Grizzly Bear - Ik heb geen idee waar sommige van hun nummers over gaan

Geen beter plaatsje voor een interview dan een Brussels pleintje. Het lentezonnetje doet heel erg zijn best en het is er dan ook aangenaam toeven op de banken tussen de spelende kinderen en keuvelende buurtbewoners. Chris Taylor, bassist en producer van Grizzly Bear, trekt al meteen zijn trui uit en zet zich schrap voor onze vragen. Uiteraard draait alles rond hun nieuwe plaat 'Veckatimest' en praat de blonde jongeman honderduit over het productieproces, orkesten en zijn ergernis over lekken.

Enig idée wat Veckatimest betekent?
Chris Taylor: Nee en dat mag ook zo blijven. Het is meer een tijdsnotering voor ons en dat betekent meer dan een specifieke plaats of een bepaald verhaal. Het is gewoon een leuk woord dat het opnameproces opsomt.

Op welke manier heeft dat eiland (Veckatimest is een onbewoond eilandje in Massachusets) jullie geïnspireerd?
Het was gewoon in de buurt van waar we deze plaat hebben opgenomen. Al vier jaar gaan we daar steeds opnieuw naartoe om muziek op te nemen. Deze keer hebben we er een belangrijk deel van de plaat opgenomen en we wilden absoluut niet de naam van één of ander saai stadje als titel gebruiken. Dus hebben we een kaart genomen en dit werkte perfect. Het klopte ook met het artwork, met de hoekigheid van het werk van William 'O Brien. Daar zit niet echt een vorm in, het zijn gewoon kleuren, maar je maakt er zelf van wat je wil. Onze muziek is meer een geheel waarin de teksten, de composities, de productie, enzovoort samenkomen. Er is niets dat echt doorweegt. Alles is even belangrijk, ook het artwork.

De teksten zijn vrij cryptisch.
Ed (Droste) en Dan (Rossen, de twee songschrijvers en leadzangers van de band, nvdr) proberen niet om een bepaald verhaal te vertellen. Het is eerder impressionistisch. De klank van de woorden is waarschijnlijk even belangrijk als hun betekenis.  Maar dat betekent nog niet dat de woorden  geen betekenis zouden hebben. Misschien houden ze die betekenis gewoon meer voor zichzelf. Daar wordt als band dan wel eens over gepraat, maar er zijn ook heel wat nummers waarvan ik geen idee heb waar het over gaat.

Hoe gaan jullie als band tewerk?
Dat varieert keer op keer. Soms heeft iemand een idee voor een klein stukje muziek, wordt daar dan van uitgegaan en worden er strofes aan toegevoegd. Dat is min of meer de manier waarop dit album tot stand kwam, als een samenwerking. De liedjes groeiden door ze te spelen als band tot we een idee hadden waar we naartoe wilden. Als we dan een paar goede ideeën hadden verzameld, werden die opgenomen. Later werden de minder belangrijke delen er dan uitgenomen. Bij onze vorige albums bleven we alles maar in lagen toevoegen. Nu probeerden we zo weinig mogelijk elementen te gebruiken. Als producer heb ik voortdurend aan dat proces gewerkt: de song moest de aandacht blijven vasthouden. Dus laat je dat nummer horen aan bepaalde mensen, vraagt hun mening daarover en op die manier word je objectiever en kan je knopen doorhakken en overbodige stukken weglaten. Dat proces gaat door tot het gevoel over een song goed zit, tot het een interessant stukje muziek is.

Hoe evolueren jullie nummers op het podium?
Uiteraard moeten de arrangementen aangepast worden, gezien het album veel orkestraler, veel rijker is. Maar toch moet het interessant blijven. Dat betekent dat het geluid van een song volledig kan veranderen, zodat het zelfs een nieuw nummer lijkt te zijn. Het muzikale thema is er nog steeds, maar de andere onderdelen worden gewijzigd. Persoonlijk vind ik dat de beste concerten die zijn waar de muziek volledig afwijkt van de platen. Op die manier maak je iets origineels mee, iets dat je thuis niet kan overdoen. De plaat en de liveshow zijn tenslotte twee "producten" die verkocht moeten worden. En voor de meeste Amerikaanse bands valt er met shows in Europa niet echt veel geld te verdienen. Daarvoor liggen de kosten te hoog. Je kan er enkel je publiek mee uitbreiden.

Waar klinkt dit album anders dan zijn voorgangers?
Op de vorige albums klonken we waarschijnlijk iets kunstmatiger, terwijl ik nu heb geprobeerd om dat kunstmatige en het echte samen te laten vloeien. Deze plaat moest helderder klinken, minder droog. De blazers moesten als blazers klinken. Op 'Yellow House' klonken die meer als toetsen. Dat is nu zeker niet het geval.

