Ghinzu - 'Het laatste nummer van de cd is écht vreselijk saai'

Met zijn nieuwe plaat 'Mirror Mirror' stak Ghinzu onlangs de taalgrens over. Met Frankrijk en Wallonië al in de achterzak wordt nu ook een offensief ingezet op de Vlaamse radiozenders. Het optreden in de AB was alvast maanden op voorhand uitverkocht. Hoog tijd voor een gesprek.

Op dit moment gaat het goed met jullie in Vlaanderen. Deden jullie een extra inspanning om de taalgrens over te steken?

John Stargasm: Neen. We hebben onder andere al gespeeld in Sint-Niklaas, maar mensen kennen ons nu misschien gewoon beter. Je hebt twee soorten bands. De eerste brengt een cd uit in veel verschillende landen in één keer, de andere speelt dertig tot honderd keer tot ze bekend zijn. Wij behoren tot de tweede soort, en zo hebben we altijd gewerkt. Bij het vorige album was iedereen in Frankrijk laaiend enthousiast, terwijl men in Vlaanderen koeler en afstandelijker reageerde. Ik vind het wel jammer dat het in Vlaanderen niet lukte, want ik hou van mijn land, van de frieten en van de voetbalploeg.

 

Waarom is er volgens jou zo'n groot verschil tussen de Vlaamse en de Waalse scene?

Geen idee. Het lijkt bovendien zelfs alsof die verschillen groter worden naarmate ik ouder word. Toen ik ooit als kind naar de zee ging, ben ik hopeloos verdwaald. Ik werd gevonden door een politieman die me terugbracht. Voor mij was de kust mijn land, maar hoe ouder ik word, hoe meer mensen problemen lijken te hebben met die taalgebieden. Ik begrijp dat niet goed. We zijn net terug van een tour met The Black Box Revelation. Ik heb hun een T-shirt cadeau gedaan met "United States of Belgium" erop.

 

Vertel eens iets over jullie nieuwe plaat.

'Mirror Mirror' is compacter en directer dan de vorige plaat. De popnummers zijn meer pop en de rocksongs zijn meer rock. Meer extremen, dus. Vroeger begon een nummer van ons meer te leven naarmate je er meer naar luisterde, omdat we toen meer aandacht aan de arrangementen besteedden. Nu is alles meer to the point.

 

Bij de vorige albums waren we altijd wat gefrustreerd omdat de muziek op plaat minder goed klonk dan live, waar we meer power konden geven. Nu hebben we echt geprobeerd om het vuile en de kracht van het podium ook op de plaat weer te geven. Maar ook de teksten van dit album zijn erg belangrijk.

 

Wilden jullie iets vertellen?

Wij willen altijd iets vertellen (lacht).

 

Er zijn inderdaad meer extremen op de plaat, zoals Birdsong. Wat is het idee daarachter?

Het is een ode aan een band, Suicide, waar ik als kind fan van was. In het nummer probeer ik de vibes weer te geven van een optreden dat ik zag van hen in Brussel. Ze speelden net voor Elvis Costello, die het podium niet opkon omdat het publiek zo door het dolle heen was.

 

Op de plaat staan een paar échte nummers en ook enkele improvisaties. Dat komt omdat we niet gevangen willen zijn in het "nummers maken". Soms werk je twee jaar aan een liedje en dan heb je het gevoel dat je dat bij een volgende song opnieuw moet gaan doen, maar dat wilden we niet. Vandaar de improvisaties.  

 

Zoals het laatste nummer op de plaat?

Ik vind het laatste nummer écht saai. Op het moment zelf vind je dat het goed is, maar ... Nuja, op sommige dingen ben je echt trots en op andere niet.

 

Wat zijn dan wel je hoogtepunten?

Ik hou wel van Cold Love, en ook van Mirror Mirror.

 

'Mirror Mirror', vanwaar komt die titel trouwens?

Muziek zit altijd tussen coole underground en radiocommerce. Ik hou daarvan.

 

Je wil wel underground zijn, maar tegelijk moet je je ook wat prostitueren?

Neen, niet echt. We houden ervan om clichés of gimmicks te gebruiken. Het gaat niet om geld of succes zoeken, het gaat er gewoon om twee verschillende dingen te combineren: rijk en arm, ziek en gezond, underground en commerce. Wij zouden bijvoorbeeld French Movie-geluiden toevoegen aan een song van de Queens of The Stone Age. Het is eerder een poging om de dunne lijn tussen beide op te zoeken.

 

Straks treden jullie op. Nerveus?

Neen, ik heb eerder zin om erin te vliegen.

 

En zal je zenuwachtig zijn op Rock Werchter?

Waarom zouden we? We spelen toch voor Milk Inc? (lacht) Neen, eens je de set kent, ben je niet meer nerveus. Met het vorige album hoopten we er te kunnen spelen, maar toen is het niet gelukt. We stonden wel al twee keer op Pukkelpop en nu dus op Werchter, in de Marquee. Ik hou van die tent omdat je een soort clubgevoel hebt, hoewel je toch op een festival speelt. Het is méér dan een kinderdroom daar te staan.

 

Je zei net dat Milk Inc op Werchter staat. Uiteindelijk draait het toch allemaal om commercie. Hoe moeilijk is het om de balans te bewaren tussen het commerciële en het creatieve?

Het mooie aan muziek is dat het om commercie draait en dat iedereen dat wéét. Het is altijd een deel van muziek geweest, van Elvis Presley tot Milk Inc. 

 

En als je daar dan één band moet uitkiezen, met welke band zou je dan graag vergeleken worden?

Ach, we zijn allemaal verschillend. Onze bassist luistert naar de Stranglers, anderen naar jazz of naar de Chicago-scene. Het is voor mij niet belangrijk even goed te doen als anderen. Ik wil niet de beste zijn. Ik wil gewoon dat de mensen zich goed voelen als ze naar onze muziek luisteren.

 

Bedankt voor het gesprek.