Daughter - Als het routine wordt, hoeft het voor ons niet meer

Daughter is goed bezig. Zeg dat wij het gezegd hebben. Na enkele positief onthaalde ep’s, een wereldtournee en een platencontract met 4AD stelt de Britse indiefolkband zegevierend haar debuut ‘If You Leave’ voor. Wij treffen het trio aan in Brussel met een Blonde Leffe aan onze zijde en een lange vragenlijst in ons hoofd.

Hoe zou je Daughter omschrijven aan mensen die jullie muziek niet kennen?
Remi Aguilella: Daughter is een multiculturele groep. De muziek zelf omschrijven ligt wat moeilijker.

Igor Haefeli: Het is een mengeling van invloeden. Elena staat in voor de sterke songwriting, de teksten en de terugkerende, muzikale thema’s, terwijl ik mij bezighoud met producen. En Remi zorgt eerder voor het wat meer klassieke drumaspect.

Vanwaar de naam?
Elena Tonra: Op een dag kwam het gewoon in me op. Daughter is niet enkel mijn project, maar ook dat van Remi en Igor. Dus leek het me niet echt fair om mijn eigen naam te gaan gebruiken. Het past ook wel bij onze fragiele muziek. En bovenal: ik bén zelf een "daughter". (lacht)

Elena, in het begin trad je alleen op. Waarom heb je uiteindelijk besloten om met andere muzikanten te gaan werken?
Tonra: Ik hield niet echt van het hele sologebeuren. Het merendeel van de tijd vond ik het beangstigend om alleen op een podium te staan. Ik voelde me ook nogal beperkt op muzikaal vlak. Ik wou mensen rond me, die andere ideeën hadden omdat ik het nogal klassieke, typische "meisje met de gitaar" ben, zeg maar.

2012 was een druk jaar voor jullie. Hoe hebben jullie dat allemaal ervaren?
Tonra: Het was hard werken. We moesten onze aandacht verdelen over touren en het opnemen van de plaat. Uiteraard was het schitterend om de wereld te zien en zo veel shows te spelen. Maar aan de andere kant hadden we een doel voor ogen en wilden we ook graag een plaat afleveren waar we trots op zouden kunnen zijn. Een goed evenwicht vinden tussen die twee was soms wel moeilijk.

Had je dergelijk succes verwacht?
Haefeli: Absoluut niet. Muziek maken was het enige dat ons echt interesseerde. Iemand vroeg ons vandaag: of we ambitieus zijn. Het is alleszins niet ons doel om succesvol te zijn. We zijn wel zo ambitieus dat we onze muziek met de mensen willen delen. De grootte van de podia of het aantal verkochte platen verkocht is daarbij niet echt van tel.

Ben je enthousiast over de release van ‘If You Leave’?
Tonra: Sowieso zijn we enthousiast! Maar het blijft spannend. We hebben er een jaar aan gewerkt en de plaat is dus een beetje ons kind. (giechelt) Nu, wat anderen ook over ons kind denken, we zijn erg blij om nieuw werk te kunnen brengen en te experimenteren met onze live performance.

Zijn jullie tevreden met het resultaat?
Haefeli: Eigenlijk wel. Ik denk dat de plaat een sterke identiteit heeft als geheel, wat ik belangrijk vind als producer. Maar het was de eerste keer dat we het gevoel hadden niet alles onder controle te hebben. Misschien maakt dat alles wat wilder en interessanter.

Het artwork is nogal mysterieus. Vanwaar die keuze?
Tonra: Je kan het op zoveel verschillende manieren interpreteren. En dat trekt me wel aan. Het is zowel hartverwarmend als sinister tegelijkertijd.

Het artwork van jullie ep’s, waren dat foto’s van jou, Elena?
Tonra: Dat waren inderdaad schaamtelijke foto’s van mezelf die ik ooit eens in een doos had teruggevonden (lacht). Daarom was het des te leuker om voor dit album eens vanuit een nieuw perspectief te kunnen werken, met een geniale fotograaf als Eliot Lee Hazel achter de camera. Ik ben een grote fan van zijn werk. Het heeft altijd wel een mysterieuze ondertoon.

Vind je dat er, op muzikaal vlak, veel verschil is tussen jullie eerder werk en de nieuwe plaat?
Tonra: Eigenlijk hebben we toch een herkenbare sound –oh my god, ik haat dat woord (lacht). Iets specifieks aan Daughter. Maar ja, er is wel degelijk verschil: de nieuwe plaat is wat zwaarder, donkerder.

Jullie lyrics zijn ook nogal donker. Gebroken harten lijken een terugkerend thema. Zijn ze gebaseerd op eigen ervaringen?
Tonra: Ze zijn in elk geval erg persoonlijk. Sommige teksten gaan over mijn eigen leven, terwijl andere eerder komen vanuit een diepe emotie.

