Het Nieuwe Normaal - Misschien is er geen plafond

Het Nieuwe Normaal is een West-Vlaamse band die de nineties doet herrijzen met een eigenzinnige mix van sludge, post-punk en alternatieve rock. Frontman Maxime Rouquart noemt het zelf posttraumatische popmuziek: donker, rauw en verrassend catchy. Na drie straffe singles, een passage bij Radio Willy en een gesmaakte Portishead-cover, is het moment daar voor debuut-ep 'Bad Habits'. Vijf nummers die balanceren tussen cynisme en hoop en uitnodigen om mee te dansen op de rand van de afgrond.

Jullie zijn een nieuwe naam voor veel muziekliefhebbers. Hoe zijn jullie ontstaan? Wat bracht jullie samen als band?

Maxime Rouquart: Het is eigenlijk allemaal begonnen in de periode van Covid, ergens in 2021. Toen bracht ik een soloplaat uit onder mijn eigen naam. In de nasleep daarvan begon ik een band samen te stellen en al snel hadden we een naam nodig. In die tijd hoorde je overal de term "het nieuwe normaal". Dat bleef maar terugkomen. Toen dacht ik: waarom niet? Waarom zou ik niet gewoon van die omstandigheden gebruik maken en de band zo noemen? Wat begon als een soloproject, groeide in de loop van de jaren uit tot een echt groepsgebeuren. Door samen te spelen, te schrijven en op te treden is het veel meer geworden dan iets van mij alleen. Zo is Het Nieuwe Normaal ontstaan en zo zijn we blijven doorgaan.

Jullie muziek omschrijven het zelf als posttraumatische popmuziek. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

Veel van onze nummers en de thematiek daarachter draaien rond het omgaan met trauma’s en tegenslagen, in welke vorm dan ook. Dat sluit ook mooi aan bij onze sound die sterk geïnspireerd is door de jaren negentig. Veel muziek uit die tijd ging ook over innerlijke strijd, persoonlijke issues en botsingen met de wereld. Die combinatie voelt voor ons heel natuurlijk aan. Vandaar dat die thematiek een vaste plek heeft gekregen in onze songs.

Jullie worden vaak muzikaal gelinkt aan Nirvana, Queens Of The Stone Age en Sonic Youth. Welke invloed hebben die groepen gehad?

Het is moeilijk om te overschatten hoeveel impact die bands op mij gehad hebben. Nirvana was voor mij als tiener de trigger om zelf gitaar te leren spelen. Ik begon die nummers na te spelen en omdat ze vaak redelijk eenvoudig in elkaar zitten, gaf dat enorm veel motivatie om ook zelf nummers te proberen schrijven. Veel andere bands uit diezelfde underground straalden datzelfde gevoel uit. Pak je gitaar, begin eraan en zie waar je uitkomt. Een bands als Sonic Youth had die attitude zeker en qua sound sloot dat perfect aan. Het zijn allemaal groepen die avontuurlijk durfden zijn, die mooie nummers maakten, maar tegelijk altijd een scherpe rand, een bepaalde edge behielden. Het is een combinatie waar ik toen al van hield en die ik nog altijd graag terughoor in onze eigen muziek.

De jaren negentig hebben jullie gevormd?

Die periode is voor ons als muzikanten erg belangrijk geweest. Ik denk dat de meeste bandleden van bij ons het meest geïnspireerd zijn door de muziek uit dat decennium. Het was de soundtrack van onze jeugd, de platen waar we naar luisterden terwijl we opgroeiden. In die zin zit het gewoon in ons DNA. We stellen ons daar verder ook niet te veel vragen bij. Het is de manier van songschrijven, de thematiek en vooral de eigenheid van die bands die ons aanspreekt. Wat die muziek uit die periode zo sterk maakte, is dat elke band echt zijn eigen ding deed. Dat zien wij als onze grootste inspiratie: om het ons altijd zo veel mogelijk eigen te maken

Zijn er ook verrassende elementen, waar mensen niet meteen aan denken in jullie muziek?

