Gregory Frateur en Nicolas Rombouts - De plaat is eigenlijk een klankspel waarin kracht en kwetsbaarheid elkaar voortdurend aftasten en in evenwicht houden

Na jaren van afzonderlijke wegen hebben Gregory Frateur en Nicolas Rombouts elkaar opnieuw gevonden in de muziek. Het nieuwe project ‘ECHO_RE_ECHO’ is een bezielde dialoog tussen twee kunstenaars die elk hun eigen pad hebben gevolgd om nu met hernieuwde rust en diepgang samen te komen. Waar de samenwerking binnen Dez Mona draaide om intensiteit en expressie, zoekt ‘ECHO_RE_ECHO’ de spanning op tussen stilte en klank, tussen elektronica en akoestiek, tussen kracht en kwetsbaarheid. De muziek weerklinkt als een echo van het verleden, maar opent tegelijk een nieuw hoofdstuk. Dat bevestigt Frateur met graagte.

Waarom was het tijd om opnieuw samen te werken met Nicolas Rombouts?

Gregory Frateur: Het was al langer aan het sluimeren. Tien jaar geleden stapte Nicolas uit Dez Mona, een paar jaar later merkte ik tijdens een productie, waarvoor hij de muziek verzorgde, dat er nog altijd iets bleef hangen tussen ons. Op één of andere manier bleven onze wegen elkaar kruisen, zij het op afstand. Met Dez Mona hebben we tot vandaag trouwens nog geen nieuwe bassist gehad. Dat staat er eigenlijk helemaal los van, maar het toont wel hoe we in gedachten verbonden zijn gebleven. Toen we recent samenwerkten aan een productie met choreograaf Ann Van den Broek, begonnen we opnieuw intens samen muziek te maken. Dat voelde meteen weer ontzettend goed, alsof er geen tijd was verstreken. Ik denk dat we de afgelopen tien jaar elk ons eigen pad hebben gevolgd om te kunnen voelen dat het nu weer het moment was om samen iets te doen.

Wat heeft jullie relatie als muzikant veranderd? Merk je een zekere evolutie?

Ik denk dat we als mensen erg veranderd zijn. We hebben allebei kinderen gekregen en ergens is er een soort rust opgedoken in het midden van alle drukte. Het lijkt wel tekenend voor deze tijd dat we onszelf de ruimte hebben gegeven om op een andere manier in het leven te staan. Zeker in ons werkproces. Het vertrek van Nicolas heeft bij mij heel wat losgemaakt. Bij hem waarschijnlijk ook, al kan ik natuurlijk niet voor hem spreken. Het was een periode waarin er veel werd nagedacht over hoe ik de dingen aanpak, hoe ik ermee omga en wat de meest opbouwende manier van samenwerken is. Die periode heeft me uitgenodigd om anders te kijken naar wat samenwerking betekent en welke verwachtingen daarbij horen. Kort gezegd: ik ben intussen een veel rustiger persoon geworden dan vroeger.

De titel ‘ECHO_RE_ECHO’ klinkt als een reflectie en ook een herhaling. Wat betekent die titel voor jou persoonlijk?

De titel is ontstaan tijdens een gesprek dat we hadden met Ann Van den Broek over het idee van een dialoog op scène. Een antwoord kan namelijk ook een reflectie zijn, een spiegeling van het verhaal dat verteld wordt. Zoals een videoclip die exact weergeeft wat er in een song gezongen wordt. Dat gebeurt zelden, omdat er vaak juist gezocht wordt naar een vorm van abstractie. Toch geloof ik dat elke reflectie op een verhaal een eigen identiteit heeft, al blijft het een echo van het origineel. Het idee daarachter is dat alles in wezen misschien al eens verteld is, maar dat de manier waarop je het vertelt telkens opnieuw iets fris en persoonlijks kan brengen. Dat was het uitgangspunt toen ik op de titel kwam. Als je er wat dieper over nadenkt, gaat het ook over de samenwerking tussen Nicolas en mij. Wat we nu doen, is als een echo van wat we vroeger al samen hebben gemaakt: herkenbaar, maar toch helemaal nieuw.

