C-RHYMS - De belangrijkste rode draad doorheen het album is geloven in je eigen kunnen
Met debuutplaat ‘ORIGINS’ heeft C-RHYMS zich in één klap op de kaart gezet als één van de meest eigenzinnige en veelbelovende stemmen binnen de jonge Belgische jazz- en hiphopscene. Wat begon als een intuïtieve zoektocht naar klank, identiteit en houvast, groeide uit tot een muzikaal universum waarin kwetsbaarheid en technische virtuositeit hand in hand gaan. C-RHYMS rijgt complexe rijmschema’s aan neo-jazz, soulvolle akkoorden en ritmes die even veelzeggend zijn als zijn teksten. Die vormen samen een verhaal waarin muziek niet alleen een uitlaatklep is, maar een manier om jezelf terug te vinden.
Hoe ben je ooit in de muziekwereld beland?
C-RHYMS: Ik ben eigenlijk al van jongs af aan met muziek bezig. Het begon allemaal, toen ik van mijn ouders een keyboard kreeg voor Kerst. Via YouTube leerde ik mijn eerste covers spelen. Toen ik later een instrument moest kiezen, werd het de klarinet omdat mijn papa die ook speelde. Ik volgde een volledige opleiding, maar stopte in het derde middelbaar omdat het te druk werd met andere hobby’s zoals voetbal en dans. Tijdens corona heb ik de muziek opnieuw ontdekt. In 2021 begon ik nummers en teksten te schrijven én was ik ook drummer bij The Bioneers, waar ik tussen maart 2020 tot augustus 2025 actief was. Ondertussen had ik mezelf piano aangeleerd, vooral door covers te spelen. Sinds vorig jaar ben ik echt actief eigen nummers beginnen te schrijven en ben ik uiteindelijk bij jazz uitgekomen, omdat die stijl meteen voelde als de sound waarin ik mezelf volledig kon vinden.
Je muzikale bagage is heel breed. Vanwaar komt die eclectische smaak?
Ik luister graag naar verschillende genres. Rock en de hardere muziekstijlen kunnen me echt boeien, maar evengoed hou ik van drumnbass, waar vaak veel jazzinvloeden in zitten, en uiteraard ook van hiphop, het genre waar ik van jongs af aan al veel naar luisterde. Naarmate ik ouder werd, begon ik ook de wereld van samples te ontdekken: fragmenten uit bestaande nummers die vaak uit jazz afkomstig waren. Vooral in ninetieshiphop komt dat sterk naar voren. Veel van die oldschool hiphop-sounds zijn gebouwd op gesamplede jazzcomposities van artiesten als Ahmad Jamal, Bill Evans, Herbie Hancock en Bob James, om er een paar te noemen. Daardoor ben ik uiteindelijk bij jazz blijven hangen. Die muziek heeft me persoonlijk veel bijgebracht. Het is ook de stijl waarin ik me het best kan uitdrukken, net als in hiphop.
Je debuutplaat heet ‘ORIGINS’. Welke boodschap wil je met dit album meegeven met de luisteraar?
Met ‘ORIGINS’ vertel ik mijn "Origin-story", die sterk verbonden is met mijn adoptie. Het album gaat over hoe het voelt om een identiteitscrisis te hebben: ik ben westers opgevoed, maar zie er niet zo uit, en daardoor had ik vaak het gevoel dat ik er niet volledig bij hoorde. Dat zorgde ervoor dat ik altijd extra hard mijn best wilde doen om mijn plek te vinden en me te bewijzen. ‘ORIGINS’ gaat ook over eenzaamheid en over omgaan met rollen die anderen je toeschrijven. De belangrijkste rode draad doorheen het album is geloven in je eigen kunnen. Niet wachten op anderen of op hun goedkeuring om te doen waar jij voor staat. Dat is iets wat ik de luisteraar graag wil meegeven, omdat zelfvertrouwen niet altijd iets is dat je van jongs af aan meekrijgt. Het kan ontzettend moeilijk zijn, zeker wanneer je het gevoel hebt dat niemand echt in je gelooft. Toch mag dat je niet tegenhouden om voor je dromen te gaan. Vroeg of laat kom je de juiste mensen tegen die je wel ondersteunen. En vanaf dan begint alles vanzelf te rollen.
