Jacqueline - Hysterische staat van verliefdheid

Het lijkt allemaal op dreef te komen voor Jacqueline, de voormalige zangeres van de band Krezip. Nadat de ooievaar vorig jaar zoon Billie had afgeleverd, lanceerde de Nederlandse vrijdag haar eerste soloplaat 'Good Life' en intussen is er ook een tweede baby onderweg. Over productiviteit gesproken!

In 2009 stopte Krezip. Een jaar later ben je al terug met een solo-cd. Van een pauze kan je niet echt spreken.
Jacqueline : Nee, inderdaad. Ik heb twee à drie maanden niets gedaan, behalve voor mijn baby gezorgd. Maar dat nietsdoen ging al snel vervelen en ik begon voorzichtig weer liedjes te schrijven. Eind vorig jaar wilde dat nog niet goed lukken: ik vreesde dat ik het niet meer kon. Mijn platenmaatschappij Sony stuurde me naar Londen om samen te werken met een paar songwriters. Daar besefte ik vooral welke kant ik niet uit wilde, ik wilde niet de zoveelste Lily Allen of Duffy zijn. Toen ik eenmaal mijn weg gevonden had, kwamen de liedjes snel.

'Good Life' is een heel vrolijke plaat geworden. Heb je daar bewust voor gekozen?
Nee hoor, ik bevond me gewoon niet in een zware gemoedstoestand, eerder in een hysterische staat van verliefdheid. Ze zeggen dat dat gevoel wel normaal is na een zwangerschap. Had ik een postnatale depressie gekregen, dan was dit natuurlijk een heel andere cd geworden.

Maar je hebt er wel voor gezorgd dat de liedjes niet te veel op die van Krezip leken?
Ja, dit moest een heel andere plaat worden. Mijn backingvocalisten zijn bijvoorbeeld allemaal mannen, terwijl dat bij Krezip vrouwen waren. Had ik opnieuw Krezipnummers willen maken, dan had ik natuurlijk verder gewerkt met de vorige band. Maar dit was een nieuw begin: ik wou wat rustigere muziek maken. Toch ga ik er helemaal niet vanuit dat ik ooit nog zo'n grote hit heb als I Would Stay. Het was al heel speciaal dat we dit één keer in ons leven konden beleven.

Toen jullie band stopte, zat heel Nederland in de put. Fans hopen nog altijd op jullie terugkeer. Steunen diezelfde fans je soloproject nu ook?
Dat weet ik niet en dat zal pas duidelijk worden nu mijn cd in de winkel ligt. Het is niet automatisch zo dat ze mijn eigen werk ook goed zullen vinden. Het is muzikaal nu eenmaal heel anders. Ik kan echt niet voorspellen hoe mensen zullen reageren. Bij mijn eerste single Overrated dacht ik dat iedereen dit geweldig zou vinden, maar op YouTube las ik heel diverse reacties. Al worden die nu ook wel al minder heftig. Het blijft dus erg spannend.

In die eerste single zing je "Sometimes a little lie can make my day". Je vindt het dus niet erg als mensen niet altijd de waarheid zeggen?
Dit lied moet je echt met een vette knipoog nemen. Ik schreef het samen met twee mannen. We waren zo hard aan het dollen en dan komt dit soort uitspraken tot stand. Maar zeg nu zelf: soms kan het toch geen kwaad om eens extra lief te zijn?

Eén van die mannen is de Belgische producer Alex Callier. Hoe is die samenwerking tot stand gekomen?
Ik kwam in contact met Alex via Tjeerd Bomhof een singer-songwriter van de Amsterdamse band Voicst. We schreven samen een paar liedjes en het klikte. Hij weet goed wat hij wil, maar laat het soms ook flowen. En wat het geluid betreft, bracht Alex precies wat ik zocht. Tijdens mijn tweede bezoek aan Sint-Niklaas heb ik hem dan ook als producer gevraagd. Mijn achtergrondband bestaat trouwens ook uit Belgische en Nederlandse muzikanten. Een bassist zoeken was het moeilijkst, maar met Simon Casier, de bassist van Balthazar, hebben we uiteindelijk een heel erg goede gevonden.

Tenslotte: je cd heet 'Good Life'. Wat heb jij zelf nodig om goed te leven?
Wanneer ik thuis zit met mijn man en kind, ben ik al heel gelukkig. Een baby'tje erbij maakt het leven zoveel zoeter. Hij heeft hartstikke veel plezier met een simpele ballon op straat. Dan beleef je die kleine dingen ook opnieuw. Je verwondert je weer over de meest voor de hand liggende dingen.

Dan wensen we je nog hartstikke veel ballonnen in het leven.