Op de plaat komen thema's als woede, verlies en hoop aan bod. Waren dat gevoelens die voortkwamen uit je eigen leven? Hoe autobiografisch is de plaat?

Ik denk dat de meeste muziek die ik schrijf in zekere zin autobiografisch is. Dat betekent niet dat het altijd letterlijk over mij gaat, maar wel dat het vertrekt vanuit mijn eigen ervaringen en mijn manier van kijken naar de wereld. Ik heb er altijd bewust voor gekozen om te schrijven over het nu, over wat ik voel, meemaak en observeer en hoe dat door mijn eigen bril een vorm krijgt. Alle teksten op de plaat zijn in die zin autobiografisch, maar eigenlijk is dat altijd al zo geweest in alles wat ik schrijf. Het persoonlijke sluipt er gewoon vanzelf in.

De plaat balanceert tussen kwetsbaarheid en kracht. Hoe vind jij die balans in tekst en muziek?

Dat is een moeilijke vraag, want in zekere zin gebeurt dat al vanzelf in de muziek. Wat is die balans precies? Als je naar de plaat luistert, voel je dat er voortdurend een wisselwerking is tussen twee werelden. Aan de ene kant heb je de meer elektronische, ritmische stukken met beats die soms bijna staccato en scherp aanvoelen. Daartegenover staan de akoestische nummers waarin de bas echt kan ademen en de stem een zachtere, meer zalvende klank krijgt. Het is eigenlijk een klankspel waarin kracht en kwetsbaarheid elkaar voortdurend aftasten en in evenwicht houden.

De productie klinkt organisch en tegelijk verfijnd elektronisch. Hoe hebben jullie dat geluid ontwikkeld?

Dat was geen evident proces. De laatste jaren is Nicolas intens bezig geweest met een soort minimalistische elektronica, niet noodzakelijk puur analoog, maar met veel aandacht voor klankvervorming en detail. Het heeft me altijd enorm gefascineerd. Misschien is dat zelfs ontstaan bij onze laatste Dez Mona-plaat ‘Origin’. Toen dook Nicolas echt diep in het producerwerk en koos hij voor zichzelf een totaal andere richting dan hoe we daarvoor samen werkten. Hij is dat pad blijven verkennen. Dat hoorde ik ook in andere composities die hij nadien maakte. Dat trok me net aan: de manier waarop hij met elektronica omging, dat zoeken naar texturen en lagen. Daartegenover staat bij mij meer de drang om iets tastbaars te creëren, iets wat verankerd is in een verhaal, in iets herkenbaars. We zijn samengekomen om muziek te maken zonder er veel over te praten. We begonnen gewoon en wat je op de plaat hoort, is daaruit gegroeid. Er is weinig over nagedacht in de rationele zin, het was vooral een kwestie van voelen, van elkaar vinden in het moment. Dat voelt uniek.

Jullie werkten ook met Craig Ward aan de teksten. Wat was de meerwaarde van zijn inbreng?

Sinds 2011 werk ik samen met Craig aan teksten. Vanaf de plaat ‘Saga’ heb ik bewust beslist om de Engelse teksten meer richting en betekenis te geven. Daarvoor werkte ik ook al samen met "native speakers", maar met Craig vond ik echt een vaste partner in dat proces. Hij is al die jaren een belangrijk klankbord geweest, niet alleen om te kijken of het Engels juist is, maar vooral om de inhoud en de poëtische vorm te verdiepen. Met Craig ga ik vaak in dialoog over wat de teksten eigenlijk willen zeggen, hoe de taal muzikaal kan klinken. Hij helpt me om de juiste toon te vinden zodat de woorden echt dragen wat ik wil uitdrukken. Voor mij is hij iemand op wie ik kan steunen om de Engelse teksten op een degelijk en authentiek niveau te brengen.

