Boston Tea Party - We hadden ook The Stamp Act kunnen heten

16 december 1773, Boston Massachusetts. Een boze groep Amerikaanse kolonisten, die zichzelf de Boston Tea Party noemen, komen in opstand tegen de Britse overheid en vernietigen een hele partij geïmporteerde thee. Maar dit grootse Amerikaanse geschiedenisfeit heeft weinig te maken met de Boston Tea Party anno 2010. Eline Adam en Thomas Werbrouck hebben die naam aangenomen om speelse, energieke muziek te maken. En Tim Vanhamel wilde graag met hen een plaatje opnemen.  Vandaag presenteert het tweetal met veel trots zijn debuut 'Little Trouble Kids'. Wie weet schrijven ze hiermee zelf geschiedenis.

Waarvoor staat Boston Tea Party?
Thomas Werbrouck: Boston Tea Party maakt muziek met heel weinig instrumenten. We hebben enkel een gitaar, een houten stompbox en onze stem nodig. Daardoor hebben we een aparte sound, maar we proberen eigenlijk gewoon om catchy rocknummers met een hoek af te maken. Dat vinden we plezant.
Eline Adam: We willen met zo weinig mogelijk middelen zoveel mogelijk energie en fun creëren.

Kijken jullie op naar voorbeelden, mensen of dingen die jullie inspireren tot het maken van muziek?

Thomas: We hebben heel wat tweemansbands als voorbeeld en natuurlijk kijken we op naar The White Stripes. Maar dat betekent nog niet dat we niet weten hoe we zelf muziek moeten maken.

Eline: We zoeken niet specifiek naar een bepaald genre en luisteren naar alles: van Sonic Youth tot zelfs Britney Spears. Alles wat we horen en leuk vinden of waarop we beginnen te shaken beïnvloedt ons wel ergens. We nemen alles op, zoals sponsen.

Hoe ervaren jullie het om als duo muziek te maken?
Thomas: Bij ons is het nog een beetje anders omdat we ook een koppel zijn. Als duo muziek maken is heel praktisch. Als je een vijfkoppige band hebt, moet je altijd afspreken voor repetities. Dan kan de ene niet of de andere moet naar zijn lief. Nu zijn we altijd samen en dat is een natuurlijke manier van songs maken. Zelfs om naar een optreden te gaan is het handig met zijn tweetjes. We passen in een auto en ontsnappen dus aan al die rompslomp van bestelwagens.
Eline: Ik zou wel eens willen proberen in een groep te spelen, maar ik denk dat je met zijn tweeën sneller van ideeën tot songs komt.
Thomas: Er zijn ook veel groepen die met vijf mensen op een podium staan en waarbij je je soms afvraagt wat de meerwaarde van die tweede gitarist is. Wat wij doen heeft geen enkel nootje teveel.

Maar Tim Vanhamel is op jullie plaat hier en daar wel als gastmuzikant bijgesprongen. Hoe lossen jullie dat live op? Programmeren jullie de ontbrekende dingen in een computer?
Thomas: Een computer willen we niet gebruiken. Ik kijk zelf niet zo graag naar optredens waar je dingen hoort maar waarvan je niet kan achterhalen waar ze vandaan komen. Voor de plaat hebben we ook echte arrangementen geschreven.
Eline: Doordat we zo'n beperkte bezetting hebben, wilden we op de plaat een beetje variatie en daarom staan daar dingen op die ons live niet altijd gaan lukken. Het is ook niet de bedoeling dat een optreden een exacte kopie van de plaat is.

Hoe gaan jullie tewerk als jullie muziek maken?
Thomas: We repeteren niet zo graag. Het is iets wat we "tussen de soep en de patatten" doen. Eigenlijk maken we het liefst nummers. Tijdens een repetitie beginnen we uiteindelijk wat te friemelen aan een gitaar en daar komt dan soms iets nieuws uit.
Eline: Het gebeurt ook vaak dat ik op café een liedje hoor dat ik graag wil coveren en daar beginnen we dan ook aan. Maar uiteindelijk komen we dan bij een heel nieuw nummer uit. Wij zijn ook Nick Cave niet, die om negen uur 's ochtends aan zijn bureau gaat zitten en teksten begint te schrijven.

Jullie lijken een voorliefde te hebben voor minder conventionele instrumenten zoals bijvoorbeeld die houten stompbox. Hoe zit dat ding in elkaar?
Eline: Dat is een houten kist met daarin een basdrummicrofoon. Ik tik daarop met mijn flamencoschoenen zoals de bluesmannen dat vroeger ook deden. We gebruiken het ter vervanging van de basdrum.

