Gabriel Rios - Ik wil nog een hele tijd dezelfde manier van werken aanhouden

Er is alweer een jaar voorbij sinds Gabriel Rios aankondigde elke maand een nieuwe single te lanceren. Het geheel vormt nu ‘This Marauder’s Midnight’, de nieuwe plaat van Rios. En dus werd het tijd voor een gesprek over marketing en het leven als muzikant in New York.

Ik wil nog een hele tijd dezelfde manier van werken aanhouden



Je schrijft zelf in het voorwoord bij deze plaat “Every thief is actually a borrower”, dus eigenlijk zeg je ook: wie mijn muziek illegaal download, leent die alleen maar.
Gabriel Rios:
De platenmaatschappij gaat me vermoorden omdat ik dit zeg, maar het hangt ervan af vanuit welk standpunt je dat bekijkt en in welk tijdperk je leeft. De meerderheid van de mensen koopt dezer dagen geen albums meer, althans steeds minder in fysieke vorm. Ik ben blij dat er mensen zijn die dat nog wel doen. En die zullen er ook altijd blijven. Anderzijds verspreidt je muziek zich met het illegale downloaden sneller en breder dan ooit tevoren.

Dus de stunt van U2 – elke iTunes-gebruiker hun nieuwe plaat automatisch bezorgen – is eigenlijk verstandig, ook al geven ze de muziek gratis weg.
Natuurlijk! U2 kan zich permitteren om dat te doen. Ze worden er niet armer van als hun plaat minder verkoopt. Zij hebben de financiële ruimte. Misschien gaan zelfs mensen, die anders niet naar hun nieuwe plaat zouden luisteren, U2 wel ontdekken of herontdekken en een ticket kopen voor de tour, die er ongetwijfeld zit aan te komen. De tijden veranderen en dat merk je aan alles. En je moet als artiest proberen om daarin mee te gaan, om geen dinosaurus te worden zonder je authenticiteit te verliezen.

Dat heb jij in elk geval gedaan: ‘This Marauder’s Midnight’ is tegelijk een nieuwe plaat, een compilatie, een live-album en ook nog eens een prima marketingstunt. 
Als ik naar de plaat kijk, zie ik de neerslag van een hele fijne periode van drie jaar. En geloof het of niet, maar deze plaat was niet bedoeld als een slimme marketingstunt.

Maar of je het nu gepland had of niet: het is een marketingstunt geworden.
Maar het is ook belangrijk om te benadrukken dat het niet als dusdanig bedoeld was. Ik heb pas vorige maand bij Sony getekend terwijl we een jaar geleden ongeveer Gold hebben uitgebracht. En toen zat er geen machine achter. Het was gewoon Gabriel Rios, die zijn nieuwe single aan de radio bezorgde. De enige distributie, die daarbij kwam kijken, was het nieuwe nummer op iTunes krijgen.

En in het gehele proces gebeurden er gewoon dingen. Spontaan. Dit jaar hebben wij bepaalde nummers naar de radio gepusht als single. Gold uiteraard, maar ook Police Sounds bijvoorbeeld. Gewoon omdat dat nummers zijn met meer singlepotentieel dan andere nummers op de plaat. Maar met Skip The Intro hebben we dat niet gedaan. Het zijn de radiostations die dat nummer eruit hebben gepikt. En ik hou ervan dat dat soort dingen gewoon ongedwongen gebeurt.

In New York speelden Amber (Docters Van Leeuwen, cello - nvdr), Ruben (Samama, bas - nvdr) en ik regelmatig in de Rockwood Music Hall. En elke keer hadden we ongeveer na een maand werken een nieuw nummer klaar. Dat wilden we dan meteen uitproberen op het publiek. Hetzelfde wilde ik doen met het publiek hier, maar dan via een andere weg. Toen Gold op single verscheen, hadden we ongeveer alle nummers klaar, maar ze waren nog niet opgenomen. Dus we konden ze nog uittesten op een publiek en eventueel veranderen. Die vrijheid en tijd hebben, dat was een fijn gevoel.

We zagen de allereerste show van je huidige tournee in de Antwerpse Arenbergschouwburg. Daar speelde je al nieuwe nummers, die nog niemand gehoord had en nagenoeg geen hits. Lijkt me moeilijk.
Tijdens de zomer hebben we wel meer hits gespeeld, maar we dachten dat het publiek, dat speciaal naar een cultureel centrum trekt om je aan het werk te zien, meer geschikt zou zijn voor een set vol onbekend werk. Soms werkte dat, soms niet, maar meestal kwam het wel in orde als je de mensen wat tijd gaf. Speel een kwartier onbekend werk en mensen leggen zich daarbij neer. Ze stellen zich open voor wat er nog komt. Dat heb ik opgemerkt tijdens die shows.

In sommige van de nummers vertel je echt een verhaal. Refreinen zijn ver te zoeken en er zijn flinke lappen tekst. Zo gaat het in Police Sounds over Billie. Wie is zij?
Billie is een vrijgevochten meisje. Ze houdt van feesten. Hard feesten. En ze wil niet dat iemand haar vertelt wat ze wel en niet kan doen met haar leven. Ze wil geen preken krijgen van wie dan ook. Ze wil niet dat haar geweten opspeelt omdat ze dan zou beseffen dat degene die haar toespreekt gelijk heeft.

