Explosions in the Sky - Opgetogenheid, eenzaamheid, opluchting, berusting, hoop... Noem maar op.

Het succesverhaal van Explosions In The Sky is ondertussen wel gekend. Enkele jaren geleden speelden ze Jeugdhuis Sojo, de Botanique en het Dour Festival volledig plat en sindsdien vallen we massaal voor het Texaanse viertal. Ze gaven de toen nog vage term postrock een duidelijke invulling en hun nochtans behoorlijk ontoegankelijke instrumentale muziek ontketende een bescheiden hype. In februari stonden ze in een uitverkochte AB en volgende week zijn ze te zien in Het Depot in Leuven. Ook dat optreden is al tijden uitverkocht maar u krijgt nog een herkansing op verschillende zomerfestivals, waaronder het door ons zeer geliefde Cactus en Dourfestival. Tijd voor een interview, denken wij dan.

‘All of a Sudden I Miss Everyone’ klinkt agressiever dan de vorige plaat maar tegelijkertijd ook opener, zoals bijvoorbeeld So Long, Lonesome. Zijn dat dingen waar je vooraf over nadenkt? Neen, helemaal niet. We zijn nooit in staat geweest om vooraf het soort album of het soort songs te plannen dat we willen maken. We moeten gewoon zien wat er gebeurt wanneer we beginnen spelen. Voor ‘All of a Sudden I Miss Everyone’ zijn we begonnen met volledig andere nummers. Als we die nummers hadden gehouden zou het album helemaal anders en slechter geklonken hebben. Maar om verschillende redenen hebben we ze dus allemaal weer weggegooid. Maar ik ga er mee akkoord dat het zowel agressiever en opener klinkt dan het voorgaande album. Alle songs zijn instrumentaal. Hoe bedenk je daar titels voor?
Bij vele nummers verzinnen we een verhaal en we proberen daar dan een titel bij te vinden die het verhaal beschrijft. Andere titels refereren gewoon naar de toon van het nummer en nog andere stelen we van boeken waarvan we houden. We spenderen veel tijd met praten over elke titel, want ze zijn allemaal belangrijk, wellicht net omdat de nummers instrumentaal zijn. Er zijn geen teksten om gevoelens of beelden los te weken dus is het allemaal afhankelijk van de titel. En de muziek natuurlijk.

‘All of a Sudden I Miss Everyone’. Waarom die titel?
Het is een gevoel dat ons veel te vaak overvalt. We gaan zo dikwijls op toer dat als we thuis komen, we onszelf dikwijls verstoppen en onze huizen niet verlaten... Na een tijdje knappen we gewoon. Waarom sluiten we ons af voor onze familie en vrienden? Het is niet bepaald gezond en ik wou dat we het niet deden, maar het eindigt altijd min of meer zo.   Jullie muziek roept zegt veel emoties op tijdens het luisteren. Welke emoties komen er los bij jullie?
Daar zou ik niet meteen op kunnen antwoorden. Alle soorten emoties. De emotie is het sterkst wanneer we voor het eerst de songs aan het schrijven zijn. Opgetogenheid, eenzaamheid, opluchting, berusting, hoop... Noem maar op. Tot nu hebben jullie vier albums gemaakt waarin jullie je stijl uitgepuurd hebben en op dit moment zijn jullie één van die weinige bands die echt hun eigen geluid hebben. Enig idee hoe het volgende album zal klinken?
Ook al is het vorige album nog geen twee maanden oud, toch zijn we reeds beginnen denken en praten en dromen over het volgende. Ik weet niet hoe het zal klinken maar ik denk wel dat we iets opvallend anders gaan proberen. We hebben vier albums lang geprobeerd om onze eigen sound te ontwikkelen en die zoveel mogelijk uit te diepen terwijl we steeds probeerden om het ‘puur’ te houden. We hebben telkens elk nummer geschreven zodat we ze met onze livesetting konden brengen zonder extra muzikanten. Maar daar kan eventueel verandering in komen. In een ander interview zei je onlangs dat het feit dat je nog steeds muziek speelt, fantastisch is. Wil dat zeggen dat er momenten waren waarop je dacht te stoppen met Explosions?
Zeker. Ik ben zeker dat iedereen die ooit iets langer in een band zat er al eens  aan gedacht heeft om te stoppen. Het is moeilijk, stresserend en verwarrend. En hoezeer we ook zouden willen, en zullen proberen ook, er zal wellicht een tijd komen dat we er mee ophouden. Bands die jarenlang samen blijven en toch echt goede muziek blijven maken, zijn zeldzaam. Radiohead is wellicht het beste voorbeeld. Fugazi ook. En Sonic Youth, maar dat is betwistbaar. Ik veronderstel dat andere mensen hun tijd en energie wijden aan families of andere dingen. Langs de andere kant weten we ook hoe uitzonderlijk gelukkig we zijn om mensen gevonden te hebben waarmee het zowel op muzikaal als persoonlijk vlak echt klikt. We zitten in een band met onze beste vrienden en maken muziek waar we echt van houden. Dus we zullen hier niet gauw mee ophouden. Misschien in 2015 of zo. Maar neem dat alsjeblieft niet letterlijk, ik heb er geen flauw idee van.

Deze zomer zijn jullie op twee festivals te zien in België. Denk je niet dat een deel van de magie van een Explosions In The Sky-show verdwijnt wanneer je op zo’n festival staat?
Dat is de vraag die we onszelf altijd stellen. Ook wij verkiezen kleinere shows in kleinere zalen, omdat die intenser zijn. Op festivals krijgen we echter de kans om voor veel mensen te spelen die ons nog niet kennen, en dan is het leuk te denken dat we nieuwe mensen kunnen bereiken. We proberen alleszins met dezelfde passie te spelen, of het nu in een kleine club of op een gigantisch outdoor festival is. Soms komt de magie over, soms niet, maar we doen altijd ons uiterste best.

Het lijkt erop dat jullie een goede band hebben met België. Jullie zijn hier ongelofelijk populair. Heb je daar een verklaring voor?
Ik zou het niet weten. Misschien kan jij het ons vertellen? In februari hadden we een fantastische show in de AB in Brussel, uitverkocht en een fantastisch publiek. Hoe dan ook, we hebben er geen verklaring voor. Maar we zijn alleszins heel dankbaar en we spelen echt graag in België.