De Staat - Hier om de controle te verliezen

“Kijk, ik heb een nieuwe gitaar, een vintage model van Gretsch. Vet he?” zegt Torre Florim enthousiast. Waar het hart van vol is, loopt de mond duidelijk van over. De jonge voorman van De Staat leeft voor de muziek en praat er ook graag over. Anders dan het klokje aan zijn halsketting doet vermoeden, neemt hij ruim de tijd voor een interview. Florim komt sympathiek en bescheiden over. Je zou haast vergeten dat je spreekt met de grote belofte van de Nederlandse rock, een gegeven dat een uurtje later nog maar eens bevestigd zou worden, toen De Staat de Antwerpse Petrol op zijn grondvesten deed daveren.

Hier om de controle te verliezen



Hoe is 'Wait for Evolution' precies tot stand gekomen?
Op een gegeven moment had ik een zekere kennis opgebouwd over opnemen en ik dacht gewoon in mijn eentje wel een plaat te kunnen maken. Ik maakte al wel heel veel muziek maar dat waren gewoon ideeën waar ik verder niks mee deed. Ik besloot dus een plaat te maken met één sound, om liedjes te maken zonder grenzen. Ik had een computer die niet zoveel aankon en slechts twee microfoons. Dat waren wel begrenzingen, maar verder kon ik alles doen wat ik wilde. Toen de plaat af was, heb ik muzikanten bijeen gezocht. Op een bepaald moment wilden we de cd dan gaan uitbrengen. We hadden zelfs al een datum gepland en toen had Excelsior Recordings, waar het album nu verschenen is, plots interesse.

Je hebt dus vooral alleen aan de plaat gewerkt. Heb je instrumenten als de drums bijvoorbeeld ook zelf ingespeeld of is dat eerder computerwerk geweest?
Beide eigenlijk. Dat maakt de plaat ook zo leuk. Eén van mijn beide microfoons was zelfs heel erg slecht. Een heel drumstel in één keer opnemen kon niet. Ik nam vaak eerst een sample op, een soort van basisbeat die ik nadien laag voor laag invulde. Veel van die samples zijn blijven staan als onderlaag, maar dan in combinatie met snaredrum, hi-hat,... die ik allemaal apart opnam. Zo krijg je toch nog een levendig gevoel, maar dat robotachtige, dat "hakketakkerige" van de basistrack is nog steeds te horen.

The Fantastic Journey Of The Underground Man begint bijvoorbeeld met iets wat heel sterk op een metronoom lijkt.
Inderdaad, ik was bezig met een beat en ik had er een metronoom bij staan. Ik raakte op een gegeven moment zo hard aan dat geluid gewend, dat ik besloot het gewoon te gebruiken. Ik heb die metronoom dan aangepast aan de toonsoort en hem samen met het liedje opgenomen. Dat zijn van die dingen die gebeuren tijdens het opnemen. Uiteindelijk heb ik er nog een xylofoon aan toegevoegd en kreeg het een heel eigen geluid. Daar is overigens nog een grappige anekdote aan verbonden. Een bevriende band, Go Back To The Zoo, zit momenteel ook in de studio en hun drummer zei me onlangs: "Godverdomme, telkens als ik die metronoom hoor, kan ik aan niets anders meer denken dan aan dat liedje van jullie." (lacht)

'Wait for Evolution' heeft een mooie flow, een perfecte opener met Sleep Tight en een afsluitend tweeluikje, waarin je weer wat gas terugneemt. Is dat iets waar je heel bewust mee bezig bent?
Ja, ik heb echt heel lang over de ideale volgorde nagedacht. Taste It en Love It vormden eerst één nummer, maar ik vond het leuk om ze gewoon op te splitsen. Sleep Tight is dan weer het gepaste openingsnummer omdat het De Staat volledig introduceert. Er zit zowat alles in wat De Staat is: rootsrock, elektronica, gelaagdheid,... Daarna ben ik gewoon op de bank gaan zitten en heb ik mezelf de vraag gesteld: "Wat wil ik nu horen?" Je kan het vergelijken met een liveset. Op een gegeven moment heb je als luisteraar behoefte aan een rustpunt: We're Gonna Die. In het begin probeer je de vaart erin te brengen, daarna wordt het rustiger en ga je meer de diepte in. Het grote koor van Love It vond ik het perfecte einde. Het zet de luisteraar nog eenmaal op het verkeerde been, zodat hij denkt: "What the fuck! Waar heb ik nu naar zitten luisteren? Dit is geen gewone rockband."