Hoe begin je daaraan, een nummer schrijven?
Tonra: Ik moet erop wachten. Ik kan niet zomaar zeggen: “En nu ga ik eens een liedje schrijven”. Dat vertraagt het proces nogal, maar ik kan mezelf niet forceren.

Is het niet beangstigend om zoveel van jezelf bloot te geven?
Tonra: Eigenlijk wel, maar ik probeer daar niet te veel bij stil te staan. Wanneer ik een nummer schrijf, denk ik niet aan de mensen die het zullen horen, maar eerder aan het feit dat ik dat nummer wil schrijven omdat ik iets te vertellen heb. En wanneer het dan af is, voelt het minder… raar?

Haefeli: Gerationaliseerd misschien? Minder persoonlijk?

Tonra: Ja, zoiets. Het is pas wanneer iemand me zegt: “Die tekst is nogal eigenaardig.”, dat ik me er vragen bij ga stellen (lacht).

Ben je van plan de reviews van ‘If You Leave’ te lezen?
Tonra: Ik probeer dat te vermijden, want zoiets beïnvloedt de manier waarop je schrijft. Bij de release van onze ep’s mailde onze manager wel altijd enkele reviews, maar dat waren enkel de positieve (lacht).

Elena en Igor, jullie zijn een koppel. Heeft dat invloed op de groep?
Haefeli: We proberen werk en privé zoveel mogelijk gescheiden te houden, hoe cliché dat ook mag klinken.

Tonra: Ik denk eigenlijk dat zoiets een positieve invloed heeft. Het is aangenaam om te werken met iemand die je volledig kan vertrouwen en die eerlijk durft zijn, zowel op persoonlijk als op muzikaal vlak.

Hoe voelt het als je mensen ziet meezingen op concerten?
Tonra: Het verbaast ons nog steeds (lacht). Zien dat mensen je muziek steunen, het blijft een overweldigend gevoel. Wij voelen ons immers niet altijd even comfortabel op een podium.

Waren jullie opgewonden toen 4AD jullie wilde tekenen?
Haefeli: Uiteraard! Toen we begonnen met de band, was 4AD een van de labels die we in ons achterhoofd hadden om mee samen te werken. Terugblikkend op het voorbije jaar zijn we erg tevreden met hen.

Wat is de mooiste herinnering van Daughter tot dusver?
Tonra: Te veel om op te noemen! We zijn pas twee jaar bezig, maar we hebben al zoveel mooie dingen meegemaakt. Momenteel vind ik het album onze grootste verwezenlijking.

Haefeli: Voor mij was het onze passage bij Letterman. We waren erg nerveus en stonden er in het begin eigenlijk nogal sceptisch tegenover, maar het was een ervaring die zal bijblijven.

Aguilella: En de US-tour, natuurlijk!

Jullie waren vorig jaar support act van Benjamin Francis Leftwich. Hoe kwam hij bij jullie terecht?
Tonra: Ik leerde Benjamin lang geleden kennen, toen hij nog optrad onder een andere naam. Ik herinner me die periode nog erg goed, Igor en ik volgden hem overal en namen de ene trein na de andere. Stresserend, eigenlijk. (lacht)

Waar zouden jullie jezelf graag zien binnen vijf jaar?
Tonra: Nog steeds bezig met muziek en daarvan genietend vooral. Ik wil niet dat het routine wordt, want dan hoeft het voor mij niet meer. 

Wie inspireerde jullie om te beginnen schrijven?
Tonra: Voor mij was het zeker en vast Jeff Buckley. En wat later hadden we allemaal veel respect voor Sigur Ros.

Haefeli: Of Radiohead. Te veel om op te noemen, eigenlijk.

Speel je liever grote festivals of kleinere shows?
Aguilella: Festivals zijn meer op het gemak. Iedereen is er om zich te amuseren. Terwijl het bij zaalconcerten soms voelt alsof de mensen ons aanstaren en afwachten tot we een fout maken.

Tonra: Dat beeld je je maar in, Remi! (lacht)

Vorige zomer stond je op Pukkelpop. Hoe was dat?
Tonra: Het was geniaal! Ik heb mijn polsbandje nog steeds aan! (toont trots het festivalbandje van Pukkelpop)

Haefeli: Ja, we waren echt verrast over de opkomst!

Zien we jullie opnieuw deze zomer?
Tonra: Dat weten we zelf nog niet.

Haefeli: Maar we hopen erop!

Tonra: Sowieso komen we in april naar de Botanique.

Wat staat er nog allemaal op het programma voor 2013?
Haefeli: Touren met de nieuwe plaat!

Tonra: En hopelijk, tijdens het touren, tijd om nieuwe nummers te schrijven!

Heb je al nieuw materiaal?
Tonra: Ja we hebben een heel ruw demo-achtig iets. Maar het is nog niet klaar om het daglicht te zien! (lacht).

We zijn benieuwd!