Family Of The Year - Eigenlijk zijn we gewoon musicgeeks

Drie weken, zolang heeft de Europese promotour van Family Of The Year geduurd. Van radio naar tv, terug naar radio met tussendoor nog een paar interviews voor de geschreven pers. Een tour, die duidelijk niet in de koude kleren is gaan zitten, want broers Joseph (zanger, gitarist) en Sebastian Keefe  (drummer) zien er een beetje vermoeid uit als wij hen op een woensdagochtend ontmoeten in een Brussels hotel.

De uitgebreide promotour naar aanleiding van het nieuwe, titelloze album is het gevolg van het succes dat de band langzaam, maar zeer gestaag, aan het opbouwen is. Met als exponent single Hero uit 2012, die, vooral door de film 'Boyhood', de weg naar het grote publiek vond, en de zomerhit Make You Mine.

We kennen uiteraard allemaal Hero en Make You Mine, maar wie is Family Of The Year
Sebastian Keefe: Tijdens onze carrière hebben we ons vaak moeten aanpassen. Verschillende van onze nummers, elk met een totaal andere sound, zijn populair geweest. Toen we hier in België voor het eerst kwamen, was het Psyche Or Like Scope dat een beetje aandacht kreeg, een nummer vanop onze eerste plaat. Dat was een soort van “bedroom electro tripped out” muziek die Joe (Joseph Keefe, zanger-gitarist, nvdr) aan het maken was. En om dan te zien dat Hero zo populair wordt, dat is een totaal verschillend genre.

Joseph Keefe: We zijn een hard werkende band met mensen, die elkaar graag zien en verschrikkelijk graag muziek maken. Dat zijn onze regels. We zijn misschien niet te klasseren als een rockband of een pop band. En daar worstelen we zelf ook wel een beetje mee. Maar deze vier individuen zitten wel op dezelfde lijn. En dat is wat telt.

Waarom kreeg het nieuwe album geen titel?
Joseph: Deze plaat is zeer snel gemaakt; terwijl we nog aan het toeren waren. Het album vertegenwoordigt wie wij toen waren. We wilden ook absoluut een foto van onszelf op de cover. We waren het een beetje beu dat men er geen idee van hadden wie we zijn. Nu kunnen we zeggen: “Dit zijn we. Luister naar ons”.

Wat is het verhaal van het album? Het klinkt wat melancholisch. Waar komt dat vandaan?
Joseph: Dat is net wat ik er ook van vind. Sebastian vindt het eerder een vrolijke, upbeat plaat terwijl ik altijd eerder de donkere kant ervan heb ervaren. Dat heeft vast te maken met onze omgeving en met wat er zich afspeelde in ons leven.

Sebastian: Het was zeker niet gepland. Je schrijft nummers en dan kijk je wat er bij elkaar past, wat werkt. Dan ga je dat langzaam maar zeker scherp zien.

Joseph: Je werkt aan de songs, de kleine onderdelen. En als die dan samenkomen om een groter geheel te vormen, dan wordt het plots ook voor ons duidelijk wat er eigenlijk gaande is in ons leven. Het is dus niet dat we met een verhaal of een thema werken waarrond we willen schijven.

Sebastian: Ooit wil ik ook eens een conceptplaat maken. Maar zo werk het niet echt bij ons.

Joseph: Politiek is iets dat me bezighoudt. Jammer genoeg is de Amerikaanse politiek momenteel echt verschrikkelijk frustrerend!  Ik heb ooit eens geprobeerd om nummers te schrijven over politiek. Maar daar ben ik faliekant in gefaald. En dan heb ik ook gemerkt dat, als het niet je missie is om echt een standpunt in te nemen en je het niet doet om dingen te veranderen, je er best zo ver mogelijk van weg blijft. Tenzij je natuurlijk invloedrijk genoeg bent om wel iets te kunnen veranderen. Kortom, als je geen Bob Dylan bent, begin er niet aan!

De videoclip van Make You Mine  gaat over een groupie. Is er een connectie met jullie leven?
Joseph: Absoluut niet! Het was het idee van de regisseur, niet het onze. Op zich was het wel eens fijn om dat te spelen, net omdat het er echt zo niet aan toe gaat. De meeste van ons zitten bijna allemaal ook in een relatie dus… Om eerlijk te zijn: wij zijn daarvoor te oud! Je doet dat als je twintig bent. Wat denk jij Sebastian?

Sebastian: (kijkt een beetje afkeurend) Laat ik het zo zeggen: ofwel zijn die tijden ver achter of nog ver voor ons. Want er is geen zwembad hier.

