HAEVN - We willen nooit staan kijven met opgeheven vinger

De Nederlandse band HAEVN staat bekend om de herkenbare sound, waarbij indiepop en cinematografische elementen naadloos samengaan met sfeervolle zang. Nadat ze de harten van talloze muziekfans wisten te veroveren met debuutalbum 'Eyes Closed' (2018), volgde onlangs de nieuwe plaat 'Wide Awake'. Het album wordt voorgesteld in de Roma op 5 december. Een niet te missen concert, zoals dat dan heet. Een fijn gesprek met singer-songwriter Marijn van der Meer en filmmuziekcomponist Jorrit Kleijnen drong zich op.

Hoe zijn jullie ooit ontstaan als band?

Jorrit Kleijnen: Ik maakte de instrumentale muziek voor een filmproject en toen zei de regisseur van dat project dat hij er wel een liedje in zag. Het klonk als prachtige muziek, maar hij wou dat ik er een echte song van maakte. Ik zei hem dat het goed was, maar dat ik niet kon zingen. Ze lieten me toen weten dat ze ergens wel een zanger kenden, maar ik was heel sceptisch. Toen ik dan voorgesteld werd aan Marijn, die de muziek al had ontvangen, was ik snel overtuigd. Hij had al wat gezongen op mijn melodie, ik was op dat moment echt van de sokken geblazen door wat ik hoorde en vooral wat ik daarbij voelde. Op basis van die waardering voor elkaars muzikale output zijn we eigenlijk blijven afspreken als vrienden en zijn we meer muziek gaan maken. Dat heeft toen steeds meer een vaste vorm gekregen. Er kwam meer waardering van andere mensen, we zijn concerten beginnen geven en dat heeft geleid tot wat het nu is.

Wie bedacht de groepsnaam?

Marijn van der Meer: Ik heb die gelanceerd, niet als het klassieke woord "Heaven" maar als HAEVN. Het is op een ietwat gekke manier geschreven. Op een gegeven moment brachten we onze eerste muziek uit, maar hadden we nog geen naam. Toen we mailtjes kregen van mensen die zeiden dat het nogal hemels klonk, waarbij ze konden thuiskomen in onze muziek, was de stap naar de bandnaam gezet. We hebben het woord "Heaven" en "Haven", van de veilige haven, proberen te vangen in één nieuw woord en zo ontstond de naam HAEVN.

Wanneer hadden jullie de indruk dat de trein was vertrokken?

Jorrit: Eigenlijk al vrij snel. In Nederland was er een populaire talkshow die 'De Wereld Draait Door' heette. De meest invloedrijke dj van Nederland had daar één keer in de week een format en die heeft ons toen voorgesteld. Hij had ons ontdekt en was ervan overtuigd dat we het gingen maken. Een mooie uitspraak op de nationale televisie (lacht). Stilaan waren we overtuigd dat het project wel meer was dan gewoon twee mannen, die elkaar aardig vinden en leuke muziek kunnen maken. We hebben toen een concert in Paradiso aangekondigd en binnen een paar dagen was het uitverkocht. Toen wist ik dat er toekomst in zat.

Wie zijn jullie fans eigenlijk?

Marijn: Het is een heel breed publiek. Als we bij concerten kijken, zien we dat er eigenlijk van alle leeftijden mensen zijn. En als we concerteren verder in Europa, zien we dat brede publiek telkens terug komen, want het is niet alleen maar in Nederland dat we mensen bereiken, maar ook blijkbaar in het buitenland. Daar staat ook ongeveer dezelfde groep mensen, waar we heel blij mee zijn. Daar komen jonge mensen op af, maar ook zestigers bijvoorbeeld. Er zijn soms hele gezinnen, dat vinden wij het leukst. Ouders met hun kinderen die nadien naar ons komen en ons toevertrouwen dat ze nooit eerder samen naar een concert gingen, maar dat wel deden voor HAEVN. Dat vinden we allebei heel leuk.

