De Staat - Extreem eerlijk!

Ze zitten er heel relaxt bij als wij de jongens van De Staat in een brasserie in Mechelen ontmoeten. Zanger-gitarist Torre Florim en toetsenist Rocco Hueting maken grappen over de klok, die hen boven het hoofd hangt en voor eeuwig op halfnegen lijkt te zijn vastgeroest, maar als het dan over muziek gaat, verandert de toon; dan wordt het toch iets meer ernst. En een onschuldige inleidingsvraag wordt dan plotseling serieus.

Alles naar wens verlopen bij de opnames van de nieuwe plaat?
Torre Florim: (peinzend) Eigenlijk wel.

Rocco Hueting: Dit was, toen we er aan begonnen, wat we dachten dat er ongeveer uit zou kunnen komen. Dat het precies deze liedjes zouden worden, wisten we niet, maar dat we het op deze manier gingen doen stond vooraf al wel vast. Deze keer hebben we - of tenminste Torre - de plaat helemaal zelf opgenomen.

Was het, nu jullie een eigen studio ter beschikking hadden, niet moeilijk om op een bepaald moment te zeggen: “Dit is het”?
Florim: Dat is iets dat niet in mijn handen lag. De deadline was er en ik kan daarmee prima overweg. Nieuwjaar is altijd een goede periode om platen uit te brengen en daar mik je dan op. En als dat niet gehaald wordt, snij je jezelf in de vingers. Creatief was dit net erg leuk en ik ben relatief goed in knopen doorhakken.

Ik heb al vaker platen geproducet, maar nog nooit het hele proces doorlopen met ook het mixen en dergelijke. De eerste vijfennegentig procent van het maken van een liedje verloopt meestal vlot, maar die laatste vijf procent - dingen, die de luisteraar niet boeien -is het moeilijkste. En daar kan ik heel lang mee bezig zijn.

Tuering: Misschien is het wel precies omdat je altijd andere platen bent blijven doen, dat je in die rol bent gegroeid, dat je geleerd hebt om knopen door te hakken. De ervaring heeft het je geleerd.

Wat is er met deze plaat veranderd ten opzichte van de vorige?
Florim: De vorige plaat was behoorlijk rijk gearrangeerd. Die bevat veel lagen. Deze keer hebben we bewust geprobeerd om het kaler te houden, om duidelijker te zijn. Veel beats zijn kaler, terwijl de vorige plaat meer percussie bevatte. Soms spelen we bijvoorbeeld gewoon minder noten, ligt de nadruk meer op de groove. We hebben ook wat meer tijd genomen om iets te laten ontwikkelen.

Tuering: In het begin zat Tim (Van Delft, drummer) nog een beetje in de modus van ‘I-CON’. Dus ging hij allerlei dingen proberen en werden de songs zo opgevuld. Maar later hebben we het dan met opzet terug vereenvoudigd.

Florim: Soms moesten we inderdaad tegen onze natuurlijke drang ingaan.

Heeft de ep, die toch helemaal anders was, een vervolg gekregen op deze plaat? En dan denken we specifiek aan de afsluiter, She’s With Me?
Florim: She’s With Me is eigenlijk een nummer, dat ik al in 2010 heb gemaakt. Het was de bedoeling om hiermee nog iets anders toe te voegen aan de plaat, een mooie afsluiter. Het had ook op ‘Vinticious Versions’ kunnen staan.

Toen we de tour rond die ep deden, speelden we dat nummer als toegift. Het is in elk geval door de ep en de bijhorende tour dat we dat nummer terug zijn gaan spelen. En dat beviel zo goed dat we het wel cool vonden om het “officieel” te maken en op plaat te zetten. Het steekt ook een beetje af tegen de andere songs.

Het is niet humoristisch of ironisch. Het is een gevoelig nummer en het was gewoon niet passend om daarin humor of ironie te gaan steken. Ook muzikaal valt het op. Het is dan ook niet voor niets dat het helemaal achteraan de plaat staat. Het nummer had voor mij veel waarde en dus loonde het de moeite om het op de plaat te zetten.

Klonk het nummer toen je het schreef, al zoals het nu klinkt?
Florim: Nee, toen was het een heel simpele, akoestische opname, maar het moest toch iets meer passen binnen de plaat.

