Haty Haty - Wie iets wil horen dat klinkt als Blaudzun, blijft beter thuis

HATY HATY, zo heet het nieuwe elektronische project van Blaudzun (het alter ego van Johannes Sigmond dat we al langer kennen) en David Douglas (die nieuw is op onze radar). Samen hebben ze een plaat uitgebracht met als titel ‘High As The Sun’. In december waren ze al twee keer te zien op GLIMPS in Gent. De plaat is net uit en in het kader van Over Tijd spelen ze in DEStudio in Antwerpen. Johannes stond ons graag te woord.

In 2014, toen ‘Promises Of No Man’s Land’ uitkwam, hadden we het al over elektronische muziek , je liefde voor Soulwax, Apparat en Trentemøller. Toen al zei je dat je al af en toe iets elektronisch maakte, maar dat je er nog niet uit was hoe je dat in je eigen muziek moest stoppen.
Johannes Sigmond (Blaudzun): Klopt helemaal. Dat geeft aan hoe lang dit al een wens van me is. En los daarvan wilden David Douglas en ik al lang iets met elkaar doen. Ik ken David al meer dan tien jaar. Naast muzikant is hij ook editor, regisseur en cameraman. En in die hoedanigheid heeft hij aan drie video’s van mij meegewerkt. De laatste was Solar. Ik van mijn kant was vroeg betrokken bij zijn muziek. Ik heb gezongen op zijn nummer White Heat Blood. Het is dus niet dat we nog nooit samen hadden gewerkt. We wilden gewoon eens langer samenwerken om te zien wat dat zou opbrengen.

En dat hebben jullie nu dus eindelijk gedaan?
We hebben ons beider schema’s twee weken schoongeveegd, zijn samen muziek beginnen maken en na één week was het al duidelijk dat we een aantal levensvatbare ideeën hadden. Na twee weken was de plaat nog niet af, maar was het wel al duidelijk dat we een plaat zouden maken op basis van wat we in die twee weken hadden gedaan. En dan zijn we beginnen nadenken of we er ook mee op tournee zouden gaan of niet.

“Hoe gaan we dit live brengen?”, de klassieke vraag bij elektronische muziek, wat vaak een heel gedoe oplevert met kabels en knoppendraaierij voor het een beetje klinkt zoals je zou willen.
Hahaha, inderdaad. Die zoektocht is nog steeds bezig. Meer nog, we zitten er middenin, ook al hebben we al live gespeeld. Ik zit in HATY HATY ook in een heel andere rol als muzikant. David leidt; ik volg. Het is hij die bepaalt of en hoe en hoe lang we een nummer rekken, terwijl ik in Blaudzun de leider ben. We hebben onszelf tot september gegeven met HATY HATY en hopen ook op een boel festivals te kunnen spelen. En dan zien we wel waar we staan.

HATY HATY is iets nieuws dat je samen doet met David Douglas, maar je krijgt er wel vooral aandacht door omdat jij met Blaudzun bekend bent in Nederland en daarbuiten. 3FM publiceerde een artikel met als titel ‘Wie is die David naast Blaudzun?’ Vrees je daarmee geen "verkeerd" publiek aan te trekken, mensen die komen kijken en achteraf teleurgesteld zijn omdat het toch niet hun ding was?
Dat is inderdaad wel een nadeel waar we ons bewust van zijn. Wie iets wil horen dat klinkt als Blaudzun blijft beter thuis. Wie houdt van mijn stem en elektronische muziek, die zit goed. We proberen dat ook zo goed mogelijk te communiceren, dat HATY HATY een duoproject is. Op alle officiële foto’s staan onze twee gezichten; we zijn gelijkwaardig. HATY HATY is niet “die gast van Blaudzun die een elektronisch uitstapje wilde maken”. Het is een wij-project.

De cover van de plaat (High As The Sun), met die man die zijn borstkas openrijt, is mooi. Waarom wilden jullie dit beeld?
Wij vinden het ook mooi. Het is een bestaand werk van Ana Teresa Barboza, een kunstenares uit Peru en het zat in onze moodsmap. We hadden een moodsmap samengesteld met allemaal beelden waarvan we vonden dat ze bij de plaat pasten. Dit zat erin en dat paste om meer dan één reden bij onze muziek en onze naam. HATY HATY betekent zoveel als: “Pas op”, of ook nog: “Bewaar je hart.” Voor jou rijt die persoon dus zijn borstkas open, maar het zou best kunnen dat hij ze probeert te sluiten.

En dan begin je te schrijven. Het is allemaal nogal organisch gegaan, stond in de perstekst. Zijn jullie eerst aan de muziek begonnen en hebben jullie dan, naar gevoel, er een tekst bij gezocht?
Dat klopt niet helemaal. Veel nummers zijn echt tot stand gekomen als een jam. Ik speelde basgitaar en tegelijkertijd stond ik als een mc in de microfoon te brullen. Klanken zijn woorden geworden die we dan meteen hebben ingezongen. Muziek en tekst zijn dus echt bijna tegelijkertijd ontstaan.

De meest opmerkelijke titel is Run-Stop-Non-Stop-Belly-Flop. Klinkt geweldig, maar wat is het? Het klinkt als een soort dans.
Dat is het ook. Ik heb hem nog niet zelf uitgeprobeerd, maar het is een soort vreemde dans waarbij de persoon die hem uitvoert – en dat is essentieel – zich niets aantrekt van de omgeving. Het ultieme gevoel van vrijheid.

In Nazaré doet Ane Brun mee, een Noorse singer-songwriter. Omdat jullie er een vrouwenstem bij wilden?
Dat was mijn idee, ja. Veel van de liedjes gaan ook over vrouwen en op een bepaald moment miste ik iets en wilde ik meer zwoelheid op de plaat. De plaat moest vrouwelijker worden. Ane Brun heeft daarvoor gezorgd. We houden al lang contact. Ze heeft eens samen met me gezongen op Lowlands (Midnight Room) en ze heeft al in mijn voorprogramma gespeeld. David kende haar niet, maar was, net als ik destijds, meteen verliefd op haar stem.

Op 13 maart spelen jullie ’s avonds laat in DEStudio in Antwerpen, in het kader van OVERTIJD. Zin in?
Zeer. We hebben al twee keer in België gespeeld, tijdens GLIMPS in Gent. In de Charlatan speelden we toen op de middag, dat was minder geslaagd omdat het middaguur zich gewoon minder leent tot het soort muziek dat we brengen. In de Handelsbeurs was het ’s avonds; toen was het beter. Dus nu we op de late avond mogen spelen, verwacht ik een knaller.