Drive-By Truckers - Ik ben het beu om voortdurend boos te zijn

Patterson Hood, zanger-gitarist en samen met partner in crime Mike Cooley songschrijver van Drive-By Truckers, ziet er nog erg slaperig uit, als hij door de deuren van De Roma naar buiten komt. De manager heeft hem dan ook uit zijn slaap gehaald. Bovendien worden we tijdens het interview, dat op vraag van het label buiten en met mondmasker moet plaats vinden, voortdurend gestoord. Maar uiteindelijk laat hij het niet aan het hart komen en vertelt hij honderduit. Over zijn kinderen, over de nieuwe plaat en – uiteraard – over de toestand van en in de VS.

Hoe voelt het om terug op tournee te zijn?

Patterson Hood: Heel erg goed. De lockdown viel niet echt in goede aarde bij mij. Ik ben graag buiten om van alles te doen. Bovendien had ik geen werk. Dat deed er ook geen goed aan. Ik ben dan ook heel erg dankbaar dat ik terug kan werken en spelen. Met de streams konden we wel overleven, maar het duurde anderhalf jaar. De streams hebben ervoor gezorgd dat ik niet helemaal gek werd en zorgden ervoor dat er een beetje geld binnenkwam om de hypotheek af te betalen.

Hoe verschillend is dit met touren voor er sprake was van corona?

Principieel hetzelfde, maar dan meer,... als dat ergens op slaat. Ik heb altijd graag getourd, maar door dat niet te kunnen doen ga je het ook meer waarderen en wordt de intensiteit van waardering ervoor groter. En naar mijn mening geldt dat ook voor het publiek. En voor de band uiteraard. De opwinding is ongetwijfeld een stuk groter.

Maar jullie namen wel twee platen op.

'The Unravelling' was net uit, toen het noodlot toesloeg. Dat was frustrerend. We hadden immers een tournee van vijftien maanden geboekt voor die plaat, die dan een beetje tussen de plooien viel. 'The New OK' namen we dan op door elkaar tracks toe te sturen. Het gaf ons in elk geval de illusie dat we nog een band waren, hoewel we elkaar niet konden zien. En ik ben trots op die plaat, die toch behoorlijk goed uitdraaide, gezien de omstandigheden, maar het blijft toch helemaal anders dan samen opnemen in één kamer.

Was het na de vorige drie “politiek geïnspireerde” platen nodig om even op adem te komen?

Wij zijn erg politieke mensen. En er zit een deel politiek in elke plaat, die we ooit hebben gemaakt. Zelfs in deze. Met name Cooleys song Maria's Awful Disclosure vertelt een verhaal dat parallel loopt met een aantal zaken, die nu gaande zijn in de VS. Maar tegelijkertijd, na doordrongen te zijn van de songs op die drie albums, waren er andere zaken waarover we wilden schrijven en nadenken.

De liedjes op 'The New OK' komen voort uit zaken als Trump die bezettingstroepen naar Portland, de stad waar ik woon, stuurt en dat was klote. Niet allen dat dat gebeurde, maar ook het feit dat de media – ook de zogenaamde liberale pers – niet vertelde wat er echt gebeurde. Trump kon zijn verhaal zelf verzinnen en hij kwam er nog mee weg ook. Dat jaagt mij echt schrik aan voor het land. Het was alsof het een test was, alsof hij wou nagaan of hij troepen kon sturen naar de meest liberale stad van Amerika en hen dan ook nog wijsmaken dat het voor hun eigen goed is.

Heb je ooit overwogen om in de politiek te gaan?

(Vastberaden) Nee, daar heb ik geen zin in. Ik zal erover schrijven en me uitspreken en stemmen. Ze zouden me toch niet verkiezen. Ik heb veel te veel weed gerookt. (lacht)

Heb je er wel eens over nagedacht om de VS te verlaten?

Vaak de laatste paar weken. Onze kinderen zijn doodsbang om op school neergeschoten te worden. Een paar dagen na de schietpartij in Texas haalde iemand een grap uit dat hij zou gaan schieten in de school van mijn oudste. Dat doet dan de rondte. Onze zoon belde dan naar mijn vrouw, die dan uiteraard ook doodsbang werd. Het stelde uiteindelijk niets voor, maar iedereen is gewoon doodnerveus.

Waarom kiezen wij ervoor om zo te leven? Waarom is ons land zo bezeten van wapens? Ze zijn verdorie belangrijker dan hun kinderen. Ik wil niet leven in dat soort van cultuur. Ik weet gewoon niet hoe ik dat aan mijn kinderen moet uitleggen en dat maakt me heel erg boos. En ik ben het beu om voortdurend boos te zijn.

Voor bijna al jullie platen deed Wes Freed het artwork. Maar voor 'The Unravelling' en 'American Band' kozen jullie voor een foto.