Het zijn moeilijke thema's die je aanraakt: adoptie, racisme, eenzaamheid. Welk van die thema's was het moeilijkst om tekstueel en muzikaal te verwoorden?
Mijn struggle met eenzaamheid in songs gieten voelde toch zwaar aan. Ik had al eerder een nummer geschreven over mijn adoptie, samen met David, maar op ‘ORIGINS’ zitten een paar nummers die diep ingaan op dat gevoel van alleen zijn. Isolation is daar een duidelijk voorbeeld van, tevens mijn favoriete nummer op de plaat. Ook Self-Diagnosed raakt dat thema aan, vooral omdat het gaat over hoe ik het rouwproces van mijn broer heb meegemaakt. Ik had niet altijd de juiste omgeving of de juiste mensen rondom mij om me te steunen. Gelukkig waren er wel een paar fantastische leerkrachten die me door die periode hebben geholpen. Het nummer werd geschreven tijdens de Warmste Week 2024, de week van de eenzaamheid, waardoor er veel emoties loskwamen tijdens het schrijfproces van het nummer.
Je won de publieksprijs van de Brussels Jazz Vanguard met een kwart van de stemmen. Wat deed dat moment met jou als artiest?
Het was vooral een fantastisch moment, omdat het voelde als een bevestiging dat ik goed bezig was. Vooraf wist niet iedereen precies wat mijn project inhield, maar toen we met C-RHYMS werden geselecteerd, na het insturen van onze demo’s, en we bovendien op een gunstig moment mochten spelen als afsluiter van de avond, voelde ik dat er wel eens een kans kon zijn om de publieksprijs te winnen. In de maand mei alleen al hadden we maar liefst vier shows gespeeld ter voorbereiding van de show in Brussel en konden we dus zonder nadenken het beste van onszelf geven. De publieksprijs bracht ook wat extra communicatie met zich mee vanuit Brussels Jazz Weekend en zorgde voor extra publiciteit voor mijn project. Dat alles samen maakte het voor mij een heel bijzonder moment. Ik was blij dat ik eindelijk aan een groter publiek kon tonen wat C-RHYMS precies was en waar het voor stond. Toen ik het nieuws kreeg dat we de publieksprijs hadden gewonnen, was ik enorm blij en heb ik het meteen met de band gedeeld, want het voelde als een belangrijke stap vooruit, te midden van wat ondertussen al een ontzettend drukke periode was.
Je staat bekend om complexe rijmschema's. Hoe moeilijk is dat om al die woorden zo snel te debiteren tijdens je concerten?
Dat is een goede vraag. Vanaf het moment dat ik begon met schrijven, vond ik het geweldig wanneer alles rijmde. In het begin gebruikte ik vooral woorden die perfect op elkaar rijmden, maar intussen speel ik meer met assonanties, binnenrijm, dubbelrijm en allerlei andere patronen. Dat maakt het niet alleen interessanter om te schrijven, maar ook om naar te luisteren. Als hiphopliefhebber vond ik het altijd fascinerend, wanneer een artiest een bepaald rijmschema gebruikte dat ook volledig klopte met het verhaal dat hij of zij vertelde. Voor mij is het dan ook niet echt moeilijk om rijmschema’s te vinden. Het is iets dat vanaf het begin vanzelf is gekomen, toen ik begon te schrijven.
Je muziek wordt door Noah, één van je bandleden, omschreven als “jazz voor hiphopheads en hiphop voor jazzheads”. Hoe voel je dat de combinatie van die twee jou het beste ligt?
