Christopher Owens - Een verkenningstocht naar andere ideeën en geluiden

Christopher Owens draagt nog altijd dezelfde groene Dr. Martens-schoenen als toen we hem een paar jaar geleden interviewden. Maar hij ziet er wel voortreffelijk en tevreden uit. In de kantoren van PIAS ontvangt hij op de dag dat The Hobbit gereleased wordt - een evenement waar hij op zijn Twitter-account naar aftelde - de ene journalist na de andere achter een tafel vol koffiekoppen en snoepgoed. Allen stellen ze hem vast dezelfde vragen, en ook wij beginnen met de dooddoener.

Een verkenningstocht naar andere ideeën en geluiden



Waarom is Girls gesplitst?
Christopher Owens: Er zijn veel dingen gebeurd in de loop der jaren. In het begin, nog voor er een band was, namen we een plaat op met ons tweeën. Eigenlijk was het gewoon een klein projectje. Maar toen de muziek wat populairder werd zijn we een groep geworden en wilden we er een carrière van maken. We wilden echt een groep vormen en dus vroegen we vrienden die we kenden om mee te spelen tijdens de concerten die we deden.

Het idee bleef echter om mensen te vinden die even hard in Girls geloofden als wij twee en dat is nooit gebeurd. Na zowat vier jaar proberen om een band te vormen gingen er weer twee mensen weg. Ons contract was net afgelopen en we moesten een nieuw contract tekenen en ik heb op dat moment beslist dat ik daar geen zin in had.

Hoe nam Chet (White, gitaist bij Girls, nvdr) het op?
Goed. Ik heb altijd duidelijk getoond wat ik wilde en het kwam dus ook niet als een verrassing.

Voelde het niet aan als een stap in het duister?
Ik was er redelijk gerust in. Door de jaren heen heb ik heel wat materiaal bij elkaar geschreven en heb ik wat zelfvertrouwen opgebouwd. Ook werd het idee van wat ik wilde doen en wat ik wilde worden als persoon steeds duidelijker in mijn hoofd. Dus de beslissing nemen was eigenlijk gemakkelijk.

Nu kies ik zelf met wie ik zal samenwerken afhankelijk van het project dat ik wil verwezenlijken. Het is dus eigenlijk een logische stap geweest.

Hoe anders zijn de projecten die je zult doen?
De songs zijn natuurlijk relatief gelijkaardig. Ze gaan meestal over mezelf en hoe ik me voel. Dat blijft mijn natuurlijke inspiratiebron. Maar ik zou graag andere geluiden en ideeën verkennen. ‘Lysandre’ is de eerste kristallisatie daarvan.

Wat was het hoofdidee achter ‘Lysandre’? Meer saxofoon?
Dat en proberen een plaat maken waar de songs met elkaar verbonden zijn door een gemeenschappelijke verhaallijn.

Kan je het verhaal vertellen? Je ontmoet ‘Lysandre’, en dan?
Eigenlijk begint het verhaal vroeger, bij de eerste tour met Girls. We waren gewoon een bende vrienden die voor vreemden begonnen te spelen en de wereld rondreisden. Daar gaat de eerste helft van het album over.

Dan gaat het ook over hoe het is om songs te schrijven, en pas tegen het einde wordt het een echt liefdesverhaal.

Vandaar dat we een in de war waren. Wij dachten dat het van in het begin over Lysandre ging.
Nee, Lysandre wordt pas in de tweede helft van de plaat geïntroduceerd. De plaat gaat dus zeker niet over haar alleen, maar ze is zo’n belangrijk deel van die periode dat ik dacht dat het gepast was de plaat naar haar te noemen.

De songs zelf speelde je toch al een tijdje met Girls?
Eén nummer zeker. De songs hadden allicht ook wel met Girls gewerkt, maar dan hadden we dus weer nieuwe muzikanten moeten zoeken en allicht moesten er dan weer een paar muzikale compromissen gesloten worden. Voor deze tour onder mijn eigen naam heb ik het kunnen regelen dat de muzikanten, waarmee ik de plaat opgenomen heb, meegingen.

