Hollywood Porn Stars - Voor een Waalse band is Vlaanderen het buitenland

Hoewel het zwaartepunt van de Belgische muziekindustrie nog steeds in Vlaanderen ligt, bereiken ons de laatste jaren met de regelmaat van de klok sterke plaatjes van Waalse groepen. ‘Year of the tiger’, het debuut van de Luikse band Hollywood Porn Stars, was bijvoorbeeld een van de leukste verrassingen van 2004. Volgende maand laat de groep opvolger ‘Satellites’ op ons los. Wij lieten de onverbiddelijke vraagstaart in ons naar boven komen en trokken naar de Brusselse Botanique voor een gesprek met zanger-gitarist Anthony Sinatra en gitarist Redboy. 

Als we jullie vragen om het geluid van Hollywood Porn Stars te omschrijven in drie woorden, welke drie woorden kiezen jullie dan?
Anthony Sinatra: Energie, melodie en romantiek.

Romantiek? Leg eens uit.
Anthony: We schrijven nogal veel nummers in een mineurtoonaard, wat voor een zekere romantische atmosfeer zorgt. Bovendien komen in de teksten vooral liefdeservaringen aan bod. Opgelet, we hebben geen trieste boodschap, maar als we muziek schrijven, sluipt er al snel een zekere melancholie onze nummers binnen.

In welk opzicht is ‘Satellites’ anders dan ‘Year of the Tiger’, jullie debuut uit 2004?
Anthony: In de eerste plaats hebben we deze keer geprobeerd een homogener album te maken. Op ‘Year of the Tiger’ hebben we zeer veel dingen uitgeprobeerd, ook omdat het tenslotte onze eerste full-cd was. Bij het schrijven van de nummers voor ‘Satellites’ hebben we de focus sterk gelegd op het creëren van één herkenbare sound. ‘Satellites’ is daarom niet per se beter dan ‘Year of the Tiger’, maar klinkt wel een stuk volwassener. In de tweede plaats was ook de manier waarop we aan de beide albums hebben gewerkt, zeer verschillend. ‘Year of the Tiger’ was bijna helemaal "homemade" terwijl we voor ‘Satellites’ naar Studio Caraïbes in Brussel trokken.
Redboy: De tracks werden deze keer ook gemixt in Seattle door John Goodmanson.

Hoe komt een Belgische groep in contact met een Amerikaanse producer als Goodmanson?
Redboy: We kenden de man door zijn, naar onze smaak, uitstekende productiewerk voor onder andere Death Cab for Cutie en Sleater-Kinney. We hebben hem vervolgens de demo’s van de nieuwe nummers opgestuurd en we kregen een zeer positieve reactie terug.
Anthony: Eigenlijk was het oorspronkelijke plan zelfs om de hele plaat met hem als producer op te nemen, maar het bleek onmogelijk om onze agenda’s op elkaar af te stemmen.

Uiteindelijk heeft Christine Verschoeren van Ghinzu de plaat geproducet. Waarom zij?
Anthony: Op aanraden van Niek (Meul, van Das Pop) hadden we ook voor een aantal nummers van de eerste plaat al met Christine samengewerkt. Deze samenwerking bleek erg vruchtbaar zodat Christine ons een goede keuze leek om ‘Satellites’ te producen.

Jullie namen zestien nummers op in vijftien dagen. Was het een bewuste keuze om zo snel te werken?
Anthony: Ja. We hebben heel veel tijd gespendeerd aan de voorbereiding van de nummers, maar de uitdaging lag dit keer in het zoveel mogelijk live opnemen van de nummers in zo weinig mogelijk takes.
Redboy: Een van de redenen waarom we de nieuwe plaat in Studio Caraïbes hebben opgenomen, is omdat we er op analoge tapes konden opnemen.

Dat is in het huidige computertijdperk geen evidente keuze.
Redboy: Inderdaad, maar we hebben er voor onszelf eigenlijk een uitdaging van gemaakt, om zoveel mogelijk de sfeer van het moment op plaat te vangen. Daarom ook dat we per se een studio wilden, waar we met alle bandleden samen in één ruimte konden opnemen.

