Douglas Firs - De dure micro wint het nooit van de pure opname

Met ‘Heart Of A Mother’ heeft Douglas Firs zijn vierde en meest persoonlijke album klaar. We babbelen met Gertjan Van Hellemont in zijn homestudio in de Gentse rand over het ontstaan van de plaat, de invloed van de pandemie op zijn leven en zijn muziek, maar ook over het moeder- en vaderschap.

What If I Can was het eerste nummer uit deze nieuwe plaat dat je op de wereld losliet. De sfeer is anders dan wat we van Douglas Firs gewoon zijn. Is dat een gevolg van alles wat er in 2020 in je leven gebeurd is? 

Gertjan Van Hellemont: Ik denk dat we dat kunnen uitbreiden naar de volledige plaat. De sfeer is anders, omdat we voor het eerst alles hier bij me thuis hebben opgenomen. De hele lockdown zat ik hier te prutsen. Alles stond hier aangesloten met microfoons, versterkers aangesloten, de vloer vol pedalen. Zo kon ik, telkens ik een idee had, gewoon een beetje verhuizen. Op die manier kon ik veel meer experimenteren.

Dat experimenteren zit zeker in What If I Can met heel veel verschillende laagjes. Ik heb onlangs die sessie nog eens geopend op mijn computer en daar zat vanalles in dat ik zelf al vergeten was. Echt van die details waar je in een studio geen tijd voor hebt.

 

De vorige plaat werd in Montréal opgenomen. Deze is echt hier ter plaatse in je eigen huis opgenomen. Hoe belangrijk was "thuis" voor deze plaat?

Heel belangrijk! Er hing sowieso een intense sfeer door het overlijden van mijn moeder en een baby op komst en het daaraan gekoppelde conflict in mijn hoofd. Het is niet dat de plaat daar letterlijk over gaat, maar je merkt wel dat er hier en daar een zin of gedachte naar verwijst. Het graaft allemaal wat dieper. 

Deze ruimte is ook heel iets anders dan Montréal, waar ik de hele stad gebruikte om te schrijven. Ik snoof toen letterlijk de sfeer op in de volledige stad. Hier was het gewoon de trap op en beginnen schrijven en opnemen met op de achtergrond Vlaanderen in een lockdown. 

Hebben de lockdown en alles wat er gaande was in je eigen leven er naar naar jouw gevoel voor gezorgd dat dit je meest persoonlijk plaat geworden is? 

Het afgelopen jaar was ook het meest persoonlijke in mijn leven. Een paar maanden voor we het slechte nieuws van mijn moeder kregen, hadden mijn vriendin en ik het er nog over dat alles bij ons precies zijn gangetje ging zonder mega-heftige slecht-nieuws-momenten. En dan kregen we er plotseling een paar na elkaar; los van mijn moeder is mijn grootmoeder overleden en op dezelfde dag is mijn vriendin haar grootvader overleden. Dat kwam allemaal vlak na elkaar. Het kan dus niet anders dan dat dat in de plaat geslopen is. 

Was de titel van de plaat, ‘Heart Of A Mother’, door wat er allemaal gebeurd is dan een makkelijke keuze? 

Ik heb nog even getwijfeld of ik de plaat ook zo zou noemen. Het nummer was tijdens de opnames steeds meer vorm aan het krijgen, al die dingen gebeurden in mijn omgeving. En ik zag mijn vriendin ook meer en meer veranderen in een moeder, waardoor het op een bepaald moment logisch leek om de plaat ook zo te noemen. 

Puur visueel vond ik het ook wel mooi; twee woorden met een hoofdletter - "Heart" en "Mother" - die dan verbonden zijn. Ik vond het dus een goede, krachtige titel. 

Het volledige album is hier op zolder opgenomen behalve Until It Won’t dat in de toekomstige babykamer van je zoon opgenomen is. Is het toeval dat net die song daar werd opgenomen? 

Dat is zowat het droevigste en donkstere lied van het album en ik had dat eerst, zoals alle andere nummers, hier opgenomen met een elektrische gitaar met tremelo, een pad eronder en backings om dat zo mooi mogelijk in te kleuren, maar dat werd op die manier wat te emo. Ik kwam nadien in bij van die droevige Dylan-nummers; hij kan zo heel sereen een hartverscheurend nummer brengen, waardoor het nog harder snijdt. Ik wou dat bekomen en Until It Won’t is uiteindelijk het nummer van de plaat geworden, waaraan ik lang gesleuteld heb. Ik wou een opname in één take, maar die moest kloppen. Ik nam op in de gang en living, toen we nog aan het verbouwen waren, in de tuin, aan het Damvalleimeer hier in de buurt zonder akoestiek of in een vogelkijkhut aan het meer voor net veel akoestiek, op reis reis in Frankrijk met mijn gsm, maar dat waren nooit opnames, waar ik voor de volle honderd procent tevreden over was.

Uiteindelijk bleek de oplossing in de toekomstige kinderkamer te liggen. Die stond klaar, maar nog oningericht. Bovendien ligt hij aan de straatkant waardoor je het geluid van voorbijrijdende auto’s subtiel kan horen. Uiteindelijk zal het take tweeënzeventig geweest zijn die op ‘Heart Of A Mother’ is beland. Wat best absurd is, omdat ik op elke locatie een opname of zes à zeven gemaakt heb. 

