In The Valley Below - Ik offer mij aan het publiek

Ze klinkt moe. Het voortdurende touren eist zijn tol blijkbaar ofwel vindt ze promogesprekken niet het boeiendste onderdeel van het muzikantenbestaan. Misschien houdt ze gewoon het vleugje mysterie rond haar en haar band graag zoveel mogelijk intact. Dat zou ons niet verbazen. We treffen haar onderweg naar de soundcheck in de AB en ontdekken dat ze een speciaal gevoel voor humor heeft. "Ze", dat is Angela Gail ofwel Angie Mattson zoals ze zich vroeger noemde. Gail is de vrouwelijke helft van het geweldige duo In The Valley Below.

We pikten Peaches op ongeveer een jaar geleden via Soundcloud en vielen prompt voor jullie muziek. Heeft die song ook dat effect op anderen?
Angela Gail: God, dat weet ik niet eigenlijk. Ik hoop het wel, maar ik heb toch vooral het gevoel dat een pak mensen het nog niet kennen. Wij geloven ook in dat nummer. Het is één van de eerste songs die Jeffrey en ik schreven, maar wij vinden het nog altijd even goed.

We dachten dat we er vroeg bij waren eind 2012, maar we ontdekten dat jullie al een ep uitbrachten in 2011 met daarop drie songs die nu ook op 'Hymnal' staan.
In 2011begonnen wij samen songs te schrijven en op te nemen. We hebben die digitaal verspreid omdat de mensen rondom ons er positief op reageerden, maar 'Hymnal' is onze eerste fysieke release.

Daarvoor speelden jullie al samen in Sabrosa Purr. Die band was ook al redelijk succesvol. Heeft die nu nog een toekomst?
Oh ja hoor. De band ging verder als een trio. Ik was de bassiste en Jeffrey de gitarist maar nu gaan Will Love, Mahsa Garzaran en Victoria Mordoch verder zonder ons. Sabrosa Purr klinkt nogal wat ruiger dan ons en dat was toch niet echt de muziek die wij wilden blijven maken.

Jullie komen uit compleet verschillende delen van de VS. hoe vonden jullie elkaar in LA?
Jeffrey komt uit de buurt van Memphis en ik uit Michigan. Daarna woonde ik op een boot in de Caraïben, maar via via kwam ik naar LA en daar speelden we in verschillende bands. Ik zag Jeffrey op een avond spelen en vond hem meteen geweldig. Toch duurde het nog een hele tijd voor we door gemeenschappelijke, muzikale vrienden aan elkaar werden voorgesteld. Uiteindelijk speelden we dan samen in Sabrosa Purr om van daaruit samen deze band te beginnen. Eerst was In The Valley Below bedoeld als een zijproject, maar dit was meer de richting die we zelf uitwilden.

Zijn jullie vernoemd naar die oude folksong met de gelijknamige titel?
Bob Dylan heeft een song die One More Cup Of Coffee (Valley Below) heet en we vonden zijn idee over hoe die vallei er uitzag heel mooi. Het is mijn favoriete Dylansong en we wilden dat idee zelf vorm geven, vandaar het idee voor de bandnaam.

Synthesizers spelen een grote rol in jullie sound maar jullie laten die zo warm klinken en mooi samensmelten met Jeffreys gitaar. Is dat de invloed van de zon in LA?
We gebruiken veel analoge Synths uit de tijd dat Phill Collins ze begon te gebruiken. Dat helpt. (Lacht)

We zagen jullie op Pukkelpop en wat ons toen opviel: jullie zijn zo lief voor elkaar. Is dat gespeeld of echt?
Op het podium is er magie tussen ons; dat klopt. Met Jeffrey naast me voel ik me veiliger en zelfverzekerder. Hij is de rots waarop ik kan steunen.

Jullie look is vintage. Jullie zien er uit als quakers of Amish, jij in je lange witte gewaad en de mannen allemaal met bretellen.
Dat witte kleed is het offerkleed dat ik aantrek voor ik mezelf offer aan het publiek. Het is een belangrijk ritueel voor me. En wat de mannen betreft: die bretellen dienen gewoon om hun broek op te houden. En het is gemakkelijk voor hen dat ze altijd hetzelfde dragen. Dan hoeven ze nooit lang voor de kast staan twijfelen over wat ze moeten aantrekken.

Dat we daar zelf niet op gekomen waren. Iets anders dan: jullie ep kwam in Europa uit op het Franse label Oskar en voor jullie eerste twee video's werkten jullie met Laurent Michel Moreau? Hebben jullie iets met Frankrijk?
Voor ons Amerikanen is dat een exotische en romantische plaats. Een beetje zoals onze vallei. We verblijven er graag.

Jullie lijken wel constant op tournee. Wordt dat onderhand niet saai?
Saai niet hoor; we doen immers waar we altijd van droomden, maar het is wel vreselijk vermoeiend. We krijgen weinig rust. Gelukkig spelen we nu twee keer in Brussel en hoeven we vannacht weer niet te reizen. Maar we klagen niet. Elke dag is weer een avontuur.

De nieuwe single Stand Up barst van de energie en is heel erg catchy, maar uit de tekst raken we niet wijs. Heeft die een betekenis?
Zeker en vast. Voor ons heeft die een diepe betekenis, maar we gaan niet graag in op onze teksten. Iedereen mag er zijn eigen invulling aan geven. Ik kan je wel zeggen dat we onze inspiratie halen uit seks, misdaad en religie en hoe die passen in ons leven, onze dromen, onze vergissingen en onze verloren liefdes.

Jullie album 'The Belt' zou uitkomen vorige zomer, maar het lijkt hier niet verkrijgbaar.
Dat klopt. Het is voorlopig enkel uitgekomen in Duitsland, waar de platenmaatschappij er meteen mee aan de slag wou. Nergens anders in de wereld is het te krijgen, ook niet in de VS. Begin volgend jaar zijn jullie aan de beurt. Voorlopig moeten jullie het doen met de ep, tenzij jullie naar de shows komen natuurlijk. Het album is wel te koop aan de merchandisingstand.