Jasper Erkens - Nog altijd wacht ik op het gevoel volwassen te zijn

Als piepjonge snaak bestormde hij de Belgische muziekscene met Waiting Like A Dog. Vandaag knipoogt hij met de nieuwe single naar het nummer dat alles voor hem veranderde. En wij hebben de première van de clip van het nummer waarmee hij ook meteen een nieuw album aankondigt. "Het beste dat hij ooit heeft gemaakt", zegt hij zelf. Dat zeggen er veel, maar wij geloven hem, want zowel nummer als clip zijn fenomenaal. Je komt oren en ogen tekort. Maar eerst: een gesprek.

Met je nieuwe single hint je naar je grootste hit, eentje van lang geleden. Was dat echt de bedoeling of is het eerder toeval? 

Jasper Erkens: Ik weet eigenlijk niet meer wanneer ik echt besloot om het nummer Still Waiting (Like A Dog) te noemen, maar ik zing ergens: “Still waiting like a dog / can you take me for a walk now”, en het leek me wel grappig om het dan zo te noemen, maar ik had toch een paar reserves. Kon ik dat wel maken? Het was wel grappig, maar toch… Toen ik dan links en rechts liet vallen dat ik een nummer had dat zo zou heten, waren de mensen wel telkens meteen mee zonder het nummer al gehoord te hebben. Waiting Like A Dog zit blijkbaar nog altijd in het collectief geheugen. Uiteindelijk zijn we er dus voor gegaan.

Je bent nu dertig. Wat zou je je nog aantrekken van wat mensen vinden?

Exact. Ik schreef Waiting Like A Dog letterlijk een half leven geleden. Ik was pas vijftien. Ik heb een leven voor en na dat nummer. Het is echt bepalend geweest voor mijn carrière en ik omarm dat ook. Ik ben er dankbaar voor. Alles dat daarna kwam, is dankzij dat soort nummers. Dus wie ben ik om dan te zeggen: het had anders kunnen lopen. Ik heb er vrede mee.

Heb je achteraf gezien spijt dat je zo jong al meedeed aan Humo’s Rock Rally en daar meteen tweede werd?

Och nee, ik denk dat het ergens zo moest zijn. Dat is misschien mijn “spiritual approach”, maar het is was het is. Alles heeft voor- en nadelen.

Voor wie het niet meer weet: na je eerste album uit 2009 nam je een lange pauze. Waarom was dat dan?

Dat had daar inderdaad mee te maken. Het succes kwam zo plots en was zo overweldigend dat de verwachtingen wel torenhoog waren. Mocht men mij toen een beetje gerust gelaten hebben, had ik wel sneller nog iets gemaakt. Maar op dat moment wou men dat ik dat kunstje nog eens herhaalde. Dat kon ik niet. Ik ben altijd blijven schrijven, maar ik had wel meer tijd nodig dan men mij wou gunnen. Ik ben dan vijf jaar in Londen gaan studeren en ben pas via mijn zijproject Alterego teruggekeerd. Maar daarmee maakte ik experimentele muziek. Zo heb ik wel geleerd hoe je productie doet. Dat kon ik daarvoor niet. Ik heb dus wel wat zij- en omwegen gemaakt, maar dat voelde ook allemaal heel natuurlijk aan. Alsof het zo moest gebeuren.

Beleef je het muzikantenbestaan nu anders dan toen?

Uiteraard. Ik zat toen nog op de humaniora. Ik stond nog niet in het echte leven. Dat was uniek. Heel weinig muzikanten hebben zoiets meegemaakt, maar ik heb me nooit afgevraagd waarom mij dat moest gebeuren. Ik lijk op alles hetzelfde te antwoorden, maar het moest zo gebeuren op één of andere manier. Ik ben me bewust van mijn verleden en van een potentiële toekomst, maar het is in het heden dat je een verschil kan maken voor jezelf en voor anderen.

