dirk. - Je doen lachen om niet te moeten huilen, dat willen we

Elke clown verbergt een groot verdriet, wordt wel eens gezegd. En dat gaat ook wel op voor dirk., al zal je frontman Jelle Denturck niet gauw zichzelf horen beklagen. Wat hij dan wel doet? Dat lees je hieronder.

Dirk. bestond al even naast PPP, waarom ging de ene band tenonder en bleef dirk. bestaan? Ook al zat de helft van dirk. ook al bij die andere band.
Jelle Denturck: Om te beginnen was er een praktische reden. Onze drummer, Floris Kesteloot, wou op wereldreis gaan voor een jaar en dat wilden wij hem niet ontzeggen. Zulke dingen moet je doen, wanneer het nog kan. Bovendien hadden we met PPP het gevoel dat het verhaal verteld was. We zaten met een identiteitscrisis en wilden niet langer het vrolijke popbandje zijn. We hebben collectief beslist om er even mee op te houden. Wat de toekomst brengt zien we wel. Het kan zijn dat het voorgoed gedaan is. Het is ook mogelijk dat we ooit de draad weer opnemen. 

En ondertussen was dirk. daar dus inderdaad al. Dat moest wel nog allemaal beginnen en daar hadden we wel zin in. Daar voelde ik wel de drang om er alles eens uit te persen en om een plaat te maken.

Ondertussen zijn jullie opnieuw van drummer veranderd. Hoe kwam dat?
Ruben is ermee gestopt met heel veel spijt in het hart, maar hij moest keuzes maken. Hij speelt ook bij Faces On TV, Noémi Wolfs en Tamino, ook allemaal bands die ook nog eens kort na elkaar een album uitbrachten en gingen touren. Het was gewoon niet meer te combineren.  Het deed hem wel pijn, want hij heeft de plaat mee ingespeeld en zelfs meegeschreven aan de songs, maar hij zal dus niet meer van op de eerste rij meemaken hoe de plaat door de wereld onthaald wordt. Soms moet je keuzes maken. En wat ook wel hielp, was dat bij ons de vervanger al in de coulissen klaar stond. Hij had dus niet het gevoel dat hij ons verweesd achter zou laten.

Hoe tevreden ben je zelf van de eerste plaat?
Ik moet eerlijk zijn… Ik ben heel tevreden (lacht). Ook over hoe we het aangepakt hebben. De plaat is heel simpel opgenomen op tape en we hebben ze live ingespeeld. In vier dagen tijd stond alles erop. Ook het artwork heb ik zelf gedaan, alles met de hand. Je kan niet geloven hoeveel deugd het dan doet, als je voor de eerste keer dat vinyl in handen hebt. Het is bovendien de eerste keer dat ik iets op vinyl heb uitgebracht.

Ik ben tevreden over elke song en ook het geheel klopt. Nick Cave heeft het ook eens gezegd in een documentaire: als je zelf iets hebt gemaakt, heb je zin om dat te gaan verkondigen aan heel de wereld. En eigenlijk is dat niet nodig, maar het is dat gevoel waarvoor je het moet doen; die grote voldoening.

De teksten zijn soms behoorlijk nihilistisch. Ondertussen door die fase heen?
Die zal nooit volledig voorbijgaan, denk ik. Maar ondertussen gaat het wel beter. Vorig jaar had ik een echt kutjaar. Ik heb heel diep gezeten. Mijn mama overleed aan kanker, een rotziekte waaraan ze al langer leed en waarvan we wel wisten dat het faliekant zou aflopen, maar niet wanneer dat zou gebeuren. Dat heeft mij fundamenteel veranderd. Ik kijk nu volledig anders naar de wereld. Het is ook in de plaat gekropen en is het zeker geen plaat waarmee ik die periode verwerk of van mij afschrijf. Er is ook geen nummer dat daarover gaat. Het gaat meer over hoe ik naar de wereld kijk. Dat zal er misschien ooit nog van komen, dat ik zo’n plaat schrijf over die periode en over het gemis.

