Born Ruffians - Je moet de lege vlakken zelf invullen

Het is in de VRT-gebouwen dat we met Luke Lalonde, zanger-gitarist van Born Ruffians, hebben afgesproken. Hij heeft er net een korte opnamesessie op zitten waarin hij enkele van de nieuwe songs al meteen in een lichtjes aangepast kleedje stopte. Maar wij beginnen graag bij het begin en daar vatten we dit gesprek rond hun nieuwe plaat 'Say It' dan ook aan.

Wat wil je eigenlijk precies dat we zeggen?
Luke Lalonde : Eigenlijk wil ik vooral zelf dat ik het zeg. Als er al een thema in deze plaat zit, dan draait dat vooral rond communicatie in het algemeen. De titel verwijst ook naar de relaties binnen de band: hoe we een nieuwe manier van werken hebben gevonden en hoe we onder elkaar beter moesten communiceren om samen te blijven.

Voor onze vorige plaat hebben we veel getourd en uiteindelijk besliste Steve (Hamelin, drums, nvdr) om er in november 2008 voor onbepaalde tijd mee te stoppen. Hij zou nog wel nummers met ons opnemen, maar op tournee gaan zag hij niet meer zitten. Eigenlijk hadden we nooit verwacht dat hij nog terug bij de band zou komen, dus zochten we een andere drummer en deden we een hele tournee zonder hem.

Daarna leek alles terug wat afgekoeld te zijn en besloot Steve om ook terug mee te gaan optreden. Toen zijn we met zijn drieën rond tafel gaan zitten en hebben we de problemen uitgepraat en daaruit bleek dat veel problemen ontstonden door er niet over te praten. Eigenlijk is een band hetzelfde als een relatie. Dat kan even breekbaar zijn als je er niet aan werkt. Je moet daar ook erg actief in zijn. Die problemen stelden eigenlijk helemaal niet zoveel voor, maar je moet er wel over kunnen praten.

Heeft de afbeelding op de cd-hoes dan ook te maken met de moeilijkheden bij het communiceren?
Misschien is dat wel de enige band die er is met de plaat. Ik moet toegeven dat die cover, een schilderij van Jeremy Olsen, gewoon stilistisch mooi was. Iedereen zag die wel zitten. Hij bleek gewoon esthetisch te passen bij de muziek. Maar misschien heb je wel gelijk en staat dat gebroken gezicht symbool voor de onderbroken communicatie.

Video en het internet zijn duidelijk belangrijk voor jullie als band.
Ze zijn gewoon belangrijk voor bands en muziek in het algemeen. Door die media is muziek zwaar beïnvloed geworden gedurende de laatste tien jaar. Bij ons is het vooral Mitch (Derosier, bas, nvdr) die zich ermee bezig houdt. Het houdt vooral de jonge fans betrokken bij je band en het feit dat je onmiddellijk feedback krijgt, is heel erg belangrijk voor hen. Het is een manier om hun mening te ventileren.

Je kunt tegenwoordig niet anders dan met het internet leren leven. Het geeft de macht terug aan de mensen. Bovendien heeft iedereen nu de mogelijkheid om zijn muziek online te zetten. Het is gewoon een opportuniteit. Als je wordt opgemerkt door de juiste blogs, kan dat algauw resulteren in een tournee en een plaat.

Is dat hoe het bij jullie is gebeurd?
Nee, bij ons was het nog het klassieke verhaal: onze manager heeft een demo aan Warp bezorgd, waarna hun A&R-man een show van ons heeft bijgewoond en wij bij hen getekend hebben. Eigenlijk waren wij na Maxïmo Park de eerste gitaargerichte band die bij Warp tekende. Aanvankelijk had ik geen idee waar Warp voor stond, maar de laatste vier jaar heb ik heel wat bijgeleerd over elektronische muziek.

Net als in Little Garçon op jullie vorige plaat, staat er nu ook een nummer met een gedeeltelijk Franse titel: Retard Canard op de plaat.
Het feit dat we Canadezen zijn speelt daar uiteraard in mee. Eigenlijk spreek ik slechts een klein beetje Frans, maar ik ben het wel aan het leren. Gezien ik net naar Montreal, de grootste Franstalige stad van Canada, ben verhuisd, vind ik het niet meer dan normaal dat ik Frans leer spreken.

De titel van dat nummer is eigenlijk gewoon iets dat ik in mijn notaboekje had geschreven. Het is een idioot rijmpje dat toch in een song terechtkwam. Eigenlijk is de eend die niet kan vliegen een metafoor voor iemand die zich nergens thuis voelt, die nergens deel van lijkt uit te maken en zich op een eiland lijkt te bevinden. Maar hij ziet dat eerder als iets positiefs en wil er zijn voordeel uit halen.

Taal is wel iets waar je vaker mee speelt: Sole Brother is daar een voorbeeld van en ook Blood, The Sun And Water is zo'n intrigerende titel.
De tekst van dat laatste nummer is één van de oudste van het album. Het komt er oorspronkelijk op neer dat bloed rood is, de zon geel en water blauw, waardoor het verwees naar de titel van de eerste plaat 'Red, Yellow & Blue'. Eigenlijk is het een atheïstisch nummer. Ik geloof namelijk eerder in de wetenschap, in dingen die ik kan waarnemen. En bloed, de zon en water zijn zo'n dingen en vertegenwoordigen bovendien bijna letterlijk de essentie van het leven.

