Cool Ghouls - We deden gewoon wat op ons afkwam

Met 'At George's Zoo' zijn de heren van Cool Ghouls aan de derde langspeler toe. En met elke plaat wordt het geluid verfijnder. Dat vroeg om uitleg. Bassist Pat Thomas was graag bereid om een paar vragen te beantwoorden. 

Wij situeerden de muziek van Cool Ghouls ergens tussen The Osees (of The 13th Floor Elevators) en The Byrds (of The Beach Boys)? Klopt dat zo'n beetje?

Pat Thomas: Zeker wel. Het zijn allemaal bands waar we naar luisteren. Je zou er misschien versteld van staan hoeveel wij ook naar Motown en Glen Campbell luisteren en kijken.

En tegelijk zit er dan die melancholie en emotie in jullie muziek.

Uiteraard, er is dan ook meer dan genoeg om melancholisch over te zijn in deze wereld.

Er staan vijftien songs op deze plaat. Blijven er nog over voor de reissue?

We zien wel. Van de zevenentwintig songs, die we hebben opgenomen, waren dit degene die het best bij elkaar pasten. Maar er zit nog wel te gek spul in de kluizen. Dus wie weet.

Hoe vind je zelf dat jullie gegroeid zijn sinds jullie begonnen met albums op te nemen voor Burger Records tot nu? En was dit wat jullie toen voor ogen hadden?

Ik veronderstel dat we gewoon beter zijn geworden in wat we altijd hebben gedaan. Tussen haakjes: het was Empty Cellar dat al onze albums vanaf het begin heeft uitgebracht. Burger deed dat enkel met de cassetteversies, maar zij waren nooit ons label.

Maar ik denk niet dat we ooit ook maar iets voor ogen hadden. We deden gewoon wat op ons afkwam en daarin werden we steeds beter.

Het lijkt onvoorstelbaar dat Smoke And Fire niets te maken heeft met de bosbranden van de laatste jaren. Hoe zit dat precies? Is dat iets dat jullie persoonlijk raakt?

Zeker wel. Het lijkt erop dat minstens één keer per jaar de lucht hier gevuld is met rook en dat de zon een griezelig oranje kleurtje heeft. Jammer genoeg zijn alle Californiërs intussen vertrouwd geraakt met wat alle nummers op de Air Quality Index (AQI) inhouden.

De natuur (en aanverwanten) is duidelijk belangrijk. Er zijn immers nog een aantal songs die ernaar verwijzen. Is de hele klimaatkwestie een punt voor jullie?

Hoe kan je die ook negeren? Het is hoog tijd dat we manieren vinden om in harmonie met de natuur te leven. En dat betekent bij uitbreiding dat kapitalisme moet verdwijnen en vervangen worden door een nieuw systeem van collectivisme. Het is moeilijk om niet in die termen over de dingen na te denken dezer dagen.

Songs als The Way I Made You Cry en I Was Wrong zijn dan weer heel persoonlijk. 

Yeah, zelfs de songs, waarin de grote wereldwijde problemen worden aangestipt, schrijven we vanuit persoonlijk oogpunt. Naar mijn mening is het, elke keer je de inhoud van je brein omzet in een song, een proces waarbij je persoonlijke gevoelens naar buiten brengt.

"There's a thief in the guest room / There's a fire in the backyard /White man at the front door / 26th street blues". Kan je daar iets meer over kwijt? En wat gebeurt er in 26th Street?

Dat nummer gaat over de extreme verzaveling van San Francisco (een proces waarbij kaptitaalkrachtige mensen worden aangetrokken naar de stad en de minder bedeelden verdreven worden, nvdr). 26th Street was waar Pat M. (McDonalds, gitaar, zang, nvdr) woonde, toen hij het schreef. Op vele manieren was dat een microcosmos van alle razendsnelle veranderingen die de stad onderging. De song probeert de dreigende angst te vertolken voor verdrijving, die werkmensen steeds voelen in onze stad.

Kan je nog iets kwijt over de albumcover? En van wie was het idee om een (voor ons buitenlanders erg moeilijk) kruiswoordraadsel op de binnenhoes te zetten?

Het is een foto van de ”studio”, waar de plaat hebben opgenomen, eigenlijk gewoon de garage van een vriend. Robby Joseph is wie je boven in het raam ziet staan. Hij was de producer. Het verwijst eigenlijk naar de eerste plaat van CSN (Crosby Stills & Nash, nvdr).

Het kruiswoordraadsel was dan weer een idee van mij en Alex (Fleshman – drums, nvdr). Wij hebben waarschijnlijk elk kruiswoordraadsel in de New York Times van de laatste tien jaar opgelost. Onze verontschuldigingen aan de internationale fans.

Vanwaar komt de titel 'At George's Zoo' trouwens?

George's Zoo is een drankenhandel, waar we regelmatig langsgingen tijdens de opnames. En George was bovendien de naam van een buurman van de studio, een echte klootzak, bijna een gevangenisbewaker.

Hoe hard jeukt het om terug een podium op te kunnen?

We missen het live spelen heel erg. Live streaming is saai. De meeste zijn vlak en ongeïnspireerd.

Dus jullie hebben niet meteen plannen in die zin. Repeteren jullie eigenlijk überhaupt momenteel?

We zitten allemaal ver uit elkaar op dit moment. Ryan (Wong – gitaar, zang, nvdr) woont aan de andere kant van het land. Repeteren zit er dus niet in voor we echt weer op tournee kunnen gaan. Maar we kijken er uiteraard naar uit om de nieuwe songs te kunnen spelen. We zullen trouwens Henry Baker, die keyboards speelde op de plaat, meenemen op tournee: de Keith Godchaux (overleden toetsenist van The Grateful Dead, nvdr) van Cool Ghouls.

Staan er ook optredens in Europa en meer bepaald in België op het programma?

Dat hopen we alvast. Europa is fantastisch om te touren. We speelden ooit al in Brussel, Gent en Antwerpen en dat was fantastisch. “Shout out” naar onze man Stijn en naar Noemi in Brussel trouwens!