Jacle Bow - Rechttoe rechtaan

Op zoek naar een Brusselse band die kan doorgaan voor een soort wedergeboorte van The Faces? Dat in combinatie met de groove van Keith Richards en de cool van Lou Reed, en je zit goed bij Jacle Bow. Jawel, de pure rock-'n-roll is terug in het land!  We spraken met drummer Joris Thys en bassist Karel Van Mileghem.

Hoe zijn jullie ooit als groep begonnen?
Drie jaar geleden heb ik onze gitarist Jonas zien spelen op een free podium en ik vond dat hij een enorm goeie stem had. Ik wist toen nog niet dat hij ook een prima songwriter was. Joris kende ik uit andere muzikale activiteiten. Toevallig was hij de drummer die het dichtst bij mij woonde, en hebben we hem uitgenodigd om een keer mee te jammen. Onze persoonlijkheden matchten onmiddellijk. Met zijn drieën zijn we gestart. Toen onze producer Mario Goossens ons zei dat we er best een vierde man konden bijnemen, hebben we Guillaume als extra gitarist bij de groep gehaald.

Waar liggen jullie inspiratiebronnen?
Onze roots liggen duidelijk in een ver verleden. Namen als The Beatles, The Faces en The Rolling Stones zijn onze grote inspiratiebronnen; de jaren zeventig zeg maar. Rechttoe rechtaan rockmuziek, gericht op melodieën; muziek waar we allemaal graag naar luisteren.

Is het moeilijk dezelfde golflengte te vinden?
Eigenlijk gaat zoiets heel vlot. We kennen onze verschillende karakters ondertussen zeer goed. En dat maakt dat we vrijuit ons gedacht tegen elkaar kunnen zeggen, terwijl we goed overeen blijven komen. We mogen tegen elkaar uitvliegen, maar daarna vinden we altijd wel weer de weg terug naar de vriendschap.

Hoe belangrijk was de Nieuwe Lichting van Studio Brussel in jullie verhaal?
Die was gewoon superbelangrijk want ze heeft ons enorm vooruitgeholpen. Hierdoor kregen we airplay op Studio Brussel en op korte termijn hebben we veel publiciteit vergaard. Uiteindelijk waren we niet te ontgoocheld dat we niet gewonnen hadden, omdat we rustig willen verder groeien. Niets moet, alles mag. Om een goeie band te worden, moet je de tijd nemen en keihard werken.

Suit Yourself was de eerste single. Hoe kijken jullie terug op die eerste schijf?
Toen de single uitkwam, was er al zoveel gebeurd. We hadden net een tour in de States achter de rug en daardoor is er veel aan het rollen gegaan. We konden een platencontract tekenen bij één van de grote platenfirma’s en met Busker kregen we in september ook een gerenommeerd bookingskantoor achter ons. We hadden totaal niet verwacht dat het zo snel zou gaan. De verwachtingen bij de single hadden we trouwens niet te hoog gelegd. We waren wel overtuigd van de song, maar je weet nooit of de radio het oppikt.

Single nummer twee Rightless deed het overigens ook niet onaardig.
In februari kwam die uit en ook die kreeg veel airplay. Gevolg daarvan was dat we met twee singles op rij een plaatsje in de Afrekening veroverden. House For Sale wordt de derde single terwijl we ondertussen werken aan een eerste full cd die in het voorjaar van 2017 zou moeten uitkomen. We hebben veel geluk met de mensen van Warner, die ons de tijd geven om te rijpen zodat we altijd weer iets kwalitatiefs kunnen afleveren. We werken in de beste omstandigheden met een platenfirma, manager en producer die op dezelfde golflengte als de band zitten.

De naam Warner is gevallen. Hoe kwamen jullie bij zo’n major terecht?
We hadden het totaal niet verwacht. Onze manager Wilfried Brits broedde al een tijdje op grootse plannen. We vielen compleet uit de lucht toen het echt zo was en Warner aan de deur klopte. Het klikte meteen met hen en de muziek waar wij voor gaan, was ook de muziek waarin zij geloofden. We zijn uiteindelijk tot een goede deal gekomen.

Hoe ambitieus zijn jullie als jonge band?
We steken het niet onder stoelen of banken maar onze ambities liggen hoog. Het feit, dat we in de States zijn gaan toeren, bewijst dat we niet bang zijn van een avontuur. Do it yourself, hard werken en blijven gaan. De lat hoog leggen en er proberen over te springen. Waar het eindigt, zien we wel.

Hoe staat het met de livereputatie van Jacle Bow?
Zoiets moet je als jonge groep opbouwen. Tijdens het Amerika-verhaal hebben we drie weken lang elke dag gespeeld en zo hebben we onze plan leren trekken in cafés, maar in ook in grotere zalen. We gebruiken geen samples of loops. We zijn een groep die gewoon alles live wil spelen. Het mooiste compliment tot nu toe kwam van Frank Vander Linden, toen we het voorprogramma van De Mens deden: "jullie zijn nog een echt groepeke!" Komende zomer spelen we opnieuw aardig wat concerten en zo kunnen we zeker verder groeien.

Waaraan hebben we trouwens de groepsnaam Jacle Bow te danken?
Daar zijn veel pintjes overheen gegaan. Het vinden van een naam was niet zo gemakkelijk. We hebben ons op een avond opgesloten in een Brussels café en we gingen pas buiten toen we een goede groepsnaam hadden. We zochten leuke klanken; het hoefde niets te betekenen. Zo is uiteindelijk Jacle Bow uit de bus gekomen. Niet mis, vinden we nog altijd.

Er werd van jullie tour ook een documentaire (‘Play For That Money, Boys!’) gedraaid die zal te zien zijn in de AB en ook op Acht.
Die reportage toont het reilen en zeilen van een jonge, onervaren band die drie weken lang haar plan trekt in de States. Alle mooie momenten zijn te zien, maar ook de ruzies, de hindernissen onderweg. Drie weken lang, vierentwintig uur op vierentwintig samen onderweg, dat is een hele uitdaging. Guillaume was op dat moment net twee weken bij de band en we hadden de hele trip zelf uitgestippeld: cafés, zalen en groepen om voorprogramma’s te verzorgen zelf opgebeld. We hadden ook geen enkele overnachting vastgelegd en effectief elke dag op het podium gevraagd of mensen uit het publiek ons konden helpen. Als je als band daardoor geraakt en dergelijke beproevingen overleeft, kom je er niet alleen als vriendengroep sterker uit, maar ook als band. Het was voor iedereen een topervaring en die sfeer is perfect vastgelegd in deze documentaire.

Jacle Bow gaat een bijzonder drukke zomer tegemoet. Volgende week spelen ze bijvoorbeeld op Repmond Rock. Alle info via www.jaclebow.com