Wat hebben jullie moeten doen om Tim Vanhamels aandacht te trekken?
Thomas: Dat is allemaal toevallig gebeurd. We waren niet echt op zoek naar een producer, maar we speelden voor de eerste keer in Antwerpen en Tim was daar ook. Opeens stond hij voor het podium te dansen en te roepen hoe goed hij het allemaal vond. Achteraf raakten we aan de praat en zei hij (gespeeld Limburgs): "Ik wil een plaatje met jullie opnemen."  Hij zei ook meteen dat wij zijn voorprogramma zouden zijn, dat we samen zouden touren en dat we in de Vantage Pointstudio van dEUS zouden gaan opnemen. Die dingen zijn ook allemaal uitgekomen. Ondertussen zijn we echte vrienden en dat is super.

Hoe verliepen de opnames? Heeft hij jullie veel kunnen bijbrengen?
Thomas: We hebben alleszins op een speciale manier opgenomen. Alles is in twee dagen tijd opgenomen en dat was ook de bedoeling. We namen zoveel mogelijk live op, wat een heel organische manier van werken was.
Eline: We hebben dingen van hem geleerd, maar hij deed helemaal niet uit de hoogte. Als we aan het mixen waren, heeft hij er hier en daar wel zijn ding mee gedaan. Hij hoort ook of er nog ergens bongo's of een dwarsfluit bij horen.

Tim was dus de man van de gekke ideeën?
Eline: We hebben in elk nummer iets speciaals proberen steken.
Thomas: Tim voelt aan wat een song nog net meer nodig heeft om het naar een hoger niveau te tillen. Daar heeft hij ons enorm in geholpen.
Eline: Pascal Deweze (van Sukilove, nvdr) heeft daar ook toe bijgedragen: hij was vaak de technische vertaler van Tims ideeën. Het was goed dat we ook een man hadden die straf was achter de knoppen.

Heeft die samenwerking perspectieven geopend?
Thomas: Toen we Tim tegenkwamen waren we nog heel klein. We hadden wel plannen om iets op te nemen, maar we waren nog aan het zoeken. Opeens werden we ontdekt en nu hebben we toegang tot dingen die we vroeger niet gekund zouden hebben.
Eline: Als je op café zegt dat je in een band speelt, kijkt niemand nog op. Maar als je dan zegt dat je een cd opgenomen hebt met Tim Vanhamel is er veel meer interesse. Ik zou daar zelf ook van opkijken.

Tegenwoordig doen Vlaamse groepjes massaal mee aan allerhande rockwedstrijden, maar jullie doen daar blijkbaar minder aan mee. Houden jullie daar bewust afstand van?
Thomas: In het begin deden we daar ook aan mee, maar we hadden snel door dat dat ons ding niet was. Onze muziek is anders en meestal begrijpen die jury's dat niet of vinden ze dat een rare manier om muziek te beleven. Op die manier wegen ze dan af wat de beste groep is.
Eline: We vonden het nooit tof om in een competitie te zitten. Ik was altijd erg zenuwachtig omdat je beoordeeld wordt terwijl je eigenlijk gewoon muziek wil spelen.
Thomas: Ik vind dat zo'n Rock Rally de creativiteit soms fnuikt. Je krijgt af en toe de indruk dat groepen echt met het doel op die wedstrijden muziek maken. Ze gaan alleen muziek spelen die de jury eventueel goed zou kunnen vinden.
Eline: Maar het werkt niet altijd zo. Kijk naar Humo's Rock Rally, daar maken ze soms wel verrassende keuzes waardoor al veel goede groepen bekend geworden zijn. Het is ook een manier om in beeld te komen. Maar er zijn nog andere manieren om op te vallen en dat wordt hier in Vlaanderen soms vergeten.

Op een goede dag Tim Vanhamel eens tegen het lijf lopen bijvoorbeeld?
Eline: Op een dag vind je de man van je leven. (lacht)

Het lijkt of de tekst op jullie artwork ook echt door een kinderhand geschreven is.
Thomas: Dat is door mijn neefje Seppe geschreven. Hij is zeven jaar oud. We hebben hem dat echt op kinderniveau gedicteerd, letter per letter.

Het artwork van de hoes past mooi bij jullie muziek. Die klinkt ook speels, ondeugend en kinderlijk.
Thomas: Het was die sfeer waar we naartoe wilden. Alles speelt een rol; het schilderij op de hoes, de titel, ... We hebben geprobeerd alles tot een geheel te maken.

Vind je het belangrijk dat een plaat een geheel vormt?
Eline: Ik hecht zelf veel belang aan artwork en aan platen met een interessante vormgeving. Veel bands meten zich zo'n stoere pose aan voor de bandfoto met daarbij dan nog eens een zwart lettertype, maar het is fijner als bands iets anders proberen. Wij hebben dat alvast gedaan al weet ik niet of het goed overkomt. Zelf vinden we het geslaagd.
Thomas: We hebben iets heel unieks proberen te maken. Alles aan ons plaatje is puur en heel de plaat ligt in onze eigen handen. Zo wilden we het.