Werden al de andere songs wel specifiek geschreven voor deze plaat?
Florim: Peptalk was een demootje, dat we nog hadden liggen. Die hadden we gemaakt voor ‘I-CON’, maar daar kwamen we toen niet helemaal uit. Dat was meteen ook één van de eerste nummers waarmee we begonnen in het proces van deze plaat; om een beetje erin te komen. En toen lukte het wel.

Hueting: Ook Life Is A Game (Ladadi Ladadada) was een demootje. We hadden toen een aantal nummers gemaakt voor ‘I-CON’, maar die hebben we toen allemaal weggeflikkerd en dan hebben we de plaat met andere nummers gemaakt.

Florim: Het gebeurt bij elke plaat wel dat er plotseling een aantal oude demo’s weer opduiken, die dan opeens wel werken. En dat geldt ook voor dit nummer. Het is gek hoe dat kan werken als je een plaat maakt. Dan kan het gebeuren dat je een nummer te vaak hebt gespeeld en begin je te denken dat het eigenlijk niet zo speciaal is. En jaren later kom je er dan achter dat het een heel fijn nummer is.

Als we dan een nieuwe plaat maken, ga ik altijd even door die lijst om te kijken of we niks gemist hebben. Bij deze plaat geldt dat voor zo’n drietal nummers.

Worden die nummers dan ooit wel eens live opgevist?
Florim: Ooit hadden we wel eens een nummer dat we live speelden, maar niet opnamen. Dat was toen bij de eerste plaat. We hadden toen nog niet genoeg nummers hadden om een uur vol te krijgen. Ofwel gingen we dan nummers rekken en jammen of we haalden een aantal van dat soort nummers erbij.

Maar bijna alles wat je op plaat hoort, is live opgenomen. We staan in een cirkel, spelen en dat neem ik op. Daarna nemen we dan de zang op, wordt hier en daar nog wat percussie toegevoegd of corrigeren we fouten. Als iets live wel werkt en op plaat niet, zit er iets fout bij de opnames.

Hebben jullie dan nooit een live plaat overwogen?
Florim: Het zou kunnen, maar het leuke aan live is net dàt moment. En als je dat gaat registreren, dan is die magie weg. Het leuke aan live is dat het altijd anders is en dat je er op dat moment bij had moeten zijn. Ik maak gewoon liever een nieuwe plaat dan. In principe is dit trouwens al een soort live opname.

De cirkel als thema was duidelijk belangrijk.
Florim: Die ‘O’ was inderdaad de enige, logische titel. In de eerste plaats omdat we altijd in een cirkel hebben gestaan tijdens de opnames; bovendien vind ik de letter “O” erg leuk. Het kan staan voor verbazing, voor teleurstelling. En veel van de nummers gaan over vanop afstand kijken naar hoe de dingen in cycli evolueren, hoe je zelf in herhaling kan vallen. En het is natuurlijk een symbool voor het oneindige.

Zag je dat thema er achteraf in of heb je dat er vooraf willen insteken?
Florim: Dat weet ik niet meer zo goed, maar ik weet wel dat ik eerder al nagedacht had over de titel ‘O’ en wat je daarmee zou kunnen. Ik merk ook dat ik op dit moment in mijn leven bekeek hoe het met relaties ging, dat je keer op keer tegen dezelfde dingen aanloopt en die op dezelfde manier oplost en dat dat eeuwig blijft doorgaan op de één of andere manier.

In je leven heb je ook altijd het gevoel dat je de hele tijd hetzelfde aan het doen bent. Ook is het een overweging over hoe wij als mensheid het misschien ooit voor elkaar gaan krijgen dat we bijvoorbeeld niet meer dood gaan. Heel veel nummers hebben dus een thema dat slaat over het eeuwig doorgaan van de dingen.

Bovendien staat de nul ook voor niks. En sommige nummers gaan over de eindigheid. She’s With Me gaat over de dood en Peptalk over het feit dat de wereld toch niet meer te redden is, dus laten we dan nog maar even genieten van het moment.

Is de wereld effectief niet meer te redden?
Florim: Dat is gewoon een idee. Het gaat over meerdere dingen tegelijkertijd. Het is toch interessant om te bedenken dat ergens geen toekomst meer in zit; hoe dat droevig is, maar tegelijk ook bevrijdend aanvoelt omdat je daar dan niet meer over hoeft na te denken en dat je kan genieten van het nu. Maar het zou evengoed over een relatie kunnen gaan: deze relatie is niet meer te redden, maar vanavond hebben we dan toch nog een mooie tijd. Dat heb ik in de tekst proberen in het midden te laten.

