Emmy d'Arc - Elk nummer draagt iets van mij in zich

Emmy d'Arc brengt na jaren live ervaring debuutalbum 'Braving Fears' uit. Het album vertelt haar persoonlijke verhaal met songs vol authenticiteit, emoties en sterke songwriting. Op de hoes staat een klok met Romeinse cijfers die de volgorde van de nummers symboliseert. De nummers weerspiegelen uiteenlopende gebeurtenissen en gevoelens waarin iedereen zich kan herkennen. Zo nodigt Emmy luisteraars uit om samen met haar die reis te maken.

Wat betekent de titelalbum ‘Braving Fears’ voor jou?

Emmy d'Arc: De naam van de plaat is eigenlijk de overkoepelende naam van twaalf nummers die allemaal gebaseerd zijn op mijn eigen leven. Het zijn stukjes verhaal, momentopnames van wat ik zelf heb meegemaakt. Ik volgde in dit hele creatieproces geen trends of hypes, maar ga puur af op wat ik zelf ok vind, wat goed voelt. Daar komt toch een beetje 'Braving Fears' bij kijken. Het betekent dat de plaat honderd procent autobiografisch is. Het zijn allemaal mijn eigen verhalen. Ik vond het niet zo moeilijk om mezelf kwetsbaar op te stellen. Het is gewoon eerlijk zijn als mens. Ik leg ook niet alles uit in de nummers. Je kan luisteren, voelen, maar je weet nooit exact waar het over gaat. Wat ik vooral wil, is een gevoel delen. Iets wat we allemaal wel eens meemaken, op onze eigen manier. Ik denk dat zoiets verbindend werkt.

Je hebt ervoor gekozen om de nummers in volgorde van ontstaan te presenteren. Dat doe je aan de hand van een klok op je albumhoes. Waarom koos je voor die manier?

Eigenlijk gaat het om meer dan een reeks nummers. Het is een stuk van mezelf. Het is een greep uit mijn leven. Een mens evolueert. Je groeit, je verandert van gedachten, je kijkt anders naar de wereld en naar jezelf. Als je de nummers in die volgorde beluistert, hoor je dat ook. Dan zie je de evolutie in wie ik ben, hoe ik denk, wat me bezighoudt. Achter elk nummer zit een gebeurtenis, een gevoel, iets dat me geraakt heeft. Alles wat ik daarover kwijt wil, zit in het nummer zelf. Je hoeft alleen maar te luisteren.

Is het een bewuste keuze om de nummers, die je zelf maakt, niet verder te duiden?

De songs staan op de plaat. Daar draait het voor mij ook om. Zo wil ik mijn muziek delen. Alles wat daarbij komt, is uiteindelijk bijzaak. Ik wil dat mensen de nummers leren kennen om wat ze vertellen, niet om de exacte gebeurtenissen erachter die eigenlijk niet ter zake doen. Er is niet één bepaald nummer dat me extra nauw aan het hart ligt. Ze zijn me allemaal even dierbaar, gewoon omdat het stukjes van mezelf zijn. Elk nummer draagt iets van mij in zich en samen vormen ze een beeld van wie ik ben. Ik heb niet getwijfeld om die kwetsbare, persoonlijke verhalen te delen. Het zijn verhalen en iedereen kan er een eigen invulling aan geven. Het gaat over de binnenkant en de buitenkant van een mens. Wat er echt gebeurt of gebeurd is, hoef je er niet per se uit te kunnen halen. Dat is ook niet de bedoeling. Ik wist wel: dit wil ik delen. Het moest eruit.

Welke boodschap hoop je dat de luisteraars meenemen na het beluisteren van de hele plaat 'Braving Fears'?

Als we allemaal iets eerlijker zouden zijn over wat we meemaken, zouden we veel sneller beseffen dat we eigenlijk vaak met dezelfde dingen worstelen. Daarom hoop ik dat mijn muziek iets verbindends kan zijn. Dat mensen er troost in vinden als het nodig is en dat we op andere momenten gewoon samen het geluk kunnen vieren. Muziek heeft die kracht. Ik ben altijd fan geweest van artiesten die me kunnen raken zoals Springsteen. Die man heeft me altijd kippenvel kunnen bezorgen en dat doet hij nog steeds. Ik hou van artiesten die eerlijk en puur zijn, die iets brengen dat binnenkomt.

Je stond al op grote podia als Pukkelpop, Gent Jazz en Rock Werchter. Wat is jouw meest memorabele live ervaring?

Dat vind ik heel moeilijk om op te antwoorden omdat een huiskamerconcert nu eenmaal een heel ander gevoel geeft dan een optreden in het Sportpaleis, waar ik het voorprogramma verzorgde van Simply Red. Dat zijn twee totaal verschillende werelden. Ik kan niet zeggen dat ik het ene leuker vind dan het andere. Het is vooral de connectie met het publiek die voor mij telt. Als ik voel dat ik iets kan delen met de mensen die er zijn, maakt het eigenlijk niet uit waar ik sta. Als ik dan toch één moment moet kiezen, dan is daar in het Sportpaleis staan als jonge zangeres met enkel mijn gitaar wel iets dat eruit sprong. dat me altijd is bijgebleven. Dat was indrukwekkend. Het staat zeker in mijn top drie. Het was vooral genieten van het moment dat je daar op dat podium mag staan. Ik probeerde me niet te druk te maken voor een show. Natuurlijk moest ik mentaal voorbereid zijn, maar ik wou daar vooral een verhaal vertellen. Ik hoef me daar niet echt voor op te laden of grootse dingen te doen in mijn hoofd. Ik merk ook dat ik rustiger word met de jaren. Al moet ik nu niet stoer doen, want ik ben nog maar achtentwintig. Mensen, die twintig jaar ouder zijn, zullen misschien zeggen: “Wat weet jij daar nu van, snotneus?” Toch merk ik wel dat ik rustiger word met de tijd. Het is fijn dat ik mezelf steeds beter leer kennen en dat ik dag na dag mijn hoofd iets meer onder controle krijg.