In Nederland is jullie plaat enorm goed ontvangen bij pers en publiek. Een onverwacht succes?
Ja, ik had bijvoorbeeld niet gedacht dat we nu op Pinkpop zouden staan. Dat vind ik wel een beetje belachelijk. De meeste mensen in Nederland vinden Pinkpop wel leuk omdat daar alle bands komen die in de Top 40 staan. Dus kennelijk horen wij nu bij de mainstream (lacht) en dat had ik absoluut niet verwacht. Volgens mij is er een gat ontstaan in de Nederlandse muziekwereld, dat mede verklaart waarom we zo goed onthaald zijn. In Nederland hebben we niet zo iemand als Tom Barman of zo. Bij ons zou zo iemand maar bij een klein deel van de bevolking gekend zijn. Wij hebben alleen Anouk of Marco Borsato. Dat lijkt mij een heel andere cultuur. Misschien wordt het wel moeilijker om in België door te breken. Hier worden veel meer toffe dingen gemaakt.

Zijn er dan in Nederland geen bands die volgens jou de kwaliteiten bezitten om het te maken?
Toch wel. Roosbeef bijvoorbeeld, die vind ik echt te gek. Momenteel ben ik bezig met het opnemen van een band uit Maastricht, The Mad Trist, ook iets om naar uit te kijken. Dan zijn er The Bloody Honkies, vrienden van ons, en Go Back to the Zoo. Die maken "britpop-shit" en zitten nu in een wereldwijde Nikecommercial met een nummer dat ik heb opgenomen. Ook Kyteman vind ik heel erg goed. De cd valt misschien wat tegen, maar live heeft hij een soort van hiphoporkest samengesteld dat hij als het ware zelf dirigeert. Dat wordt volgens mij echt gigantisch.

Queens Of The Stone Age wordt als referentie gebruikt in bijna alle recensies van 'Wait for Evolution'. Kan je jezelf daarin vinden?
Zeker wel. Dat is absoluut één van mijn favoriete groepen. Het fijne is in ieder geval dat mensen wel meer dingen horen dan dat alleen. Anders zou ik wel gaan denken dat we iets grondig verkeerd doen. dEUS wordt wel eens genoemd en ook heel veel dingen die ik eigenlijk niet ken. Naar Nick Cave had ik bijvoorbeeld nog nooit geluisterd. Ik ben het dan gaan opzoeken maar ik hield er toch niet erg van. Ik heb de indruk dat zijn fans over het algemeen eerst luisteren naar de tekst en dan pas naar de muziek. Dat geldt ook voor Bob Dylan. Hij doet me ook niet zoveel. Teksten van nummers vallen mij nooit op. Behalve als de teksten slecht zijn. (lacht)

Waar haal jij de mosterd vandaan voor je teksten?
Ik heb geen speciale inspiratiebronnen wat dat betreft. Bijna altijd slaat het verhaal op mijn eigen leven. Elk nummer heeft wel een bepaalde betekenis, maar vooral I Am Here to Lose Control is bijzonder. Levensvisie is misschien een groot woord, maar dat is het wel in zekere mate. Ik heb het gevoel dat mensen vaak de keuzes maken die het meest logisch zijn in plaats van het meest spannend of interessant. Als je die tweede weg bewandelt, heb je vaak een veel mooier verhaal te vertellen. Als je de controle verliest, dan maak je dingen mee. In Utrecht ging ik ooit wat drinken met een meisje dat ik nauwelijks kende. Ik moest de laatste trein halen, maar ik dacht opeens: "Als ik nu die trein eens vergeet en gewoon nog wat hier blijf?" Uiteindelijk ben ik bij de barman blijven pitten en de volgende dag zijn we samen naar een festival gegaan. Zo zie je maar.

