Eurosonic/Noorderslag 2012: School Is Cool - Energiek en ontroerend

De overwinning van School is Cool bij de Rockrally 2010 betekende het einde van Leafpeople, de band waarin Johannes Genard en co het meeste tijd staken, maar tegelijk de grote doorbraak inhield van wat eigenlijk een nevenproject. Of hoe een dubbeltje rollen kan. We stelden die Johannes Genard, wonderkid en zanger-gitarist van School Is Cool, en percussionist Andrew Van Ostade enkele vragen over verleden, heden en toekomst van de band.

Het verleden van School is Cool is natuurlijk nog niet rijk. De band bestaat pas sinds 2009, maar iedereen behalve Nele Paelinck (violiste) speelde al samen in Leafpeople.
Johannes Gerard: Met Nele zat ik samen in Orbal, een folkgroepje. Zij was daar bij gebrek aan tijd uitgestapt, maar ik heb dat nog een tijdje volgehouden. Uiteindelijk was de combinatie met Leafpeople en mijn studies onhoudbaar. Toch was dat een heel waardevolle ervaring. Door andere genres te spelen vergroot je achtergrond en kennis.

Dat was het verleden. Nu is er dus School is Cool en jullie toeren vrij intensief met de nieuwe plaat. Opgave of dikke pret?
Gerard: We hebben de plaat afgewerkt en try-outs gedaan en dat was een hectische periode. We zijn al lang met die plaat bezig. In de winter en het voorjaar deden we de pre-productie. In de zomer volgde dan de mixing, het artwork, de mastering en de try-outs. Dat zijn vermoeiende zaken waarvan je ook weinig directe feedback van je publiek krijgt. Nu, door op te treden, zien we pas waarvoor we dat allemaal deden. Het enige waar we nu voor moeten zorgen is dat we op tijd komen. Dat is heel ontspannend.

Jullie stonden al in Parijn, Wenen, Londen, Berlijn en binnenkort ook in Breda en nog een keer in Londen. Staan jullie op de drempel van een internationale doorbraak?
Gerard: We moeten realistisch zijn. Er wordt heel hard aan gewerkt, maar als het niet zou lukken, zullen we daar niet boos om zijn. We beseffen dat we als Belgische band veel geluk moeten hebben. We hebben al heel leuke en een paar mindere buitenlandse ervaringen gehad. Bij sommige showcases was het gewoon lang op de bus zitten, lang wachten en dan optreden voor drie man.

Maar Parijs was dan weer fantastisch. Dat was in La Cigalle, een oud theater. In het begin was er zo'n vierhonderd man, maar aan het eind van de show stonden er vijftienhonderd bijzonder enthousiaste mensen voor ons. Dat hadden we sinds de rockrally niet meer meegemaakt: mensen die onze muziek niet kenden, maar toch meteen mee waren.

Andrew Van Ostade: Matti (Matthias Dillen, drums, nvdr) en ik hebben ons toen echt kapot gedrumd. Matti sloeg zich bij het laatste nummer op de vinger en het bloed spatte over heel zijn kit. De vlekken zitten er nu nog op.

Van showcases gesproken, jullie staan in januari ook op  Eurosonic/Noorderslag.
Gerard: Dat is bijzonder cool, maar als het daar niet lukt, betekent dat nog niet dat onze carrière voorbij is. Het is wel belangrijk en, als er plaats genoeg is op het podium, nemen we ons strijkkwartet mee.

Jullie album 'Entropology" haalde binnen de kortste keren goud en komt deze week ook binnen in de officiële Ultratop albumchart. Houden jullie zulke zaken in het oog?
Gerard: Het is niet zo dat we daarop mikken, maar het is natuurlijk wel heel tof en we zien het meer als een eer. We moeten natuurlijk de kosten van de plaat zien terug te verdienen, anders hebben we een serieus probleem. Maar vooral het idee, dat zo veel mensen onze plaat gaan horen, is even geflipt als dat een optreden uitverkoopt.

Van Ostade: Elke cd, die bij iemand terecht komt, begint een eigen leven te leiden. Zoals wij cd's kopen en die opzetten bij droeve, blije, intense momenten en daar waarde aan gaan hechten, gebeurt dat nu met onze muziek. Dat is het tofste. Het is op zich niet fantastisch dat tienduizend mensen die cd kochten, maar wel dat er nu tienduizend verhalen ontstaan.

Jullie stonden al drie keer op nummer een in de Afrekening en halen ook de bovenste regionen van Vox (Radio 1), maar dat vertaalt zich niet meteen in duizelingwekkende verkoopcijfers.
Gerard: We maken dan ook geen hitparademuziek en hebben nog geen hit gehad zoals Envoi (van Absynthe Minded, nvdr) of euh... Smells Like Teen Spirit (hilariteit). Op Stubru worden we regelmatig gedraaid, maar dat is het. We bestaan ook nog maar twee jaar en voor mij maakt dat niet zo veel uit, zolang ik maar mijn Sabamvergoeding krijg (lacht).

