Christopher Owens - Een man met een plan

Christopher Owens ziet er ontspannen uit op dat terras van een mooi Brussels hotel. Hij ontvangt vandaag de verzamelde Belgische pers voor interviews over zijn nieuwe plaat en vanavond reist hij door naar Parijs om daar hetzelfde te doen. Hij praat graag en probeert, in tegenstelling tot vele andere artiesten, niet een geprepareerd verhaal op te dringen.

Maar we beginnen bij het begin: proficiat met je nieuwe plaat! Waarom heet ze eigenlijk 'A New Testament'?
Christopher Owens: Je moet er niet veel achter zoeken. Een nieuw albuum moet sowieso telkens een beetje een testament zijn van wie je op dat moment bent en van waar je naar toe gaat. Het had misschien ook 'Christopher Owens' kunnen heten, maar dat zou te saai geweest zijn.

Is het ook bedoeld als breuk met wat hieraan voorafging?
Zo had ik het niet bedoeld in elk geval. Al is elk album dat natuurlijk wel. Nee, die bijbelse vergelijkingen zullen niet ver leiden. Het was wel een kleine hint naar het laatste album dat we met Girls maakten, 'Father, Son, Holy Ghost'.

Het is toch bijna een religieus album. Sommige songs zijn gospelsongs en er komen religieuze referenties in voor.
Het is inderdaad als een religieus album zonder devotie, ja. Het eerste nummer, My Troubled Heart is een goed voorbeeld van hoe het is om zo'n song te maken. Het is een typische hymne, met dezelfde structuur. Normaal zou de protagonist wakker worden en zijn dag beginnen met te mijmeren over hoe hard het leven is, en de lasten die hij moet dragen; en over hoe hij die lasten aan Jesus kan geven, die ze dan overneemt en voor hem het leven lichter maakt. Ik gebruik dezelfde structuur, maar ik heb geen Jesus en dus draag ik mijn zorgen zelf en moet ik dan zo verder.

Je bent niet religieus meer, correct?
Ik ben religieus opgevoed, maar zelfs als kind verzette ik me er tegen. Zoals je weet zat ik in een sekte. Daar waren er werkgroepen voor kinderen die verdacht werden van te twijfelen. Sommigen vertoonden tekenen van rebellie, lieten hun haar groeien of zetten piercings. In zo'n groep belandde ik natuurlijk, maar het hielp niet echt want uiteindelijk heb ik op mijn zestiende mijn koffers gepakt.

Heb je er een verbitterde relatie met religie aan overgehouden? Zoals velen die een moeilijke jeugd te danken hebben aan godsdienst-extremisme?

Niet persoonlijk, maar dat neemt niet weg dat ik het niet hoog op heb met religie in het algemeen. Je moet maar rond je kijken om te zien tot welke misdaden dat kan leiden. Met religieuze referenties spelen in mijn muziek geeft me een soort van duivels genot en dan hoop ik dat die mensen van vroeger mijn muziek van nu horen en beseffen dat ze grandioos gefaald hebben in hun opvoeding. En dat ze dan naar de radio roepen: "Christopher Owens, you'll burn in hell for this!".

Ook country-invloeden zijn meer dan aanwezig op deze plaat. Waar komt dat vandaan?
Ook dat is iets waar ik altijd van hield. Al bij Girls waren we van plan om dat te verkennen. En nu voelde het aan als het juiste moment daarvoor. Ik houd van die muziek sinds ik negen jaar lang in Texas heb gewoond. De typische countrysong werd ook geschreven door iemand die nooit naar school is geweest en over zijn gevoelens schrijft. Dat ben ik toch!? En mooie melodieën, rechttoe rechtaan-songs zonder experimentele franjes, dat is ook mijn ding.

Mis je die experimentele randjes niet? Al je songs voelen nu soms zo perfect aan.
Niet echt, maar vroeg of laat komen ze vast terug. De vorige plaat was echt op en top conceptueel. De songs waren allemaal opeenvolgend geschreven om een verhaal te vertellen en er was gewoon geen ruimte om te experimenteren. Dat was ook de grote uitdaging ervan.

Met deze plaat was het hoofddoel om iets te schrijven dat clean en poppy was, hoewel enkele muzikanten dingen hebben toegevoegd, die niet in die lijn liggen. En ik heb hen laten begaan. Dat brengt allicht een beetje het gevoel van Girls terug in herinnering, maar niet helemaal natuurlijk. Ik houd nog altijd wel van die franjes en vroeg of laat zal ik vast wel weer gaan experimenteren, maar nu ben ik meer en meer "een man met een plan" geworden.

Country is meestal muziek van triestige mensen. Nochtans lijk je zelf tegenwoordig een gelukkig man?
Dat ben ik ook; of toch gelukkiger dan vroeger. Al blijft er altijd wel dat verlangen naar iets beters dat zich misschien net om de hoek bevindt. Er hebben zich veranderingen in mijn leven voorgedaan, die me doen voelen dat ik opnieuw kan beginnen zonder dat ik belemmerd word door een of andere handicap (hij bedoelt zijn drugsgebruik van vroeger, nvdr). Dat voelt goed aan.

Is dat ook waarom je nu openlijk over je verleden kunt schrijven?
Ik schrijf tegenwoordig inderdaad meer over mijn verleden. Bijvoorbeeld over hoe ik met mijn moeder van stad naar stad trok en soms in treinstations moest slapen; of over een vriend die voor de lol vermoord werd door een straatbende. Dat komt tegenwoordig op een of andere manier allemaal terug in me naar boven.

Het voelt aan alsof ik nu kan nadenken over al de dingen die toen zijn gebeurd. Vroeger schreef ik direct alles van me af; nu is het allemaal zelfreflectie over periodes uit mijn jonge leven. Dat is vast een nevenwerking van ouder worden.

In een nummer zing je "Mama didn't raise no quitter". Heb je het soms moeilijk om hiermee door te gaan?
Soms, misschien,... Maar ik heb voeldoende zelfrespect ook. Ik ben nog altijd bezig en ben productief en ik word meer en meer gerespecteerd. En dat maakt me best wel trots. Dat nummer is nog zo'n typisch nummer waar ik eerst een beetje zelfmedelijden heb maar in het refrein zeg ik al "Wacht eens even; het is hier zo slecht nog niet".

Je hebt online een mooie fanvideo gemaakt voor een nummer van Spiritualized. Waarom doe je dat?
Ik ben al heel lang fan, maar dat ene lied (So Long You Pretty Thing, nvdr) heeft me geraakt op een moment dat ik heel kwetsbaar was. Ik werd er emotioneel van. En dan voelt het alsof ik iets moet doen! Meestal schrijf ik een song op zo'n momenten, maar in dit geval werd het een video.

Op een gegeven moment was ik in gesprek met een bevriende fotograaf en een vrouw die het had over een soort retraite waar je een week lang gaat om aan yoga te doen. Enkel de noodzakelijke karweien mag je er uitoefenen en je moet er vooral veel zwijgen. We vroegen: "Wat moet je dan doen als je een creatieve impuls hebt?", en ze antwoordde: "Die onderdruk je dan maar". De vriend keek me aan en zei: "Daar gaan wij dus lekker niet heen". (lacht)

Maakte ooit al iemand een fanvideo voor jou?
Ik zie enkel de occasionele covers. Dat is wel leuk om te bekijken. Een gast heeft Substance in het Spaans vertaald en ik heb hem daarmee gefeliciteerd. Dat was cool!

 

Christopher Owens staat op 13 november in Trix