Het is je eigen Papa Don’t Preach.
(lacht) Dat is het eigenlijk helemaal, ja. Voor alle duidelijkheid: het is niet iemand die ik zelf ken, maar een samenstelling van verschillende meisjes, die ik heb zien voorbijkomen.

Zou je het levensverhaal van bijvoorbeeld Billie kunnen uitwerken in een roman?
Ik hou van het schrijven van verhalen, maar ik denk niet dat ik een roman zou kunnen schrijven. En daarom stop ik kleine verhaaltjes in liedjes. Ik ben schilder van opleiding, maar ik schilder niet. Het combineren van verschillende dingen kost me te veel energie. Het zou best kunnen dat het schrijven van verhalen een beetje liedjesschrijver van me zou maken, maar ik heb er de energie niet voor.

Je bent ook al naar New York getrokken om betere liedjes te kunnen maken.
Klopt. Of alleszins om betere teksten te schrijven. Je gaat beter nadenken over je teksten als je in een plek bent waar iedereen om je heen Engels praat en elk woord dat je zingt perfect begrijpt. Dan moeten je teksten gewoonweg beter zijn dan voor een publiek voor wie Engels maar de tweede of derde taal is. Daardoor is de manier waarop ik werk ook veranderd, de manier waarop ik schrijf. New York was een goede plek om dat proces te starten. Want in een club in New York was ik niet de ster, maar één van de zeven acts van de avond. Je kon er veel spelen en tegelijkertijd opgaan in de massa.

Heeft New York je ontgoocheld? In City Song zing je “Am I in your light / cuz you’re in mine” en dan in de laatste regel van dat nummer “I’m in your LIE and you’re in mine.” Is het meer dan een woordspelletje?
Toen ik dat voor het eerst zong, betekende “Am I in your light” twee verschillende dingen. “Light” als in passie: delen we dezelfde passie, worden we geraakt door hetzelfde? Maar inderdaad ook die tweede betekenis: het vechten om aandacht. En zoals ik net al zei: in New York liggen de gelegenheden voor het grijpen, maar ze liggen er wel voor iedereen. Iedereen komt naar die stad om zijn of haar dromen na te jagen en waar te maken, maar dat wil ook zeggen dat je moet vechten voor jouw plekje. In New York is iedereen bijzonder en daardoor is niemand het en wordt het één grote struggle for life.

Iedereen is er ook voortdurend aan het netwerken en de meeste mensen houden er een job of drie op na om creatief te kunnen zijn daarbuiten. Ik had het geluk dat ik wat spaargeld bij me had, hetgeen me tijd gaf om creatief te zijn. Ik hoefde geen baantjes te combineren en ik hoefde niet te netwerken. Het grootste gedeelte van de tijd zat ik op mijn appartementje aan songs te schaven. En wanneer ik dat niet deed, trad ik op. Ik heb me er niet opgesloten, maar ik heb wel bewust niet voortdurend gezelschap opgezocht.

Deze plaat is eigenlijk het totale tegengestelde van de vorige, ‘The Dangerous Return’ die in alles heel groot en complex was. Tot een stukje opera toe. Dat kan niet anders dan een bewuste zet zijn.
Ik wilde deze plaat, vol minimale nummers, eigenlijk al heel lang maken. Ten tijde van ‘The Dangerous Return’ hield ik van alle opsmuk, die we gebruikten. Nu wilde ik een naakte plaat maken. En dan denk je al snel elementen weg tot enkel de essentie overblijft. Deze keer was het dus eenvoudig: alles wat niet in de gecreëerde atmosfeer paste, werd eruit gelaten. Ik hou wel van die manier van werken, meer singer-songwriter worden, ik wil er nog wel een tijdje mee doorgaan.

Dus de volgende plaat krijgt een zelfde muzikaal spectrum?
Dat weet ik nog niet, maar ik wil wel dezelfde manier van werken aanhouden: samen nummers maken, ze heel erg veel spelen en ze pas daarna opnemen, samen. ‘This Marauder’s Midnight’ is live opgenomen. Geen computers, maar platen maken zoals platen gemaakt werden. Want soms is minder écht meer.

Je woont weer in Gent nu. Mis je New York?
Ik heb het grote geluk dat ik me thuis voel op de plek waar ik op dat moment ben. Dus nu is Gent mijn thuis. Ik mis New York niet echt, maar ik kan ook niet beloven dat ik lang hier blijf. Ik hou wel van de idee om weer naar een andere plek te trekken om daar muziek te gaan maken. Misschien wil ik wel eens een plaat maken in Puerto Rico, mijn muzikale roots zoeken en ontdekken en zien waar dat me naartoe brengt. Ik ben er in de afgelopen jaren een paar keer geweest als toerist, maar dat is anders. Mijn ouders leven daar nog, misschien is het wel een goed idee om eens voor een langere periode terug te gaan.

24 september 2014
Geert Verheyen