Guy Swinnen - Muziek spelen voor mensen op mijn vijfenzestigste verjaardag is feest genoeg

2025 belooft een bijzonder jaar te worden voor Guy Swinnen. De legendarische muzikant viert niet alleen zijn vijfenzestigste verjaardag, hij brengt ook nieuw materiaal uit en trekt opnieuw de baan op met zijn band. Voor deze speciale gelegenheid krijgt de groep versterking van niemand minder dan Jan Hautekiet. Als voormalig frontman van The Scabs blijft Swinnen live garant staan voor pure rock-‘n-roll. Verwacht een set vol eigen nummers, tijdloze rockklassiekers en uiteraard een selectie onvergetelijke Scabs-hits. Met de tournee wil de Guy Swinnen Band één ding duidelijk maken: 'Rock Ain’t Dead' En dat zal hij de komende maanden moeiteloos bewijzen.

Het is leuk om uit te kijken naar je nieuwe songs. Blijft de muze je goedgezind of was het toch een beetje wroeten bij het maken van nieuwe nummers?

Guy Swinnen: Nee hoor, dat gaat eigenlijk nog steeds vrij vlot. In maart brengen we een nieuwe single uit, die digitaal op de markt komt. Ik ben van plan om later dit jaar verder te schrijven en zo stilaan toe te werken naar een nieuw album. Zolang de muze mij ideeën blijft geven, ga ik door. Het creatieproces is door de jaren heen niet veranderd. Ik neem mijn gitaar hier thuis en begin te improviseren. Sommige stukken neem ik op met mijn dictafoon. Zodra ik een interessante vondst heb, werk ik die verder uit. Voor de rest is het vooral keihard werken. Ik ga dan aan de slag met al die losse, fragmentarische ideeën en gebruik mijn ervaring om refreinen en bridges te componeren. Op dat moment begint het echte componeren en werken. Vanaf het moment dat je je eerste inspiratie hebt, is de rest puur vakmanschap. Tegenwoordig werk ik ook veel met programma’s zoals GarageBand. Ik speel zelf de basisversies van de bas in, terwijl de computer de drums genereert. Samen met mijn zanglijnen ontstaat zo stap voor stap een soort demo van een nummer. Die toets ik vervolgens af met de band, waarbij iedereen zijn mening mag geven. Daarna gaan we repeteren totdat de songs hun definitieve vorm krijgen. Jawel, het blijft hard werken.

Voel je je nog altijd een rocker of ben je meer een singer-songwriter geworden doorheen de jaren?

Ik denk dat het een beetje een combinatie is. Voor mijn meest recente plaat, 'Rock Ain’t Dead', had ik me voorgenomen om enkel nummers te schrijven die live goed zouden werken. Ik wilde echt uptempo nummers schrijven die voor veel ambiance zorgen. Ik denk dat dat goed is gelukt. Bij concerten spelen we veel songs van die laatste plaat, waardoor ik selectief moet zijn, als ik iets ouds wil spelen. In dat opzicht zijn die nieuwe liedjes zeker geslaagd. Misschien moet ik me in de toekomst meer richten op Americana en singer-songwriter-materiaal. Dat hangt af van de inspiratie en het is misschien wat vroeg om daar nu iets over te zeggen. Ik zou in elk geval graag nog een album maken.

Je huidige band, met muzikanten van verschillende generaties, is ondertussen goed op elkaar ingespeeld.

Dat klopt. De live vibe zat trouwens ook al in de vorige plaat. De Guy Swinnen Band is echt een stevige rockband geworden. We spelen bijna nooit met vervangmuzikanten. Het is altijd Bart Buls op bas, David Piedfort op gitaar en Marcus Weymans op drums. Dit jaar wordt de band versterkt met Jan Hautekiet op keyboards. Door de jaren heen zijn we echt een hechte groep geworden. Dat wil ik ook in de toekomst blijven uitspelen, terwijl ik wel de centrale songschrijver blijf. De band heet de Guy Swinnen Band, omdat het ook mijn songs zijn. Toch wil ik zeker ook de input van de band naar voren laten komen. Elke muzikant heeft inspraak en kan zijn muzikaliteit laten doorschijnen. Daarom denk ik ook aan een live-cd.

In hoeverre is de Guy Swinnen Band vergelijkbaar met The Scabs? Of zijn dat toch twee compleet verschillende werelden?

