Frankie Cosmos - Ik denk nooit verder dan de song waaraan ik bezig ben

Greta Kline is de vriendelijkheid zelve, giechelt voortdurend als ze iets vertelt, alsof wat ze brabbelt, vooral voor haarzelf zo grappig is. Maar ze heeft wel één en ander te vertellen. En met 'Vessel' maakte ze een plaat, die soms behoorlijk donker klinkt.

 

De liedjes klinken niet echt happy. Had dat te maken met een gebroken hart?

De plaat is inderdaad gedeeltelijk een break-up-album. Ik ben nogal veranderd de laatste paar jaren en dat kan je ook horen. Zowat de helft van de songs schreef ik toen die relatie nog bezig was. En de andere helft volgde daarna... (aarzelt)

 

 

Er staan nogal wat donkere songs op deze plaat. In Cafeteria zing je “I wasn't built for this world”, heel Being Alive en er is die verwijzing naar vliegen in Jesse. Het gaat toch goed met je?

(lacht) Ik maak het prima. In die songs probeer ik gewoon uit te zoeken hoe ik me precies voel. Maar er zit ook een positieve kant aan. Being Alive is voor mij ook hoopgevend: al de pijn, die je ervaart, hoort gewoon bij het leven. Je moet dat gewoon aanvaarden, er eerbied voor opbrengen en gewoon doorgaan.

 

Maar het was wel degelijk een heel intense ervaring. Die relatie duurde zowat vijf jaar, begon toen ik zeventien jaar oud was en was uiteindelijk dus niet goed. En het deed pijn om me daar bewust van te worden. In de helft van de songs probeer ik uit te zoeken wat ik moet doen; en in de andere helft besef ik dat het voorbij is en vraag ik me af wat me nu te doen staat.

 

Er zitten nogal wat vraagtekens in de teksten. Achteraf beschouwd zie je dat pas echt. Maar ik voel mezelf opgroeien, stel mezelf meer vragen en dat is goed. Ik heb geleerd om mijn oordeel te vertrouwen en me bewust te zijn van hoe ik me nu precies voel.

 

Is er muzikaal een verschil tussen de songs van tijdens en van na de relatie?

Misschien wel. Er zit nogal wat variatie in de plaat. Sommige liedjes breng ik solo, andere met de band, de melodieën verschillen stevig. Niet alle songs gaan per se over die relatie, maar chronologisch zijn ze wel in die respectievelijke periode geschreven. Ik kan bij een aantal van de songs in elk geval zeggen naar welke muziek ik op dat moment luisterde. Dat hoor je waarschijnlijk in de melodie of in de akkoorden, die ik gebruik. Nadat we op tournee waren gegaan met Big Thief, schreef ik twee songs met twee gitaarsolo's en dan nog één, waar de zang duidelijk door hen beïnvloed werd. Caramelize bevat waarschijnlijk het grootste aantal akkoorden en bestaat uit verschillende delen. Dat schreef ik nadat we getourd hadden met Warehouse. Zij steken ook allerlei maf gitaarspul in hun liedjes en ze doen gewoon allemaal hun eigen ding. Vandaar dat die songs nogal van elkaar verschillen; ze zijn beïnvloed door de bands waarmee we speelden op dat moment.

 

Het begin van Cafeteria deed ons wat denken aan Denis van Blondie.

Dat moet ik dan zeker even uitchecken. Mij zegt het in elk geval niets, maar misschien dat ik het onbewust gepikt heb. Dat gebeurt waarschijnlijk vaker dan je denkt. Onlangs had ik iets geschreven en het leek me fantastisch. Maar hoe vaker ik het zong, des te meer realiseerde ik me dat het dezelfde noten waren als van een ander liedje, maar in een andere volgorde. Wat je ook leest, ziet op tv of hoort, het wordt altijd wel ergens opgeslagen om op onverwachte momenten terug boven te komen.