Ik wilde dat 'American Band' los stond van de andere albums. Het was iets aparts, iets dat op zichzelf stond. De verkiezingen van 2016 stonden voor de deur en de cover droeg een zeker gevoel uit dat bij de plaat paste. En ik ben altijd gek geweest op fotojournalisme. Wes is eigenlijk een deel van de familie, ook al is hij dan kunstenaar. En hij vond het ook een goed idee. Hij deed nog wel het artwork aan de binnenkant, maar hij zag de foto helemaal zitten.

Toen we 'American Band' maakten, stonden we er helemaal niet bij stil dat er nog zo'n plaat zou volgen. Een groot deel van wat we schreven voor 'The Unravelling' resulteerde uit gesprekken met onze kinderen, die stilaan opgroeiden en zich bewust werden van wat er in de wereld allemaal aan de hand was tijdens de Trump-jaren. De eerste president, waar onze jongste zich van bewust was, was Trump. Wat een vreselijke gedachte, toch? Ik had al een hekel aan hem in de eighties, toen hij een idiote tv-persoonlijkheid was. De gedachte dat er genoeg mensen in ons land zijn die voor die idoot willen stemmen, maakt mij ziek.

De foto voor 'The Unravelling' werd genomen door een vriend. Eén van de kinderen in de foto is mijn zoon. Het leek gewoon te vatten hoe die plaat aanvoelde.

Die foto heeft desondanks toch iets positiefs in zich, in tegenstelling tot die voor 'American Band'.

Het was dan ook een zonsondergang. Het was oudejaarsavond, de laatste zonsondergang van 2018. Ik vond dat beeld gewoon erg goed passen bij de muziek. Zie het eerder als “de zonsondergang van Amerika”. Maar misschien zit er inderdaad wel iets hoopvols in, want die kinderen zijn onze hoop. Wij hebben het naar de kloten geholpen. Hopelijk kunnen zij het rechtzetten.

Dat is iets waar mijn zoon het moeilijk mee heeft, als ik dat zeg. Hij is twaalf jaar oud. Hij houdt niet van punk, ook al is zijn mentaliteit zo punk als maar kan.

Denk je dat ze met muziek bezig zullen zijn later?

(vastberaden) Nee, geen van beide. Iemand vroeg mijn zoon ooit of hij een instrument bespeelde. Die rolde meteen met zijn ogen: “Er zijn al veel te veel muzikanten in mijn familie”.

Hebben jullie, nu Drive-By Truckers de dertigjarige verjaardag nadert, plannen om daarrond iets te doen?

Ik denk dat er een aantal van de oudere platen terug worden uitgegeven. Ik zie ons niet meteen doen wat Wilco eerder al deed. Dat past niet echt bij ons. Ik zou het wel zien zitten om ooit iets te doen rond 'Southern Rock Opera', maar dan niet als een relikwie uit vroeger tijden, maar eerder de songs aanpassen aan de huidige tijden. We spelen die liedjes nog steeds en vertellen de bijhorende verhalen. Misschien moeten we dan een paar nieuwe songs maken, die erbij passen. Cooley zegt altijd dat de enige manier, waarop hij 'Southern Rock Opera' opnieuw wil doen, op ijs is (lacht).

Het is intrigerend hoe jullie het aanpakken op het podium. Jullie gebruiken geen setlist. Hoe gaat dat dan in zijn werk?

Er zijn waarschijnlijk een honderdtal nummers, waaruit we kunnen kiezen. Als er dan iets is dat we al lang niet gespeeld hebben, vissen we dat op tijdens de soundcheck zodat het min of meer fris zit. Maar eigenlijk doen we dat vooral met handgebaren. Als Cooley een nummer speelt, heeft hij geen idee van wat ik daarna ga spelen en andersom. Wanneer dat nummer dan is afgelopen, geeft hij of ik een signaal en zijn we weer vertrokken.

Hoe vaak loopt dat wel eens fout?

Dat gebeurt wel eens, soms op magistrale manier. Dan is het zoals een grand prix waarbij de auto uit de bocht en in vlammen op gaat. (lacht) En net dat maakt het leuk. We moeten altijd attent blijven en op elkaar ingesteld zijn. Net dat maakt de band beter. Maar het doel is uiteraard dat het niet voorvalt en daar zijn we behoorlijk goed in. We doen het dan ook al lang. Soms testen we ook wel eens uit hoe snel we van song naar song kunnen gaan.

Luister je wel eens terug naar je eigen songs?