Stel dat jullie over een oneindig budget hadden kunnen beschikken. In welk opzicht zou ‘Satellites’ dan anders hebben geklonken?
Anthony: Ik weet niet of de plaat anders had geklonken, omdat ik niet geloof dat je veel geld nodig hebt om een goed album te maken. Een studio is een prachtig instrument, maar je kan jezelf ook verliezen tijdens een opnameproces, door nummers op te nemen, te wissen, te herbeginnen, enzovoort. Dit hele proces wilden we net níet meemaken bij het opnemen van ‘Satellites’, omdat we voor het eerst tijdens een opnamesessie ook druk voelden van de platenmaatschappij.
Red Boy: Het doel was de opnames dit keer echt simpel te houden. We kozen er bewust voor om niet, zoals bij de eerste plaat, veel overdubs te doen en bijvoorbeeld verschillende gitaarlagen op elkaar te stapelen.
Anthony: Misschien willen we ooit wel een plaat maken met een ambitieuzer, ‘groter’ geluid. We vinden namelijk dat elke plaat toch een beetje anders moet klinken dan zijn voorgangers. Dit keer streefden we er eigenlijk naar de ultieme popsong te schrijven. Misschien willen we de volgende keer wel een progrockalbum maken, wie weet (lacht).

Jullie zijn een jonge groep mét een platencontract. Tegenwoordig is dat steeds vaker een uitzondering. Wat hebben jullie gedaan om de platenmaatschappij te overtuigen om jullie te tekenen?
Anthony: Ik wil eerst en vooral benadrukken dat vele groepen geen platencontract meer hebben, omdat ze dat niet meer nodig achten. Het is vandaag de dag perfect mogelijk om je muziek te verspreiden zonder dat er een label in het proces betrokken wordt. Trouwens, zeer veel labels doen bitter weinig voor het gros van de groepen die ze onder hun vleugels hebben.

Hoe zijn jullie dan uiteindelijk bij Naïve, jullie Franse platenfirma, terecht gekomen?
Anthony: We hebben eigenlijk nooit demo’s verstuurd naar labels. De mensen van Naïve hadden onze eerste EP gehoord en waren meteen enthousiast. Een bevriende groep die ook bij Naïve onderdak had gevonden, informeerde ons over deze interesse en zo is de bal aan het rollen gegaan. Maar we hebben eigenlijk pas ons platencontract getekend toen ‘Year of the Tiger’ al zo goed als af was.

Wat is je eigen favoriete nummer op het nieuwe album?
Anthony: Oh, ik vind zeer veel nummers op ‘Satellites’ de moeite waard. Welk nummer mijn favoriet is, durft nogal eens veranderen, afhankelijk van de gemoedsgesteldheid waarin ik me bevind. Momenteel vind ik vooral I want you leuk, omdat de verschillende facetten van de liefde er in aan bod komen. Verder behoren ook Islands, Ben’s Dead en There’s a God tot mijn lievelingsnummers.
[pagebreak]
Over There’s a God gesproken, je zingt in dat nummer dat God ons probeert te redden maar tegelijkertijd ook dat hij ons haat. Heb je een ambigue relatie met God?
Anthony: Ja, eigenlijk wel. Ik schreef dit nummer naar aanleiding van verschillende sterfgevallen in mijn familie. Plotseling belandde ik binnen een zeer kort tijdsbestek vier of vijf keer in de kerk, wat me deed beseffen dat er bijzonder tegenstrijdige opinies zijn over wie God is. Enerzijds zijn er mensen die geloven dat God ons beschermt en veel goeds voor ons doet. Anderzijds hebben ook vele mensen, vooral zij die al een pak ellende hebben doorstaan, helemaal niet zo’n positief beeld van God. Om deze tegenstelling draait het hele nummer. Daarom wilde ik ook dat de twee meningen zouden gezongen worden door twee mensen. Op die manier komen in het nummer de twee godsconcepten heel mooi met elkaar in botsing.

De opener van het album heet Andy. Wie is Andy?
Red Boy: Geen idee (lacht).
Anthony: De titel heeft eigenlijk niks met de inhoud van het nummer te maken. Ik ben een grote fan van de Amerikaanse komiek Andy Kaufman en er was nog geen titel voor het nummer, dus hebben we de song gewoon naar hem genoemd.

