Dan San - De steentjes vielen allemaal zoals het moest

Af en toe leggen wij ons oor te luisteren aan de andere kant van de taalgrens. Zo leerden we ook Dan San uit Luik kennen. Naar aanleiding van hun album 'Domino' belden we hen op voor een indringende babbel. Daaruit leerden we alvast dat Thomas Medard hoopt dat de bal nu voor hen aan het rollen gaat of om in dominotermen te spreken: dat de steentjes allemaal op hun plaats mogen vallen.

De steentjes vielen allemaal zoals het moest



De naam van jullie groep intrigeert. Heeft het iets te maken met  de film 'The Karate Kid'?
Thomas Medard: Nee hoor, in die film wordt Ralph Macchio aangesproken met "Daniel San", maar dat heeft niks met onze naam te maken, hoewel er wel een link met China is. Toen wij met de band begonnen, wilden we alle mensen die dat mogelijk hadden gemaakt op één of andere manier bedanken. We hebben dan bedankt opgezocht in zo veel mogelijk talen en in het Chinees is één van de mogelijkheden Dan San. Omdat dat wel lekker klonk, hebben we dat als naam voor de groep gekozen.

Jullie wonen in de industriestad Luik, maar jullie muziek klinkt heel organisch, bijna artisanaal. Heb je daar een verklaring voor ?
We wonen in de buurt van Luik, maar wel op het platteland. We houden ook echt van de klank van folkinstrumenten zoals de viool, de cajon en de mandoline.

Vergeleken met jullie debuut ‘Pillow’ hebben jullie behoorlijk wat progressie gemaakt.
Er is inderdaad een immens verschil tussen de twee. Bij ‘Domino’ wilden we van bij het prille begin begin een luchtiger, atmosferischer album maken met meer instrumenten. We wilden verder gaan dan op de ep, een rijkere vollere klank produceren.

Volgens jullie Facebookpagina zijn jullie met zijn zessen, maar op de cd tel ik zeven namen, en dan nog eens vier gastmuzikanten. Uit hoeveel leden bestaat Dan San nu eigenlijk ?
De kern bestaat uit een violiste, een pianist, twee gitaristen, een drummer en een bassist. Iedereen zingt ook een beetje en/of bespeelt nog wel een ander instrument. Tijdens de optredens ter ondersteuning van het vorige album hebben we verschillende, gelijkgestemde muzikanten ontmoet. Die hebben we dan uitgenodigd in de studio om een gastrol te vervullen op ‘Domino’.

Hoe gaan jullie die rijkere songs live brengen ?
Live blijven we gewoon zoals vroeger met ons zessen spelen. We zullen wel proberen zo dicht mogelijk bij de klank van het album te blijven. Er bestaan wel technische mogelijkheden om die sound te bewaren. Bovendien hebben we ook al heel wat ervaring op het podium. En eigenlijk bestaat de groep uit alle ingrediënten, die je ook op de plaat hoort. Alleen zijn ze wat meer gedoseerd.

Vanwaar de titel ‘Domino’ ?
Dat is gewoon de titel van één van de nummers. Misschien is het niet het beste nummer van de plaat, maar het is wel het oudste. Het is zeker al drie jaar oud. Het is het eerste nummer dat we als groep samen componeerden. Iedereen heeft daar zijn steentje toe bijgedragen en vanuit die groepsdynamiek ontstonden ook de andere nummers. Jérôme (Magnée, gitaar, zang, Hammond, banjo, percussie - nvdr) en ik zijn de stichtende leden van het project en wij brengen de ideeën aan. De andere leden van de groep spelen daar op in en drukken er hun stempel op. Het nummer Domino was het eerste nummer waaraan we op die manier werkten. Omdat het de start was van alles wilden we die titel gebruiken omdat die voor ons toch symbolisch is. De steentjes vielen allemaal mooi zoals het moest.

