It It Anita - Tien platen die ons beïnvloedden

It It Anita staat klaar om de wereld te veroveren. Of tenminste om België plat te spelen als ze op 4 november de nieuwe plaat de muzikale ruimte in sturen. Voor ons pikten Mike Goffard en Damien Aresta, beiden zanger-gitarist en songschrijver, bovendien elk vijf platen uit, die hen het meest beïnvloed hebben.

Tien platen die ons beïnvloedden

Weezer : ‘Blue Album’
Mike Goffard
: “Deze plaat is geen spatje verouderd. Toen wij nog tieners waren, brachten we hele avonden door met luisteren naar dit album, bier te drinken en meet e zingen. Rivers’ (Cuomo, zanger van Weezer, nvdr) melodieën zijn fantastisch. Twee jaar geleden hebben we deze plaat trouwens met twee vrienden gecoverd voor iemands twintigste verjaardag. Great fun!”

Sonic Youth: ‘Dirty’
Mike Goffard:
“Het was tijdens een zomerkamp begin jaren negentig. De grote broer van mijn beste vriend gaf hem deze plaat. Aanvankelijk was het het prachtige artwork dat ons intrigeerde. Maar daarna werd het één van onze klassiekers. Misschien niet de beste plaat van Sonic Youth, maar ongetwijfeld één van de meest toegankelijke.”

Pavement: ‘Wowee Zowee’
Mike Goffard
: “Dankzij Sonic Youth ben ik een enorme Pavement-fan geworden. De manier van zingen, de nonchanlance, de slacker-houding en killersongs. Bovendien was het een bijzonder grappige band om live te zien. Geen idee waarom, maar Fight This Generation is voor mij een sort van hymne geworden. Daar ben ik echt gek op.”

Creedence Clearwater Revival: ‘Cosmo's Factory’
Mike Goffard
: “Het is the Dude, die van mij eind Jaren negentig een grote fan van CCR heeft gemaakt. Ik voel persoonlijk bijvoorbeeld meer voor John Fogerty dan voor John Lennon, al weet ik niet precies waarom. Van de muziek van Creedence ga ik steeds weer glimlachen. Bovendien is deze plaat gemakkelijk en goedkoop tweedehands te krijgen op vinyl.”

Nirvana: ‘Nevermind’
Mike Goffard
: “Ik kreeg een kopie op cassette van mijn vriend Steve op de bus naar school. Wat een ervaring! Ik heb die kapot gespeeld in mijn Sony Walkman. Het was eenvoudig, fris, hard, woedend en zo cool. Zoals zoveel muzikanten van mijn generatie, wilde ik gitaar spelen omwille van Nirvana.”

The Unicorns: ‘Who Will Cut Our Hair When We’re Gone ?’
Damien Aresta
: ”Ik hou van het contrast tussen de happy popmelodieën en het duister dat in de teksten zit. Die teksten gaan vooral over de dood, maar altijd met de nodige humor. Zoals het in veel grote bands gaat, komen genieën haast nooit oven. Denk maa aan dEUS, die hun beste plaat maakten toen ze met zijn drieën waren (Trouvé/Barman/Carlens) of Weezer met het duo Cuomo/Sharp. Daarom ook dat dit het enige album van The Unicorns is. Hierna werden nog heel wat projecten gestart, waarvan Clues (Constellation Records) waarschijnlijk het beste is. En o ja: ik wil gereïncarneerd worden als de bassolo op 02’07”.”

Mogwai: ‘Young Team’
Damien Aresta
: «Dat was de eerste keer dat ik postrock hoorde, op Pukkelpop 1997. Elf uur ‘s morgens en ik wachtte op Incubus (vraag vooral niet waarom ; ik was nog jong), maar die werden vervangen door Mogwai. Helemaal scherp is het allemaal niet, maar ik herinner me iemand (Brendan O’Hare), die een gitaar kapotsloeg aan het begin van de show en het afbolde. De rest van de band speelde gewoon hun instrumentale, luide en noisy songs verder. Ik ben hierdoor aan postrock verslaafd geraakt. »

Aphex Twin: ‘Come To Daddy’
Damien Aresta
: “Dat moet de tweede keer zijn geweest dat ik me aan elektronische muziek waagde (de eerste was C In China van The Confetti’s). Toen ik deze acht songs had gehoord, die enkel met computers en synths waren gemaakt, ben ik beginnen grasduinen door de catalogus van Warp en heb ik een heel andere wereld ontdekt; de wereld van The Designers Republic, die van grote invloed waren op de studies graphic design, die ik toen zou gaan beginnen.”

Grandaddy: ‘Under The Western Freeway’
Damien Aresta
: "Hoe kan je nu niet verliefd worden op dat synthmelodietje van AM180. Zo ben ook ik erin gerold. En eigenlijk geldt dat voor alle Grandaddy-songs. Zo fucking simpel en toch hypercatchy en verschillend van elkaar. Jason Lytle is ongetwijfeld één van de beste songwriters van dit moment."

The New Year: ‘The End Is Near’
Damien Aresta: “Een album, dat ik pas lang nadat het uitkwam, ontdekte. Ik heb hen dan ook niet gezien toen ze in 2008 in een klein cafeetje in Luik hebben gespeeld. En het is niet zeker dat ik hen in de toekomst ooit live zal zien. Hun stijl heeft iets weg van slowcore en het hele album is een eerbetoon aan het verglijden van de tijd, aan oud worden. Heel erg deprimerend, maar op een mooie manier.”

1 november 2016
Patrick Van Gestel