Waar gaat Nova Leigh precies over?
De titel heeft helemaal niks te maken met de song. We hebben dat nummer genoemd naar de baby van iemand die op het label werkte en haar had meegebracht. We slaagden er maar niet in om dat nummer uit te werken. Uiteindelijk zijn we voor de take gegaan die we gemaakt hebben nadat we haar hadden gezien. Zij werd dus een soort van geluksbrenger en we hebben haar naam meteen tot titel van het nummer gemaakt.

Eigenlijk is het een nummer over angst, over paniekaanvallen, iets waar ik vroeger wel vaker last van had. Het nummer weerspiegelt de manier waarop mijn brein werkt als ik daaraan onderhevig ben.

Zijn jouw nummers erg persoonlijk?
Soms wel. Op deze plaat zijn ze misschien iets minder persoonlijk. Op 'Red, Yellow & Blue' gaf ik mezelf iets meer bloot. Misschien waren er voor de tweede plaat meer positieve dingen in mijn leven om over te schrijven, hetgeen uiteraard nog steeds persoonlijk kan zijn, maar nu heb ik gewoon meer fictieve verhalen geschreven. Ik ben gewoon meer geïnteresseerd geraakt door liedjes met een verhaal in en muziek die dat verhaal ondersteunt.

Is het eenvoudiger om te schrijven vanuit het standpunt van iemand anders?
Eigenlijk wel, maar je schrijft uiteraard nog steeds vanuit jezelf. Het gebeurt tenslotte nog allemaal in jouw hoofd. Je projecteert gewoon jezelf op iemand anders en schrijft zo over een deel van jezelf dat je al hebt verkend. Als je over de emoties van iemand schrijft, moet je bij jezelf op onderzoek gaan om die te kunnen begrijpen. Op die manier kan je ook over de gekste dingen schrijven: moord en dergelijke.

Het feit dat je boeken leest heeft daar duidelijk ook iets mee te maken.
Vreemd genoeg is lezen iets dat ik pas onlangs heb ontdekt. Vroeger las ik helemaal niet, maar tegenwoordig begrijp ik de waarde van een goed boek en hoeveel meer dat kan waard zijn ten opzichte van ander entertainment.

Bovendien zet lezen zet de inspiratiekraan wijd open. Ooit heb ik al eens iets uit een boek gehaald voor een song, maar ik heb het nummer dan ook vernoemd naar de schrijver ervan, Kurt Vonnegut. Bukowski is ook zo'n schrijver die heel inspirerend werkt, ook al schrijf ik niet zo'n donkere, ruige teksten als hij. Maar hij doet mijn creatieve sappen wel vloeien.

Jullie houden je muziek vrij eenvoudig. Zijn jullie daar steeds van uitgegaan?
Omdat wij slechts met zijn drieën zijn, was dat een logische stap. Bovendien hebben we gewoon geen behoefte aan overbodig en onnodig spul. We proberen onze songs zo mager mogelijk te houden. Dat is gewoon ook interessanter voor de luisteraar: het laat meer aan de verbeelding over. Je kan de rest erbij verzinnen.

Ook met lofimuziek heb je dat. Als je naar iets luistert dat slecht is opgenomen, kan je je in gedachten voorstellen hoe het had kunnen klinken. Zo vormt ieder zich daar een eigen beeld van en kan je de lege vlakken opvullen.

Deze plaat werd in tweeëneenhalve week opgenomen. Zou ze anders hebben geklonken als je tweeëneenhalve maand had gekregen?
Dit was niet eens zo slecht: we hadden meer dan een dag per song en we konden experimenteren met de arrangementen in de studio. Bovendien hadden we ons goed voorbereid en wisten we grotendeels hoe de nummers moesten klinken.

Maar het zou wel leuk geweest zijn om wat dieper op de nummers in te kunnen gaan. De platen die we tot nu toe hebben gemaakt weerspiegelden de live-ervaring. Ze werden ook grotendeels live opgenomen. Soms zou ik toch een andere richting willen uitgaan, de grenzen iets willen verleggen zonder dat te forceren. Het is niet de bedoeling dat we een elektronische plaat gaan opnemen, maar gewoon dat we onszelf iets meer pushen en zien waar we dan uitkomen.

Evolueren jullie nummers terwijl jullie op tournee gaan?
Eens onze platen zijn opgenomen luister ik er niet meer naar. Daardoor verdwijnt dat geleidelijk als referentie voor je songs. Ik hou dan ook van bands die hun liedjes heruitvinden. Dat moet niet zo ver gaan dat je ze niet meer herkent, maar ze mogen wel verschillen van het origineel. Er mag over nagedacht worden en mogen live beter worden. Dat proberen wij ook na te streven. Doorheen de tijd gaan de nummers op natuurlijke wijze veranderen in iets anders.