High Hi - We worden niet graag in een hokje gestopt

High Hi heeft met ‘Hindrance’ net een geweldige debuutplaat op de wereld losgelaten. Wij omschreven die al als een welgemikte trap in de ballen. We waren dan ook op onze hoede toen we op een frisse maandagmiddag in Antwerpen een afspraak hadden met Anne-Sophie Ooghe en Dieter Beerten. Maar die argwaan bleek uiteraard totaal ongegrond en in koffiebar Tinsel hadden we het onder meer over Humo’s Rock Rally, de debuutplaat, het werken als groep, de financiële onzekerheid als muzikant en de toekomst.

De eerste keer dat High Hi op onze radar verscheen was in 2014 met de finaleplaatsen in Humo’s Rock Rally en De Nieuwe Lichting. Toch heeft het tot nu geduurd vooraleer er een debuutalbum is. Is dat een bewuste keuze geweest?
Anne-Sophie Ooghe: Ja, we hadden ook geen geld om een album te financieren. Als je de Rock Rally niet wint, dan heb je, behalve de exposure, niks in handen.

Dieter Beerten: Het geld was natuurlijk niet de enige reden. We wilden gewoon lang genoeg wachten om genoeg mensen te leren kennen, die iets voor ons als band konden betekenen, en dingen te leren.

Ooghe: De nummers waren ook nog niet goed genoeg. We waren toen nog zo hard aan het evolueren en aan het zoeken naar een eigen sound. Nu denken we die min of meer gevonden hebben.

Beerten: We hebben toen wel al wat dingen opgenomen zoals Calm Down Sir. En daar waren we toch niet honderd procent zeker van.

Ooghe: We hebben Calm Down Sir opgenomen met Reinhard (Vanbergen, nvdr). Met hem zijn we in contact gebleven en op die manier hebben we ook Niek (Meul, nvdr) leren kennen.

Wat is eigenlijk de invloed of het belang van Reinhard en Niek op jullie sound en op het eindresultaat van ‘Hindrance’?
Beerten: Zij hebben mee het kader uitgezet. Wij doen ons ding, maar zij geven tips over sound en aanpak en verruimen onze blik op de zaken. Op die manier konden we zo breed mogelijk gaan met ons drieën zonder vals te moeten spelen. Overdubs hebben we wel gebruikt, maar we stonden erop om alles live op te nemen. Zij gaven ons bij wijze van spreken een duwtje in de rug, maar remden ons op bepaalde momenten ook af om de balans juist te houden.

Ooghe: Het eindresultaat is geen classic rock, maar ook niet superpoppy. De single Islands Full Of Gold is het meest poppy nummer van de plaat, maar er zit toch nog voldoende power in en het vat eigenlijk mooi samen wat we met die juiste balans bedoelen.

Hoe beginnen jullie als groep aan een song en hoe ontwikkelt die zich dan verder?
Beerten: Eigenlijk op dezelfde manier als jullie dit gesprek nu opnemen: met een recordertje; en van het materiaal, dat ik daarop verzameld had, heb ik een lijst gemaakt met bruikbare ideeën. Twintig tot vijfentwintig ideetjes, groot en klein, en daarvan hebben we er samen een aantal uitgekozen. Van die ideetjes maken we dan met drie de volledige song door veel zaken te proberen, veel te repeteren en sommige stukken echt eindeloos opnieuw te herhalen tot ze goed zitten. De ideeën krijgen dus echt de tijd om te groeien.

Begrijpen we het goed dat de eerste ideeën dan altijd van bij jou vertrekken?
Beerten: Ja, maar op ‘Hindrance’ zijn er bepaalde riffs, zoals op No Idea, die van Ann-Sophie komen. Waardoor het basisidee niet meer opvallend zichtbaar is en de riff wel, maar dat is niet erg.

Ooghe: Die riff evolueert uiteindelijk toch uit het basisidee. Het uitwerken is dus echt een groepsgebeuren. De baslijnen bijvoorbeeld zijn volledig aan Koen (Weverbergh, nvdr) toe te schrijven.

Beerten: Ik schrijf geen partituren uit. Het kan een refrein of een melodielijntje zijn, dat als basisidee kan dienen, en daarmee gaan we samen aan de slag.