Is dit dan een bijzonder pure plaat geworden?

Het is zeker een zoektocht geweest. Ik wil zeker nog eens een plaat met de band opnemen, waarbij we zoveel mogelijk in één take opnemen, maar daar waren deze nummers niet geschikt voor. Veel partijen zijn hier wel ingespeeld met het idee dat we ze nadien nog wel eens goed en grondig zouden opnemen, maar dat is niet meer gebeurd. In dat opzicht is ze dus wel puur, maar doordat ik thuis opnam, hadden we de luxe om ze qua gevoel helemaal op punt te zetten. 

In het begin nam ik ook alle zangpartijen op in de zangmicro, die ik hier heb. Op het einde hebben we dan nog een dure zangmicro gehuurd om de zangpartijen opnieuw op te nemen samen met een studio-engineer, maar ook daar is uiteindelijk bijna niks van bewaard. Er zat iets in die originele nummers dat er toen qua gevoel niet uitkwam. En dan wint de dure micro niet van de opnamen, die ik alleen deed, waarbij ik volledig in het nummer kruip. 

Ook So This Is It is een primeur, want het is een instrumentaal nummer.

Dat is niet mijn nummer, maar een nummer van mijn pa. Hij heeft het hier op de piano in de studio ingespeeld.

Eigenlijk was het niet bedoeld voor de plaat; bij de uitstrooiing van de as van mijn moeder op zee - dat was een wens van haar - bleek dat we muziek mochten kiezen. Mijn pa vond geen geschikt nummer en liet toen vallen dat hij al een paar dagen aan iets aan het schrijven was. Hij stuurde de gsm-opname door om die af te spelen, maar ik vond dat we dat beter konden en heb hem hier midden de eerste lockdown de opname laten inspelen. Met een aantal vrienden hebben we online dat samen nog wat gearrangeerd en aangekleed. 

Het is maar omdat het nummer zo klopte en het meer en meer bleek dat de plaat daarrond zou draaien, dat het me een mooi idee leek als orgelpunt. Het idee dat er een nummer van mijn vader op een plaat van mij staat, vind ik ook wel een leuke gedachte. 

In 2020 is ook je zoon in je leven gekomen. In hoeverre verandert je dat als mens, maar ook als muzikant? 

Als mens wel natuurlijk, want je wereld draait minder rond jou. Je bent meer een schakel en je beseft, ook door de gebeurtenissen met ons moeder, dat alles vergankelijk is. 

Maar ik hoorde van andere muzikanten met kinderen dat je de zaken iets meer kan relativeren. Toch ben ik blij dat ik muziek nog altijd superserieus neem en dat het een even groot ding in mijn leven blijft. Ik heb vooral het gevoel dat ik hem daarbij kan betrekken en dat hij het allemaal kan meemaken. Ik heb het gevoel dat hij van muziek houdt, maar het kan ook zijn dat ik mijn eigen leven een beetje op hem projecteer. (lacht)

‘Heart Of A Mother is jullie vierde studioalbum. Zijn er dingen of dromen die jullie als band echt nog willen bereiken?

Het is an sich al een mooi idee en uitgangspunt om te blijven bestaan. Daarnaast proberen we telkens een andere plaat te maken. Ik denk altijd, als ik begin te schrijven: en nu ga ik eens een rockalbum maken!, maar dat draait altijd anders uit. Die one-take-rockplaat wil ik sowieso nog eens maken. Nu is het door omstandigheden zelfs helemaal iets anders, maar de plaat is natuurlijk ontstaan. Ergens denk ik dat dit dan ook een plaat is die ik zeker eens moest gemaakt hebben. Die melancholische kant zit sowieso wel heel hard in mij. Bij vorige albums staat dat er ook op, maar probeerde ik dat precies altijd te verdoezelen achter de stevigere nummers. Nu is het echt die pure melancholie. 

Het toffe aan Douglas is dat het nog steeds blijft groeien. Bij de vorige plaat hebben we voor het eerst in de grote zaal van de AB gespeeld. Dat was een fijn moment voor de band, omdat we dat traject echt samen hebben afgelegd. Het groeit zo plaat per plaat een beetje en dat lijkt me wel het ideale traject voor een band. We hebben niet een signaturesong waar de zaal op zit te wachten, maar er komen telkens nieuwe mensen bij die ons ontdekken en komen kijken. 

Als dat zo blijft doorgaan, zou het tof zijn om er nog eens een ander land bij te nemen. In Duitsland touren zou leuk zijn. Zeker als mensen daar dan speciaal voor ons zouden komen kijken. 

Maar op jullie voorwaarden en aan jullie tempo dan?

Niet per se aan mijn tempo, maar ik ga inderdaad wel altijd de muziek maken die ik wil maken. Na vier albums kan je niet plots iets raars beginnen afleveren.

Bij muziek weet je nooit. Er kan je plots iets overkomen zoals I Follow Rivers van Triggerfinger of zo. En dat lijkt me op zich wel cool dat je dat tempo dan moet volgen. Ik heb op zich wel het gevoel dat we daar als band klaar voor zijn. We zien wel wat er gebeurt. 

Foto: Patrick Blomme