John Butler Trio - Je kunt de wereld niet redden, als je jezelf niet kunt redden

Leffingeleuren heeft de eer je de eerste concertstapjes in België te laten zetten, maar ben je hier al eerder geweest? Nog nooit eigenlijk en ik kende ook maar bitter weinig van de Belgische kwaliteiten. De enige Belgische specialiteit die ik ken, moet het bier zijn. Ik ben hier ook nog maar deze middag aangekomen. Het enige dat ik reeds gezien heb, is de Leffingse kerk en wat schapen. Wel valt het me op dat het hier betrekkelijk rustig is. Daar hou ik wel van.

Rustig, iets wat niet kan gezegd worden van je tourschema: je hebt slechts zes vrije dagen. Mis je je vrouw en kinderen dan niet?
Eerst en vooral, die zes dagen vrijaf hebben we zelfs geen vrijaf. We hebben die dagen nodig om van het ene land naar het andere te reizen. En mijn kinderen (Banjo, vijf jaar, en Jahli, een jaar oud) en vrouw reizen met me mee hier op de bus, dus hen hoef ik alvast niet te missen. Je zou kunnen stellen dat de tourbus een family business is, samen met de crew natuurlijk.

De tour geldt als voorstelling van jullie nieuwe album, ‘Grand National’, waarmee je op een wereldwijde doorbraak hoopt. Wat maakt de plaat dan zoveel beter dan de vorige, ‘Sunrise Over Sea’?
Vooruitgang. Dat is het enige wat het nieuwe album ondergaan heeft na ‘Sunrise Over Sea’. Michael (Barker) speelde op het vorige album enkel op percussie, nu heeft hij de drums ook voor zich genomen. En we hebben Shannon (Birchall) wat meer bass gegeven. De rest is dus enkel vooruitgang.

Je hebt voor het nieuwe album samengewerkt met Mr. Legend hemzelve, Mario Caldato Jr.. Hoe kijk je nu terug op jullie samenwerking?
Ik heb genoten om samen met Mario aan ons album te werken. Hij is een rustig en vriendelijk man, die openstaat voor ideeën die niet stroken met de zijne. Uiteindelijk hebben we het album samen geproducet, dus een goede samenwerking was wel nodig.

Op de plaat lever je kritiek op de regering van de Verenigde Staten met Gov Did Nothing en Fire In The Sky handelt over vrede in dit post-9/11-tijdperk. Je hebt elf jaar in Amerika gewoond. Heb je nog steeds het idee een beetje Amerikaans te zijn?
Ach, een Amerikaans gevoel is veel gezegd. Ik ben gewoon deels Amerikaans, deels Australiër. Je kunt dat verleden niet zomaar vergeten, hé.

Je hebt een befaamde live-reputatie, maar waar blijf je de energie halen om dat publiek altijd maar opnieuw te entertainen? Ik kan me voorstellen dat het niet altijd even gemakkelijk is als het lijkt.
Ik hou gewoon van muziek maken en van optreden. Ik beschouw optreden als een samenwerking tussen het publiek en de groep op het podium. En dat vindt zowel het publiek als de band erg leuk. Een optreden ervaar ik als een intens ritueel. Als ik te kampen heb met een suf publiek, hoef ik ze gewoon warm te maken. Dat is de taak van een artiest. Sommige publieken zijn warm, koud of gewoon ertussenin. Met onze optredens en muziek willen we mensen raken en inspireren om uit hun schelp te kruipen.

The John Butler Trio is erg liefdadig ingesteld, waarom tracht je zoveel mogelijk te doen voor andere mensen? Je kunt toch evengoed stellen dat, zolang je zelf gezond en wel bent, alles in orde is?
Ik help gewoon omdat ik het kán. Het is mijn taak, net zoals het de taak is van zoveel andere mensen. We zitten hier allemaal samen in, nu er zo’n globalisering aan de gang is. Neem nu politiek of economie. Deze zaken worden almaar meer in een wereldwijde gemeenschap gevoerd.
De problemen in de wereld zijn ook míjn probleem, ook al heb ik geen AIDS, lijd ik geen honger of staat er geen kerncentrale in mijn achtertuin. We zijn allemaal betrokken, want uiteindelijk zal al dat leed over de grenzen springen, en dan zitten we pas echt in de problemen. We hebben allemaal bloed in onze aderen, mensen zijn mensen, kinderen kinderen. We zijn allemaal hetzelfde, dus waarom niet helpen? Je kunt de wereld niet redden als je jezelf niet kan redden.

Je verwees net naar wat er de wereld mogelijk te wachten staat, maar dat doe je niet graag als het om je eigen leven en carrière gaat. Toch zullen we je het nog eens vragen: wat brengt de toekomst voor jou?
Ik zou mijn eigen toekomst moeten kunnen voorspellen? Ik denk gewoon, als het over de toekomst gaat, dat het steeds moeilijker zal worden om muziek te blijven maken en artiest te blijven. Iedereen verkoopt minder albums, iets wat te wijten is aan het internet en het illegaal branden van cd’s. Verder kan ik niets voorspellen. Ik hoop gewoon dat mijn dromen waar worden, dat ik de tourbus kan blijven betalen, en samen met mijn familie op tour kan blijven gaan. Want als het niet beter wordt dan nu, heb ik toch nog altijd iets van: waw, ik ben gelukkig.

Al van toen ik hier aankwam, heb je je gitaar nog geen seconde onbespeeld gelaten. Ben je nu aan het oefenen voor het optreden van vanavond?
Ik oefen nog vlug wat voor vanavond, maar ik speel gewoon heel erg graag op mijn gitaar. Ik probeer de relatie tussen mijn gitaar en mij vitaal te houden (lacht).

Nog een laatste vraagje voor we je laten bouwen aan je relatie: waarom heb je zo’n lange nagels? Zijn die echt?
Nee, die zijn zo vals als het maar kan. Ik gebruik mijn nagels voor heel wat: ze helpen me goed bij het gitaarspel, maar ze zijn net zo handig bij het in mijn neus peuteren (lacht).

Dan zullen we je nog maar even tijd geven om te peuteren.