Voor mij was het vanaf het begin duidelijk dat de muziek jazz-inspired hiphop was, gecombineerd met "profound lyricism". Het vertrok vanuit de jazz, maar ik wilde wel mijn eigen hiphoptoets eraan toevoegen. ‘ORIGINS’ is meer een jazzalbum dan een hiphopalbum, al wordt er natuurlijk ook gerapt en dat maakt het dan weer onmiskenbaar hiphop. De teksten zijn geschreven om te inspireren en om verhalen te vertellen. Dat is precies waarom die term "profound lyricism" zo goed past. Dat deed ik eigenlijk al voor ‘ORIGINS’: ook in eerdere teksten zat altijd een boodschap verwerkt. Het was dus vooral de bedoeling dat de lyrics niet zomaar werden genegeerd. Met de jazz heb ik eindelijk een vorm gevonden waarin ik dat volledig tot zijn recht kon laten komen, een geheel waarin zowel de jazz als de hiphop mooi samenkomen.
Veel van je teksten draaien rond zelfvertrouwen en veerkracht. Heb je het gevoel dat die stap naar de muziek jou ook op dat vlak helpt? Of is dat eerder ballast?
Ik ervaar het vooral heel positief. Ik ben zelf doctoraatstudent in de biomedische wetenschappen aan de KU Leuven. Veel mensen zien onderzoek en muziek als twee totaal verschillende werelden, maar voor mij vormen ze één geheel. Dingen die ik leer in mijn onderzoek kan ik toepassen in mijn muziek. Omgekeerd neem ik inzichten uit de muziek mee naar mijn onderzoek, bijvoorbeeld op organisatorisch vlak. Muziek heeft me vooral geleerd hoeveel je kan bereiken op eigen initiatief. Ik doe mijn eigen management en boekingen. Ondertussen hebben we al dertig shows gespeeld en dat op prachtige locaties. We stonden reeds op het Brussels Jazz Weekend als afsluiter op het Sint-Katelijneplein, gaven een headlineshow tijdens de Gentse Feesten in het Baudelopark en speelden in Het Depot in Leuven. Volgend jaar passeren we in De Roma (Amor) en op Jazz Cats (Wilde Westen). Door de muziek ben ik gaan inzien dat er altijd oren zijn die willen luisteren naar wat jij te vertellen hebt, maar dat je er wel zelf moet voor uitkomen. Als je hard werkt en het op de juiste manier aanpakt, dan kan het echt. Dat is voor mij het grootste positieve aspect van muziek. Er wordt veel gewerkt, maar je krijgt er ook veel voor terug. Ikzelf heb nooit een jazzopleiding gevolgd, maar heb gaandeweg mijn eigen sound gevonden door actief bij te leren buiten mijn onderzoekswerk. Zodra ik de nummers, tekst en muziek, klaar had, zat ik samen met de band voor de invulling.
Je optredens worden omschreven als magie, omdat je helemaal ontbolstert op een podium. Je zingt en rapt, maar danst ook. Hoe verklaar je zelf die metamorfose van rustige jongen naar podiumbeest?
Ik heb altijd graag gedanst; ik vond het leuk om een show neer te zetten en heb daar nooit schroom voor gehad. Zodra de muziek goed zat en de band helemaal mee was, voelde het voor mij vanzelfsprekend om dat dansaspect erbij te brengen. Op een podium heb ik nooit het gevoel dat ik iemand iets moet bewijzen. Ook daarbuiten niet. Ik kan me volledig ontplooien, omdat ik overal, zowel op als naast het podium, gewoon mezelf ben. Het dansen is daarbij een extra aanvulling, omdat het deel uitmaakt van de show en het één van de talenten is die ik heb. Iets wat muziek mij sterk heeft geleerd, is dat je al je talenten moet inzetten. Buiten het podium ben ik degene die rust bewaart, omdat ik ontzettend veel moet regelen, zowel naar de muzikanten toe als naar mezelf. Ik zorg ervoor dat alles in orde is. Zodra ik het podium op stap, weet ik dat alles geregeld is: de band is fantastisch, de set zit strak, de teksten zijn gekend. Daarom kan ik daarboven alles loslaten en me nergens iets van aantrekken. Zo kan ik elke keer opnieuw een sterke show neerzetten.
Je was artist in residence in het Wilde Westen in Kortrijk. Wat heeft dat project concreet betekend?