Je doet steeds opnieuw nieuwe ervaringen op met deze plaat. Ergens hoorde ik zelfs muziek die uit tekenfilms leek te komen.
Met het kinderkoor wilden we dat inderdaad bereiken. Het moest creepy klinken, maar tegelijk ook engelachtig.

Hoe was het trouwens om met een orkest te spelen?
Met het Brooklyn Philharmonic hebben we voor de eerste keer geïntegreerd samengespeeld. Misschien gaan we dat ook wel met het London Symphony Orchestra doen. Het is ambitieus, want met een orkest moet je je wel degelijk aan de arrangementen houden. Nico Muhly, één van onze vrienden, heeft de arrangementen voor het orkest geschreven.  Soms resulteerde dat in chaos, omdat hij voor de arrangementen van het orkest andere partituurnummers had gebruikt. Maar het was een heel bijzondere ervaring. We hebben drie weken geoefend voor we ons eraan hebben gewaagd en uiteindelijk hebben we elk nummer misschien twee keer gespeeld. Erg voorbereid waren we allemaal niet, maar het was toch heel erg speciaal.

Zijn er plannen om zo'n show op te nemen?
We hebben het geprobeerd, maar de Brooklyn Academy of Music rekende $ 30.000 aan om de opnames te gebruiken. Intussen zijn ze trouwens bankroet gegaan.

Op 'Dark Was The Night', de compilatie in het kader van de Red Hotserie, werkten jullie met Feist samen. Hoe ging dat in zijn werk?
We hebben een tijdje met haar getourd en ze was gewoon gek op dit nummer. Aaron (Dressner, nvdr) van The National, de curator van de compilatie, vroeg ons eerst om Deep Blue Sea te doen en dat hebben we dan ook gedaan. Later vroeg hij ons om ook een song met Feist op te nemen en dat werd dan Service Bell. Dat nummer zit ook altijd in onze set en backstage was ze het de hele tijd aan het zingen. Dat klonk uiteraard geweldig. Ik wilde er een hiphoptrack van te maken. Dat moet zowat de eerste keer zijn dat ik dat heb geprobeerd. Ik had al wel geprobeerd om hiphopelementen in onze muziek te brengen als ritmische tegenpolen voor het meer dromerige materiaal dat wij over het algemeen maken.

Het album lekte al snel uit. Deed dat pijn?
Een week nadat we de plaat gemasterd hadden, lekte ze inderdaad al uit en dat deed wel degelijk pijn in het begin. De eerste keer dat ik het hoorde, heb ik me gewoon lazarus gezopen. Elk moment van het proces heb ik meegemaakt: het denkproces, de opnames, de mix, ... Zes maanden keihard werken en op enkele minuten tijd was dat materiaal vrij beschikbaar voor iedereen, in slechte kwaliteit bovendien. Al was dat misschien nog een geluk bij een ongeluk: zo gingen ze misschien het album toch nog kopen om de details te kunnen horen.

Wat vind je zelf van die hele situatie, waarbij alles met een vingerknip beschikbaar is?
Toen ik jong was, moest je naar de winkel om een boek of een tijdschrift te kopen. Dat was veel echter. Het internet heeft zeker voordelen, maar het persoonlijk contact valt helemaal weg. Je ziet tegenwoordig bijna geen kinderen meer die buiten spelen. Die zitten allemaal achter hun computer om spelletjes te spelen of te chatten. Het is allemaal heel vreemd eigenlijk.

Er wordt wel eens gezegd dat muziek gratis beschikbaar zou moeten zijn.
(Fel) En hoe moeten artiesten dan overleven? In bepaalde landen worden er inderdaad oefenruimtes en dergelijke beschikbaar gesteld. Maar in de States is het moeilijk om te overleven als artiest. Ooit waren de inkomsten van een cd nog belangrijk. Nu stelt de verkoop van een plaat nog maar bitter weinig voor. Een band maakt er zo goed als geen winst op. Alleen door op te treden kunnen wij het hoofd boven water houden. Waarschijnlijk willen dezelfde mensen ook dat boeken en films gratis zijn en moeten auteurs leven van lezingen. Daar is toch gewoon te weinig belangstelling voor. Een plaat is nu eenmaal een artikel dat wordt verkocht. Als je de muziek downloadt, krijg je de cd nooit echt in handen, kan je de liner notes niet nalezen, door het boekje bladeren...

Zijn er al plannen voor shows in Europa?
Op Pukkelpop en enkele andere festivals zullen we zeker zijn. In november komen we dan waarschijnlijk terug voor een eigen tournee