de portables - Porno? Wij?

De Portables interviewen is vooral een lollige manier van converseren, een kijkje nemen in hun associatieve hersenen. Het is zoeken naar vragen die bij hun antwoorden passen in plaats van omgekeerd. Maar kijk: uiteindelijk kwamen we toch alles te weten wat we ooit hadden willen weten over hun nieuwe plaat 'It's Time To Leave This World Behind'.

Porno? Wij?



Wat heeft jullie getriggerd om die nieuwe plaat te maken?
Jürgen: We waren al een tijdje bezig aan opnames voor een dubbel-lp met volgend  plan: elk lid was baas of god over één van de vier zijden. De werktitel was 'God Is On My Side'. Na verloop van tijd begonnen we echter te merken dat we wat vastliepen en dat het niet ging lukken om binnen een aanvaardbare periode die plaat vol te krijgen met materiaal waar we voldoende tevreden over waren. Vanaf dat moment besloten we om een nieuwe plaat in elkaar te boksen op basis van nieuwe opnames en opnames die al een tijdje rondzwerven in onze digitale kelders. Eens de plaat er was, hebben we gezocht naar een label.

Wio: Eigenlijk nemen we heel veel op tijdens repetities. We hebben nu alweer ideeën en goesting om aan een volgende plaat te beginnen…

Waar plaats je dit album inhoudelijk in vergelijking met de vorige inhoudelijk?
Jürgen: Euh... mmm... (stilte).... (tumbleweed)... (denkt na)... (lacht nerveus)... (krabt in de haren)...

Welk moment was cruciaal om de plaat te maken tot wat hij nu is?
Jürgen: Het moment dat we beseften dat we, traditiegetrouw, onze vooropgestelde doelen niet zouden halen. Dat is niet de eerste keer. “Girls Beware!” bijvoorbeeld moest een plaat worden met enkel akoestische instrumenten. Dat is ook stevig mislukt dus.

Wio: Het moment waarop we beslisten om het God-idee uit te voeren is ook zeer bepalend geweest. Veel van de nummers die nog in die geest gemaakt zijn, staan nu op de plaat en dat heeft bijgedragen aan het frisse en diverse karakter van de plaat.

Dat we het God-idee tijdig weer opgeborgen hebben, komt dan weer de coherentie van de lp ten goede. Want hoewel onze nieuwe plaat muzikaal alle kanten uitgaat, is het wel een mooi aaneensluitend geheel geworden. En daar proberen we bij elke plaat toch naar te streven, naar dat geheel..

Welk ingrediënt schuiven jullie naar voor als kenmerkend voor het geluid van deze plaat?
Jürgen: Goh, we nemen alles zelf op, meestal met hetzelfde materiaal en in vrijwel dezelfde omgeving, zowel reëel als virtueel. Op die manier kunnen we streven naar een zekere coherentie in termen van geluid.

Anderzijds is er een zekere rode draad te ontwaren (en te ontwarren) in de plaat, en dat niet enkel omwille van de spacerockopera die erin verwerkt is, maar ook doordat een groot deel van de nummers tekstueel bij elkaar aansluiten, hetgeen overigens eerder toevallig is. En iets wat altijd belangrijk is voor ons als we een plaat samenstellen is de volgorde van de nummers, de stiltes en de eventuele overgangen tussen de nummers in het geval ze aan elkaar hangen.

De eerste drie nummers klinken anders dan de rest. Ze klinken mysterieus.

Jürgen: Het zijn in ieder geval drie nummers waar ik veel in de pap te brokken had, maar ik betwijfel dat het daaraan ligt. The Space en The Space Between zijn wel zo goed als in een ruk opgenomen op een halve dag tijd en de vibe was vrij duidelijk van in het begin.

Het zijn trouwens ook nummers die zijn gemaakt zonder vooropgesteld plan. Eigenlijk bestonden de nummers nog niet tot op het moment dat ze werden opgenomen. En wat No Porn On Youtube betreft, dat werd opgenomen, als ik me niet vergis, in een hutje in Denemarken in dezelfde sessie als Spogerseshavn van op 'John Terra'.

Over inhoud gesproken: There's No Porn On YoutubeI,  maar hoe belangrijk is porno in jullie leven?
Jürgen: Zeer. Maar, het is niet omdat er “Porn” in de titel zit, dat het nummer over porno gaat. Het is vooral het feit dat er nog steeds zoveel censuur en schaamte bestaat over alles wat met sex en porno te maken heeft, terwijl je zonder probleem het grofste geweld en de smerigste oorlogsgruwel en Bart De Wever of Siegfried Bracke zijn kop op tv kan zien tijdens prime time of op youtube zonder dat daar een haan naar kraait. Bovendien word je overal om de oren geslagen met reclame- en propagandaleugens. Maar o wee als er eens een halve tiet of piemel op een scherm verschijnt.

Wio: Hoe komt het trouwens dat journalisten ons altijd aan porno linken? Je bent nu al de derde die een dergelijke vraag stelt.. We zien niet goed waar dat vandaan komt.. We hebben wel eens een liedje gemaakt met de titel “Your Wet Pussy Is A Man’s Best Friend”...