Hueting: Het leuke aan die cirkel was dat het over ons kon gaan, maar ook helemaal niet; het kan over hele grote thema’s gaan, maar ook gewoon over een groove of een melodie.

Florim: Omdat ‘I-CON’ zo’n rijke plaat was met veel kleuren en dergelijke, vond ik het ook wel interessant om nu net voor iets simplistisch te kiezen: twee kleuren – blauw en wit – één van de meest voorkomende symbolen in de wereld, een heel duidelijk beeld en daarmee ook benadrukken dat het een kalere plaat is.

Gaat de idee van de cirkel zich ook doortrekken naar het podium?
Florim: Daar hebben we heel erg over nagedacht, maar in de gemiddelde club is het lastig om dat uit te voeren. Ik sluit zeker niet uit dat het ooit gaat gebeuren. We hebben bijvoorbeeld sessies in de studio gehad, waarop mensen met de hoofdtelefoon op konden meeluisteren naar hoe wij speelden en konden ervaren hoe wij opnamen. Dat ging toen om vijfentwintig mensen die om ons heen stonden. Ooit hebben we het ook op Down The Rabbit Hole gedaan, midden in een bos.

Tuering: Dan krijg je een heel andere vibe.

Florim: Mensen zien dan vaak heel andere dingen, hoe je met je pedalen werkt, bijvoorbeeld. Normaal sta je voor een muur van mensen, maar dan is het alsof je aan het spelen bent en mensen kijken mee. Da’s een heel andere ervaring en dat heeft waarschijnlijk ook meegespeeld op de nieuwe plaat.

Ironie komt steeds weer terug in je liedjes, in een nummer als Blues Is Dead bijvoorbeeld, en het komt ook terug in de muziek.
Florim: Dat is iets dat heel diep in mij zit. Ik kan niet anders dan op die manier naar dingen te kijken en dat is dan de leukste manier om een punt te maken. Ik hoop ook dat het duidelijk is dat we onszelf niet al te serieus nemen. Dat is ook altijd wel een krachtige positie om als band in te nemen.

Dat nummer gaat meer over de thema’s, die in de oude blues worden aangehaald. Al die clichés – my baby left me, ik heb geen baan, … – zijn niet meer van toepassing op de wereld waarin wij, westerlingen, leven. Het gaat zo goed dat klagen eigenlijk nergens op slaat. Want eigenlijk gaat het toch gewoon heel goed met ons allemaal. Alleen zie je dat niet echt in het nieuws. En dit was een grappige manier om dat punt te maken.

De ironie, die ik in mijn nummers steek, is waarschijnlijk gewoon het bewijs, dat het goed met me gaat. Ik heb gewoon niet zoveel persoonlijke sores, dus ik heb ook niet het gevoel dat ik daarover iets moet zeggen.

En toch is er dan een nummer als She’s With Me…
Florim: …maar dat gaat dan niet eens over mezelf. Het gaat over een vader, die zijn dochter verloor. En dat meisje zei tegen haar vader: “Papa, ik voel dat ik val”, waarop die vader antwoordde: “Maak je geen zorgen; ik val wel met je mee”. En dat vond ik heel mooi. Toen men mij dat vertelde, werd ik van dat beeld alleen al bijna emotioneel. En op een nacht heb ik daarover dan een liedje gemaakt en, toen er dan mensen overleden, die ik kende, ging ik dat liedje spelen, omdat het daar gewoon bij aansloot.

Hueting: Wij hadden aanvankelijk echt wel de indruk dat dit over jezelf ging, alsof je enkel in de derde persoon enkelvoud over jezelf iets kan zeggen.  Dat dachten we ook bij nummers als Time en Systematic Lover. Maar later heeft hij dat dan wel uitgelegd.

Florim: (lacht) Misschien gaat het ook wel over mezelf. Het hangt ervan af hoe je luistert. Die ironie is zeker geen scherm, waarachter ik me verstop. Ik ben juist extreem eerlijk. Ik probeer gewoon op een mooie manier te verwoorden wat ik denk of wat ik voel.

Bekijk en beluister hieronder de voorloper van de nieuwe plaat: Peptalk.

Live kan je de band aan het werk zien op volgende momenten in ons landje:

01.03 - Het Depot, Leuven
02.03 - Charlatan, Gent
03.03 - Muziekodroom, Hasselt
04.03 - Rockhal, Luxemburg
05.03 - Trix, Antwerpen