Bombay Bicycle Club - Naakt rondlopen en steeds beginnen met een hiphopbeat

Het mag achteraf best een historische dag genoemd worden voor Bombay Bicycle Club. Zondag 9 februari gaat bij hen de geschiedenis in als de dag dat ze voor het eerst op #1 stonden in de Britse albumlijst. Straffer nog: met nieuwe plaat 'So Long, See You Tomorrow'. Maar dat nieuwtje wisten ze nog niet op het moment van het interview. De omkaderende tour bracht hen naar startplek Brussel, waar ze met heldere blik van de tourbus stapten. "All fresh", klinkt het, "maar kom ons over drie weken gerust nog eens spreken."

Jullie waren al als Bombay Bicycle Club doorgebroken toen jullie nog op de middelbare school zaten. Daarmee sprongen vier kerels zo het bandleven in. Zonder job of zonder verder te studeren. Wat doet dat met een mens? Is de balans positief?
Suren de Saram: Het voelt inderdaad aan alsof we wel het een en het ander aan het missen zijn. We hebben geen echte job en zullen nooit naar de universiteit gaan. Toch zijn dat de dingen waar onze leeftijdgenoten mee bezig zijn.

Ed Nash: Maar uiteraard zijn we er heel dankbaar om. Het is iets positiefs. Soms voel ik me schuldig: al mijn vrienden werken in een pub in hun eigen dorp. Terwijl het aan de andere kant wel een recht is als artiest. Soms fantaseer ik erover dat ik een bepaald werk voor een week doe. In een supermarkt of zo.

Voor het laatste album werkten jullie samen met Mark Rankin, die in 2013 nog de albums van Queens Of The Stone Age en AlunaGeorge afmixte. Bevindt Bombay Bicycle Club zich ergens in het brede spectrum tussen die twee?
Nash: Dat is niet de reden waarom we hem gekozen hebben, maar zo had ik het nog niet bekeken. Ons album heeft inderdaad enkele fellere gitaren, maar evengoed elektronische pop. Daarin is Mark Rankin erg goed. Als je kijkt naar welke albums hij onder handen nam... Echt gek. Zelfs hiphop deed hij al. Met Plan B. Hij kan alles.

Het label stelde hem voor, vooral voor zijn popachtergrond. Jack (Steadman, frontman en brein achter Bombay Bicycle Club, nvdr) was het album zelf aan het producen, maar voor de mixing wilden ze dus toegankelijke pop, zonder het edgy randje te verliezen.

Het grappige is dat we aan hem voorgesteld werden twee weken nadat ‘...Like Clockwork’ was uitgekomen. Ik ben een echte fan van dat album, en luisterde er de hele tijd naar. Om dan zo’n man voor je te hebben staan... (lacht).

Jullie luisteren meer naar shoegaze als Sonic Youth, Yo La Tengo of Pavement, terwijl het eigen geluid zo’n bombastisch plezier inhoudt. Opmerkelijk, toch?
Nash: Ik luister al van mijn veertiende naar die muziek tot... nu nog altijd. Jack schrijft alle nummers. En toen de band begon met de eerste albums, had die muziek uit de jaren negentig veel meer invloed. Ze is er nu ook nog, maar veel minder.

Jullie breken ook een lans voor voorprogramma’s aller landen. Het is voor hen vaak een lastige klus eer het publiek, dat voor een andere groep kwam, ook maar iets van enthousiasme toont.
de Saram: Daar proberen we zelf nog steeds aan te werken. Soms houden groepen er ook gewoon te veel rekening mee. Als het publiek niet laaiend reageert, is het daarom nog geen slechte show. Maar het is natuurlijk leuker als ze dat wel doen, en dat heb je enkel in de hand op het moment zelf.

We hebben zelf nog als voorprogramma gediend voor The Pixies, in heuse arena’s. Hun publiek kon het echt niet schelen of we er nu stonden of niet (lacht). Ze wilden ons vermoedelijk zelfs het liefst van het podium verjagen. Veel slechter kon het een voorprogramma niet vergaan.

Zowel dit als eerdere albums werden opgenomen in jullie eigen studio, thuis in Londen. Lonkt de roep van een professionele of buitenlandse topstudio niet?
Nash: Nee, eerder het tegenovergestelde. Ons debuut en ‘A Different Kind Of Fix’ deden we in zo’n topstudio. En hoe uitgekiend en strak het dan ook klinkt, de spontaniteit die je thuis hebt, is dan weg. Alles heeft er een timing, alles moet er in een bepaalde positie opgesteld staan.

Met dit album is dat niet het geval, waardoor we veel sneller werkten. We kennen de superieure technieken die je in een grote studio hebt niet. Als je dan een idee hebt, kan je het niet uitvoeren. Thuis, op je gemak, wel.

We deden een beetje best of both worlds bij ‘So Long, See You Tomorrow’. De drums en de basgitaar namen we op in een topstudio, zodat we er degelijke opnames van hadden. Die namen we dan mee naar onze eigen studio om er wat mee te spelen en zo kwamen we tot het eindresultaat.