High Hi is een trio. Is dat een vaststaand feit of zien jullie je in de toekomst nog evolueren naar een meer uitgebreide bezetting?
Beerten: Ik denk dat we een trio blijven. We hebben daar al over nagedacht en je weet nooit dat we een supersong maken, die heel breed moet klinken… We zetten dan iemand in een heel zwart kostuum gewoon achteraan (lacht). Nee, op dit moment vinden we het met drieën echt zalig, maar je weet natuurlijk niet hoe zoiets groeit.

Ooghe: Het is ook wel charmant. Bovendien kennen we elkaar al van in het middelbaar, wat al een jaar of acht is, en ondertussen kennen we elkaar al door en door. Als je daar dan iemand bij zet, weet je niet wat de invloed op de groepsdynamiek zal zijn. Ik heb daar eigenlijk ook gewoon niet zoveel zin in. We voelen elkaar aan; we weten wat we willen en er is geen gedoe.

Heel vaak zien we de labels no-nonsensepop, powerpop, darkpop enzoverder gekleefd. Kunnen jullie je daar in vinden?
Ooghe: Een label is ook maar een label. We geven zelf altijd iets anders op, als dat aan ons gevraagd wordt.

Beerten: Op onze Facebookpagina heb ik onze beschrijving zo belachelijk gemaakt. Ik heb "No nonsense noise pop straight outta Belgium" gepost, maar vooral vanuit het idee: "we zetten hier maar iets". Toch merk ik dat mensen dat serieus nemen en zelfs overnemen.

Ooghe: Ik heb ooit om te lachen eens ergens pipipop geschreven. En er zijn echt mensen die dat zo serieus nemen en gewoon blindelings overnemen. Als muzikant word je gewoon niet graag in een hokje gestopt.

Beerten: Labels op muziek plakken is iets heel vreemd. Als muzikant ben je gewoon bezig met muziek maken. Wij maken wat we leuk en cool vinden. We luisteren alle drie naar zoveel verschillende dingen dat al die invloeden wel in onze muziek geslopen zijn.

Wat zijn die invloeden dan?
Beerten: Die zijn bij elk van ons drie anders. Bij mij is Fleetwood Mac wel een grote invloed omdat die band echt wel goede, basic songs schreef. Er gebeurde heel veel terwijl die songs op zich niet ingewikkeld in elkaar zaten. Bij ons is dat ook zo. Ik ben er wel trots op dat we met iets basic er toch in geslaagd zijn een toffe plaat af te leveren.

Ooghe: Bij mij is Savages een invloed omdat ik de zang wel cool vind.

Jullie invloeden bepalen duidelijk mee de sound, maar wat zijn de eerste, muzikale herinneringen, die jullie hebben?
Ooghe: Bij mij was dat een musical of toneelstuk van ‘Peter & De Wolf’, toen ik een jaar of vijf was.

Beerten: Mijn ouders zitten in een zanggroep en die zongen sixties- en seventieshits van The Mamas And The Papas, Silence Is Golden van The Tremeloes,... Ik ging daar dan mee naartoe. Daarnaast Samson & Gert natuurlijk, zoals iedereen.

Ooghe: Ik ben door ‘Peter & De Wolf’ zelfs viool beginnen spelen. Ik heb dat gedaan van mijn zes tot mijn twaalf jaar, maar daar doe ik nu niks meer mee. De kans dat er plots een viool opduikt in High Hi is dus zeer klein.

Er was vrij veel exposure rond de release van ‘Hindrance’. Denk je dat dit ook het geval zou geweest zijn zonder de Rock Rally?
Beerten: We hebben er veel aan te danken, maar het is ook dubbel. Voor ons als band was dat een mijlpaal, maar mensen, die het niet echt volgen, hebben daar eigenlijk geen boodschap aan. Daarom vraag ik me af of het echt een heel grote invloed heeft.

Ooghe: Als we niet hadden deelgenomen aan de Rock Rally, was de plaat er misschien wel op een andere manier gekomen, maar we beseffen heel goed dat we dan niet de kans hadden gehad om met Joost Zweegers te touren, dat we dan niet zo snel een management hadden gehad en Reinhard hadden leren kennen. Het heeft wellicht de zaken wat vergemakkelijkt en versneld.

Beerten: En bij de pers doet het sneller een belletje rinkelen.

Leven van muziek in Vlaanderen is geen evidentie. Zien jullie het ooit als een mogelijkheid om jullie job on hold te zetten en enkel voor de muziek te gaan?
Ooghe: Als we ons op een project zouden focussen, lijkt me dat echt moeilijk. Dan moet je echt al een BV zijn.

