Buurman - Eigenlijk ga ik in alles wat ik doe op zoek naar het verhaal

Geert Verdickt riep in volle coronatijd jong en oud op om hem via een brief of mail verslag uit te brengen van een bijzondere gebeurtenis in hun leven. Honderden verhalen kreeg hij te lezen en daaruit selecteerde hij er tien. Bij elk verhaal schreef Verdickt met collega-Buurmannen Koen Renders en Stijn Gevaert een lied. Daarnaast maakte hij een podcast voor elk nummer als een soort roadmovie van verhaal over vuurgesprek tot lied. Tien songs, tien podcasts, één plaat: ‘Vuurman’.

Hoe heb je van Buurman Vuurman gemaakt?

Geert Verdickt: We lanceerden met de band een oproep waarbij we mensen met een straf verhaal zochten. Iedereen kon zichzelf aanmelden of iemand anders tippen. We hebben toen heel veel mails gekregen en werden zelfs op straat hierover aangesproken. We hebben uiteindelijk tien verhalen overgehouden. Die hebben we dan verder uitgewerkt rond een kampvuur. Ik praatte uitgebreid met de man of vrouw, die het verhaal bezorgde, en die gesprekken werden ook opgenomen. Daaruit werden podcasts gedestilleerd en daarrond schreven we ook onze nieuwe nummers.

Welke verhalen kwamen allemaal naar boven?

Het sterke van het hele ding is dat het tien compleet verschillende verhalen zijn. Het gaat over uiteenlopende zaken. Zo is er het verhaal van de seingever, dat nu ook onze nieuwe single geworden is. Hij stuurde per ongeluk de leider in de koers op vijfhonderd meter van de finish de verkeerde kant op. Het was iets dat hem overkwam. Zijn verhaal werd op den duur erg universeel. Het ging niet zozeer meer over koers, maar wel over fouten maken. Hij ging door een storm en een orkaan om daarna sterker te worden. Een ander verhaal ging over iemand die een zwaar verkeersongeval kreeg, maar er nadien toch in slaagde om van Engeland naar Frankrijk te zwemmen. Vijftien uur in het water. Of de man van negentig die aan het vuur vertelde dat hij als elfjarig jongetje van de deportatietrein sprong op weg naar Auschwitz. Zijn moeder heeft hem daarbij geholpen, maar het was wel de laatste keer dat hij haar zag. Hij had ook een zus die klassiek pianiste was. Later heeft de man dan ook piano leren spelen om zo dichter bij zijn zus te kunnen zijn. Beklijvende verhalen zijn het, die elk een nieuw nummer opleverden.

Op zoek gaan naar verhalen van mensen is niet nieuw voor Buurman. Ook op jullie vorige platen kreeg je wel eens dat gevoel.

Ik had aanvankelijk een beetje schrik dat het vernauwend zou werken, telkens een nummer schrijven over één onderwerp, maar het tegenovergestelde was waar: elk verhaal is oneindig wijds. Ik werd een soort portretschilder die met muziek een beeld maakte van de persoon die naast mij aan het vuur zat. De focus was groter en ik besefte dat ik dat eigenlijk altijd heb gedaan in alles wat ik doe, op zoek gaan naar het verhaal. 

Hoe kwamen de songs dan uiteindelijk concreet tot stand?

Uit elk vuurgesprek heb ik één element gehaald: een woord, een beeld, een gevoel. Daar hebben we dan een lied mee gemaakt dat niet staat of valt bij de gesprekken. Je moet de podcasts niet gehoord hebben om de songs op ‘Vuurman’ te kunnen begrijpen of voelen. Het is een aanvulling. Ik vind het belangrijk dat de luisteraar zijn of haar eigen verhaal in de songs kan horen. Om hier en daar een strofe of een bridge meer vorm te geven, heb ik inspiratie gezocht bij de aanvullende gesprekken met specialisten en aanverwanten. Die extra gesprekspartners hoor je ook terug in de podcasts.

Blijft de muze je muzikaal ook nog altijd trouw na al die jaren?

Het was een heel organisch proces. Ik heb natuurlijk topmuzikanten naast mij, maar we hebben ook inspiratie gezocht in het verhaal zelf. Zo hebben we op een oude kast het ritme bedacht dat de trein naar Auschwitz moest voorstellen. Met professor D’ Hondt trokken we dan weer naar een berg. Toen we afdaalden en ik de voetstap van de man bestudeerde, zorgde dat weer voor een bepaald ritme dat ik toen heb opgenomen. Het werd de kadans van het nummer Sterrenkijker. In sommige nummers zitten ook kleine geluidjes die bij het verhaal hoorden, bijvoorbeeld gewoon simpele kliks van een computermuis. Zo hebben we ons laten inspireren in het verhaal. Uiteindelijk leverde dat dus een nieuwe plaat op na een heel fijne, maar intense rit.

Aan nummers kan je blijven schaven. Wanneer durf je een song af te geven?

Dat is moeilijk. Het komt simpelweg neer op een punt dat het jezelf raakt. Steekt er in de song wat er in moet zitten? Vond ik de ziel van het gesprek aan het kampvuur terug in het liedje? Ik voelde me vaak Rembrandt die portretten maakte. Eén ding is zeker: onze liedjes hebben we met veel zorg en liefde gemaakt.

Jullie speelden onlangs in de AB en het Depot. Hoe was het om terug voor een publiek te kunnen optreden?

Het was heerlijk. Ik heb het zelfs een beetje onderschat hoe fijn zoiets was, omdat het lange tijd niet kon. Eens we er terug stonden en we zagen de warme mensen voor ons die de liedjes mee zongen, was het overheerlijk. Het waren ook concerten met full band. Dat was super! We kijken nu al uit naar de theatertour in het najaar, waarbij we de verhalen en stukken van de podcasts gaan combineren met de liedjes.

De podcasts zijn een uniek concept. Hoe moeten we die zien ten opzichte van de plaat?

Het is geen conditio sine qua non. Het is een aanvulling op de plaat. Als je interesse hebt in hoe de nummers gegroeid zijn, wat daar in zit en hoe die inspiratie eruit zag, dan moet je luisteren. Ik vind het zelf fascinerend om te kijken naar documentaires van Bob Dylan en Leonard Cohen en te zien hoe die nummers zijn gegroeid, van idee tot uiteindelijk kunstwerk. De route er naartoe is fascinerend. Je voelt de liedjes van Buurman geboren worden. Ik heb dat nog geen enkele band zien doen en dus ben ik er wel trots op.

Buurman gaat op tournee in het najaar. Check www.buurman.be.

Foto: Karel Uyttendaele