwam dus in een natuurlijke beweging op gang. Een jaar later heeft Jungle ook een goede platendeal op zak via XL Recordings. Daar huizen ook mensen als Adele, M.I.A. en Basement Jaxx. Hopelijk koesteren ze de spontaniteit waar ze het zo graag over hebben.

Josh: "We hebben ook niet te veel nagedacht over het album. Of het nu goed was of niet, wij maakten gewoon songs. Wij amuseren ons gewoon en als blijkt dat veel mensen onze muziek appreciëren, dan zijn we daar heel blij om."

Tom: "Zo’n platendeal heeft voor- en nadelen. Het zorgt ervoor dat we van onze muziek kunnen leven, maar het compromis houdt in dat ze je wel moeten verkopen."

Josh: "Het feit dat we nu onze plaat aan het promoten zijn en hier een interview met je doen maakt ons soms wat bang. Maar dat is nu eenmaal het spel dat je speelt. Maar het creatieve luik houden wij wel in handen. Daar mag je zeker van zijn."

Jungle speelt op 25 mei op Les Nuits in de Botanique, Brussel.