Giant Giant Sand - 'Kalme muziek past beter bij mijn leeftijd'

Howe Gelb is in een goede bui als we hem interviewen in de Brusselse Archiduc. Hij heeft net een miniset gespeeld voor de pakweg tien mensen, die zijn komen opdagen, maar dat raakt zijn koude kleren niet. Hij draait al te lang mee in de muziekbusiness om te weten dat de beste manier waarop je zo’n promodag doorkomt alles in het belachelijke te trekken is, maar wel net serieus genoeg te blijven om geen onzin uit te kramen.

Wanneer we de recorder onder zijn neus duwen en zeggen dat we het gesprek gaan opnemen, imiteert hij meteen een live radiostation. Het wordt een chaotisch maar uiterst amusant gesprek.

Je nieuwe plaat gaat over iemand die zijn bestaan in Tucson, Arizona wilt achterlaten en reizen. Vanwaar het idee?
Het gevoel te willen rondzwerven is me heel erg bekend. Gewoon weg willen zijn en je niets aantrekken van wat er gaat gebeuren. Het is gebaseerd op mijn eigen gevoelens, maar iedereen kent het wel.

Dus je protagonist gaat naar Mexico?
Ja en aan de grens loopt het ergens fout. Niets bijzonders, hij had zijn paspoort vergeten of zo, maar iets gaat verkeerd. Hij was op zoek naar meer vrijheid en belandt in de gevangenis. Uiteindelijk beseft hij dat vrijheid in jezelf zit. En eens hij dat beseft, verandert de wereld rondom hem. Niet zijn wereld, maar dé wereld. Het weer verandert, alles verandert, en de gevangenis desintegreert door de vallende regen en hij begint te twijfelen aan zijn ervaringen. Was hij eigenlijk echt in de gevangenis? We zijn zo afhankelijk van onze perceptie van de dingen.

Wat is er in Tucson, Arizona, dat iedereen er weg wil? Jojo uit Get Back van The Beatles wou er ook al weg.
Paul McCartney had er  gewoon een huis en kende een man, Jojo, die graag in vrouwenkleren rondliep. Een vriend van mij kende hem, het is eigenlijk gewoon een waar gebeurd verhaal.

Helpt het om een verhaallijn te hebben als je een album schrijft?
De verhaallijn is er eigenlijk pas gekomen nadat de plaat af was. Ik zag de connecties pas achteraf.

Waarom heb je de band uitgebreid tot Giant Giant Sand?
Ook dat is eigenlijk gewoon gebeurd buiten mijn wil om. Voor een festival in Berlijn moesten we drie muzikanten meebrengen. En ik koos voor Brian Lopez, Gabriel Sullivan en Jon Villa. Brian vroeg of hij ook nog twee violisten kon meebrengen. Die bleken dan weer afkomstig uit de stad in Denemarken waar mijn vrouw vandaan komt. Plots leken alle puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Dat was voor mij het teken om met hen te werken.

Komt er een tour met deze formatie?
We doen deze maand één show in Linz, Oostenrijk, in augustus doen we een optreden in Engeland en een aantal concerten in Duitsland. Ik ben wat voorzichtig om met zo’n grote groep op stap te gaan want je koopt al die tickets en er kan zoveel mis gaan. Ik betaal alles zelf, dus als er iets mis gaat ben ik failliet. En ik vertrouw niet graag op anderen om die dingen te organiseren want dan gaat alles te traag naar mijn zin.

Deze plaat zou eigenlijk de soundtrack van een film kunnen zijn?
Absoluut. Wie weet komt het er zelfs van, als de plaat wat bekendheid krijgt.

In Love Comes Over You zit een prachtige stem. Wie is dat?
Dat is Brian Lopez dus. Hij is eigenlijk de ster van deze plaat. Hij is pas achtentwintig jaar oud en hij is één van de meest getalenteerde mensen die ik ooit gepromoot heb. Ook van Gabriel Sullivan zul je trouwens vast nog horen!

Hoe komt het dat je steeds over de woestijn blijft zingen?
Ik voel de woestijn aan. Toen ik jonger was nam ik veel psychedelische drugs daar. In de seventies was dat nog een goed idee (lacht): zo kreeg ik perspectieven op het leven, die ik zonder drugs nooit zou gehad hebben.

Is dat een raad, die je ook aan je kinderen meegeeft?
Ik zou het tegenwoordig niet meer aanbevelen. Zelfs in de eighties was het te laat daarvoor.

Wat is er veranderd?
Gsm’s en computers hebben ons leven geïnfiltreerd en niemand gaat nog het huis uit zonder een portie afleiding op zak. In de jaren zeventig was er zo veel tijd en ruimte tussen de dingen. Ook de drugs zelf waren nog gemaakt door mensen die goede bedoelingen hadden. En de woestijn was daar de perfecte plaats voor. Je ging gewoon acht uur rondwandelen; het was fantastisch. Er waren mooie landschappen, maar je innerlijke wereld bleef het belangrijkste.

Welke albums vind je zelf belangrijk in je zevenentwintigjarige carrière binnen Giant Sand?
‘Center Of The Universe’ (1992, nvdr) is mijn favoriet. Ik leefde toen in de Mohavi-woestijn. Daar kon ik werken zonder afgeleid te worden door om het even wat.

Komt er ooit nog een periode waarin je gaat teruggrijpen naar het zwaardere gitaarwerk?
Ik hou nog altijd van het geluid van pakweg Sonic Youth, die op tournee gaan met vijftig gitaren die allemaal in een verschillende toonaard zijn gestemd. Ik heb dat ook gedaan, ik heb die geluiden verkend, maar ik verkies het om nu andere muziek te verkennen. Kalme muziek past nu eenmaal beter bij mijn leeftijd, allicht.

Op het gevaar af dat je “interviews” antwoordt: welk deel van je rockbestaan ben je liever kwijt dan rijk?
Interviews zijn OK. Van het reizen zelf houd ik niet meer: vliegtuigen en vlieghavens. Nochtans kennen ze me al en krijg ik soms een voorkeursbehandeling als ik door security moet, dus eigenlijk zou ik niet mogen klagen. Ooit zat ik naast Ray Davies (van The Kinks, nvdr) op het vliegtuig. Dat was wel spannend. Ik had wel zin om wat met hem te babbelen, maar ik heb hem uiteindelijk toch niet lastig gevallen.

Wat je doet onder je solonaam gaat precies net iets verder dan wat je doet met Giant Sand. Is een gospelkoor buiten de kwestie binnen Giant Sand?
Wat ik zoek in een band is gewoon een groep mensen, die graag samen muziek maken. Meer is het nooit geweest. Iedereen moet zich gerepresenteerd voelen in de muziek die we maken en dat leidt dan tot een bepaald geluid. Solo kan ik meer experimenteren.

Wij houden in elk geval even veel van je werk met Giant Sand.