Hoe heb je het opnemen en producen van platen in de vingers gekregen?
Dat is een beetje automatisch gekomen. Ik heb compositie en muziekproductie gestudeerd. En vóór die studie was ik er eigenlijk al mee bezig. Je hebt dan natuurlijk net wat meer verstand van opnemen dan anderen en dan wordt je vanzelf gevraagd door bevriende bands. Zo rol je er een beetje in. Het succes van De Staat was natuurlijk goeie reclame. Het lijkt wel een soort vakantie, gewoon met een hele hoop mensen plezier maken. Met Roos van Roosbeef zou ik in de toekomst bijvoorbeeld iets samen gaan doen.

De nummers op 'Wait for Evolution' klinken heel gelaagd en heel mooi geproducet. Heb je je nooit afgevraagd of je dat geluid wel zou kunnen neerzetten in een livesetting?
Ik dacht eerst dat dat inderdaad een probleem zou zijn, maar toen we het gingen proberen, bleek al heel snel dat het toch heel goed te doen was. Als je maar heel goed naar de liedjes luistert en de essentie ervan bepaalt, dan blijven ze live ook wel overeind. Daarnaast heeft onze drummer (Tim van Delft, nvdr) zo'n goede hand-beencoördinatie dat hij al die verschillende percussiepartijen zelf kan spelen, iets wat ik zelf nooit voor mogelijk had gehouden. Anderzijds klinken we live ook helemaal anders dan op plaat.

Spelen jullie vandaag voor de eerste maal in België?
Nee, we hebben eerder al in Gent gespeeld en ook in de Brusselse AB als voorprogramma van A Brand. Dit zou dus de derde keer moeten zijn. We proberen wel wat dingen te boeken in België, maar eerst moeten we nog heel veel data afwerken in Nederland. Het buitenland lonkt wel. In april staan we op het No Limitfestival in Boedapest.

Jullie hebben eerder in Engeland al wel het voorprogramma van dEUS verzorgd.
Ja, dat was heel vet. We speelden voor gigantische zalen, die we zelfs in Nederland nog niet konden vullen. We waren voor het eerst zes dagen aan een stuk onderweg en dat was een leuk experiment. Gemiddeld sliepen we maar drie uur per nacht. Soms zelfs niet. Gelukkig vielen de reacties goed mee. Het publiek luisterde aandachtig en we kregen wel eens Engelsen bij ons die zeiden: "Normaal komen we het voorprogramma afzeiken, maar dat lukte bij jullie niet echt." (lacht) Tegelijkertijd leer je om op vijf minuten op te bouwen en weer af te breken. Van dat soort situaties wordt je echt een geoliede machine.

Welk verhaal zit er achter jullie bandnaam?
Onze band is genoemd naar een stuk van de Nederlandse componist Louis Andriessen. Eén van mijn leraren liet het stuk op school horen en toen hij het inleidde,  leek De Staat me wel een hele vette bandnaam. Ik heb het toen een paar keer op mijn notitieblok geschreven om te zien hoe dat eruitzag en ik raakte meer en meer overtuigd. Ik hou heel erg van namen die ofwel heel veel betekenen of juist helemaal niets, maar er zijn ook namen die meteen prijsgeven welk genre je speelt. Dat heb je bij De Staat dan weer niet. Louis Andriessen heb ik trouwens onlangs ontmoet. Hij is zeventig inmiddels. Hij had onze cd ook gehoord en die vond hij tof. Dat is wel grappig, want het gaat hier om een totaal andere generatie en een totaal andere wereld ook.

Zou je de volgende plaat weer graag alleen opnemen of toch liever met de ganse band?
Langs de ene kant ben ik graag op mijn eentje wat aan het klooien. Volgens mij is het gelaagd opnemen juist datgene wat De Staat zo speciaal maakt. Langs de andere kant speel ik ook graag met de jongens uit de band, want dat brengt je toch weer op andere ideeën. De manier waarop Tim drumt, verschilt totaal van hoe ik het doe. Hij is wat dat betreft echt een virtuoos en ik helemaal niet. Ik weet het eigenlijk nog niet. Ik denk dat het een combinatie van beide zal worden.

In vele artikels en recensies staat te lezen: "2009 is het jaar van De Staat".
Dat werd al gezegd voor 2009 goed en wel begonnen was. Het stond geschreven in één van de eerste stukken over ons, waarop het weer werd overgenomen door andere mensen tijdens hun research. Ik vind het prima hoor! (lacht) Maar het verhoogt de druk wel enorm.

2 april 2009
Fabian Desmicht