Er zitten sowieso heel wat verschillende invloeden in onze muziek. Ikzelf en één van onze gitaristen, Laurent (Honoré, nvdr), hebben allebei in een band gespeeld die Vonnis heette. Dat was een mix van hardcore, punk, black metal en sludge. Echt de hardere genres, waar mensen ons vandaag waarschijnlijk niet meteen meer mee zouden associëren. Onze drummer, Robbe (Anckaert, nvdr), speelt trouwens nog altijd in een hardcore punkband en is daar eigenlijk altijd actief in geweest. Dat soort muziek draait veel minder rond songs. Bedoeling is om zo hard en zo snel mogelijk te spelen. Die invloeden nemen we soms bewust mee, gewoon om extra pit en scherpte aan bepaalde nummers te geven. Misschien het minst voor de hand liggend is dat er hier en daar ook een vleugje klassieke muziek in onze songs zit. Niet overal, maar bij sommige songs zit de opbouw veel meer in elkaar als een arrangement dan als een typische bandstructuur waar iedereen een partij speelt. Soms werken we echt heel gedetailleerd en uitgeschreven. Dat is misschien wel het meest verrassende aan onze muziek.

Ook verrassend is de sterke balans tussen enerzijds de rauwheid en anderzijds melodie. Hoe moeilijk is het om het evenwicht tussen die twee te vinden in de studio?

We gaan altijd op zoek naar iets extra's in een nummer. Stel dat we een song hebben die vrij snel geschreven is en eigenlijk al goed zit, dan gaan we daar toch nog mee aan de slag. We proberen die dan eens trager te spelen of net sneller, bepaalde stukken weg te halen of er iets van een ander nummer in te verwerken. Op die manier houden we de balans erin en zorgen we ervoor dat het geen voorspelbare track wordt. Want hoe goed een song ook geschreven is, er moet altijd een element van verrassing in zitten. We zijn daarbij altijd ons eigen eerste publiek. We proberen de muziek te beleven zoals iemand die het voor het eerst hoort en we willen zelf ook verrast worden. Die combinatie waar je het over hebt, de balans tussen herkenbaarheid en iets onverwachts, is voor ons superbelangrijk. We stoppen er graag af en toe zo’n momentje in dat je niet ziet aankomen. Dat vinden we essentieel.

Wat was voor jou het meest uitdagende moment tijdens het maken van de ep?

Ik denk dat het de manier van werken was. Onze producer, Sebastian Ommersson, heeft een aanpak waarbij hij zoveel mogelijk uit een live take wil halen met iedereen samen in de ruimte. Elk nummer is dus begonnen met een opname waarin we instrumentaal alles tegelijk speelden. Wat het extra uitdagend maakte, is dat Sebastian echt bleef streven naar de best mogelijke take. Dat was iets wat we als band nog niet eerder zo intens hadden meegemaakt. We werden echt tot het uiterste gedreven om die ene perfecte uitvoering te pakken te krijgen. Uren aan een stuk hetzelfde nummer spelen was best zwaar, maar tegelijk had het iets hypnotiserends. Op een bepaald moment voelde je je bijna als een machine die volledig in die groove zit. Het was pittig, maar het heeft ons wel naar een hoger niveau getild

De teksten op 'Bad Habits' voelen persoonlijk aan, maar ook wel maatschappij-kritisch. Is het een doordachte keuze om bepaalde zaken aan de kaak te stellen?

Het is eigenlijk niet zo dat het allemaal heel bewust gebeurt. De echte betekenis van een tekst of de thematiek ervan wordt voor mij pas echt duidelijk nadat het nummer geschreven is. Vaak begin ik gewoon te schrijven vanuit iets persoonlijks. Ik geloof dat zoiets het meeste raakt bij mensen, ook al voelt het soms alsof je iets heel intiems blootlegt. Meestal vertrek ik vanuit persoonlijke dingen, soms bijna anekdotes. Daar absorbeer ik dan van alles uit en achteraf merk ik vaak dat er toch een lijn in zit die naar iets maatschappelijks verwijst. Die twee gaan vaak vanzelf hand in hand. Als je een nummer schrijft over een innerlijke tweestrijd, kun je dat meestal zonder veel moeite spiegelen aan de wereld rondom je. We leven tenslotte in een tijd waarin de buitenwereld en onze innerlijke wereld constant met elkaar botsen. Neem nu sociale media: als je daar in complottheorieën rolt, duwt het algoritme je steeds dieper die richting uit. Op den duur begint je hele blik op de wereld daardoor gekleurd te worden. Dat soort dingen herken ik vaak in persoonlijke twijfels of obstakels. Dan zie je plots hoe die persoonlijke strijd ook een maatschappelijke kant heeft of hoe die soms in de buitenwereld verloren gaat. Dat is iets wat vanzelf in de teksten sluipt, zonder dat het van tevoren gepland is.