Waarschijnlijk zijn jullie destijds met bescheiden ambities begonnen, maar nu deint het project natuurlijk uit.

Jorrit: We spelen ook in verre buitenlanden en zo. Dat is ergens een stoute droom die werkelijkheid wordt. Mijn ambitie was eigenlijk nooit om popmuziek te maken, maar te kiezen om scores voor film te componeren. We spelen nu in zalen met een zekere allure en zorgen voor een unieke concertbeleving. Dat vinden wij beiden heel belangrijk. Soms komen we op plaatsen die ons minder inspireren en dan voelen we dat ook dat het concert minder diep ging. We blijven dus hopen op zalen met een zeker cachet en allure, die een spirituele concertbeleving mogelijk maken voor onszelf en de concertbezoekers.

Jullie spelen binnenkort in De Roma in Antwerpen. Een zaal met de nodige historie.

Jorrit: Daar kijken we erg naar uit. Ik ben als Zuid-Limburger al vaak in Genk en Antwerpen geweest. Mijn band met België is er en ik vind dat jullie veel authentieker kunnen zijn dan wij Nederlanders. Jullie voelen meer de vrijheid om jezelf te zijn, waardoor ik ook vaak het gevoel heb dat jullie muziek alternatiever is. Dat we De Roma konden uitverkopen voelt voor mij heel warm aan. Voor mij is de plaats een soort heilige grond voor muziekkenners, want ik heb begrepen dat je niet zomaar in De Roma mag spelen. De programmator is er erg kieskeurig in de bands die hij in de zaal laat optreden. Dat vind ik wel een extra leuk gegeven.

Jullie hebben net een tweede album uit dat 'Wide Awake' heet. Wat is het verschil met debuutplaat 'Eyes Closed'?

Marijn: Waar je bij een eerste album je hele leven hebt om inspiratie uit te halen, hadden we dat niet bij het tweede. We hebben dan ook wat langer gewacht om het uit te brengen. Puur omdat we de tijd nodig hadden om weer een nieuw verhaal te vertellen. Jorrit en ik zijn allebei ouder geworden en wat meer naar onszelf gaan kijken in plaats van naar buiten. Dat maakt van 'Wide Awake' een spiritueler album dan het eerste. Deze plaat gaat over de liefde voor jezelf. Als je die ontdekt, kan je dat doorgeven naar buiten en aan je omgeving. Ik ben heel trots dat we daarvoor ook een nieuw geluid hebben kunnen vangen. Zo voelen wij het althans aan. Dat was de grote uitdaging voor het tweede album.

Hoe moeilijk is het om de juiste singles uit een album te kiezen? In België is dat Great Mother.

Marijn: Ik denk dat we in een tijd leven waarbij dat organisch gebeurt, waarbij streaming zowel op YouTube als op de platformen een belangrijke rol speelt. In Nederland kozen we voor One Day, die er ook later in België aan komt. We hebben voor Great Mother geopteerd omwille van de thematiek van het nummer, maar ook voor de samenwerking met singer-songwriter Neco Novellas, de man van vele stijlen. In de song staan we stil bij de tijd waarin we leven en waarbij we bewuster moeten leren omgaan met de aarde, omdat het steeds urgenter wordt. De tijd tikt en we willen daar als artiest onze verantwoordelijkheid in nemen zonder dat we ons met een bepaalde rebellie moeten vastketenen aan het hoofdkantoor van Shell. Door de muziek willen we onze appreciatie voor de aarde opnieuw onder de aandacht brengen en hopelijk initiëren bij wie het thema verder weg ligt. Wat betreft thematiek is Great Mother dan ook het belangrijkste liedje op het album.

Willen jullie het publiek met jullie songs activeren voor de hele milieuzaak?

