Devotionals - Deze songs zijn ontstaan als overpeinzingen

Devotionals is het troetelkind van Tyson Vogel, in een ander leven ook nog drummer van Two Gallants. Maar dit is anders: dit project neemt afstand van de rauwe bluesrock en valt terug op de essentie van (grotendeels) instrumentale nummers, die je raken in het diepste van je ziel. Wij zaten met een boel vragen en vuurden die met een sneltreinvaart af.

Beschouw je jezelf als een religieus iemand (Devotional = stichtelijk, vroom)? Helpt muziek je daarbij? Waar komt de bandnaam vandaan?
Tyson Vogel: Ik zou mezelf niet religieus noemen, maar ik voel me wel aangetrokken tot het leven, en dat is ook omgekeerd zo, op een spirituele manier. Er wordt voortdurend een diepzinnige conversatie gevoerd, als eb en vloed, van binnenuit , van buitenuit, ... Dat gaat van binnenin mijn botten tot de lucht die moeiteloos vleugels kan dragen, van een verlichte zwerver die in een doodlopend steegje staat te brullen tot het zonlicht dat het gezicht van je lief streelt: je wordt er bijzonder bescheiden van. De relatie die ik met muziek heb kan je daarmee vergelijken. Het zet die momenten om in iets eigenaardigs, iets heel specifieks.

Muziek is ook een soort van conversatie. Het LEEFT. Religieus of niet, muziek is altijd aan iets toegewijd. De naam ontstond vanuit die filosofie. Zo gauw we wakker worden zijn we al ergens mee bezig, zijn we dus iets toegewijd. Of dat nu het moment van ontwaken zelf is of gewoon je regelmatige hartslag. Ook dat is toewijding. We zijn dus allemaal Devotionals, aan iets toegewijd.

Waarom heb je die zucht voor het eerste nummer laten staan?
Ik wilde ruimte maken voor stilte. Ademen is een geluid op zich. We zeggen bijvoorbeeld "Diep inademen!", als we onszelf willen kalmeren. Als we moed willen rapen in harde tijden. Om te mediteren of je te concentreren. Ik wilde één van de basiselementen, één van de meest normale zaken van ieders bestaan vorm geven, weerklank doen vinden. Het kan verstikken of voeden. Elke ademtocht is weer een conversatie op zich.

Zingen lijkt je niet echt te liggen. Hoe komt dat?
Ik moet eerlijk toegeven dat ik zingen niet echt iets voor mij is. Ik voel me er wel door aangetrokken, maar tijdens het proces voel ik me er ongemakkelijk bij. Ik vermoed dat het eerder iets psychologisch is dat zijn oorsprong vindt in een eerder bescheiden persoonlijkheid en niet zozeer in zwakte. De song vraagt om een eigen vormgeving. Het is niet toevallig dat het grootste deel van deze nummers instrumentaal is. Er was ook een reden waarom die stem, het zingen zo kwam zoals het was, in al zijn breekbaarheid.

Morning Due is bijna minimal music. Was dat ook wat je voor ogen had?
Het overgrote deel van dit album probeert emoties in hun zuiverste, onbezoedelde vorm uit te drukken en uit te puren. Morning Due is het boegbeeld daarvan. Het is inderdaad minimal en dat was ook absoluut de bedoeling. Deze plaat schreef zichzelf. Het is een conversatie, een vorm die vorm geeft aan gevoelens en ervaring. Ik wou enkel en alleen een deel van het leven dat ons stuurt vorm geven, maar eigenlijk is dat deel onzichtbaar. Muziek is die vorm en ik had geen vooropgezet idee van hoe dit album moest gaan klinken, maar ik voelde een onweerstaanbare drang om los te laten wat binnenin zat te broeden. Ik werd erdoor geleid en terwijl de songs vorm kregen en groeiden, werd het ontwerp duidelijk, werd de vorm van de plaat afgelijnd.

