Jim White - daFestival #2: Ik werk nu aan dingen die ik jaren heb uitgesteld

Hij is er de man niet naar om op zijn achterwerk te blijven zitten. Quarantaine of niet, Jim White houdt zich altijd wel met iets bezig. Zoals blijkt uit het interview. Zondag (10 mei) kan je hem aan het werk zien om 21u30.

Hoe stel jij het in deze periode van quarantaine? Al (muzikaal) zotte dingen ondernomen? Welke?

Jim White: Ik heb het geluk om werk aangeboden te hebben gekregen. Veel werk zelfs. Ik lees een boek na voor een collega-schrijver. Daarmee ben ik elke dag een uur bezig. Eens dat is gedaan, begin ik aan een tweede verrassingsproject: een soundtrack maken voor een installatie, die in 2021 in de Mojavewoestijn zal worden gezet. Hieraan zou ik normaal later zijn begonnen, maar gezien de quarantaine kon ik dat nu doen.

En dan doe ik ook nog eens de productie van een plaat van een Venezolaanse zanger. Misschien is dit wel de grootste uitdaging tijdens zo'n quarantaineperiode, gezien de eerste stappen van een plaat echt de toon van het werk bepalen. Daarvoor moet je met iedereen in één kamer kunnen brainstormen, experimenteren, de randen van het genre uitrekken op allerlei nieuwe manieren. Dus vergaderen we via Zoom en leren we de woordenschat die bij deze manier van aanpakken hoort.

Werk je intussen aan nieuwe songs? Zo ja, kan je daar al iets over zeggen?

De laatste paar weken heb ik elke dag aan een instrumental gemaakt. Jarenlang heb ik kleine, obscure loops verzameld, die opdoemden bij het remixen van projecten – die van mij en van anderen – en ik heb me altijd afgevraagd wat ik daarmee zou kunnen aanvangen. Zie het als een naaister, die oude stukjes stof verzamelt om er een lappendeken van te maken. Dat is een muzikaal project dat ik al jaren heb uitgesteld, maar gezien er niks anders gebeurt, dit losjes aansluit bij het Mojave-kunstproject, krijg ik eindelijk de kans om ze tot leven te zien komen. Ik ben zeker niet de meest technische muzikant ter wereld. Dus die instrumentals, die tussen de twee en vier minuten lang zijn, zijn erg dromerig en drone-geöriënteerd. Er gebeurt niet veel op melodisch vlak.

Maar het beste aan deze werkethiek is dat er, eens ik in creatiemodus zit, ook andere echte songs geboren worden. Ik heb een pracht van een nummer geschreven de laatste paar dagen en ik begin vandaag nog aan een ander. Resultaat geeft resultaat. Stilstand geeft stilstand. Eigenlijk is het gewoon een voorbeeld van Newtons eerste wet van de beweging: er gebeurt niets zonder dat er iets gebeurt. De moraal van dit verhaal is dus: zorg dat er iets gebeurt, zelfs al is het geen meesterwerk.

Hoe hard komt deze crisis aan? Financieel? Commercieel? Persoonlijk?

Ik heb veel meer geluk dan de meeste mensen, gezien ik deze geïsoleerde levenswijze gewend ben. Nadat ik de grondregels van zelfisolatie hoorde een paar maanden geleden, moest ik bijna lachen, gezien ze niet zo heel erg verschillen van mijn normale manier van doen. Ik kan helaas niet naar de vlooienmarkt om mijn vrienden daar te zien en voor mijn dertienjarige is het erg zwaar, maar we gebruiken die tijd om tientallen fantastische films te bekijken en daar dan over te praten. Ik heb een diploma als filmmaker en heb aan mijn dochter altijd de schoonheid van het maken van films willen laten zien. Dit is dus mijn kans. De volgende film is 'Time Of The Gypsies' van Emir Kusturica of 'Latcho From' van Tony Gatliff.

Omdat ik niet kan touren, is mijn inkomen uiteraard gezakt, maar ook mijn uitgaven zijn beperkt gebleven. Dus ik heb er nog niet echt moeite mee. Het helpt dat één van mijn songs werd opgenomen in de 'Breaking Bad'-film 'El Camino' vorig jaar. Daarvoor krijg ik royalties, waardoor ik toch wel goed zit en niet het risico loop om mijn huis en dergelijke kwijt te spelen. Mijn hart gaat uit naar artiesten die niet zoveel geluk hebben.

Zijn er al plannen voor nadien? Zo ja, welke?

Uiteraard zijn er al plannen. Ik heb een plaat afgewerkt, die nu bij diverse labels stof aan het vergaren is. De plaat heet 'Misfit's Jubilee' en werd opgenomen in Antwerpen met Geert Hellings en Nicolas Rombouts, twee wereldmuzikanten en twee ware broeders. Ik zou hen niet alleen mijn muziek toevertrouwen, maar ook mijn leven. En dat is niet iets wat ik zomaar zou zeggen.

Van wie zou jij graag een inhouse-concert zien?

Ik heb eigenlijk geen enkel dergelijk concert gezien. Omdat ik vooral geïnteresseerd ben in gemarginaliseerde muzikanten, die desondanks minstens even getalenteerd zijn als diegenen, die door de media worden omarmd, denk ik aan echte songschrijvers als Adam Faucett en John Dehner. Waar het iets meer beroemde mensen aangaat, misschien Eliza Gilyson of Sam Baker. Onlangs keek ik bijna dagelijks naar een video van Newen Afrobeat met Fela Kuti's zoon Seun. Je wordt er goedgeluimd van en het gaat op de best mogelijke manier over de gemeenschap, die we momenteel zo missen.