Over het heden gesproken: je kersverse single klinkt erg modern en funky. Wat kan je er nog meer over vertellen dan dat het knipoogt naar je grootste succes?

Het nummer zelf gaat over mijn generatie. Er is een ontnuchtering begonnen in mijn generatie, misschien wel in het hele westen. Dat is misschien cru gesteld, maar zo voel ik het. Wij zijn opgegroeid met het idee dat we alles konden worden wat we wilden, maar de realiteit blijkt toch wel anders te zijn. En ik denk dat dit veel te maken heeft met dingen als de smartphone en het internet. We zijn ons bewust van alle leed van overal en van alle tijden, maar wat doen we met die informatie? Ik denk dat er nu een periode is aangebroken dat we daarover moeten bezinnen en reflecteren. Daar moeten we met zijn allen door.

We hebben als bevoordeelde westerling te kampen met een soort schuldgevoel. Vooral de millennials. Dat is geen ramp, maar we moeten dat een plaats geven en daar zijn we in uitgesteld relais mee bezig. Ik denk dat dit een transitieperiode is. Toen ik Waiting Like A Dog schreef, had ik het over hoe hongerig ik was om het echte leven in te duiken. Met Still Waiting (Like A Dog) zeg ik dat ik nog steeds aan het wachten ben op het gevoel van volwassen te zijn geworden. Je kan het ook zien als een bitterzoet blijven hopen op een betere toekomst aan de horizon. Alleen schuift de horizon steeds verder op.

We zien nochtans veel jongeren die moedeloos zijn.

Veel mensen zijn nihilistisch geworden en dat is echt een probleem. Op mijn album snijd ik dat thema ook aan. We leven in een tijd zonder geloof. En dan heb ik het niet over religie, maar over de vraag: waar kan je als mens nog in geloven? Dat is een eeuwenoude vraag, maar tegelijk ongezien actueel. We kunnen wel proberen ons te blijven laten afleiden door social media en alles wat er op onze smartphone te vinden is, maar de vraag blijft bestaan. En daar ben ik op één of andere manier mee bezig.

In de clip lijk je de nieuwe technologieën nochtans helemaal te omarmen.

Ik heb die zelf gemaakt en puur mijn buikgevoel gevolgd. Het is te zeggen: artificial intelligence heeft ze gemaakt. Dat is een technologie waarvan weinig mensen zich bewust zijn. Ik zit vaak op YouTube en het algoritme van YouTube kent mij heel goed en het is me dierbaar. Als iemand anders op mijn telefoon bezig is geweest, is het algoritme verstoord en is mijn homepage van YouTube gefuckt. Dat is ook een vorm van artificiële intelligentie, een kunstmatig brein dat kan leren en onthouden en denken. Je kan dat trainen en opvoeden.

Het is een andere manier van een computer in elkaar steken. We werken niet met één centraal moederbord, maar met een soort anarchy system, waarin alles met elkaar verbonden is. Dat is eigenlijk heel vreemd, maar we hebben nu de computervaardigheden om daarmee aan de slag te gaan. Het is een soort zwarte doos waarin we iets ingeven en er komt iets uit, maar niemand weet wat er daarbinnen eigenlijk gebeurt. Sinds begin dit jaar ben ik daarmee bezig en het gaat zo snel vooruit dat ik er echt door gebiologeerd ben. Samen met andere mensen, die er mee bezig zijn, vormen we een soort community en helpen we elkaar. De clip is een eerste creatie.

Wist je dat er nog een nummer is dat het beter deed op Spotify dan Waiting Like A Dog?

Nee, welk?

Hop On The Rythm heeft daar iets meer streams.

(verrast) Hazo. Toch is Waiting Like A Dog meer een meme. Dat zal de tand des tijds toch meer doorstaan. Maar ik speel dat nummer ook nog, hoor. Mensen reageren daar altijd meteen op bij live shows. En ok, misschien maak ik op mijn vijfenveertigste een nummer dat Still Hopping On The Rythm zal heten.

Deal! Maar eerst je nieuwe clip.