Er lijkt een diepe tristesse verscholen te zitten in deze nummers. Hoe persoonlijk zijn ze?
Dit album is echt heel erg persoonlijk, maar hoewel deze songs van mij kwamen, voelt het niet aan alsof ik de eigenaar ervan ben. Ik heb hetgevoel dat deze liedjes op iedereen zouden kunnen slaan, van iedereen zouden kunnen zijn. Ik ben/was gewoon het voertuig, het medium voor dit sonische herkauwen. Ze zijn zoveel van jou als ze van mij zijn. Het zijn ontdekkers, getuigen van het hart.

Ze zijn inderdaad het product van een overrompelende duisternis en persoonlijke veldslag van het leven, maar ze zijn een licht dat de weg aangeeft, een ingrediënt dat deel uitmaakt van eenieders ervaring en leven.

Zit er een betekenis achter de traagheid van de songs?
Het tempo van deze songs is niet veranderd sinds ze ontstonden.Deze liedjes waren oorspronkelijk meditaties, overpeinzingen, ... Het tempo belichaamt de rust en de ruimte waaruit ze ontstaan zijn. Ze zijn toegewijd aan de ruimte. Onze levens zijn onderhevig aan de vergankelijke neigingen van onze tijd. Het leven vliegt ons voorbij aan zo'n snelheid tegenwoordig en we zijn onderhevig aan zo'n overvloed aan indrukken.

Deze tracks zijn toegewijd aan de traagheid, aan die zwangere leegte die je dreigt te overvallen bij elke ademtocht, bij elk moment van ongeloof, elke keer je hart gebroken wordt, bij elke geboorte, bij elke zweem van een lach, bij elk moment net voor je in slaap valt of wanneer je wakker wordt naast je geliefde. Het overvalt je wanneer je helemaal JIJ bent en wanneer het leven elke gedachte en elke beweging verrijkt. De traagheid van deze plaat is een overpeinzing van die onvoorziene momenten.

De songtitels zijn bijna impressionistische schilderwerkjes waar de muziek bij past.
De titels zijn inderdaad een zicht op de wereld door het sleutelgat. Ze geven een idee van de woordenloze compensatie en van de ervaring die elke song uitstraalt.

Je schrijft graag en toch zijn deze liedjes instrumentaal. Zijn songteksten dan zo verschillend van poëzie?
Het hangt af van hoe de schrijver zijn schrijfsels benadert en als je liedjesteksten schrijft, liggen er heel wat valkuilen en herhalingen op de loer, waarvoor je moet opletten. Woorden moeten op een natuurlijke wijze in je opkomen als ze eerlijk geschreven zijn. Deze liedjes vroegen gewoon om instrumentaal te blijven, hoewel mijn bewustzijn, mijn brein hier erg graag teksten had bij geschreven of gezongen, bleek dat gewoon niet te kloppen.

Woorden zijn een ingewikkelde ervaring omdat wij een ingewikkeld ras zijn. De meest eenvoudige uitdrukkingen kunnen op zoveel manieren geïnterpreteerd worden. Ze kunnen zoveel dubbele bodems hebben dat ze de meest simpele ervaringen kunnen belemmeren. Schrijven is inderdaad belangrijk voor me, maar nu leidde het gebrek aan woorden tot de meest pure, ondubbelzinnige ervaring. Muziek is een universele taal.

Stoort het je dat men dit album vooral zal leren kennen vanwege je achtergrond als drummer van Two Gallants?
Helemaal niet. Ik voel me vereerd dat men deze muziek een kans zou geven, hoewel hij helemaal verschilt van de muziek van Two Gallants.

Heeft deze plaat gevolgen voor Two Gallants?
Adam (Stephens, zanger-gitarist van Two Gallants, nvdr) en ik zijn samen opgegroeid. We kennen elkaar van toen we zes jaar oud waren, maar het grootste deel van ons volwassen worden deden we terwijl we samen op onderzoek gingen in de wereld, in onszelf en in muziek. Het was voor ons beiden belangrijk om - na zo intens afstand te hebben genomen van onze levens - naar huis terug te keren en de gevoelens te koesteren die we opzij hadden moeten zetten toen we als Two Gallants rondtrokken. Maar verder heeft deze onderbreking geen enkele invloed op de band. Integendeel, het zal blijken dat deze terugkeer naar onszelf Two Gallants alleen maar versterkt zal hebben.

We zijn benieuwd.