Ben Allen en David Kosten, respectievelijk producers van Animal Collective en Bat For Lashes, konden niet overtuigen met hun werk voor deze plaat. Dus deden jullie het gewoonweg zelf?
Nash: We hebben met elk een week samen gezeten. Daarvoor lagen er een pak demo’s klaar waar we erg tevreden van waren. Toen we met hen samenzaten, waren we eigenlijk simpelweg de demo’s aan het overdoen. Ze verstaan hun werk goed, maar we beseften dat we niet stomweg die demo’s nog eens zouden opnemen zonder iets extra's toe te voegen.

Proberen hedendaagse producers de sound dan niet te veel te veranderen?
Nash: Nee, dat was precies het probleem: ze probeerden niet echt iets bij te dragen. We deden heel de tijd dingen, die we al konden of op ons vorige werk hadden gedaan.

de Saram: We vonden dat ze er allebei iets te veel hun stempel op wilden drukken, maar het lukte hen niet om te vatten hoe wij wilden dat het album moest klinken. Daarom beslisten we maar om het album zelf te producen.

Nash: Het was niet slecht, maar het was gewoon niet echt nieuw.

Jullie gebruikten veel elektronische loops. Vaak nog beter dan de gemiddelde elektronische producer zelf.
Nash: De muziek, die Jack in zijn vrije tijd maakte voor we een band vormden, stond vaak bol van de elektronica en hiphopbeats. Toen we als groep startten hield hij dat nog gescheiden. Maar met elk album werd elektronica steeds meer een deel van Bombay Bicycle Club.

Kijk maar naar nummers als Shuffle. Toen beseften we dat we die elektronische vrijetijdsnummers van Jack in Bombay Bicycle Club-nummers konden transformeren. Bijna elk nummer op het laatste album begon initieel met een hiphopbeat.

Komt dat live dan over?
Nash: Het duurde een tijdje eer dat live goed uitpakte. We hebben allemaal bijles in synthesizer, drumcomputers, drumpads, ... genomen 

de Saram: Onze manier van schrijven is er ook door veranderd. Nu starten we met een elektronische beat, die uit een computer komt, terwijl dat vroeger een akoestische gitaar was. Dat gezegd zijnde moet een nummer wel overeind blijven wanneer het gestript wordt. En dat kan je checken als je bijvoorbeeld maar één gitaarlijn overhoudt en het nog steeds goed klinkt. Dan zit het ook goed qua melodie.

Jullie hebben speciale richtlijnen meegegeven aan het label voor de promotie. Is het zo erg gesteld met muziekadvertising anno 2014?
Nash: Zonder al te veel advertising lopen we ook een deel van het publiek mis, dat ons anders graag zou horen, maar je moet de balans vinden. Want we willen ook niet dat er met geen woord over gerept wordt natuurlijk.

Het mag gewoon niet opdringerig worden. Het mag je dagelijkse bezigheid niet onderbreken. Ze moeten het pardoes ontdekken. Anders start je al met een negatief, opdringerig voorgevoel.

Zal zangeres Lucy Rose ooit nog een volwaardig lid worden?
Nash: Haar eigen project loopt nu zo goed, dus... We hebben nu Liz Lawrence mee als zangeres.

de Saram: Ik hoop dat Lucy nog op vele albums zal meezingen, maar ze heeft het druk met het opnemen van haar eigen album nu.

Nash: Wat vind je van haar muziek?

Kan er mee door.
Nash: Ze tourde twee en een half jaar met ons, maar heeft dus haar eigen ding op stapel staan. Ze had dat ook al toen ze bij ons zat, maar haar eigen projectje bleef maar groeien. We zijn blij voor haar.

 Komt er ook ooit nog iets van jullie eigen label dan, MMM... Records?
de Saram: We hadden het er onlangs nog over. Er zijn geen concrete plannen, maar misschien in de toekomst wel weer.

Nash: Ik zou het echt graag doen, maar ik denk dat we nu een beetje verloren lopen (lacht). We moeten daarmee gewoon de goeie richting uitkunnen. Misschien als we ooit Bombay Bicycle Club even opzij zetten. In de verre toekomst, wanneer we oude mannen zijn en het gehad hebben met het touren. Nu is iedereen hier nog op gefocust.

Jullie deden twee jaar over de plaat en dat is lang naar Bombay Bicycle Club-termen.
de Saram: Het is nochtans een normale tijdsspanne.

Waar is het imago van de ideale schoonzoon trouwens heen? Jullie zijn verbannen uit verschillende concertzalen en hotels?
Nash: Dat hebben we achter ons gelaten. Niks cools aan.

de Saram: Toen waren we nog jong en zielig (lacht).

Nash: Je bent achttien en je gaat op tournee. Je doet dan wat je wilt.

de Saram: Zoals naakt in een hotel rondlopen of de muurdecoratie weghalen en zelf iets in de plaats tekenen. (Beklemtonend:) Het was echt niet mooi wat er hing.

Dan wil een band al eens een hotel helpen met decoreren! Bedankt voor het interview!