Jouw artiestennaam is inspirerend voor veel mensen. Waarom koos je voor Jeanne d'Arc als inspiratie?

Jeanne was een heel eenvoudig meisje. Het was een boerenmeisje dat gewoon op eigen kracht of door te geloven in iets grootse dingen heeft kunnen verwezenlijken. Dat vind ik iets krachtigs, ook omdat ze zich niet van de wijs liet brengen door de mensen rondom haar. Ze is toch blijven geloven in haar eigen gevoel dat haar altijd gestuurd heeft. Dat vind ik iets heel krachtig en mooi.

Jean Blaute was je mentor bij het album. Wat is het mooiste advies dat hij jou met zijn ervaring gegeven heeft?

Ik speel al heel mijn leven solo. Jean drukt me steeds op het hart om hier heel dichtbij te blijven. Soms vraag ik me wel eens af of ik dat moet veranderen, maar Jean zegt dan steeds dat ik heel dicht bij mezelf moet blijven. De dag van vandaag is de puurheid in de muziek nog belangrijker geworden. Solo spelen zal ik altijd blijven doen. Dat wil niet zeggen dat ik hier en daar een aanvulling zal overwegen de komende jaren. Alleen weet ik nog niet hoe en waar. Ik sta het liefste alleen op het podium, omdat dat mijn tweede natuur is. omdat het zo begonnen is. Tot nu toe heeft die manier me gebracht waar ik nu sta. Dus ik zie geen reden om daar plots verandering in te brengen. 

Je staat bekend als een perfectionist. Vind je dat ook van jezelf?

Daar zit misschien wel iets in (lacht). Wat is perfect, hé? Het is een vraag die ik mezelf ook vaak stel. Voor mij betekent perfectionisme niet dat alles foutloos moet zijn, maar dat alles wat ik breng - of het nu muziek is, video’s, artwork of een live show - helemaal moet kloppen met wie ik ben. Dat het eerlijk voelt, dat het één geheel vormt. Als dat zo is en als al die puzzelstukjes in elkaar passen, is het voor mij goed genoeg. Dan ben ik content.

Als elfjarige stond je voor het eerst op een podium. We zijn nu zestien jaar verder. Is dit een soort droom die werkelijkheid wordt?

Als iemand me vroeger had verteld dat ik dit op mijn achtentwintigste zou doen, dan had ik dat nooit geloofd. Ik zou zó blij geweest zijn... En dat ben ik nu ook. Ik ben dankbaar voor alles wat ik al heb mogen beleven en voor alles wat nog komt. Tegelijk besef ik dat het heel hard werken is, maar dat doe ik graag. Het voelt voor mij helemaal niet als een inspanning. Het is meer een hobby die ik elke dag op een intense manier mag uitoefenen. Daar ben ik me heel bewust van. Ik heb niet echt het gevoel dat het te snel gaat. Het voelt alsof we telkens op het juiste moment de juiste stappen zetten. Daardoor lijkt het helemaal niet alsof alles ineens van nul naar honderd is gegaan. Het groeit natuurlijk, want als het te bruusk gaat, kan ik me inbeelden dat dat niet altijd makkelijk is. Bij mij is alles nu in rust.

Is het moeilijk om de voeten op de grond te houden, als je succes hebt?

Integendeel! Ik zal nooit gaan zweven, daar ben ik vrij zeker van. Ik begrijp ook niet waarom dat nodig zou zijn. hou daar ook gewoon niet van. Voor mij is dat de verkeerde insteek. Ik wil me niet uitspreken over hoe anderen dat zien of beleven, maar voor mij werkt dat niet. We zijn allemaal mensen, dezelfde soort, allemaal met een eigen rolletje op deze aardbol. We proberen allemaal op onze manier te doen wat goed voelt. Ik maak toevallig muziek en dan sta je op een podium, mensen kijken naar je en applaudisseren. Voor de rest is dat niet zoveel anders dan wat iemand anders doet in zijn job. Mijn buurman werkt in de bank en hij doet zijn job supergoed. Ik denk dat zoiets net zo waardevol is. Iedereen draagt op zijn manier iets bij aan de samenleving. Ik maak muziek. Meer is het niet.

Je zegt dat je realistisch bent zonder te ver te springen. Is de volgende stap het buitenland?

Daar ben ik niet echt mee bezig. Ik denk dat het vooral stapjes zijn die ons vooruit helpen, stappen van nieuwe muziek. Ik focus me gewoon op wat ik aan het creëren ben en wat ik doe. Dan zie ik vanzelf wel hoe het zich ontwikkelt naar buiten toe. Het is niet zo dat ik denk dat ik per se naar het buitenland moet. Ik laat het vooral op me afkomen en laat het natuurlijk bollen. Het is niet iets waar ik actief mee bezig ben.

Check emmydarc.com

Emmy speelt de komende weken in Peer (6 juni), Werchter (6 juli), Essen (17 juli), Genk (19 juli) en Zevergem (8 augustus).