In Amerika gaat het al een tijdje hard voor jullie. Toeren met Mumford and Sons, Walk The Moon, gastoptredens bij Jimmy Kimmel en Jay Leno. Wat was het hoogtepunt tot nog toe?
Sebastian: Moeilijk te zeggen. Want iedere keer als je iets bereikt, kijk je al uit naar het volgende. Uiteraard, de eerste keer op tv is gek…

Joseph: “That was insane!” Het lijkt wel of ik dat hele jaar vergeten ben. Er is echt veel gebeurd in 2013.

Sebastian: Dingen die je realiteit veranderen. Neem nu te gast zijn in een tv-show waar je altijd zelf naar gekeken hebt: dat voelt aan als een droom; voor een paar dagen. Maar dan ga je weer verder en wordt dat je nieuwe realiteit; dat je af en toe op tv komt; of dat je plots opent voor Phoenix. En dat voelt normaal. Tot je weer thuis komt en denkt: “Holy shit! We did that!” .

Wat zijn de nieuwe ambities?
Joseph: Ik wil Grammy’s winnen! Ik wil uitverkochte, gigantische tours doen; zoals wij dat willen doen; en muziek maken voor de rest van mijn leven...

Neen, eigenlijk betekenen de Grammy’s niet zoveel. Miljoenen verdienen interesseert me niet echt. Op korte termijn willen we gewoon toeren in mooie zalen in Europa. En dan binnen een jaar een nieuwe plaat.

Sebastian: Ik weet niet echt wat het nieuwe doel is. Ik ben al lang blij dat we hier zijn. Als dit album populairder wordt dan het vorige, ben ik al lang tevreden. Daar hoopt iedere muzikant toch op.

In het verleden hebben jullie zelf gezorgd voor financiering door de fans. Nu zitten jullie bij een label. Wat is het grootste verschil?
Joseph: Kijk eens rond… we zitten in de lobby van een hotel.

Sebastian: En er zitten bubbels in het water!

Joseph: Het verschil is niet zo groot. Het is gewoon de natuurlijke progressie van een band, een contract dat meer mogelijkheden biedt.

Sebastian: Het is iets wat iedere band wil; blindelings. Een contract, bij een platenmaatschappij zijn. Maar dat contract doet het niet. Je moet zelf je eigen ding blijven doen. Op één manier worden we aangemoedigd om te doen wat we graag doen, maar tegelijk is er ook een veel grotere druk en wordt het plots “werk”. Er is een grotere verantwoordelijkheid want in plaats van je eigen geld investeert iemand anders zijn geld in je.

Hebben jullie een connectie met België?
Joseph: België was een van de eerste plaatsen waar we gereleased werden. De Belgische fans waren er al vroeg bij. Zo hebben we vier of vijf jaar geleden gespeeld in de Botanique, daar beneden (De Witlofbar, nvdr). Vreselijke zaa, maar wel een heel goed concert!

Sebastian: Tout Va Bien komt uit België, nee? Ik heb nog voor hem gedrumd in LA. Hij heeft dingen opgenomen in de studio van onze producer en ze hadden me gebeld om te vragen om een paar drumpartijen op te nemen. Al weet ik niet wat er effectief op de plaat terechtgekomen is.

Joseph: Dat wist ik helemaal niet!  Kijk eens aan, mijn broer is een internationale superstardrummer!

Dit is het einde van een lange promotour. Welke vraag zou je graag beantwoorden maar werd nog nooit gesteld?
Joseph: Daar moet ik over nadenken. Want heel vaak worden dezelfde vragen gesteld: over onze lyrics, wat het betekent, waar halen we inspiratie… dat soort zaken. Maar eigenlijk wordt er nooit iets gevraagd over de technische aspecten van onze muziek. Wat voor microfoons of versterkers gebruiken we. Of de podiumsetup. Daar praat ik graag over. Eigenlijk zijn we gewoon musicgeeks.

Ok dan, wat voor een gitaar gebruik je?
Joseph: Een Takamine elektrisch-akoestische gitaar. Ik heb die gekregen van Takamine. En in het begin vond ik het maar niets, maar hoe meer ik er op speel, hoe meer ik er gehecht aan raak. Omdat het een akoestische gitaar is die heel luid kan gaan. Iets wat niet altijd even simpel is met zo'n instrument.

En wat is je droomgitaar?
Joseph: Daar zou ik uren over kunnen doorgaan. Maar laten we zeggen: een vintage Stratocaster, een hele oude. Maar man, die zijn duur! Ik weet niet of ik dat ooit zou kunnen uitgeven aan een gitaar.

Voorlopig staan er nog geen Belgische data gepland in de tour. Komt daar binnenkort verandering in?
Sebastian: Ja!  Het staat net in onze agenda!

Joseph: Er staat enkel “Brussel”, dus nog geen zaal. Maar ik kan je wel al de datum geven, want we kunnen alle publiek gebruiken. Voorlopig staat het gepland voor 5 oktober.

Dan zien we jullie hopelijk op 5 oktober, ergens in Brussel!