Flip Kowlier - Vooral de guests moeten schrik hebben

Flip Kowlier heeft op zijn negenendertigste al flink wat muzikale waters doorzwommen, maar voor een solotour met zijn eigen liedjes vond hij vooralsnog geen tijd. Daarom reserveerde hij de komende maanden voor intieme concerten waarbij hij zijn hele wereld naar een nieuwe plek sleept. Verwacht van de Izegemse Gentenaar een bloemlezing uit zijn vijf albums, naast wat kwinkslagen op zijn Kowliers.

Vanwaar de keuze voor een solotour?
Flip Kowlier: Omdat ik dat nog nooit gedaan had en de formule me toch aansprak. Ik heb al vaak alleen gespeeld, maar niet voor een hele tour, wel bij gelegenheden zoals in een café. Het viel me telkens op hoe luxueus dat is omdat je kan spelen wat je wil en op de manier die je zelf verkiest. Je kan vertragen en versnellen, luider of stiller spelen als je dat nodig acht. Je moet enkel met jezelf rekening houden. Soms is dat best wel leuk.

Hoe anders is het dan met een band op een podium te staan?
Je hebt effectief een zekere vrijheid en je kan ook al eens iets zeggen tegen het publiek zonder dat je het gevoel hebt dat een band achter jou staat te wachten om het volgende nummer in te zetten. Je kan je tijd nemen. Het is ook dat ietsje persoonlijker allemaal.

Alle verantwoordelijkheid rust dan ook op jouw schouders. Zorgt dat voor bijkomende spanning?
Er is natuurlijk wel wat druk, maar het valt mee. Ik heb niet het gevoel dat, als ik met een band speel, ik minder verantwoordelijkheid zou dragen. Een band kan een en ander redden, als iets fout gaat, maar de verantwoordelijkheid ligt hoe dan ook bij de frontman.

Wat mogen we muzikaal van je solotour verwachten?
Ik beperk me niet tot een stijl, iets wat ik trouwens nooit doe. Ik speel verschillende dingen uit mijn vijf platen en dat op verschillende manieren. Ik heb tal van instrumenten en wat technologische hulpjes waardoor het wel interessant wordt. Ik ben eigenlijk bassist, iets wat ik gestudeerd heb op jazzstudio, maar daarnaast speel ik akoestische en elektrische gitaar en heb ik rond mij ook wat percussieinstrumenten, een melodica en een toetsenbord. Ik gebruik ook een loopstation en heb een sampler bij. Van speelgoedinstrumenten tot elektronica dus.

Ligt de setlist vast en varieert die in functie van je gemoed?
In theaters ligt de lijst van liedjes, die ik speel, meestal zo goed als vast, maar tot nog toe heb ik gespeeld met band. Nu heb ik de luxe om de setlist te veranderen als ik dat wil. In de beginfase heb ik nog niet het lef om daar veel aan te prutsen, omdat ik nog niet op mijn gemak ben, maar dat zal wel snel komen.

Naar het einde van de tour toe zie ik daartoe meer mogelijkheden en varieer ik meer. Als je vijfentwintig optredens speelt, heb je bij het twintigste ook wel zin om eens iets anders te doen. Bij de tryouts merkte ik alvast dat het vrij goed liep, met uitzondering van wat technische zaken die nog moesten worden bijgeschaafd.

Hoe kleiner de zaal, hoe nerveuzer ik trouwens ben. Ik heb liever wat grotere zalen met meer mensen. Dat stelt me meer gerust dan als je de persoon net voor je op je vingers ziet kijken. Het publiek heeft nochtans even veel redenen om nerveus te worden, als ze zo dicht zitten.

Hoe bedoel je?
Ik ben zo iemand die het publiek op de eerste rijen wat vragen stelt en de microfoon onder de neus zou durven duwen. Ik val het publiek graag al eens lastig. De meeste mensen weten dat niet. Trouwens, op de eerste rijen zitten vaak de guests, dus moeten zij vooral schrik hebben.

Hoe moeilijk is het om in je eentje zo’n concertzaal naar je hand te zetten?
Dat weet ik nog niet. Ik moet het nog zien. Meestal lukt het me wel aardig. Volgens mij is er niet veel verschil tussen solo spelen en met een band op het podium staan. Met groep erbij communiceer ik ook veel met het publiek. Er zal dus weinig verschil zijn op vlak van interactie. Je krijgt altijd wel veel reactie van de mensen; of je nu alleen of met een groep op het podium staat.

Was je toe aan een nieuwe uitdaging?
Ik voelde niet echt de noodzaak, maar ik vind het wel leuk om te blijven variëren in wat ik doe. Ik heb al veel artiesten alleen hun ding zien doen en ik vond dan altijd dat er een speciale sfeer hing. Je voelt veel vrijheid, maar ook een zekere gezelligheid. Ik was al lang van plan om hiervoor te kiezen, maar het is er nooit van gekomen. Bovendien is het een leuke afsluiter van het Flip Kowlier-project: na deze tour heb ik andere plannen.

We hoorden al iets ronken over een nieuwe band…
Klopt; met Peter Lesage en Jeffrey Bearelle ben ik nummers aan het schrijven en er komt volgend jaar een plaat uit. Iets helemaal anders. De band zal Ertebrekers heten, "Hartenbrekers", in het mooi Nederlands. Ook met die band zullen we in het West-Vlaams zingen, iets wat me nog altijd het best ligt. Een soort popmuziek waarbij soul en hiphop de boventoon vormen. We schrijven en zingen alle drie. Het is niet dat er een duidelijke rolverdeling is.

Het West-Vlaams draait op volle toeren mede dank zij de serie ‘Bevergem’. Merk je daar iets van als je in pakweg Wilrijk of Ukkel staat te musiceren?
Geen idee. Ik merk wel dat het niet raar is voor mij om voor een publiek met een ander dialect te gaan spelen. Dat is al langer zo. Ik speel dikwijls in andere contreien en de taal lijkt niet het minste obstakel. Ik denk niet dat ‘Bevergem’ daarin zo’n verschil gaat maken. Het is leuk dat de mensen je teksten begrijpen, maar dat is geen must. Het gaat vaak om gevoel en sfeer.

Wanneer ga je na zo’n soloconcert tevreden zijn?
In het begin van de tour zal dat zijn als alles goed verlopen is en niets in het honderd is gelopen. Later, bij wat meer routine, als ik voel dat er appreciatie is voor wat ik heb gebracht. Soms zijn mensen superenthousiast of gewoon geboeid en als ik dat voel, ben ik best wel blij.

Tot slot, op 19 december speel je in Izegem. Betekent dat nog iets speciaals?
Toch wel, het is en blijft mijn hometown. Ik ben van daar en er zal veel volk zijn dat ik ken. Bovendien is het ook wel een leuke zaal om te spelen. Ik zal wat meer nerveus zijn, dat wel. Als je veel mensen kent, is dat erger. Alles wat persoonlijk wordt, levert me stress op. Op Pukkelpop staan voor tienduizend man zorgt voor minder stress. Je hebt daar niet het gevoel dat je individueel bekeken wordt, in kleine zaaltjes wel.

Alle info over de tour vind je op www.busker.be