Jürgen: Inderdaad, los daarvan, kan ik ook niet echt op iets komen behalve dan misschien Breasts (denkt even na) en Boobies, maar verder snap ik het ook niet. De hoes van de 'Cherubijn'-ep misschien... maar los daarvan... Goed, een titel als The Incredible Story Of The Infamous Count Iron Dick kan mensen misschien ook op het verkeerde spoor zetten, maar dat alles buiten beschouwing gelaten.

Het is niet dat Rosegarden, 'Girls Beware!' en 'Topless Is More' iets met sex of porno te... (breekt zin af en vervalt in een mompelend gepeins)

Hans: We hebben ook eens met een stripster opgetreden. Maar behalve dat. O ja, "I’ll make you come like you’ve never come before" uit The White Purifying Bed van 'John Terra' misschien? Maar verder snap ik het ook niet hoor.

Hoe zit het met dat nieuwe label? Verandert dat iets aan jullie manier van werken of aan de toekomst?
Jürgen: Nope. We hebben eigenlijk geen vast label meer sinds we Kraak verlieten na ‘Girls Beware!’. En Luigi van AHT is al jaren fan van de Portables en de hele Belgische lofi en diy-scene. Dus kan je eigenlijk beter wensen dan dat je muziek wordt uitgebracht door een fan?

Hebben jullie het gevoel nog te groeien als groep? Waarin precies? Muzikaal of persoonlijk.
Jürgen: Er is nog steeds ruimte om te experimenteren en om nieuwe invloeden toe te laten in het creatieproces, iets wat essentieel is voor ons. En ook naar interactie, samenspel en het afstemmen van de individuele visies op de groepsvisie zit er nog speling. Wij zijn een zeer democratische groep . Er is geen leider die alles bepaalt. Dat levert soms wat stroefheid of onduidelijkheid op, maar als we daar dan voorbij geraken, voelt dat eens zo goed en heb je echt het gevoel dat je als collectief weer een stapje bent gegroeid.

Wio: Ik hoop in ieder geval van wel. We zijn nu zestien jaar bezig en dat willen we zeker nog minstens drie keer zo lang blijven doen zonder de Stones van de Vlaamse indiescene te worden.

Hans: Ik vind eigenlijk dat we nu vrijer zijn dan pakweg tien jaar geleden. De goesting is er nog steeds, en als we het in ons hoofd halen om Bengaalse panfluitmuziek te gaan maken, dan doen we dat gewoon. Niet dat dat nu het volgende plan is.

Vanwaar het idee om iets met "de ruimte" te doen?
Jürgen: Da’s mijn schuld. Ik heb al altijd iets gehad met de ruimte, iets wat ook in Köhn ten volle wordt uitgemolken. Ten tijde van het concept van 'God Is On My Side' wist ik al dat ik een spacerockopera wou maken, een conceptalbum of op zijn minst een conceptkant. En dan was het maar een kwestie van de ideeën te laten opborrelen.

Overigens, een deel van het verhaal - met name het gedeelte van het mannetje dat landt op een vreemde planeet en ondanks zijn goede bedoelingen wordt afgeknald - is een idee dat ik heb gerecycleerd uit een oud Ed Nolbed-nummer uit 1995. Het is iets dat blijft fascineren. Ter illustratie: de eerste lp die ik wou, was de soundtrack van 'E.T.', toen ik negen was. 

Elke band heeft ambitie. Hoe vullen jullie dat woord in?
Wio: We hebben de ambitie om van elke repetitie een leuke repetitie te maken en wat we doen zo goed mogelijk te doen..

Jürgen: Het interessant en plezant houden voor onszelf. En betere solo’s leren spelen.

Waarom zou Iemand die nog nooit van jullie heeft gehoord naar dit album moeten luisteren?
Jürgen: Omdat het de meest fucking relevante plaat is van 2012 en misschien wel van het hele decennium. Hoe kan iemand nu nog nooit van ons gehoord hebben? Ga je ons een beetje beledigen of zo??? (jaagt zich verschrikkelijk op, brabbelt steeds onverstaanbaarder, gooit wat dingen op de grond en valt daarna acuut in een narcoleptische slaap met luid gesnurk en veel kwijl)

Wat voor gekkigheden hebben jullie gepland bij het live spelen van de nummers?
Wio: We spelen The Final Arrangement in een andere versie met een scheurende aarsfluitsolo door Bertrand. Hij blijft wat langer op de repetities tegenwoordig om te oefenen als wij al naar huis zijn..

Jürgen: (schrikt weer wakker en roept:: "Inshallah!") Geplande gekkigheden? Altijd gevaarlijk. Kijk maar naar wat er gebeurde met de Twin Towers.

We denken eraan om weer visuals mee te nemen, maar omdat we geen tijd meer hebben om er te maken en te filmen, gaan we gewoon onze home-video’s tonen, filmpjes van onze reizen, van de geboortes, van de opgroeiende kindjes, van de verbouwingen, van de familiefeesten,... Gewoon, om de toeschouwers wat meer te betrekken bij de mens achter de portable en omdat ze zich waarschijnlijk zouden herkennen in de beelden, omdat ze zich aangesproken zullen voelen en daar misschien wat troost en zalving zullen kunnen uithalen als ze beseffen dat ze niet alleen zijn. (grijnst demonisch en valt weer in slaap)

Met welk gevoel willen jullie mensen naar huis sturen als ze komen kijken naar jullie optreden?
Wio: Met een glimlach op het gezicht en het gevoel dat het net iets langer mocht duren.

31 oktober 2012
Mattias Devriendt