Jullie teksten komen intellectueel over. Zijn jullie de blokbeesten die toevallig ook met muziek bezig zijn of toch eerder de creatieve geesten die het moeilijk hebben om op school te aarden.
Van Ostade: Wij waren de muzikanten die altijd aan de zijkant stonden!

Gerard: Ik schrijf teksten over wat mij bezighoudt en doe dat vooral tijdens de examens. In zulke periodes ben je heel veel bezig met je brein en vroeg of laat kakt dat iets uit. Soms is dat muziek, soms teksten. Bovendien studeer ik, samen met Matthias trouwens, filosofie en haal ik daar vaak inspiratie. Soms hoor ik achteraf een song en denk ik: "Ah ja, dat is Nietzsche; ah ja, dat gaat over territoriumdrift." Dat is niet om cool te zijn of - godbetert - mensen iets bij te leren. De teksten zijn vaag genoeg om niet belerend te zijn.

Jullie zijn met twee drummers in de band. Is dat de drijvende kracht, het geheime wapen van de band?
Van Ostade: Dat is de slagkracht van de groep. Zo noemen ze ons ook, de slagkracht. Het is echt zalig om met twee drummers te zijn. We bespreken wat we allemaal kunnen doen. We willen niet hetzelfde doen, maar elkaar aanvullen.

Gerard: Ik schrijf alle songs vanuit een ritmisch standpunt. Eerst komt het ritme, dan een zin. Oorspronkelijk leek het erop dat dat te massief zou gaan klinken, maar ik ben er nu echt blij mee en hou er zelfs rekening mee bij het schrijven en bij het arrangeren. Het is wel één van de dingen die ons van de meeste bands onderscheidt. Er zijn er nog die het doen, Arcade Fire bijvoorbeeld, maar wij waren eerst!

Van Ostade: Helemaal in het begin stelde ik voor dat ook Johannes een basdrum zou hebben. Ik had dat gezien op de Myspace van Dead Elvis, een band die heel toffe coverversies brengt van Elvis Presley. Wij beginnen daar mee en een half jaar later doet Mumford and Sons hetzelfde.

Gerard: En iedereen vergeleek ons dan plotseling met hen. Aaaargh! Vorig jaar droeg ik dan ook nog eens steevast een ruitjeshemd.

'Entropology' dendert echt voort, heeft enorm vele energie. Kan School Is Cool ook ontroeren?
Gerard: (verrast) Er staan toch ook rustige nummers op de plaat: het eerste deel van Entropology; Algorithms is ook heel rustig. Als je wil, kan je dat zelfs als spacereggae zien (lacht). Car, Backseat, Parking Lot (Reprise) is ook rustig. Vorig jaar waren we nog veel energieker. Toen was die kritiek wel terecht, maar we hebben er iets aan gedaan.

Jullie hebben ook meteen een reputatie op het vlak van clips. In de clip voor New Kids In Town exploderen kinderen tot confetti en in die van In Want Of Something speelt een tumor de hoofdrol. Hoe staat het met de clip voor The World Is Gonna End Tonight?
Gerard: (enthousiast) We lanceerden er een wedstrijd voor en we staan echt versteld van de reacties. Sommige mensen werkten echt alles tot in de details uit. We hebben uiteindelijk gekozen voor het idee dat het best bij ons past en we nemen op in en rond Antwerpen.

Het is misschien wat vroeg, maar weten jullie al wat de volgende single wordt?
Gerard: Daar zijn onlangs plannen voor gemaakt, maar die komt er pas in het voorjaar. Het is geen betrachting om zoveel mogelijk singles uit te brengen. Er komt zeker nog een volgende single, maar we verklappen nog niets. Welke denk jij dat het wordt?

Ik gok op Trouble In The Engine Room, het meest poppy nummer.
Gerard: Dat was één van de kanshebbers. Helaas duurt het minder dan twee minuten. Om die reden viel het af.

Hoe zien jullie de band evolueren in de toekomst? Blijven jullie bij dit genre?
Gerard: Ik denk dat wij een zeer wendbare stijl gekozen hebben. We kunnen meer elektronisch gaan en op een volgend nummer eerder akoestisch. Als je bijvoorbeeld Warpaint naast andere nummers legt, begrijp je wat we bedoelen. Ik wil dat de muziek mee evolueert als wij ouder worden.

Van Ostade: Neem Liars of zo. Die klinken op elke cd anders en toch even goed.

Gerard: Of Radiohead. Die hebben er ook een punt van gemaakt om telkens anders te klinken.

Volgende afspraak op Eurosonic!