Ik ben in die periode intens begeleid en tegelijk liep ik een parcours, waarin ik zelf bepaalde welke richting ik wou uitgaan. Ik kreeg ondersteuning waar nodig. In mijn geval betekende dat onder meer dat ik via hen kon samenwerken met een vocal coach, Naomi Sijmons (van Reena Riot, nvdr). Ik kon met hen overleggen hoe we de promotie het best zouden aanpakken, wanneer ik singles zou uitbrengen of de aftermovie van Brussels Jazz Weekend zou verschijnen. Wilde Westen heeft me een duidelijk beeld gegeven van alles wat er achter de schermen gebeurt in de muziekwereld. Voor mijn releaseshow regelden zij licht en geluid, waardoor ik rechtstreeks met die teams kon samenwerken om de show tot in de puntjes af te stellen. Dat heeft me doen inzien wat er allemaal komt kijken bij producties, zowel op kleine als op grotere schaal. Het was interessant om dat allemaal te zien. Eén van de nummers op het album heet Winner Stays On, daarin zit een zangmelodie, die ik zelf op de piano heb geschreven.
De dag voor de releaseshow hebben we een volledige dag PA-repetitie op locatie gehad en toen stelde de geluidsman voor om een paar microfoons bij de band te plaatsen, zodat zij die melodie konden meezingen. We hebben dat met de band ingestudeerd en voorgedaan tijdens de show. En op een bepaald moment nam het publiek het spontaan over. Op het einde van het nummer lieten we alles los en zong het publiek helemaal alleen verder. Voor mij was dat een ongelooflijk moment om te delen met de band. We hebben een jaar lang samen aan dit project gewerkt. Ik ben wel C-RHYMS, maar ik zeg altijd "we", omdat zij mee in het verhaal zijn gestapt en samen met mij alles hebben opgebouwd, ook al schrijf ik het grootste deel zelf en neem ik het organisatorisch werk voor mijn rekening. Ik vergelijk mezelf vaak met een schilder die de schets maakt en misschien een deel van de kleuren aanbrengt, maar de band vult de rest aan binnen de getekende lijnen naargelang hun eigen creativiteit. Zo’n momenten samen beleven en dan zien hoe het publiek het nummer meedraagt is gewoon fantastisch.
Wat hoop je dat jonge luisteraars, die worstelen met een identiteits- of een herkomstvraag, kunnen halen uit ‘ORIGINS’?
Ik hoop dat jongeren voelen dat ze er niet alleen voor staan. Dat is het gevaarlijkste gevoel: denken dat je volledig alleen bent in wat je doormaakt. Zo kan je snel in een negatieve spiraal terechtkomen. Met ‘ORIGINS’ wil ik laten zien dat het wel mogelijk is vooruit te geraken ondanks moeilijke omstandigheden. Of dat nu een lastige thuissituatie is, mindere punten op school of het gevoel dat je nergens echt past. Ik wil hen meegeven dat de kracht in jezelf zit. Je hoeft niet te wachten tot iemand anders zegt dat je goed genoeg bent. Het gaat erom dat je eerlijk bent met jezelf. Dat is ontzettend moeilijk. Bij mij heeft dat ook jaren geduurd. Als je echt durft kijken naar waar je sterktes liggen en daarop inzet, groeien de dingen waar je minder zeker in bent vanzelf mee. Je zwaktes worden kleiner en duidelijker, wanneer je begrijpt waarin je juist sterk bent. Nadien kan je de zwaktes ook omzetten in sterktes. Iedereen is anders en dat is oké. Het is goed om niet volledig met de rest mee te lopen. Dat gevoel van "anders zijn" kan net een kracht worden, want het maakt je eerlijk, uniek en authentiek
C-RHYMS IN CONCERT
11/12 - Vaartkapoen (V-Kurated #14) - Brussel
13/12 - Ancienne Belgique (Club) - Brussel
19/12 - We've Got Jazz (Omgekeerde Wereld) - Gent
20/12 - Finale Sound Track (4AD) -Diksmuide
*2026*
06/02/2026 - De Roma (Amor) - Antwerpen
28/03/2026 - Jazz Cats (Wilde Westen) - Kortrijk
22/05/2026 - Brussels Jazz Weekend - Brussels
14/05/2026 - Charlatan - Gent