Waarom zingen jullie niet in jullie moedertaal, het Frans ?
Wij luisteren zelfs nauwelijks naar Franstalige muziek. Als we in het Frans zouden schrijven, zouden we veel poëtischer uit de hoek moeten komen. Als je de teksten van Brel of Gainsbourg leest, zijn dat eigenlijk echte gedichten . Wij zijn daar niet toe in staat. Het Engels laat ons toe om de gevoelens die we voelen te uiten en in eenvoudige bewoordingen weer te geven. Het Engels past muzikaal gezien ook beter bij onze muziek.

Jullie teksten lijken heel somber. In Moon zingen jullie “We are lost in a dark room” en wanneer jullie terugblikken op jullie jeugd zoals in So Many Yards klinkt het “In the school yard no one came to me, friendship’s too hard “. Zijn jullie zorgelijke types?
We hebben zelf gaandeweg gemerkt dat de we veel minder behoefte hebben om de gelukkige momenten uit ons leven te verwerken in liedjes. Die beleef je ten volle en dat is gewoon genieten van het moment. Het zijn eerder de pijnlijke momenten, die zich lenen om achteraf iets mee te doen. Als we teksten schrijven, vinden we het meest inspiratie in die sombere passages uit ons leven ook al komt er dan een vrolijke melodie onder.

Op ‘Domino’ staan dertien liedjes en de plaat duurt dan ook meer dan vijfenvijftig minuten. Nogal ambitieus niet?
We zijn niet vertrokken van het idee: laat ons eens een lange plaat maken. We zijn de studio ingetrokken met het materiaal dat we hadden en hebben dat opgenomen. Het was dus niet een of andere ambitie om veel op te nemen. Een uur lijkt misschien lang, maar dat is het natuurlijke resultaat van het songmateriaal dat we hadden.

Er staan verschillende prachtsongs op het album zoals  The Shade, Tomorrow en Heavy Mist. Al enig idee welke song Question Marks zal opvolgen als single?
Dat is nog niet beslist en wordt overgelaten aan de platenmaatschappij. Je bent niet de eerste die zegt dat Tomorrow een potentiële hit is, maar het nummer is zeker geen typische single. Het zit vol onverwachte breaks, is dus geen rechtlijnige song en daardoor misschien niet radiovriendelijk. Voor ons maakt het eigenlijk niet uit, want elk liedje is een kind van ons en zoals kinderen zijn ze ons allemaal even dierbaar. Zelf zijn we dol op elk nummer dat je noemde.

Het artwork is betoverend mooi.
Simon Médard, een Luikse fotograaf. Hij heeft alle beelden in het cd-boekje gemaakt, maar de coverfoto’s zijn van Alexandra Schaffer, een Zwitserse fotografe.

Zijn de gekozen beelden belangrijk in de zin dat er ergens een verborgen boodschap in zit ?
De fotograaf behoort tot onze vriendenkring. We bekeken alle foto’s die hij nam en soms hadden we echt een wow-gevoel omdat het beeld paste bij één van de nummers op de plaat. Zo past de vallende kast heet goed bij de titel Domino en bij het thema van die song. De haaien bij Under A Sea Of Lies zijn een metafoor, die we ook gebruiken in het liedje voor een bepaald type mensen. Er is dus steeds een link tussen de foto en het lied, maar het is aan de luisteraar om die te ontdekken.

Jullie fanbase in Wallonië groeit zienderogen. Hebben jullie ook plannen om Vlaanderen in te pakken?
We willen niets liever dan in Vlaanderen spelen en het publiek daar te ontmoeten. We hebben jammer genoeg nog niet veel de gelegenheid gehad om bij jullie op te treden. Zelf houden we veel van Vlaamse bands als School is Cool en The Bony King Of Nowhere. Dat zijn fantastische groepen waarmee we graag ideeën zouden uitwisselen. Muzikale bestuiving tussen groepen en samenwerkingen zorgen vaak voor vonken van inspiratie. Wij zouden heel graag meer in Vlaanderen spelen. Er zijn in België niet zo veel groepen die hetzelfde genre als wij beoefenen, dus we hopen dat er een plaatsje is voor ons.

Voorlopig is het dichtstbijzijnde optreden van Dan San op 25 februari. Dan kan je hen horen en zien in de Botanique tijdens ABBOTA.

19 februari 2012
Marc Alenus