Die DIY-mentaliteit is ook eigen aan Kinky Star, het label waar jullie mee in zee gegaan zijn.
Thomas: Dat is de reden waarom we zo goed kunnen samenwerken met Kinky Star. Het is ook waar zij in geloven. De touwtjes zelf in handen hebben neemt niet weg dat je ook professioneel bezig kunt zijn.
Eline: Wij proberen echt alles zelf en zijn op elk gebied bezig met onze muziek: het artwork, de boekingen, we maken zelf filmpjes. Mensen hebben zo ook het gevoel dat de muziek iets van onszelf is. Groepen hebben soms angst om zelf op zoek te gaan naar optredens. Ze denken bijvoorbeeld dat ze geen kans maken om in een grotere zaal te spelen, terwijl dat niet altijd zo is.
Thomas: Als je zelf iets gemaakt hebt, is het ook krachtiger. In heel die cd is veel werk gekropen. Nu nog steeds. Dat geeft een meerwaarde en als luisteraar voel je dat.
Eline: Aan de andere kant maakt het ons ook kwetsbaar.
Thomas: Wij hebben geen façade waarachter we ons kunnen verstoppen. Voor hetzelfde geld gaan we met heel dat plaatje op onze bek en dan valt alle schuld op ons.
Eline: Ik denk toch dat het dan de schuld van jouw neefje Seppe is. (lacht)

Wat hopen jullie dat de muziek bij mensen teweeg brengt?
Eline: Ik zou het fijn vinden moest een veertienjarig meisje het plaatje opzetten om stoom af te blazen als ze 's middags van school komt, net zoals ik dat vroeger deed. En dat ze meezingt terwijl ze vlug haar boekentas maakt om opnieuw naar school te vertrekken. Het heeft daar ook de perfecte lengte voor. Het is een middagpauzeplaat.
Thomas: Ik hoop dat 'Little Trouble Kids' mensen gelukkig maakt.

Tim Vanhamel getuigde eerder al van uitbundige reacties tijdens een optreden van jullie, hebben jullie nog zo'n gekke dingen meegemaakt?
Thomas: Tijdens een optreden in de Kinky Star sprong er iemand op het podium die onze microfoon afpakte en begon mee te zingen.
Eline: We vallen ook altijd in de smaak bij oudere punkers. Ik heb daar geen verklaring voor, misschien is het de DIY-mentaliteit die ze appreciëren.
Thomas: We krijgen ook veel aanbiedingen van muzikanten, drummers en bassisten, die in onze band willen komen spelen.

Jullie naam staat nu in een slecht daglicht omdat er enkele Amerikaanse nozems onder de naam Tea Party een hevige anti-Obama campagne voeren. Hebben jullie nog geen spijt van die naam?
Thomas: Onze buitenlandse ambities mogen we nu wel opbergen.(lacht)
Eline: Ik hoop dat die hetze een stille dood zal sterven, want we willen er toch liever niet mee geassocieerd worden.
Thomas: Maar die naam was wel Elines idee.
Eline: Ik heb geschiedenis gestudeerd en ik vond dat een grappig historisch feit, naast alle andere minder leuke geschiedenisfeiten klinkt het heel vrolijk. We hadden ook The Stamp Act kunnen heten, of de Krimoorlog.

Waar zie je Boston Tea Party in de toekomst graag staan?
Eline: We touren met de nieuwe band van Tim Vanhamel, Eat Lions. Daardoor kunnen we ook in clubs spelen waar we voordien niet binnen geraakten en we hopen een beetje airplay te krijgen.
Thomas: Ik hoop dat we nog verder groeien en dat het hier niet bij blijft.
Eline: Het is allemaal heel spannend. 'Little Trouble Kids' is zoals een kindje: je wil dat dat kind zijn best doet en dat het door iedereen graag gezien wordt.

'Little Trouble Kids' is alvast een mooi begin, maar zijn er grootse dingen waar je luidop van loopt te dagdromen?
Eline: Glastonbury aflsuiten natuurlijk! Neen, maar we zouden wel heel graag op Pukkelpop spelen.
Thomas: Eigenlijk hebben we daarover een kleine weddenschap. Vorig jaar waren we met Tim op Pukkelpop, we waren toen al bezig aan ons plaatje. Daar hebben we gezegd dat we dit jaar samen op Pukkelpop zouden staan en als dat ook echt lukt, dan komt Tim met ons meespelen. 

Voilà, bij deze heeft Chokri het misschien ook gelezen.

'Little Trouble Kids' ligt vanaf 28 mei in de winkel, maar wie niet kan wachten kan het album nu al kopen via  de website van Kinky Star of tijdens een optreden van de groep.