DeeExpus - In DeeExpus heb ik van de vrijheid genoten
Als er dit jaar één band de concurrentie aankan met de even hoogstaande als hapklare progrock van It Bites (dat straks zijn dertigste verjaardag viert met een nieuw album), dan is het wel DeeExpus. Geholpen door een geweldige productie en de bijdragen van Marillions Mark Kelly, moet ‘The King Of Number 33’ één van de progsensaties van 2012 worden. Wij spraken met Kelly over zijn onverwachte zijstap.
Hoe kwam je eigenlijk bij DeeExpus terecht?
Mark Kelly: Men vroeg me een pianotrack op te nemen voor één nummer, maar geleidelijk voegde ik steeds meer toe aan het album. Voor zover mijn werk voor Marillion het toelaat, ben ik vast bandlid. Alleen zal ik niet meetouren omwille van mijn gehoorproblemen. Aan het volgende album zal ik ook meewerken wanneer het komende Marillionalbum klaar is.
Het is al gebeterd. Op een bepaald moment was ik helemaal doof aan mijn linkeroor. Het gehoor kwam terug, maar het is nog niet zoals het vroeger was. Ik probeer blootstelling te vermijden. Bij Marillion gebruiken we in-ear-monitoren zodat je het geluid zelf kunt regelen. DeeExpus speelt in kleinere zalen, waar iedereen op het podium dicht op elkaar staat en men zonder monitoren speelt. Dat is een pak luider en dat kan ik nu niet verdragen.
Ik denk het wel. Maar dit is echt goede muziek en deze band verdient het dus.
Het is ongetwijfeld progressieve rock, soms wat retro, maar ook met heavy rock en metal in de lijn van wat Steven Wilson doet met Porcupine Tree. Het is een goede combinatie van sterke popmelodieën en interessante arrangementen.
Bij het schrijven van het album ‘The King Of Number 33’ was ik niet betrokken, maar het verschil is duidelijk. DeeExpus legt zich eerst toe op alle muziek en de teksten moeten zich aanpassen. Bij Marillion is het net andersom. Daar dicteert het verhaal de richting die de muziek uitgaat. Als muzikant ben ik meer geïnteresseerd in de muziek, dus heb ik in DeeExpus genoten van die vrijheid.
Eigenlijk niet. Ik geniet er echt van. Bands als Opeth, Blackfield en Guilt Machine boeien me wel. Maar groepen zoals Pendragon en IQ, die in de jaren tachtig in de slipstream van Marillion opdoken, interesseren me niet bijzonder.
Hoe staat het tegenwoordig met Marillion?