Het artwork is bijzonder omdat het van jouw hand is. Hoe vertaalt het visuele beeld van de plaat de muziek die we horen?

Het was een evidente keuze omdat het beeld rechtstreeks uit het maakproces komt. Het is een beeld dat ook uit de choreografie zelf stamt, genomen tijdens het ontstaan van de concertvoorstelling 'ECHO_RE_ECHO' waarin we de muziek samen met de dansers brengen. Die beweging en dat beeld zijn onlosmakelijk verbonden met de dynamiek van zowel de voorstelling als de muziek. Alles is tegelijk ontstaan, uit dezelfde energie. Daarom voelde het vanzelfsprekend om dat beeld te gebruiken in het artwork. Het minimalistische karakter ervan vind ik belangrijk: die witruimte heeft voor mij iets van een soort stilte te midden van de chaos van de buitenwereld. Binnen de letters ontstaat dan een plek waar we de dialoog voeren, los van alles daarbuiten. Die gedachte heeft zich ook vertaald naar de vorm van het concert zelf: we bevinden ons letterlijk in een ruimte die is losgekoppeld van de wereld buiten waarin we samen zoeken, luisteren en reageren. De plaat is voor mij dan ook geen terugblik, maar een nieuwe stap, een nieuw begin dat voortkomt uit die gedeelde ruimte.

Waarin zit dat vernieuwende precies dan voor jou?

De tijd waarin we nu leven en wie we vandaag zijn, bepaalt alles. We hadden dit nooit tien jaar geleden kunnen maken. Voor mij is dat heel eenvoudig: de tijd waarin we nu staan, is onze inspiratiebron. Dit werk is geen terugblik, geen vorm van nostalgie. Er zit misschien wel melancholie in, maar dat is iets anders. Wat we doen, vertrekt helemaal vanuit het nu, vanuit iets heel puurs. We staan hier als makers in dit moment en dát is waaruit deze muziek ontstaat.

Voelt dit project als een eenmalige herontmoeting of smaakt het naar meer?

Ik denk dat we door dit project elkaar echt opnieuw hebben gevonden en dat er nog meer muziek uit onze samenwerking zal voortkomen. Eigenlijk begon dat al iets eerder nog voor de voorstelling. Nicolas had me op een bepaald moment gevraagd om te zingen voor de soundtrack van een televisieserie, waarvoor hij de muziek had gemaakt. Daar is de vonk opnieuw overgeslagen. Vanaf dat moment voelde ik dat er weer iets in beweging kwam tussen ons. Dit project voelt zeker niet als een eenmalige herontmoeting. Integendeel, het smaakt absoluut naar meer. We hebben elkaar opnieuw gevonden in de muziek. Het voelt alsof we terug kunnen bouwen aan iets nieuws samen.

Wat hoop je dat de luisteraar meeneemt uit dit album?

Dat is een mooie vraag. Mij wordt wel eens gezegd dat er iets spiritueels in mijn werk zit. Ik heb dat woord altijd een beetje vreemd gevonden, omdat ik het vaak linkte aan iets esoterisch en zo ben ik eigenlijk niet. Misschien moet ik er mij stilaan bij neerleggen dat het wel klopt. Het schrijfproces, het maken van muziek, dat heeft iets spiritueels. Ik trek me vaak terug in de natuur om te schrijven om dichter bij mezelf te komen en beter tot de kern van een verhaal te geraken. In die zin zit er inderdaad iets in dat verder gaat dan het rationele.

Voorstellingen:
20 oktober, Ita, Amsterdam
21 oktober, CC De Werft, Geel
23 oktober, CCHA, Hasselt
30 oktober, Corso, Antwerpen
7 maart 2026, Bourlaschouwburg, Antwerpen

Tickets & info: www.wardward.be