Jorrit: Veel organisaties houden de mensen nu al een spiegel voor. De mensen worden daarbij niet graag en ook niet zo gemakkelijk bang gemaakt. Als artiest willen we kiezen voor een andere aanvliegroute. Als je de videoclip van Great Mother bekijkt, dan proberen we dat te doen met poëzie, maar ook met een herontdekte waardering voor de wereld. Het is niet vanzelfsprekend wat we allemaal ontvangen van moeder natuur. Die bewustmaking willen we wel realiseren zonder activistisch te zijn. We geven wel het goede voorbeeld. Als we in Berlijn optreden, nemen we de trein en niet het vliegtuig. Soms heeft de trein dan vertraging en dan balen we ook van de wereld zoals die soms werkt (lacht). We willen nooit staan kijven met opgeheven vinger. Volgens mij bereik je een hoop meer vanuit een zeker bewustzijn in plaats van door te dreigen.

Voor de single werkten jullie ook samen met The United Nations Decade On Ecosystem Restoration.

Marijn: Dat is natuurlijk een belangrijke organisatie die de wereld in het hart draagt, maar het roept het publiek ook op om te waarderen wat er is en dat te laten bestaan en groeien. De organisatie houdt zich bezig met natuurbehoud en met het herstel van wat stuk is. Ik denk dat ze perfect aansluit bij de intenties waarmee wij onze muziek maken.

Is in het buitenland spelen anders dan concerteren in Nederland?

Jorrit: In Nederland hebben we al heel veel tours gehad. Daar komen mensen ook heel vaak terug. In sommige buitenlanden zoals Polen zijn we straks voor het eerst, maar ook in Antwerpen. We zijn natuurlijk al in Leuven geweest, maar in de grootste stad van Vlaanderen waren we nog nooit. Ik kijk er erg naar uit om de mensen daar te ontmoeten en de verhalen te horen van hoe ze ons hebben ontdekt. Je voelt gewoon wat meer spanning en we ervaren meer ontlading in het publiek. In Nederland hebben ze ons al vaker gezien en zijn ze HAEVN al een beetje gewoon. Dat ze blijven terugkomen is supertof. Daar krijgen we nooit genoeg van. Daar ben ik wel trots op en dat levert ook een bepaalde rust op, naast flink wat "excitement" die je door de zaal voelt. Dat is gewoon een hele bijzondere energie die je in het buitenland meer hebt dan op het bekende terrein. Het voelt een beetje als een eerste date (lacht).

Jullie spelen zowat twintig songs tijdens de huidige tour. Hoe intens zijn die concerten voor jullie zelf?

Marijn: Soms spelen we drie dagen na elkaar in dezelfde zaal. Dat is best veel, maar vooral een logistieke overweging. Het liefst hadden we er een dag tussen zitten, maar dan moet je de huur van de zaal betalen. Op dag drie denk je dan wel van dat er een vrij moment had mogen zijn. Aan de andere kant merk je wel dat het concert iedere dag beter wordt, omdat je meters in de benen hebt. Op een snipperdag zetten we dan de telefoon uit en proberen we echt tot onszelf te komen, want onze concerten zijn zeer intensief. Je deelt echt een stukje van je artistieke vermogen en van je ziel. Daarna moet je weer opladen, maar het is wel fantastisch om te doen. En er zijn natuurlijk wel de magische momenten tijdens optredens. Wanneer de band elkaar aankijkt en beseft dat ze alweer een flinke resonantie te pakken heeft met het publiek. Dat geeft ook veel energie.

Wanneer stappen jullie met een goed gevoel van het podium na een optreden?

Jorrit: Als er een goede wisselwerking is geweest met het publiek. Je geeft zoveel mogelijk zelf, maar je krijgt het ook weer terug van de mensen, waardoor je zelf weer nog beter gaat spelen. We willen zelf zo mooi mogelijk samen musiceren. Als je dat kan overbrengen naar het publiek, wordt het een soort optelsom. Dat zijn de mooiste shows. Ik hoop dat er ook zo eentje volgt in Antwerpen.