Je lijkt  behoorlijk belezen. De Griekse filosoof Pyrrho komt bijvoorbeeld langs. Biedt de rede / de ratio een oplossing voor jouw angsten?
Ik heb filosofie gestudeerd en ben, wat dat betreft, dus wat misvormd. Ik ga de wijsheid en kennis vaak zoeken in boeken. Ik geloof ook wel dat je troost kan vinden in de woorden van een schrijver die bijvoorbeeld een gevoel goed kan verwoorden. Ik lees veel en dat helpt mij; dat kalmeert mij; dat leert mij de dingen een beetje plaatsen. Vooral omdat je zo ontdekt dat je niet alleen bent; dat er nog mensen zijn die voelen wat ik voel, die denken wat ik denk; die zitten met dezelfde dingen waar ik mee bezig ben. Dat biedt enorm veel troost. En het helpt mij ook met de teksten voor mijn nummers. Soms haal ik letterlijk citaten uit boeken. Ik pas misschien wel het metrum wat aan zodat het klopt, maar vaak zijn het letterlijk dingen die ik gelezen heb. Bijvoorbeeld in Milk, de huidige single, daar zitten zinnen in die recht uit ‘De Zwarte Zwaan’ van Nassim Taleb komen.

Is humor dat dan wel?
Dat is essentieel voor dirk.; voor wat hij wil vertellen. Als je een donkere plaat maakt, die alleen maar donker en zwaar is, dan wordt dat al gauw zelfbeklag. Wee mij! Dat wilden we absoluut vermijden. Dat is totaal niet interessant; daar knap ik zelf op af. Ik heb er bewust veel woordgrapjes en onnozelheden ingestoken zodat, wanneer de donkerte de kop opsteekt, hij ook echt in je gezicht slaat.

Ik hou van schrijvers die op die manier schrijven zoals Douglas Adams, de auteur van ‘A Hitchhiker’s Guide To The Gallaxy’. Die schrijft echt doldwaze verhalen, supergrappig, maar de kern, de fundamentele vraag, is altijd: wat doen wij hier eigenlijk? Waarom leven wij? Dat vind ik echt enorm boeiend. Dat zet je aan het denken. Met zijn boeken doet hij mij constant lachen… om niet te moeten huilen. En dat willen we met dirk. ook doen.

Eén van die onnozelheden lijkt het spelletje dat je speelt in Toothpick…
(lacht) Ik weet niet of je dat ooit al gezien hebt, maar dat stond in het huis van mijn vriend. Ik was mij aan het vervelen en er stond daar een plastic tandenstoker in de vorm van een pinguïn. Als je op zijn kopje duwt, pikt hij een tandenstoker uit een potje en dan kan je die pakken en een olijfje prikken of zo. Die tekst is dus een realistische weergave van wat ik daar aan het doen was. Ik was teksten aan het schrijven en ik schreef dus op een bepaald moment gewoon op wat ik net daarvoor aan het doen was: “I was playing with a penguin / it grabs a toothpick when you push it, so I push.”

In hetzelfde nummer staat er ook “Starsailor’s on the radio and I am the only one who’s not singing along.” En dat was ook echt zo. Bij de bovenburen speelden ze keihard Four To The Floor op de radio en mijn lief was kei-enthousiast aan het meebrullen, maar ik voelde mij ellendig die dag en zat daar maar wat. Die song is dus een letterlijke beschrijving van dat moment. Ik weet dat het overkomt als iets heel absurd, maar zo ging het die dag dus echt.

Met dirk. waren jullie behoorlijk vroeg om in te pikken op de huidige revival van de nineties-gitaarsound. Heb jij goede voelsprieten als het op trends aankomt?
Ik hoop alvast dat het terug in wordt. Gitaarmuziek is op dit moment niet het meest populaire genre. Ik las onlangs in de krant dat hiphop dat momenteel is. Wereldwijd worden er meer hiphopnummers gestreamd en gekocht dan rocknummers. Het is dus niet ons momentum, maar zoals het altijd gaat: als er een genre mainstream wordt, gebeuren er in de underground altijd spannende dingen. Het is misschien wel goed dat rock een keer een trap onder de kont krijgt. Alvast bij ons zie ik de laatste twee jaars spannende rockbands die aan het opkomen zijn. Ik denk bijvoorbeeld aan Shht, Hypochristmutreefuzz, The Guru Guru en noem maar op. Er gebeuren spannende dingen in België in noise en rock. Daar ben ik alleen maar blij mee.

Bono en Arno zitten alvast op boze rockbandjes te wachten. Dus wie weet...
Dat heb ik inderdaad ook gelezen.

Jullie maken een behoorlijk potje herrie, maar hoe belangrijk is de song, de melodie bij dirk.?
Heel erg belangrijk! Essentieel! Even essentieel als humor en noise. Het is net die combinatie die ons definieert. Het ene kan voor mij niet zonder het andere. Als ik een nummer schrijf zonder refrein en een strofe, dan vind ik het zelf bagger. Ik moet een refrein hebben dat meezingbaar, herkenbaar en melodieus is. Anders is het voor mij niet interessant.