Ook op ‘Year of the Tiger’ waren er een handvol songs (Fonzie, Winona, Marylin) die een persoonsnaam als titel hadden. Vanwaar jullie fascinatie voor namen?
Redboy: De band is eigenlijk begonnen als een project voor één optreden. Omdat we geen tijd hadden om heel veel aandacht te besteden aan lyrics en songtitels, kozen we namen van beroemde personen uit Hollywood als titel. Op die manier pasten de songtitels namelijk ook bij de groepsnaam. Uiteindelijk hebben we die titels behouden, toen we ons debuut uitbrachten.
Anthony: ‘Year of the Tiger’ draaide helemaal om auto’s, filmsterren, design. Dát was het concept van de eerste plaat.  Met ‘Satellites’ zijn we echter een andere richting ingeslagen.

Anthony, op je myspace maak je ieder jaar in december een lijstje van je favoriete platen en optredens van het afgelopen jaar. Wat is tot dus ver je favoriete album en optreden van 2007?
Anthony: Ik luister momenteel vaak naar ‘Everything all the time’ van Band of Horses, maar dat album is geloof ik nog in 2006 uitgebracht. Verder ben ik ook nogal verslingerd aan de laatste plaat van Of Montreal en aan de nieuwe van Spoon. Qua performances vond ik vooral het optreden van de Zweedse groep Love Is All erg goed. Op het Dourfestival ben ik ook een aantal groepen gaan bekijken, maar er was niet echt een bepaalde band die me van mijn sokken heeft geblazen.
Redboy: Ik ben een maand geleden naar het Primavera Sound Festival geweest in Barcelona en daar was ik vooral onder de indruk van Wilco. \'Sky Blue Sky\', de laatste plaat van Wilco, vond ik trouwens ook erg sterk. Andere goede performances dit jaar waren Woven Hand in Vooruit en Sparklehorse in de AB.
Anthony: O ja, nu ik er aan denk, ik heb deze zomer ook !!! gezien op Les Ardentes nabij onze thuisbasis Luik. !!! moest op om één uur in de namiddag en de meeste festivalgangers waren nog maar net wakker, maar het was gewoon te gek. De groep speelde alsof ze de headliner van het festival waren. Iedereen ging compleet uit zijn dak, ongelooflijk. Na een dergelijke show was het voor de andere bands niet evident om even goed, laat staan beter te doen.

In Werchter gooide de zanger van !!! zijn microfoonstandaard van het podium en raakte daarbij iemand van de security. De man moest worden afgevoerd met een bloedende hoofdwonde.
Anthony: Echt ? Nu ja, ik denk dat die mannen serieus aan de drugs zitten (lacht).

Weinig Waalse bands worden frequent gedraaid door de Vlaamse radiostations. Heb je daar een verklaring voor?
Anthony: Eerlijk gezegd niet, nee. Piano Club, de andere groep waar ik deel van uitmaak, werd met de single Girl on TV plotseling tot hot shot gebombardeerd op Studio Brussel, terwijl we met Hollywood Porn Stars tot nu toe heel weinig airplay kregen.

Welke drie Waalse bands moeten onze Vlaamse lezers zeker ontdekken?
Red Boy: Experimental Tropic Blues band.
Anthony: Dat zijn vrienden van ons die niet meteen radiomuziek maken, maar wel lekker vuile, bluesy optredens geven. Ik hou ook van de platen van Girls In Hawaï.
Red Boy: Een groep die in Wallonië een serieuze status heeft opgebouwd, maar die weinig mensen in Vlaanderen kennen, is Ghinzu.
Anthony: Als Waalse band moet je Vlaanderen eigenlijk benaderen als een buitenlands gebied, om de simpele reden dat er andere media zijn. Big in Belgium zijn bestaat dus eigenlijk niet. We spelen in Vlaanderen in kleinere clubs en voor een kleinere gage dan in Wallonië. Erg vinden we dat niet, want iedere keer we in Vlaanderen komen spelen, worden we zeer goed ontvangen door het publiek. We waren dus erg blij toen men ons vroeg om volgende maand voor de tweede keer op Pukkelpop te komen spelen.

Zijn er ook plannen om het buitenland te veroveren?
Red Boy: Aangezien we bij een Frans label zitten, zullen we zeker in Frankrijk toeren.
Anthony: De plaat zal ook uitkomen in Zwitserland, Duitsland, Nederland, Spanje en Italië. In Zwitserland, Duitsland en Nederland zullen we zeker al toeren ter ondersteuning van het album.
Red Boy: We zouden ook graag in Scandinavië gaan spelen, omdat we een vermoeden hebben dat onze muziek daar zal aanslaan. We doen het stap voor stap, dat is de enige manier.

Bedankt voor dit interview en veel succes op jullie veroveringstocht.