Voor mij zijn het twee verschillende dingen. Ik ben natuurlijk de zanger van beide bands, maar bij The Scabs draait het vooral om de samenwerking van Frank Saenen, de drummer, en mij. Daar zijn we met twee songschrijvers en laten we ons als duo spreken. Er zijn dus verschillen en overeenkomsten. Binnen The Scabs ben ik naast Frank Saenen de songschrijver. Bij de Guy Swinnen Band schrijf ik ook nummers, maar daar doe ik het alleen en gebruik ik de band als referentie. Na het overlijden van Fons Symons en Willy Willy is de dynamiek binnen The Scabs compleet veranderd. We zijn nu eigenlijk een beetje terug bij het prille begin van de band. Helemaal in de vroege jaren tachtig draaide The Scabs ook vooral rond Frank en mij, maar onze hoogtepunten bereikten we met Fons en Willy. Voor het ogenblik ligt The Scabs stil. Ik richt me vooral op de Guy Swinnen Band en mijn werk als songschrijver.

Je hebt in je carrière al heel veel meegemaakt: hits gescoord, op grote podia gestaan, en op de grootste festivals gespeeld. Welke dromen heb je nog?

Tijdens de coronaperiode konden we een tijdlang niet optreden. Ik heb dat enorm gemist. Het deed me beseffen hoeveel ik hou van op een podium staan. Of dat nu in duo akoestisch is voor twintig mensen of met de band op een groot zomerfestival, dat maakt me niet uit. Ik hou ervan om mijn nummers live te brengen en interactie met het publiek te hebben. Vanaf het moment dat ik na corona weer live kon spelen, voelde ik hoezeer ik het had gemist. Mijn ambitie voor de toekomst is dan ook simpel: zo lang mogelijk blijven optreden. Hopelijk blijft het publiek komen. Dat gaat momenteel heel goed. Er zijn altijd mensen die mijn muziek ontdekken via de live shows. Zolang dat blijft duren, blijf ik doorgaan. Alles wat daarbovenop komt, is mooi meegenomen.

Op zo'n concert verwachten mensen niet alleen jouw nieuwe werk, maar ook oude hits. Hoe ervaar je het spelen van die nummers?

Die songs brengen nog steeds iets teweeg bij het publiek. Het wordt ook een beetje van mij verwacht. Hard Times is niet het nummer waar je bij staat te swingen of springen, maar iedereen zingt het mee. Mensen blijven het fijn vinden dat ik die hits speel. En ik geniet ervan om te zien dat het hen nog raakt. Soms kies ik voor eigenwijze versies van die bekende nummers. Zo speel ik Hard Times soms in een kleine, akoestische versie. Het publiek is dan stil aan het luisteren, wat de tekst meer tot zijn recht laat komen. Het zijn vooral de reacties van het publiek die me gaande houden.

Je wordt vijfenzestig. Is dat een verjaardag die je bezighoudt?

Dat cijfer raakt me niet. Het was mijn boekingskantoor dat me eraan herinnerde en voorstelde om een show te organiseren in Scherpenheuvel in CC Den Egger, hoewel mijn echte hometown Diest is en blijft! Dat zijn inmiddels twee shows geworden, op 25 en 26 maart. Die leeftijd zegt me weinig. Als ik op mijn verjaardag muziek kan spelen voor een publiek, is dat voor mij al feest genoeg.

Voor de komende concerten wordt de band versterkt door Jan Hautekiet. Hoe belangrijk is hij als extra aanvulling?

Met Jan erbij kunnen we ons muzikale palet verder uitbreiden. Sinds David Piedfort bij ons speelt, kunnen we nummers integreren, die ik solo moeilijker kon brengen. Jan biedt diezelfde uitbreiding. Zijn toevoeging geeft ons de mogelijkheid om bijvoorbeeld pianogedragen songs van mijn eerste soloplaat te spelen. Jan is een uitstekend muzikant met wie ik altijd al graag heb samengewerkt.

Je getuigde openlijk over je geestelijke gezondheid en je bent peter van Te Gek. Hoe belangrijk is dat voor jou?

Het is essentieel. Ik weet hoe het voelt om in een depressie te belanden en ik heb het stigma ervaren dat daarmee gepaard gaat. Toen men me vroeg om peter te worden van Te Gek, heb ik meteen ja gezegd. Het blijft belangrijk dat bekende figuren open zijn over mentale problemen. Mensen herkennen zich in je verhaal en vinden steun. Ik blijf me hiervoor inzetten.

Je waagde je ook aan een politiek avontuur en bent nu gemeenteraadslid in Diest. Hoe ervaar je dat?

Ik ben gemeenteraadslid in Diest, al zit onze partij nu in de oppositie. Ik hou van mijn stad en wil een verschil maken, ook al is dat momenteel vanuit de underdogpositie. Net als in de muziek blijf ik mijn best doen om zoveel mogelijk te betekenen voor de burgers.