We hadden al zoiets verwacht, anders hadden we het niet gevraagd. Iets anders echter: jullie eerste single Hide  haalde ‘Album’ wel, Hit niet. Nochtans telt ‘Album’ maar acht tracks. Er was dus nog plaats.
We hebben het nochtans zelfs opnieuw opgenomen. We hadden dat vroeger al eens gedaan, maar dit keer klonk het echt hifi; megagoed opgenomen, supergoed gemixt. Ik vond het zelfs iets te goed gelukt, te afgelikt. En dus vond ik het niet echt passen op de plaat tussen de rest. Zoals ik al zei, is ‘Album’ redelijk crappy opgenomen, live ingespeeld en op tape gesmeten. Het mocht allemaal wat scheef staan. Maar we brengen die versie zeker nog eens uit, want ze klinkt geweldig. We hebben ook geprobeerd om Hit op te nemen zoals de andere nummers, maar ook dan werkte het niet. Die song heeft gewoon een ander karakter. Daarom staat hij er dus niet op. En dat is ok, want we wilden ook sowieso een gebalde plaat maken. De keuze voor kort en krachtig was heel bewust. We hadden nog andere songs hoor, maar enkel diegenen die echt bij elkaar pasten, kwamen op de plaat. We hadden zelfs een prachtige ballad van anderhalve minuut, maar toch was er ook daar geen plaats voor. Hij brak het tempo van de plaat. En dan moet je streng zijn.

Humo was meteen mee toen Gnome uitkwam en ook de muziekblogs gingen uit hun dak. De radio volgde nochtans niet. Ook niet bij Milk. Hoe vervelend vind je dat?
Met dirk. schrijf ik echt niet met het oog op succes. Dat een song alsGnome niet gedraaid wordt, verwondert ons niet. Als je overdag naar de radio luistert, zouden wij sowieso de vreemde eend in de bijt zijn. Ik snap dat wel. De mensen, die naar ons luisteren, vinden ons echt goed en dat is wat telt. Er zijn tal van mensen die in onze muziek iets herkennen en er iets aan hebben. Dat is het gevoel dat ik heb. Zeker bij optredens merken we dat mensen mee zijn in het verhaal. De appreciatie is intens en dat is voor ons belangrijk. Liever tweehonderd mensen die ons fantastisch vinden dan tienduizend die ons best ok vinden.

Bij de plaat zit ook een kleurboek. Wat is daar de functie van?
(schatert het uit). Functie? Niets functie, gewoon pure fun. Ik teken enorm graag en op een bepaald moment heb ik zo'n cartoonversie getekend van de bandleden. Ik wilde van elk lid van de band een personage maken zoals in een strip; ze een naam geven en altijd dezelfde kleren doen dragen. Iedereen vond dat heel tof en op een bepaald moment groeide zo het idee om bij elke song een cartoon te tekenen. Niet om de song uit te leggen of zo, maar gewoon als leuk extraatje. Uiteindelijk is dat een kleurboek geworden.

Waar staat dirk. over vijf jaar?
(aarzelt lang) Ik heb geen specifieke doelen voor ogen, omdat ik dan enkel teleurgesteld kan worden. Het enige wat ik hoop is dat we over vijf jaar nog altijd spannende muziek maken en dat we het zelf nog leuk vinden. Voor mij is dirk. alleszins een langetermijnproject. Ik wil er echt mee verder gaan en zo ver mogelijk geraken, maar vanaf het moment dat we onszelf niet meer verrassen of uitdagen, moet het stoppen.

En op de korte termijn dan?
We gaan natuurlijk veel live spelen. Eerst een pak zaalshows, ook in Nederland, dan festivals in de zomer en daarna willen we eigenlijk al met nieuw materiaal komen. Ik wil muzikaal erg productief zijn. Ik hou van bands als Parquet Courts, Ty Segall, King Gizard en zo. Bands die veel materiaal uitbrengen en doorwerken. Ik hou wel van het idee dat je geen twee jaar moet schaven aan een ep’tje van vijf nummers. Dan creëer je verwachtingen die je nooit kan inlossen en je plaatst jezelf op een piëdestal. En daar kan je alleen maar afvallen.

Prima, dan kunnen we dus nog veel dirk. verwachten. Daar kunnen we alleen maar naar uitkijken.

Beluister of koop 'Album' hier.