 

Ur Up schreef (en speel) je op de piano. Is dat eerder een uitzondering?

Gewoonlijk schrijf ik mijn songs op gitaar, maar tegenwoordig lijk ik meer naar de piano te grijpen. Het hangt ook af van waar ik me bevind. Piano is eigenlijk mijn eerste instrument; ik heb zowat tien jaar klassieke piano gestudeerd. Als ik gitaar speel, weet ik niet altijd welke noten ik speel in tegenstelling tot op de piano. Daar weet ik wel degelijk wat voor akkoorden dat zijn. Als ik gitaar speel, stel ik me voor het op piano te spelen en “vertaal” ik het naar de gitaar.

 

Iets dat ook typisch voor jou is, zijn de ultrakorte songs. Hoe bepaal je dat een song niet langer mag of kan zijn?

Waarschijnlijk zijn die liedjes ook bedenkingen over iets kleins. Als ik er dan meer aan zou toevoegen, zou het meteen ergens anders over gaan. Ik ben me nu eenmaal gewaar van die kleine momenten, die dan in een korte song terechtkomen en daarbij blijven. As Often As I Can heeft maar twee lijnen tekst: “I love you so / I let you know as often as I can”. Die idee zou gewoon opgaan in al wat daaraan wordt toegevoegd. Toen ik in die relatie was en een liefdesliedje schreef, was er altijd een heel triest gevoel dat overheerste. En andere gevoelens daarbij betrekken, zou de betekenis ervan veranderen. Ik probeerde alles heel erg puur en kort te houden. Ik beslis tenslotte wanneer een song klaar was en niet elk liedje heeft strofen en een refrein nodig.

 

Iets, dat mij soms stoort aan popmuziek, is dat sommige artiesten een refrein vijftien keer herhalen en er toch niks verandert aan de betekenis ervan. Dat sjabloon lijkt mij niet altijd nodig. Het gebeurt zelden dat ik dezelfde teksten gebruik in een refrein. Ik ben er namelijk van overtuigd dat, als je iets niet verandert, daar een reden voor moet zijn.

 

Stoort je dat, als je naar muziek luistert?
Als ik naar Katy Perry luister, merk ik dat zij echt dat klassieke popsongsjabloon gebruikt. En dan vind ik het ook niet nodig om heel dat liedje te horen. Justin Timberlake heeft een schitterend nummer, Mirrors met een fantastisch refrein; het is zeven minuten lang, maar na één minuut heb ik het wel gehad. Vermoedelijk is mijn aandachtsspanne gewoon erg kort (lacht). Ik kan me maar een beperkte tijd concentreren.

 

Het doe-het-zelf-gegeven zit nog altijd in je muziek.
Klopt. The End nam ik gewoon rechtstreeks op op mijn laptop. Het was de bedoeling om het later terug op te nemen en er arrangementen voor de band bij te schrijven, maar ik bleef maar terugvallen op die demoversie. Ik nam die versie op de minuut nadat ik het had geschreven en de emotie is zo spontaan en ondoordacht. Ik schreef het de dag nadat ik gebroken had met mijn lief, in het appartement dat ik vier jaar met hem had gedeeld en dat hoor je in die demo. Ik wist dat, als ik het opnieuw zou opnemen, het gevoel, de teksten, de hele energie errond en erbij zou veranderen. Het klopte nooit echt als we het opnamen met de band. Eigenlijk is het best maf dat dat nummer het album heeft gehaald. Het klinkt helemaal anders dan de andere songs.

 

Wat was de functie van producer Hunter Davidsohn?
Eigenlijk was hij meer de engineer. De productie hebben we allemaal samen gedaan. Hij legde meer de nadruk op de geluiden. Hij bepaalde mee hoe de gitaar moest klinken. Hij hielp ons om te bereiken wat we wilden bereiken met de songs, die we al helemaal uitgeschreven hadden voor we de studio in gingen. Hij kent gewoon alles van microfoons en versterkers en snapt wat ik wil.