Je hebt een volledig instrumentaal nummer geschreven ook. Dat is nieuw.
Riviera Rock, al zingt er wel iemand een klein refreintje in. Op ons eerste album stond er ook een instrumentaal nummer en toen hebben we ook een single gemaakt die instrumentaal was. Ik vind dat wel leuk om doen: het is wat cinematografischer, en Riviera Rock gaat meer over de sfeer dan over iets anders. Vandaar dat er niet echt tekst nodig was.

Het beeld dat je van New York schetst in New York City is heel ruw.
Alles wat in die song verteld wordt is echt gebeurd: vrienden die me met messen bedreigen onder de invloed van drugs en zo. Maar een deel van die dingen zijn wel gebeurd toen ik in Texas woonde. Het belangrijkste wat ik wil vertellen in die song is waar ik vandaan kom, niet hoe New York is.

Heb je vrienden waarvan je weet dat ze zullen zeggen dat ze een song maar niks vinden?
Zeker. Maar ik ben ook relatief kritisch voor mezelf. En uiteindelijk regelt dat ook zichzelf. Ik schrijf veel muziek en er zijn maar zo veel opportuniteiten om iets op te nemen. Dus dan vallen de mindere songs vanzelf af. Als ik een song aan het schrijven ben en ik kom er niet uit, dan laat ik dat nummer gewoon vallen.

Je bent ook model voor Yves Saint Laurent. Was dat een job voor het geld?
Het heeft inderdaad voor een groot deel van het budget van deze plaat gezorgd. Maar Hedi Slimane, de creatieve directeur van YSL, is een persoonlijke vriend van me. En toen hij de job kreeg, belde hij me op voor die fotoshoot. Ik wist eerst niet zeker of ik het moest doen, maar uiteindelijk dacht ik: waarom niet?. Hij heeft de foto’s zelf bij hem thuis genomen, dus het was relatief ontspannen. Behalve het vrouwelijk model dan:  zij was wat in overdrive. Ze gingen me trouwens een leren vest geven, nu ik er aan denk. Daar wacht ik nog op!

Ook voor je concerten kleed je je op, nu.
Ja, ik probeer me wat te gepast te kleden en dat past bij dit album. Het zijn geen Yves Saint Laurent-kostuums die ik draag, als dat is wat je je afvraagt (lacht).

Nog iets dat veranderd is: je speelt nu covers.
Uit respect voor de andere leden van Girls denk ik dat het beter is een beetje te wachten voor ik oude nummers speel. Uiteindelijk ga ik dat wel doen, maar het is nog wat te vroeg. En mensen willen een concert dat iets langer duurt dan een half uur dus vul ik het materiaal van de plaat aan met een paar nummers van andere artiesten.

Je zingt dat Lysandre, de vrouw, een deel van je leven was, maar dat dat deel ondertussen weg is. Heeft Lysandre dat al gehoord?
(lacht). Misschien zal ze dat een beetje minder vinden. Maar uiteindelijk was het een korte relatie. Dus we hebben niet veel tijd gehad om elkaar te beïnvloeden. We zijn nog altijd vrienden. Ze had vorig jaar een vriend, ik weet niet of ze nog altijd samen is met die man. Ze heeft vast een hele reeks aanbidders.

Op je Twitter-profiel staat dat je lid was van de Stanley Marsh 3’s Dynamite Museum. Wat moet ik me daar bij voorstellen?
Stanley Marsh is een artiest die op openbare plaatsen installaties maakt. En ik werkte een tijdje voor hem toen ik in Texas woonde. Wat we deden was bijvoorbeeld verkeersborden overschilderen. Of Cadillacs begraven zodat ze met hun achterste uit de grond staken. Van die dingen. Ik werd er voor betaald. Momenteel sukkelt de man met zijn gezondheid. Gedurende die periode was hij echt een mentor voor me.

Je bent relatief populair in Japan. Hoe is dat gekomen?
Geen idee eigenlijk. Het is soms moeilijk te zien hoe dat komt. Iets klikte blijkbaar met wat wij deden met Girls. En het lijkt alsof dat ook met deze plaat zo is. Het is een fantastisch land.

Aas je echt op een Grammy?
Als ik zo’n dingen zeg, dan is dat gewoon een polemische manier om te zeggen dat ik graag erkenning wil en dat ik graag een lange en substantiële carrière wil opbouwen. Het beeldje zelf hoeft op zich niet echt.

12 januari 2013
Kristof Van Landschoot