Hoe is dat om jullie energieke songs live te spelen?

Het is best intens maar het verschilt bij ons vooral van nummer tot nummer en ook van de plek in de setlist. Dat is iets waar we veel mee experimenteren. Soms voelt een nummer op een bepaald moment in de set perfect aan, maar als je het dan eens naar voren schuift, merk je plots dat het een heel ander effect heeft. Voor ons is die energie tijdens een optreden echt essentieel. Als we van bij het begin de juiste vibe te pakken hebben, voelt het publiek dat en krijg je die energie ook meteen terug. Dan kunnen we er gewoon vlot doorgaan, nummer na nummer. Fysiek is het voorlopig ook nog geen probleem. Zeker niet voor onze drummer, die is gewend om aan recordtempo’s te drummen. Hij heeft zelf al een paar keer gezegd dat dit voor hem een eitje is. We zullen hem nog wat extra moeten pushen om hem echt in het zweet te krijgen (lacht)

Wat hopen jullie dat de mensen meenemen na het beluisteren van ‘Bad Habits’?

Ik hoop vooral dat mensen de ep vaak opnieuw beluisteren en er telkens iets nieuws in ontdekken. Dat ze misschien lagen vinden die de eerste keer nog niet opvielen. Ik hoop eigenlijk vooral dat mensen zich erin herkennen, dat ze er iets aan hebben. Het mooiste compliment zou voor mij zijn, als iemand, die met iets worstelt, onze muziek hoort en daar kracht uit kan halen, dat het hem of haar ergens helpt of troost biedt. Daarnaast wil ik ook graag dat mensen de boodschap oppikken dat alles ooit eindigt, maar dat elk einde tegelijk ook een nieuw begin is. Dat gevoel zit voor mij sterk in deze plaat.

Er komt tegenwoordig heel veel uit aan platen en nieuwe releases. Hoe kijk je zelf als muzikant naar de Belgische muziekscene?

Ik merk dat er vandaag de dag veel haast en druk is. Niet alleen in de Belgische muziekscene trouwens, het lijkt iets algemeens te zijn. Er wordt snel heel veel verwacht van een band. Je hebt zoveel wedstrijden waar je aan kunt deelnemen waarmee je in één klap gecatapulteerd kan worden zoals de Rock Rally. Evengoed ben je een jaar later alweer vergeten. Ik heb soms het gevoel dat er te veel een rush is om snel iets uit te brengen, instant succes te boeken of zelfs snel op te geven, als het niet meteen lukt. Daarbij raakt het werk zelf, het proces van muziek maken, soms uit het oog verloren. Ik denk dat we collectief minder zouden moeten verwachten van muziek in termen van snelle resultaten en het gewoon meer rond het werk zelf mogen laten draaien. Gelukkig zijn er in België ook heel wat bands die dat doen. Die gewoon muziek maken omwille van de muziek en daar een eigen weg in zoeken. Toevallig zijn dat ook de bands waar ik het meeste bewondering voor heb. Dat zijn mijn favorieten, de enige waar ik echt naar opkijk. Ik hoop op diezelfde manier te kunnen blijven werken. Onze eigen plek stap voor stap uitbouwen en ons publiek geleidelijk aan vinden. Dat lijkt me uiteindelijk veel waardevoller dan snel succes. Daar moeten we echt wel een beetje voor oppassen.

Hoe ambitieus zijn jullie dan?

Wij zijn niet zo bezig met lange termijn, met het idee dat we ooit "aan de top" moeten staan of dat we per se in de AB moeten hebben gespeeld. Dat zou natuurlijk fantastisch zijn, maar dat is niet waar onze ambitie ligt. Onze focus ligt vooral op onze shows zo goed mogelijk spelen en de volgende nummers, die we aan het schrijven zijn, zo goed mogelijk krijgen. Onze ambitie is telkens weer beter te zijn dan de vorige keer en zo elke keer meer mensen te bereiken dan daarvoor. Wie weet waar dat ons uiteindelijk brengt. Misschien is er geen plafond, maar dat weten we pas als we daar zijn.