 

Het komt erop neer dat ik het nummer schrijf, in de groep gooi en elk van de bandleden schrijft gewoon zijn deel uit. Dat deel van muziek maken is eigenlijk best angstaanjagend. Je vertrouwt je werk tenslotte toe aan anderen. Aan de andere kant vraag ik me wel eens af wat er echt zou gebeuren als we echt met een producer zouden werken.

 

Het opnamewerk is ook niet echt iets waar ik mee bezig ben. Ik denk in de eerste plaats altijd aan de song. Eens dat gebeurd is, lijkt het er niet echt meer toe te doen. Alsof dat opnemen in een studio gewoon een bijkomend pleziertje is.

 

Eén ep, die ik heb uitgebracht, werd geproducet door mijn voormalig lief. Dat moet zowat de enige keer geweest zijn dat iemand anders controle had over mijn liedjes. Hij herschreef een aantal akkoorden, hoewel ik het daar moeilijk mee had. Met toevoegingen kan ik nog leven, maar iets veranderen, daar heb ik het moeilijk mee.

 

Wat vind jij van de veranderingen in de muziek met Spotify en dergelijke, gezien jij ooit begon met je muziek via Bandcamp de wereld in te sturen?
Het is complex. Ik heb ook gehoord dat artiesten niet beter worden van Spotify. Aan de andere kant is het een goede plaats om je muziek bekend te maken. Ontelbare keren zijn er fans op mij afgestapt om te zeggen dat ze me via die weg hebben leren kennen. En als ze dan de plaat niet kopen, dan komen ze tenminste naar de show. En het is daarmee dat je geld verdient, niet van het opnemen van muziek.

 

Bij Sub Pop maken ze altijd grapjes, danken ze Nirvana als we samen uit eten gaan, gezien dat zowat de laatste band was waaraan ze echt iets verdiend hebben. Maar ze willen eigenlijk gewoon muzikanten steunen waar ze dat kunnen. En winst is dan tot op zekere hoogte maar bijzaak. Touren is onze voornaamste job; platen opnemen doen we gewoon voor de lol en om het touren te ondersteunen. Maar het staat vast dat wij veel fans hebben gekregen door Spotify. Bovendien gebruik ik het ook zelf. En dan luister ik niet vaak naar een hele plaat en playlists zijn in dat geval een zegen. Dat verwijst dan meteen ook weer naar mijn korte aandachtsspanne.

 

En dan zitten we weer bij het feit dat je achttien songs op een plaat zet...

Als ik een plaat maak, denk ik niet verder dan de ene song waaraan ik bezig ben. De thema's van een album komen pas veel later. De plaat was niet geschreven als een geheel. Als mensen dan gewoon naar één nummer luisteren, ben ik al tevreden. Het is iets dat eigen is aan mensen van mijn leeftijd. Omdat ik ook weinig thuis ben om een plaat op te zetten, luister ik vaak in de auto of in de bus en dan is Spotify perfect. Zolang je de muziek maar koopt uiteindelijk, als je ervan houdt. Gisteren kreeg ik nog een cd van Ezra Furman, maar ik ga die cd waarschijnlijk maar zelden spelen.

 

 

Wat is precies het verband tussen het artwork, de muziek en de songs?

Eigenlijk had ik gewoon een idee van hoe het artwork eruit moest zien. Het had niet zonodig een betekenis, toen ik het bedacht. Maar ik hou wel van de idee van de hond en de badkuip. Beide zijn een soort van “vaartuig” (= 'Vessel', nvdr) op één of andere manier.

 

Is het jouw hond?

Nee, ik vond hem gewoon op het internet. Het vroeg nogal wat opzoekwerk om die cover te realiseren. Voor mij was de voornaamste drijfveer ervoor eigenlijk gewoon dat ik met die hond kon bezig zijn (lacht).