Beerten: ...of één van de drie grootste bands van het moment.

Ooghe: Het is zeker een doel om dat te doen, maar dan moet je voor meerdere projecten kiezen of daarnaast nog nummers schrijven of productiewerk doen voor andere muzikanten of bands.

Beerten: Iemand als Jasper Maekelberg; die leeft wellicht van zijn muziek, maar die doet dan ook heel veel productiewerk naast zijn werk als muzikant en frontman van Faces On TV.

Ooghe: Ik durf er wel in te geloven dat ik dat op één of andere manier ooit zal kunnen. Als je daar niet in gelooft, moet je er gewoonweg niet aan beginnen.

Beerten: Daar ben ik het mee eens.

Waar hoop je of denk je dan binnen vijf jaar te staan?
Beerten: Binnen vijf jaar zou ik toch zeker graag een tweede of zelfs derde plaat hebben gemaakt. We zouden ook duidelijk stappen vooruit moeten hebben gezet tegen dan. De mensen, die ons volgen en kennen, zouden bijgevolg ook moeten gegroeid zijn zodat we op heel mooie plekken zouden kunnen optreden en geaccepteerd worden als volwaardige band en gevestigde waarde.

Ooghe: Het zou leuk zijn dat we clubtours kunnen doen en dat mensen echt tickets kopen om ons te zien en dat we een tour uitverkopen. Na drie platen zou dat wel mogen. Daarnaast zou het leuk zijn om voet aan grond te krijgen in Nederland en te touren in de UK, Duitsland of Scandinavië. Het is niet dat ik niet graag in België speel, maar ik denk dat onze muziek ook wel internationaal moet kunnen aanslaan. Het is sowieso moeilijk te voorspellen.

Stel dat jullie zelf een concert- of festivaldag mogen organiseren en daarbij geen rekening moeten houden met budget en dood of leven. Hoe zou die droomdag er dan gaan uitzien?
Beerten: Goh, dat is echt een moeilijke.

Ooghe: Ik vind die nochtans niet zo moeilijk: Ik zou al zeker Nirvana kiezen.

Beerten: Bob Dylan uit de periode rond 1965. Niet dat ik hem nu echt slecht vind, maar ik zag hem al twee keer live en het is niet dat hij nu nog zo straf is.

Ooghe: Joy Division sowieso. We gaan nu precies vooral dode artiesten kiezen.

Beerten: We kunnen ook met twee podia werken! Ik zal de mainstage dan wel doen!

Ooghe: De marquee is meestal cooler, dus doe jij maar de mainstage. Nirvana in de marquee zal sowieso goed klinken! (lacht). Savages zou ik er ook sowieso bij zetten, want zij speelden toch wel één van de beste concerten die ik ooit gezien heb.

Beerten: Flaming Lips doen we er ook bij. Arcade Fire sluit af op de mainstage. Wat een dag!

Zou je dan sowieso kiezen voor een buitenfestival of eerder voor een indoorfestival?
Ooghe: Alles binnen dan, want ik vind een clubconcert cooler. Het klinkt sowieso beter.

Beerten: Ik vind sowieso elke band beter indoor dan buiten. Een zaal ter grootte van de AB zou ideaal zijn. Een broadcast van de AB door High Hi zou de max zijn.

Ooghe: Een beetje zoals ze bij Sonic City doen in De Kreun.

Welk onbekend talent zouden jullie op die dag dan een plaats op jullie podium gunnen?
Beerten: De meeste jonge bands zijn bands die met ons mee geëvolueerd zijn zoals Brutus. En die zijn nu ook al bekend aan het worden. Echo Beatty dan, maar die hebben ook al twee goede platen uit. Of Lili Grace of Bonzo. Ongelofelijk hoeveel goede muziek er in België gemaakt wordt.

Wat zou jullie rol zijn die dag?
Beerten: We sluiten af! (lacht) Nee serieus, als we al op de affiche zouden staan met al onze droombands dan spelen we daar sowieso voor. Of tussen Nirvana en Pixies spelen…

Ooghe: … ah tiens, Pixies hebben wij niet gezegd.

Beerten: Ik gooide het gewoon even in de groep.

Ooghe: Er zijn echt zoveel bands. Ik denk dat ik met een weekend niet zou toekomen.

Beerten: My Bloody Valentine van begin jaren negentig mag er ook nog wel bij.

We maken er gewoon een meerdaagse van!