Er komt een heruitgave van 'The Dirty South' en misschien ook van 'Decoration Day'. 'The Dirty South' was oorspronkelijk opgezet als een echt dubbelalbum, maar toen het moest uitkomen, vond het platenlabel het album te lang en haalden we er nummers af. Maar voor de heruitgave gaan we die nummers er terug opzetten om zo de tracklist te bekomen die het oorspronkelijk moest zijn. Dus daar heb ik allemaal naar terug geluisterd. En dat was interessant. Op een bepaalde manier zijn we een heel andere band, maar tegelijkertijd is dat een deel van wie we zijn en wat we deden en ben ik daar trots op. Ik kijk eigenlijk niet zo veel terug. En Cooley heeft volgens mij nog nooit terug geluisterd naar één van onze platen.

Waar gaat We Will Never Wake You Up In The Morning precies over?

Het gaat over een bepaalde vriend, die zowat alles wilde uitproberen. Hij nam dan ook een overdosis. En dat was jammer, want hij had heel veel talent, maar geraakte er niet uit. Jammer genoeg had ik nog een betere vriend, die exact hetzelfde meemaakte enkele maanden later. De song had evengoed over hem kunnen gaan, ook al was hij al geschreven.

Een rode draad door deze plaat is dat ook wij soms behoorlijk hard hebben geleefd. Dat was soms leuk, maar er komt ook altijd een terugval bij kijken. Wij hebben allemaal geluk gehad dat we daar niet aan onderdoor zijn gegaan. Nu zijn we ouder en voeden we zelf kinderen op. Cooleys zoon heeft nu de leeftijd die hij had, toen wij samen begonnen spelen. Wat voor advies moet je hen dan geven? Dit of dat niet doen? Geniet ervan, maar maak jezelf niet kapot. Ga niet zo hard dat je de volgende dag niet meer wakker wordt.

Het is moeilijk om daar over na te denken als ouder. Want je wilt tenslotte je kinderen beschermen en ervoor zorgen dat ze veilig zijn, gelukkig zijn. Maar ze moeten ook kunnen genieten van het leven, echt leven, hoe dan ook. Dat is een bizarre balans, die je zoekt. En dat is zowat het thema van deze plaat.

Het is dan ook een erg persoonlijk album.

Inderdaad. Sommige mensen noemen het nostalgisch, maar zo zie ik het niet. De titeltrack heeft het over de band, die Cooley en ik toen hadden, maar het is zeker geen Glory Days. Zo glorieus was het niet (lacht), het was eerder klote, maar het maakte ons tot wie we zijn. Er zit eerder een soort donkere humor in.

Het was ook één van de songs, die je kan meezingen. Was dat de bedoeling?

Zeker, ik hou van het feit dat het een leuk nummer is. En dat geldt ook voor onze shows, waar je volop plezier kan beleven. Maar onze platen zijn donkerder dan de optredens. Dat dat “fun” gedeelte van de show hierin vervat zit, vind ik erg geslaagd.

Shake And Pine was één van de eerste nummers die je voor de plaat schreef.

In december 2021 heb ik dat geschreven. Eigenlijk grappig dat, toen ik het schreef, ik geen enkel idee had waar het over ging. Het ging heel erg snel, als een "stream of consciousness". Toen het net af was, speelde ik het voor mijn vrouw. En zij keek nogal vreemd en vroeg: “Dat gaat toch niet over ons, wel?” Ik antwoordde dat ik geen idee had waar het over ging, maar zeker niet over ons. Toen ze vroeg of ik dat wel zou toegeven als het wel zo was, zei ik van niet, maar het was ook niet zo.

Het leuke van songs schrijven is dat je soms niet echt weet waar het over gaat. Je schrijft maar wat. Zeven maanden later speelde ik een soloshow in North-Carolina en op het podium midden in die song had ik door waar hij over ging: over mijn vriend Jimmy, die plotseling overleed in 2020 aan een hartaanval. Daar op dat podium viel alles op zijn plaats. Misschien was het een herinnering of een gesprek dat dat triggerde.

Je hanteert altijd een zekere vertelstijl in je nummers.

Maar dat heeft wel jaren geduurd voor ik daarmee begon. Maar eens gestart, was dat wel iets dat me heel erg lag. Ik hou van verhalen, van het vertellen van verhalen. Ik hou van films. En dus denk ik op die manier. Maar Shake And Pine is veel abstracter dan dat.

Waarschijnlijk is het de uitzondering op de regel. The Driver is dan weer wel een verhaal, dat je vertelt.

Ja en nee. Het zijn eigenlijk een heleboel momenten. Ik heb nu eenmaal heel veel tijd doorgebracht achter het stuur. Zelf, maar ook als passagier. Als muzikant breng je jaren door op de baan. Zelf rijdend in een bestelwagen of gewoon in een bus. Een groot deel van mijn leven zit dan ook in de beweging van plaats naar plaats. En daar komt veel goeds uit, maar er zit ook een gevaar aan: je ziet soms verschrikkelijke dingen langs de weg. Dat vat eigenlijk de plaat een beetje samen. Het is een metafoor voor veel van wat er op die plaat staat.